Αναρτήσεις
Λες και βάλθηκαν να γιορτάσουν την επέτειο των Ιουλιανών του '65 όλα τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Φιλοξενούν σε πολυσέλιδα αφιερώματα τον τέως, του παίρνουν συνεντεύξεις και μένουν εκστατικοί μπροστά στις "αποκαλύψεις" του. Εκείνος, στο μεταξύ, ετοιμάζεται ώστε να "αξιοποιήσει" τα δισ. που θα του επιδικάσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Πυκνώνουν τον τελευταίο μήνα οι δημόσιες εμφανίσεις του Γκλίξμπουργκ στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Εφημερίδες, τηλεοράσεις, περιοδικά, ασχολούνται και πάλι με τον τέως, τις μέρες που οι δύο πλευρές (δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση και ο Γκλίξμπουργκ) παραδίδουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τις τελευταίες τους προτάσεις σχετικά με τη λεγόμενη βασιλική περιουσία.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η συνέντευξη-ποταμός στο Θανάση Λάλα («Βήμα», 3/6) και η προβολή του ως ενός λαμπρού πλέι-μπόι (περιοδικό «Nitro», Ιούνιος).
Ξενίζει αυτή η προβολή, γιατί μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει αυτή η προβολή να περιορίζεται σε έντυπα και εκπομπές συντηρητικής πολιτικής κατεύθυνσης. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι εκείνοι που θεωρούσαν μέχρι σήμερα δικό τους «προνόμιο» τις καλές σχέσεις με τον Γκλίξμπουργκ, έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν και να χαρακτηρίσουν «συνέντευξη από το ψυγείο» την παρουσία του τέως βασιλιά στο «Βήμα» («Χώρα», 5/6).
Οσμή unfair
Η ουσία είναι ότι όλα αυτά τα δημοσιεύματα -και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των συντακτών ή των εμπνευστών τους- αρχίζουν να χτίζουν γύρω από τον Γκλίξμπουργκ ένα νέο μύθο, το μύθο του μετανιωμένου, μετρημένου, αδικημένου και νοσταλγικού βασιλιά («Βήμα»), αλλά και του δυναμικού, όμορφου, προσιτού νέου («Nitro»).
Μέχρι και «λαϊκό παιδί» έφτασε να τον βγάλει το μηνιαίο περιοδικό του κ. Κωστόπουλου: «Η ζωή του διαδόχου κυλούσε έτσι: χαρούμενα, λαϊκά, ανέμελα».
Βέβαια, το ίδιο το ρεπορτάζ μάς είχε δώσει ένα δείγμα του πόσο «λαϊκά» περνούσε ο Κωνσταντίνος: η βασιλική φρουρά απέκλειε όλο τον Υμηττό για τα παράνομα ραντεβού του, και έπειτα από τα πάρτι του κατέβαινε με τρακτέρ στο Κολωνάκι!
Ολα αυτά θα ήταν απλώς για γέλια, αν δεν συνοδεύονταν από μια σιωπηλή υιοθέτηση όλων των επιχειρημάτων του Κωνσταντίνου για το ιστορικό παρελθόν και -κυρίως- για τη σημερινή διαμάχη του με την ελληνική πολιτεία, σχετικά με τη λεγόμενη βασιλική περιουσία.
Ολη η επιχειρηματολογία που στηρίζει την πλευρά Γκλίξμπουργκ στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μεταφέρεται αυτούσια στον ελληνικό τύπο. Παράλληλα, χτίζεται μια νέα αλήθεια για τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στη δικτατορία και η ευθύνη των ανακτόρων εξαφανίζεται.
Ο μόνος τρόπος να αποκατασταθεί η ιστορική πραγματικότητα είναι να συγκριθεί η επιχειρηματολογία του τέως με τα ντοκουμέντα των δύο πλευρών στο ευρωπαϊκό δικαστήριο και με αξιόπιστες μαρτυρίες της εποχής.
1. Περί Παπανδρέου
Ακολουθώντας τη «σχολή Μητσοτάκη», ο Γκλίξμπουργκ αποδίδει σε πεθαμένους ό,τι τον συμφέρει. Μ' αυτό τον τρόπο αποκλείεται να τον διαψεύσει κανείς: Προκειμένου να μειώσει τις ευθύνες του για τα Ιουλιανά του '65, εμφανίζει τον Γ. Παπανδρέου να μην πιστεύει ο ίδιος τον ανένδοτο αγώνα.
* Ο Γκλίξμπουργκ διηγείται στον Λάλα μια συνάντησή τους μετά την κρίση του Ιουλίου και ισχυρίζεται ότι τον ρώτησε για ποιο λόγο είπε από το μπαλκόνι «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Ο λαός ή ο βασιλιάς;» Υποτίθεται ότι ο Παπανδρέου γέλασε και του είπε:
«Εγώ είμαι πολιτικός και μπορώ αυτά τα πράγματα να τα λέω. Εσείς είστε βασιλιάς, γι' αυτό δεν δύνασθε να μιλάτε». Είναι προφανές για όποιον έχει διαβάσει τις επιστολές που αντάλλαξαν εκείνη την περίοδο οι δυο άντρες ότι αυτός ο διάλογος είναι ανύπαρκτος.
* Ανάλογης σοβαρότητας είναι και ο ισχυρισμός ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν... η αδυναμία της Φρειδερίκης: «Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι η μητέρα μου έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τον Παπανδρέου».
Η πραγματικότητα είναι ότι η πρώτη μεγάλη διάσταση παλατιού-κυβέρνησης ήταν όταν η Φρειδερίκη δυστρόπησε που θα έχανε τη βασιλική χορηγία και διεκδίκησε κάποιας μορφής συνταξιοδότηση.
Τότε (Σεπτέμβριος '64) ήταν η πρώτη φορά που ο Γεώργιος Παπανδρέου απείλησε με παραίτηση.
2. Περί νομιμοποίησης του ΚΚΕ
Το άλλο που υποτίθεται ότι είπε στον Παπανδρέου ο Γκλίξμπουργκ (και τώρα το θυμήθηκε για πρώτη φορά) είναι το ΚΚΕ:
«Του λέω: -Γιατί δεν νομιμοποιούμε το ΚΚΕ. Ο,τι έγινε στο παρελθόν έγινε... Για ποιον λόγο να κρυβόμαστε; Ας δούμε ποιες είναι οι δυνάμεις του τόπου αυτή τη στιγμή και να γίνει μια συμφιλίωση. Μού λέει: -Εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Θα χάσω ψήφους από την Αριστερά». Και σχολιάζει ο Γκλίξμπουργκ: «Αυτή, ξέρετε, ήταν η θέση μου τότε, την οποία είχα όχι μόνο απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά απέναντι σε οτιδήποτε διχαστικό για το έθνος εκείνη την εποχή».
Για να ελεγχθεί η αλήθεια των ισχυρισμών του, αρκεί ένα μικρό απόσπασμα από το διάγγελμα του Γκλίξμπουργκ προς τον ελληνικό λαό την Πρωτοχρονιά του 1966:
«Ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα γεννηθέν έξω της Ελλάδος, εμπνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθική του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της πατρίδος πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον ή ομάδα, πάντα καλόν Ελληνα μη διαβλέποντα τον κίνδυνον».
3. Περί Παπαδόπουλου
Στη συνέντευξη ο Γκλίξμπουργκ εμφανίζεται να έχει ζητήσει την τιμωρία του Γεωργίου Παπαδόπουλου για τη γνωστή προβοκάτσια με τη ζάχαρη στα μηχανοκίνητα, την οποία είχε βάλει ο ίδιος για να εμφανίσει κομμουνιστικό σαμποτάζ.
* Υποτίθεται ότι ήδη από τότε ο Γκλίξμπουργκ είχε εντοπίσει τον ύποπτο ρόλο του Παπαδόπουλου και είχε εισηγηθεί την απομάκρυνσή του.
Τον διαψεύδει με το Ημερολόγιό του ο ίδιος ο αυλάρχης και στενός του συνεργάτης Λεωνίδας Παπάγος. Ο Γκλίξμπουργκ εμφανίζεται να λέει καλά λόγια για τον Παπαδόπουλο -ως αξιωματικό- το Μάιο του 1968, πέντε μήνες δηλαδή μετά το οπερετικό βασιλικό αντιπραξικόπημα. «Σκιαγράφησε τον Παπαδόπουλο σαν πολύ καλό αξιωματικό, που ονειρεύεται να γίνει ο μέγας αναδημιουργός της νέας Ελλάδας» (σελ. 93). Και όλα αυτά τα έλεγε ο Γκλίξμπουργκ στον βρετανό πρωθυπουργό Ουίλσον!
4. Περί χορηγίας
Στις επίμονες ερωτήσεις να αναλύσει τους πόρους του στο εξωτερικό, όταν έφυγε από την Ελλάδα, το 1967, ο Γκλίξμπουργκ αποσιωπά το γεγονός ότι η χούντα κατέβαλε κανονικά τη χορηγία του: «Σας το ξαναείπα... Με βοήθησαν αρχικώς οι συγγενείς μας και στη συνέχεια έκανα κάποιες κινήσεις που μου εξασφάλισαν τα προς το ζην».
* Αλλο ψέμα. Μόλις δέκα μέρες μετά το αντιπραξικόπημα του Δεκεμβρίου 1967 και ενώ ο Γκλίξμπουργκ είχε ήδη εγκατασταθεί στη Ρώμη, το πρώτο που κάνει είναι να συνεννοηθεί με τη χούντα για τη χορηγία. Μας διαφωτίζει και πάλι ο Λεωνίδας Παπάγος: «Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 1967. Τα νέα που φέρνει ο Ποταμιάνος δεν είναι σημαντικά. Μεταφέρει τις αγαθές προθέσεις του Παπαδόπουλου και τη διαβεβαίωση ότι ένα μέρος της χορηγίας του Βασιλέως θα καταβάλλεται στο εξωτερικό, ώστε να αντιμετωπίζονται οι άμεσες οικονομικές δαπάνες της βασιλικής οικογένειας» (σελ. 55).
Ο Παπάγος σπεύδει στην Αθήνα για να κανονίσει τις λεπτομέρειες και συναντιέται με τον Παπαδόπουλο: «Μού είπε (ο Παπαδόπουλος) ότι θα παράσχει κάθε διευκόλυνση που θέλει ο Βασιλεύς. Να αποσταλεί το αυτοκίνητό του, τα πράγματά του και όσα του χρειάζονται από τη βασιλική χορηγία» (σελ. 59).
Λίγες μέρες αργότερα όλα τακτοποιούνται: «Οι αρμόδιες υπηρεσίες ενέκριναν να εξαχθεί συνάλλαγμα 25.000 δολαρίων από τη χορηγία για τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο» (σελ. 64).
5. Περί ονόματος
Ο Γκλίξμπουργκ ισχυρίζεται ότι του αρνήθηκαν ότι είναι Ελληνας:
«Τι έγινε ξαφνικά και νομοθετούν ότι δεν είμαι Ελληνας; Δεν υπάρχει για τον Ελληνα μεγαλύτερη προσβολή από το να του πουν ότι δεν είναι Ελληνας».
* Ο ισχυρισμός αυτός είναι αστήρικτος. Κανένας δεν είπε ότι δεν είναι Ελληνας. Ο νόμος του 1994 απλώς προβλέπει ότι προκειμένου να πάρει διαβατήριο ο Γκλίξμπουργκ πρέπει -όπως και κάθε Ελληνας πολίτης- να δηλώσει κάποιο επώνυμο. Αυτό είναι που προσπαθεί να αποφύγει ο Γκλίξμπουργκ. Το σημείο αυτό του νόμου θεωρήθηκε θεμιτό από την Επιτροπή του Στρασβούργου, εφόσον συμβαδίζει με την αρχή της ισότητας.
6. Περί Mon Repos
Μεταξύ των άλλων, ο Γκλίξμπουργκ ισχυρίζεται ότι έχει αφήσει στο κράτος το Mon Repos.
* «Αυτά που ήταν του κράτους έμειναν κανονικά στο κράτος. Τα πρώην ανάκτορα -νυν προεδρικό μέγαρο- το παλιό ανάκτορο της πόλης της Κερκύρας -το οποίο δεν ξέρω πώς το αποκαλούν τώρα...».
Ομως το Mon Repos είναι ένα από τα τρία ακίνητα που διεκδικεί ως «βασιλική περιουσία».
Την ίδια ώρα που έλεγε αυτά ο Γκλίξμπουργκ, οι δικηγόροι του παρέδιδαν τις προτάσεις τους στο ΕΔΔΑ, όπου περιλαμβάνεται φυσικά το Mon Repos.
7. Περί δικαίωσης
Ο Γκλίξμπουργκ ισχυρίζεται ότι με την απόφαση του δικαστηρίου δικαιώθηκε πλήρως και ότι να του δώσουν πίσω «το σπίτι του».
* Μάλιστα απ' ό,τι φαίνεται τη θέση αυτή συμμερίζεται και ο κ. Λάλας, ο οποίος τον ρωτάει για ποιο λόγο «δεν σας δίνουν το σπίτι σας». Η απάντηση του Γκλίξμπουργκ είναι στο γνωστό μισοκακόμοιρο ύφος: «Δεν ξέρω, ρωτήστε την κυβέρνηση. Διότι για να μη σου δίνουν το σπίτι σου, πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος. Αφού το Δικαστήριο λέει ότι όντως είναι δικό μου, γιατί δεν μου το δίνουν; Ποιος είναι ο λόγος;»
Πρόκειται για εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο νόμος του 2215/1994 δεν παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου με την έννοια ότι προκύπτει δημόσια ωφέλεια από την εφαρμογή του (Απόφαση 23/11/2000, παρ. 88).
Η κατάληξη δηλαδή του δικαστηρίου δεν είναι ότι πρέπει να του επιστραφεί η περιουσία. Αυτό που αποφασίστηκε είναι ότι έπρεπε να είχε λάβει κάποια αποζημίωση. Αρα θέμα επιστροφής δεν τίθεται. Το μόνο που εκκρεμεί ακόμα είναι ο προσδιορισμός της αποζημίωσης.
8. Περί φόρων
Στην ερώτηση-πάσα «Φόρους χρωστάτε τώρα;», ο Γκλίξμπουργκ έχει τη δυνατότητα να απαγγείλει ένα λογύδριο: «Ούτε έναν. Αν θέλετε, έχω εδώ όλα τα χαρτιά από την εφορία και μπορώ να σας το αποδείξω. Αποδεικνύουν ότι δεν έχω καμιά οφειλή απέναντι στο ελληνικό Δημόσιο πια. Προχθές ήρθε πάλι ένα χαρτί από την εφορία που λέει ότι δεν χρωστάω».
* Ομως κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο Γκλίξμπουργκ οφείλει φόρους. Αυτό που ισχυρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση είναι ότι οι φορολογικές απαλλαγές και τα άλλα προνόμια στα οποία στηρίχθηκε η συσσώρευση της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας θα πρέπει να ληφθούν υπόψη για τον προσδιορισμό του χαρακτήρα της και τον υπολογισμό της αξίας της.
Το ευρωπαϊκό δικαστήριο αποδέχθηκε εν μέρει αυτό το συλλογισμό, διατυπώνοντας τη θέση ότι: «Τα προνόμια που έχουν παρασχεθεί κατά το παρελθόν στη βασιλική οικογένεια, καθώς και οι φορολογικές απαλλαγές και οι διαγραφές όλων των φόρων της, δεν έχουν άμεση σχέση με το ζήτημα της αναλογικότητας, αλλά θα μπορούσαν να ληφθούν υπόψη προκειμένου να γίνει μια ορθή αποτίμηση των αξιώσεων των προσφευγόντων» (Απόφαση 23/11/2000, παρ. 99).
9. Περί συμφωνίας του 1988
Εκτός από το Γεώργιο Παπανδρέου, τον οποίο εμφανίζει περίπου ως κολλητό του, ο Γκλίξμπουργκ επικαλείται ως τελειωμένη και τη συμφωνία του με τον Αντρέα:
* «Πρόθυμα ανταποκρίθηκε ο Παπανδρέου. (...) Πήγαν δικοί μου άνθρωποι και είδαν τον κύριο Κασιμάτη, τον κ. Τσοβόλα... Αρχισε δηλαδή μια σοβαρή, καλή τη πίστει, προσπάθεια και από τις δύο πλευρές. Κράτησε χρόνια αυτή η δουλειά, γύρω στα τριάμισι, τέσσερα χρόνια. Στο τέλος η λύση βρέθηκε και φτιάξαμε ένα συμβόλαιο, το οποίο επρόκειτο να υπογραφεί μια Πέμπτη. Την Τετάρτη ο Παπανδρέου έπαθε το πρώτο επεισόδιο με την υγεία του».
Πρόκειται για ένα ακόμα μύθευμα, το οποίο δεν μπορεί βέβαια να διαψεύσει ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ. Πάντως, κατά τον κ. Κασιμάτη, τον οποίο επικαλείται ο Γκλίξμπουργκ, δεν υπήρχε κανένα «συμβόλαιο» το 1988. Είχαν διατυπωθεί κάποιες σκέψεις, οι οποίες όμως δεν είχαν καν μονογραφηθεί, όπως γίνεται όταν επίκειται συμφωνία.
10. Περί 615 δισ. δρχ.
Εκεί που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο Γκλίξμπουργκ είναι όταν ακούει ότι το ποσό που διεκδικεί εγγίζει τα 615 δισ.
* «Αυτό που για μένα είναι σκάνδαλο είναι από πού βγήκε αυτή η φήμη για τα 615 δισ. (...) Η πρώτη φορά που βγήκε ήταν όταν κέρδισα παμψηφεί βάσει αποφάσεως της Επιτροπής της Ευρώπης. Μου φαίνεται ότι το είχε γράψει κάποια εφημερίδα. (...) Δημιουργήθηκε σκάνδαλο. Και βεβαίως είναι σκάνδαλο. Εφόσον δεν τα ζήτησα, όμως, το σκάνδαλο είναι διπλό. Αισθάνομαι ότι υπάρχει μια υποχρέωση να ερευνηθεί το πώς βγήκε αυτό το ποσό. Ξέρετε, όλη αυτή η δουλειά είναι προπαγάνδα η οποία θυμίζει Γκέμπελς».
Ο κ. Γκλίξμπουργκ θεωρεί «σκάνδαλο» το ποσό των 615 δισ., αλλά θεωρεί πολύ φυσικό το ποσό των 168 δισ. που υπολογίζει η έκθεση των δικών του εκτιμητών για την περιουσία. Πρόκειται για την έκθεση Moore Stephens, την οποία υπέβαλε στο δικαστήριο και στην οποία εκτός από το Mon Repos και το Πολυδένδρι περιλαμβάνονται μόνο τα 3.900 στρέμματα του Τατοΐου. Αν συνυπολογιστεί και το υπόλοιπο Τατόι (που φτάνει συνολικά τα 42.000 στρέμματα) και με δεδομένο ότι αυτά τα 3.900 είναι το «φιλέτο», διότι δεν είναι δασική έκταση, προκύπτει ο αριθμός των 615 δισ. Κατά συνέπεια, το ποσό αυτό δεν είναι καθόλου αυθαίρετο.
Εξάλλου, το χρησιμοποίησαν κυρίως οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης για να αποδείξουν πόσο άστοχοι ήταν οι κυβερνητικοί χειρισμοί. Τον «Γκέμπελς», δηλαδή, πρέπει να τον ψάχνει δίπλα του ο κ. Γκλίξμπουργκ.
* Οσο για το υπόλοιπο Τατόι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκκρεμεί στο ευρωπαϊκό δικαστήριο η υπόθεση του «Εθνικού Δρυμού Τατοΐου», δηλαδή του Ιδρύματος, το οποίο συγκροτήθηκε με το νόμο του 1992 και στο οποίο ανήκει το υπόλοιπο Τατόι, έπειτα από παραχώρηση του Γκλίξμπουργκ: «Το μεγαλύτερο κομμάτι το έκανα Ιδρυμα για να έχει ο λαός της Αττικής πράσινο», λέει ο ίδιος στο «Βήμα».
* Αλλά βέβαια φρόντισε σ' αυτό το Ιδρυμα να ελέγχει το Διοικητικό του Συμβούλιο, κρατώντας για τον εαυτό του (και τους γιους του) το δικαίωμα βέτο σε κάθε μεταβολή. Το Ιδρυμα αυτό καταργήθηκε, μαζί με την ακύρωση του νόμου, όμως είναι άγνωστη η τύχη της σχετικής προσφυγής στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
Αυτές όλες οι «λεπτομέρειες», στις οποίες εμφανίζεται να ψεύδεται ανενόχλητος ο τέως, θα αρκούσαν για να επιβεβαιωθεί η συνεχιζόμενη τακτική του. Αυτή τη φορά δεν αμφισβητεί ευθέως το καθεστώς και το πολίτευμα. Αμφισβητεί, όμως, την αξιοπιστία των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών δικαστηρίων. Και αυτός καλά κάνει από μέρους του, εφόσον βλέπει ότι η τακτική αποδίδει στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης.
Ομως από την πλευρά του ελληνικού κράτους, η υπόθεση είναι ακόμα ανοιχτή. Από νομική άποψη, οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης στο Στρασβούργο έκαναν το καλύτερο δυνατό, στο πλαίσιο των δυσκολιών που προκύπτουν από τις ιστορικές παλινωδίες της ελληνικής διοίκησης (με επικεφαλής τους καθηγητές Δημήτρη Τσάτσο και Νίκο Αλιβιζάτο, οι οποίοι πήραν και το λόγο στη δημόσια ακρόαση, μαζί με τον συνάδελφό τους Ντέιβιντ Πάνικ).
Αυτό που μένει είναι να παρθεί μια θαρραλέα πολιτική πρωτοβουλία, η οποία θα επισφραγίσει το γεγονός ότι «βασιλική περιουσία» πλέον δεν υπάρχει.
Σύμφωνα με την απόφαση του Στρασβούργου, δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ακινήτων. Κατά συνέπεια, αυτό που μένει, είναι να τολμήσει η ελληνική κυβέρνηση να κάνει αυτό που προβλέπει ο ισχύων νόμος του 1994, δηλαδή να χρησιμοποιήσει προς «δημόσια ωφέλεια» τη λεγόμενη βασιλική περιουσία. Το πρώτο που θα μπορούσε να γίνει είναι να αξιοποιηθεί το Τατόι, με τα πολλά κτίσματα και τη δασική έκταση που τα περιβάλλει.
Μπορεί πολύ εύκολα να γίνει ένα εξαιρετικό πάρκο αναψυχής, και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, κάτι που δεν υπάρχει σε ολόκληρη την Αττική.
Μέχρι σήμερα ο χώρος αυτός περιβάλλεται από ένα ταμπού, σε σημείο που η κυβέρνηση προτίμησε να απαλλοτριώσει γειτονική έκταση για τη δημιουργία του Ολυμπιακού Χωριού, παρά να θίξει το Τατόι. Η αξιοποίηση του Τατοΐου θα είναι και η καλύτερη απάντηση στις κραυγές του Γκλίξμπουργκ για το «σπίτι του». Θα δουν επιτέλους όλοι οι Αθηναίοι αυτό το «σπίτι», όπως είδαν οι Κερκυραίοι το Mon Repos, και θα πράξουν ανάλογα.
(Ελευθεροτυπία, 8/7/2001)
www.iospress.gr ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ |
.jpg)
.jpg)
