1968: Ο αρχηγός της αστυνομίας του Νοτίου Βιετνάμ Νγκουγιέν Νγκοκ Λόαν εκτελεί εν ψυχρώ με το πιστόλι του έναν Βιετκόνγκ.Η εκτέλεση αποθανατίζεται σε μια ιστορική φωτογραφία..

Πόλεμος του Βιετνάμ ..

Σαν σήμερα 23 Ιανουαρίου 1973 ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, ανακοινώνει στον αμερικανικό λαό, μέσω τηλεόρασης και ραδιοφώνου, την επίτευξη συμφωνίας για επίσημη κατάπαυση του πυρός στο Βιετνάμ. 

Πόλεμος του Βιετνάμ

https://el.wikipedia.org/

Για την καταπολέμηση του αστικού καθεστώτος του κράτους του Νοτίου Βιετνάμ, άρχισε το 1957 ο εμφύλιος αγώνας των Βιετκόνγκ, κομμουνιστών ανταρτών του Νοτίου Βιετνάμ και της Καμπότζης, ενισχυόμενων από εφόδια και τακτικό στρατό του κομμουνιστικού Βορείου Βιετνάμ. Για να προστατεύσουν το καθεστώς του Νοτίου Βιετνάμ, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να στέλνουν στρατεύματα στο Βιετνάμ, των οποίων ο αριθμός ξεπέρασε τις 500.000 άνδρες το 1965. Το 1968, το Βόρειο Βιετνάμ έκανε την επίθεση του Τετ, η οποία είχε σκοπό να αιφνιδιάσει τους Αμερικανούς, με τα κομμουνιστικά στρατεύματα να φτάνουν μέχρι τη Σαϊγκόν. Αν και η επιχείρηση στρατιωτικά απέτυχε, η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ άλλαξε στάση και ο πόλεμος στο Βιετνάμ άρχισε να κατακρίνεται. Εξαιτίας του μεγάλου κόστους του πολέμου, της ολοένα και μικρότερης ανεκτικότητας των USA Αμερικανών πολιτών στο θέαμα των νεκρών στρατιωτών τους και της γενικότερης εσωτερικής αντιπολεμικής κατακραυγής, τα USA  αμερικανικά στρατεύματα άρχισαν να αποχωρούν από το Βιετνάμ το 1973 και τελικώς το Βόρειο Βιετνάμ άρχισε μια πλήρους κλίμακας επίθεση το 1974, που έληξε στις 30 Απριλίου 1975 με την πτώση της Σαϊγκόν. Στις 2 Ιουλίου 1976, το Βόρειο και το Νότιο Βιετνάμ ενώθηκαν και σχημάτισαν τη Σοσιαλιστική Δημοκρατία του Βιετνάμ. Ο πόλεμος ρήμαξε το ανθρώπινο και υλικό δυναμικό του Βιετνάμ, με το συνολικό αριθμό των νεκρών να κυμαίνεται από 1 έως 4 εκατομμύρια.

23 Ιανουαρίου 1973: Οι ΗΠΑ και το Βόρειο Βιετνάμ υπογράφουν συμφωνία κατάπαυσης των εχθροπραξιών στο Παρίσι που τερμάτισε τον Πόλεμο του Βιετνάμ που ξεκίνησε πριν μια δεκαετία.

 Ωστόσο, η κατάπαυση πυρός δεν διήρκησε πολύ. Ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης αποχώρησε από το Βιετνάμ τον Μάρτιο του 1973 αλλά οι συγκρούσεις μεταξύ των κομμουνιστών Βιετκόνγκ και των στρατευμάτων της Νότιας Κορέας που είχαν τη στήριξη των ΗΠΑ συνεχίστηκαν για δυο χρόνια ακόμα. 

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ έληξε οριστικά μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας του Νοτίου Βιετνάμ, Σαϊγκόν, από τα στρατεύματα του βορείου Βιετνάμ στις 30 Απριλίου 1975.
 

Ανεξαρτησία Από τη Γαλλία - 2 Σεπτεμβρίου 1945.

(Nguyen ο Πατριώτης)

 Ηταν 19 Μαϊου του 1890 όταν γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να ηγηθεί των δυνάμεων του Βιετνάμ για την οριστική ανεξαρτησία της χώρας. Το πραγματικό όνομά του ήταν Nguyen Tat Thanh, όμως στην παγκόσμια ιστορία θα μείνει γνωστός ως Χο Τσι Μινχ, ο «φωτισμένος».

- Ο Χο Τσι Μινχ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του Βιετνάμ, το οποίο αποτελούσε μέρος της Γαλλικής αποικίας στην Ινδοκίνα. Ο πατέρας του είχε ενταχθεί στον αγώνα κατά των αποικιοκρατών, μεταδίδοντας το μήνυμα της ανεξαρτησίας και στα παιδιά του. Κλείνοντας τα είκοσι ο Χο Τσι Μινχ αποφασίζει να μπαρκάρει συλλέγοντας πολύτιμες εμπειρίες και εικόνες.

- Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εγκαθίσταται στο Παρίσι, καθιερώνει το ψευδώνυμο Nguyen Ai Quoc (Nguyen ο Πατριώτης) και έρχεται σε επαφή με το Γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ως μέλος του κινήματος υποβάλλει αίτημα στην Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών για αναγνώριση των δικαιωμάτων του λαού της Ινδοκίνας από τη Γαλλία. Το αίτημα ασφαλώς απορρίφθηκε, όμως το όνομα του ταξίδεψε στην άλλη άκρη της γης και άρχισε να γίνεται δημοφιλής στους συμπατριώτες του.

- Ο Χο Τσι Μινχ στο Συνέδριο του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1920 απ' όπου γεννήθηκε το Γαλλικό ΚΚ..

- Ο Χο Τσι Μινχ γίνεται ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας και εμπνευσμένος από την Ρωσική Επανάσταση ταξιδεύει στη Μόσχα για να βιώσει τη γέννηση του νέου κόσμου που δημιουργείται από τις στάχτες του τσαρικού καθεστώτος. Ο ίδιος συμμετέχει στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου μάλιστα θα θέσει δυναμικά το θέμα των Γαλλικών αποικιών.

- Μετά τις δράσεις του σε Ευρώπη και Ρωσία, ο Χο Τσι Μινχ ταξιδεύει στην Κίνα, όπου θα επιχειρήσει να οργανώσει τους εξόριστους Βιετναμέζους για τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα. Στο Βιετνάμ ξεσπούν έντονες αντιδράσεις κατά των Γάλλων, οι οποίες καταπνίγονται και ο «φωτισμένος» στοχοποιείται από τους Γάλλους ως υποκινητής. Άλλωστε εκείνη την περίοδο πρωτοστατεί στο Χονγκ Κονγκ για τη δημιουργία Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ.

- Ο Χο ΤΣι Μινχ ερήμην του καταδικάζεται σε θάνατο και οι Γάλλοι ζητούν την άμεση παράδοσή του. Διαφεύγει και ταξιδεύει στην γειτονική Κίνα, για να βρεθεί στο πλευρό του Μάο Τσε Τουνγκ, στο Γενάν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά. Η ήττα των Γάλλων οδηγεί στην αποδυνάμωση του αποικιοκρατικού στρατού τους, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι Ιάπωνες το 1941, εισβάλλοντας στο Βιετνάμ.

- Η αποικιοκρατία σε όλο της το μεγαλείο - γυναίκες στρώνουν το δρόμο για να περάσει ο Γάλλος Κυβερνήτης ----------

- Ο Χο Τσι Μινχ περνάει μυστικά στη χώρα και ο ένοπλος αγώνας του μόλις έχει αρχίσει. Η πρώτη του κίνηση είναι να δημιουργήσει την Οργάνωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, τους γνωστούς Βιετ Μίνχ. Επί τέσσερα χρόνια ο ένοπλος αντιστασιακός αγώνας μαίνεται. Το 1945 η Ιαπωνία παραδίδεται άνευ όρων στις ΗΠΑ. Ο Χο Τσι Μινχ, με διαλυμένο τον αντίπαλό του, ανακηρύσσει την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ.

- Οι Γάλλοι ξανάρχονται...

- Μετά τη νίκη των Συμμάχων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι επιθυμούν να πάρουν και πάλι στην κατοχή τους τις παλιές αποικίες τους. Ο Χο Τσι Μινχ έχει πλέον να αντιμετωπίσει την επιστροφή του Γαλλικού στρατού, ο οποίος κινείται υπό τις οδηγίες του Ντε Γκωλ. Αρχικά οι δύο πλευρές αποφεύγουν τη μάχη. Οι Γάλλοι εκμεταλλεύονται τη δυναμική τους και διαμορφώνουν μία νεοαποικιακή συμφωνία με την οποία αναγνωρίζεται η αυτονομία του Βιετνάμ, ωστόσο η χώρα υπόκεινται στην Γαλλική Ένωση.

- Σύντομα, η χρυσή συμφωνία αποδεικνύεται καταστροφική για τους Βιετναμέζους, αλλά και οι Γάλλοι δεν ικανοποιούνται με τις εξουσίες τους. Οι προστριβές μεταξύ των δύο πλευρών είναι καθημερινές και η αφορμή για την ολική ρήξη έρχεται με τον γαλλικό βομβαρδισμό της πόλης Χαϊφόνγκ, όπου βρίσκουν τραγικό θάνατο 6.000 Βιετναμέζοι.

- Ο «φωτισμένος» ρίχνεται και πάλι στη μάχη της ανεξαρτησίας, έχοντας όμως προλάβει να εκκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό από τους αντιπάλους του. Απέναντι του αυτή τη φορά ο Γαλλικός στρατός, στηριζόμενος από αμερικανικές δυνάμεις. Στις 19 Δεκεμβρίου 1946 κηρύσσεται ο πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας. Ακολουθούν εννέα χρόνια σφοδρών συγκρούσεων.

- Το σύγχρονο «Βατερλό» για τον Γαλλικό αποικιοκρατικό στρατό γράφεται στο Ντιεν Μπιεν Φου στις 7 Μαΐου του 1954. Ακολουθούν οι συμφωνίες της Γενεύης και το Βιετνάμ χωρίζεται στα δύο με την συν-οριογραμμή να ορίζεται στον 170ο παράλληλο. Δύο χώρες, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Το Νότιο Βιετνάμ, υπό αμερικανική προστασία και το Βόρειο Κομμουνιστικό Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ. Το Βιετνάμ γίνεται μία μικρογραφία της παγκόσμιας πολιτικής πραγματικότητας, με τους δύο κόσμους να διανύουν τα πρώτα χρόνια της ψυχροπολεμικής περιόδου.

- Οι εκλογές της επανένωσης του Βιετνάμ ορίστηκαν για το 1956, ωστόσο η συνεχώς αυξανόμενη δημοφιλία του Χο Τσι Μινχ δημιουργούσε προβληματισμό στους Αμερικανούς που προσπαθούσαν να εμποδίσουν την διεξαγωγή τους, υπό τον φόβο της ήττας. Στο Νότιο Βιετνάμ το κομμουνιστικό κίνημα τον Βιετκόνγκ, το οποίο είχε αποκτήσει μεγάλη δυναμική, ζητάει την βοήθεια του «Φωτισμένου».

- Η σύγκρουση των δύο πλευρών στο Νότιο Βιετνάμ μοιάζει αναπόφευκτη. Το κρυμμένο στα πυκνά δάση «μονοπάτι Χο Τσι Μινχ» ανοίγει, εξοπλίζοντας με τα απαραίτητα εφόδια αλλά και στρατιωτικές μονάδες τους Βιετκόνγκ, ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις εμπλέκονται πλέον ενεργά στις συγκρούσεις.

- Την άνοιξη του 1965 αρχίζει ο δεύτερος πόλεμος της Ινδοκίνας, όπου θα οδηγήσει στην Αμερικανική πανωλεθρία, αναγκάζοντας την παγκόσμια υπερδύναμη, ύστερα και από κοινωνικές πιέσεις, να αποσυρθεί ταπεινωμένη το 1975.

- Ο Χο Τσι Μινχ είχε πεθάνει στις 3 Σεπτεμβρίου 1969, όμως το όραμά του συνέχιζε να καθοδηγεί τους Βιετναμέζους κομμουνιστές, οι οποίοι μπαίνοντας νικητές στην Σαϊγκον, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ, αποφασίζουν να μετονομάσουν την πόλη σε «Χο Τσι Μινχ», τιμώντας με αυτό τον τρόπο, τον ηγέτη που αφιέρωσε τη ζωή του για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κομμουνιστικού Βιετνάμ.

Θάνατος 2 Σεπτεμβρίου 1969 (79 ετών) Ανόι, Βόρειο Βιετνάμ.

                                       

                                         - Εθνικότητα Βιετναμέζος, Γάλλος .

                                         - Πολιτικό κόμμα Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα  (1921-1925).

                                         - Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ (1925-1969).

Πέθανε ο θρυλικός Έλληνας «Βιετμίνχ» Κώστας Σαραντίδης..

Από atexnos2019  στο ΙΟΥΝ 25, 2021

Έφυγε από τη ζωή σήμερα, σε ηλικία 94 ετών, ο Κώστας Σαραντίδης (Νγκουιέν Βαν Λαπ), τον «Έλληνα Βιετμινχ» που πέρασε πολλά χρόνια της ζωής τους πολεμώντας στο πλευρό των Βιετμίνχ ενάντια στους αποικιοκράτες.

 Ο Κώστας Σαραντίδης γεννήθηκε το 1927 στη Θεσσαλονίκη από γονείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Με επτά αδέρφια και εκτός σχολείου την περίοδο της γερμανικής κατοχής, αναγκάστηκε από μικρός να βγει στο μεροκάματο. Συνελήφθη από Ελληνες Γκεσταπίτες και στις 22/9/43 πέρασε τα σύνορα με προορισμό τη Γερμανία ώστε να οδηγηθεί σε ναζιστικό στρατόπεδο για καταναγκαστικά έργα. Στη Γιουγκοσλαβία κατάφερε να δραπετεύσει.

Σύντομα βρέθηκε στη Βιέννη μαζί με μία γερμανική στολή που είχε κλέψει και του επέτρεπε να περνάει απαρατήρητος και να παραμείνει ελεύθερος. Εκεί έκανε διάφορες δουλειές μέχρι το τέλος του πολέμου για να επιβιώσει. Επειτα βρέθηκε στην Ιταλία, όπου γνώρισε έναν Ελληνα που ήταν στη Λεγεώνα των Ξένων και στις 16/8/1945 εντάχθηκε κι αυτός χωρίς να γνωρίζει τι πραγματικά ήταν. Τον Φλεβάρη του 1946 φτάνει στη Σαϊγκόν της τότε Ινδοκίνας.

vietkostas - Ο Κ. Σαραντίδης με τον εμβληματικό Βιετναμέζο στρατηγό Βο Νγκουέν Γκιάπ.

Επειτα από δύο μήνες αυτομολεί και προσχωρεί στις αντάρτικες ομάδες των Βιετκόνγκ. Το 1949 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ. Πολεμάει στο πλευρό του βιετναμέζικου λαού έως τη συντριβή των Γάλλων και την ανεξαρτησία του Βιετνάμ, που χωρίζεται σε Βόρειο και Νότιο στη Διάσκεψη της Γενεύης. Στη συνέχεια ζει στο Βόρειο Βιετνάμ έως το 1965, οπότε και επιστρέφει στην Ελλάδα.

Το 2010 έλαβε τη βιετναμέζικη υπηκοότητα και το 2013 ονομάστηκε Ηρωας των Λαϊκών Ενόπλων Δυνάμεων. Εχει στη συλλογή του αρκετούς τιμητικούς τίτλους, ανάμεσα στους οποίους αυτόν για τη συμπλήρωση των 70 χρόνων ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Βιετνάμ.

Το κορίτσι της Ναπάλμ:

Καθώς συμπληρώνονται 42 χρόνια από το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ.

Νικολέτα Αυλωνίτη

- 30 Απριλίου 2017 

Σαράντα δύο χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τη λήξη του πολέμου στο Βιετνάμ, μιας σύρραξης που στιγμάτισε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Όλα τελείωσαν το πρωινό της 30ής Απριλίου του 1975, όταν ο πρόεδρος Ντουόνγκ Βαν Μιν ανακοίνωσε την άνευ όρων παράδοση του Νοτίου Βιετνάμ στις κομμουνιστικές δυνάμεις. Η πτώση της Σαϊγκόν σηματοδότησε το τέλος του εικοσαετούς πολέμου και οδήγησε στην επανένωση το νότιο με το βόρειο κομμάτι της χώρας.

- Χιλιάδες Βιετναμέζοι αναγκάστηκαν, τότε, να εγκαταλείψουν την χώρα, ανάμεσα τους και ο Νick Ut, ένας από τους πλέον διακεκριμένους φωτορεπόρτερ του κόσμου, που έζησε και κατέγραψε μέσα από το φακό του τη βαναυσότητα του πολέμου.

 8 Ιουνίου 1972. Είναι η ημερομηνία που οι βόμβες ναπάλμ ισοπέδωναν το χωριό Trang Bang, σκορπώντας φρίκη και θάνατο. Είναι η ημερομηνία που έμελλε να αλλάξει τη ζωή του 21χρονου τότε φωτογράφου. Ένα καρέ που αποτύπωνε τη θηριωδία, με τη φιγούρα ενός γυμνού κοριτσιού να τρέχει για να γλιτώσει από τις φλόγες που τύλιξαν το χωριό του. Τα γεμάτα τρόμο μάτια του χαράχτηκαν στη παγκόσμια μνήμη και η φωτογραφία “κατέστη” συνώνυμο της λέξης πόλεμος, σε σημείο που αν κάποιος την πληκτρολογήσει, η φωτογραφία εμφανίζεται στην επιλογή εικόνων της Google.

- “Ήταν γύρω στις 12.30 το μεσημέρι όταν είδα τέσσερις βόμβες να πέφτουν δεξιά από τη παγόδα. Έκρηξη. Και δύο λεπτά αργότερα, άλλο αεροπλάνο πέταξε πολύ χαμηλά και έριξε τέσσερις βόμβες. Συνειδητοποίησα αμέσως πως πρόκειται για βόμβα ναπάλμ και τράβηξα φωτογραφία. Δεν πίστευα ότι υπήρχαν ακόμα πολίτες στο χωριό γιατί τις δύο προηγούμενες ημέρες, χιλιάδες πρόσφυγες το είχαν εγκαταλείψει. Όμως, είδα δύο ανθρώπους να τρέχουν κρατώντας στα χέρια τους σώματα μικρών παιδιών, άλλοι αγκάλιαζαν νεκρά παιδιά ενώ μία ηλικιωμένη κυρία φώναζε 'Βοηθήστε με, βοηθήστε με', κρατώντας στην αγκαλιά της ένα αγοράκι. To παιδί άφησε τη τελευταία του πνοή ακριβώς τη στιγμή που τους φωτογράφιζα”

- https://www.news247.gr/

Χο Τσι Μινχ, ο «φωτισμένος» Βιετναμέζος

 https://tvxs.gr/

- Ήταν 19 Μαϊου του 1890 όταν γεννήθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να ηγηθεί των δυνάμεων του Βιετνάμ για την οριστική ανεξαρτησία της χώρας. Το πραγματικό όνομά του ήταν Nguyen Tat Thanh, όμως στην παγκόσμια ιστορία θα μείνει γνωστός ως Χο Τσι Μινχ, ο «φωτισμένος».

- Ο Χο Τσι Μινχ γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του Βιετνάμ, το οποίο αποτελούσε μέρος της Γαλλικής αποικίας στην Ινδοκίνα. Ο πατέρας του είχε ενταχθεί στον αγώνα κατά των αποικιοκρατών, μεταδίδοντας το μήνυμα της ανεξαρτησίας και στα παιδιά του. Κλείνοντας τα είκοσι ο Χο Τσι Μινχ αποφασίζει να μπαρκάρει συλλέγοντας πολύτιμες εμπειρίες και εικόνες.

- Στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου εγκαθίσταται στο Παρίσι, καθιερώνει το ψευδώνυμο Nguyen Ai Quoc (Nguyen ο Πατριώτης) και έρχεται σε επαφή με το Γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα. Ως μέλος του κινήματος υποβάλλει αίτημα στην Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών για αναγνώριση των δικαιωμάτων του λαού της Ινδοκίνας από τη Γαλλία. Το αίτημα ασφαλώς απορρίφθηκε, όμως το όνομα του ταξίδεψε στην άλλη άκρη της γης και άρχισε να γίνεται δημοφιλής στους συμπατριώτες του.

- Ο Χο Τσι Μινχ γίνεται ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας και εμπνευσμένος από την Ρωσική Επανάσταση ταξιδεύει στη Μόσχα για να βιώσει τη γέννηση του νέου κόσμου που δημιουργείται από τις στάχτες του τσαρικού καθεστώτος. Ο ίδιος συμμετέχει στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου μάλιστα θα θέσει δυναμικά το θέμα των Γαλλικών αποικιών.

- Μετά τις δράσεις του σε Ευρώπη και Ρωσία, ο Χο Τσι Μινχ ταξιδεύει στην Κίνα, όπου θα επιχειρήσει να οργανώσει τους εξόριστους Βιετναμέζους για τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα. Στο Βιετνάμ ξεσπούν έντονες αντιδράσεις κατά των Γάλλων, οι οποίες καταπνίγονται και ο «φωτισμένος» στοχοποιείται από τους Γάλλους ως υποκινητής. Άλλωστε εκείνη την περίοδο πρωτοστατεί στο Χονγκ Κονγκ για τη δημιουργία Κομμουνιστικού Κόμματος του Βιετνάμ.

- Ο Χο ΤΣι Μινχ ερήμην του καταδικάζεται σε θάνατο και οι Γάλλοι ζητούν την άμεση παράδοσή του. Διαφεύγει και ταξιδεύει στην γειτονική Κίνα, για να βρεθεί στο πλευρό του Μάο Τσε Τουνγκ, στο Γενάν. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά. Η ήττα των Γάλλων οδηγεί στην αποδυνάμωση του αποικιοκρατικού στρατού τους, γεγονός που εκμεταλλεύονται οι Ιάπωνες το 1941, εισβάλλοντας στο Βιετνάμ.

- Ο Χο Τσι Μινχ περνάει μυστικά στη χώρα και ο ένοπλος αγώνας του μόλις έχει αρχίσει. Η πρώτη του κίνηση είναι να δημιουργήσει την Οργάνωση για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, τους γνωστούς Βιετ Μίνχ. Επί τέσσερα χρόνια ο ένοπλος αντιστασιακός αγώνας μαίνεται. Το 1945 η Ιαπωνία παραδίδεται άνευ όρων στις ΗΠΑ. Ο Χο Τσι Μινχ, με διαλυμένο τον αντίπαλό του, ανακηρύσσει την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ.

- Οι Γάλλοι ξανάρχονται...

- Μετά τη νίκη των Συμμάχων στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γάλλοι επιθυμούν να πάρουν και πάλι στην κατοχή τους τις παλιές αποικίες τους. Ο Χο Τσι Μινχ έχει πλέον να αντιμετωπίσει την επιστροφή του Γαλλικού στρατού, ο οποίος κινείται υπό τις οδηγίες του Ντε Γκωλ. Αρχικά οι δύο πλευρές αποφεύγουν τη μάχη. Οι Γάλλοι εκμεταλλεύονται τη δυναμική τους και διαμορφώνουν μία νεοαποικιακή συμφωνία με την οποία αναγνωρίζεται η αυτονομία του Βιετνάμ, ωστόσο η χώρα υπόκεινται στην Γαλλική Ένωση.

- Σύντομα, η χρυσή συμφωνία αποδεικνύεται καταστροφική για τους Βιετναμέζους, αλλά και οι Γάλλοι δεν ικανοποιούνται με τις εξουσίες τους. Οι προστριβές μεταξύ των δύο πλευρών είναι καθημερινές και η αφορμή για την ολική ρήξη έρχεται με τον γαλλικό βομβαρδισμό της πόλης Χαϊφόνγκ, όπου βρίσκουν τραγικό θάνατο 6.000 Βιετναμέζοι.

- Ο «φωτισμένος» ρίχνεται και πάλι στη μάχη της ανεξαρτησίας, έχοντας όμως προλάβει να εκκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό από τους αντιπάλους του. Απέναντι του αυτή τη φορά ο Γαλλικός στρατός, στηριζόμενος από αμερικανικές δυνάμεις. Στις 19 Δεκεμβρίου 1946 κηρύσσεται ο πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας. Ακολουθούν εννέα χρόνια σφοδρών συγκρούσεων.

- Το σύγχρονο «Βατερλό» για τον Γαλλικό αποικιοκρατικό στρατό γράφεται στο Ντιεν Μπιεν Φου στις 7 Μαΐου του 1954. Ακολουθούν οι συμφωνίες της Γενεύης και το Βιετνάμ χωρίζεται στα δύο με την συν-οριογραμμή να ορίζεται στον 170ο παράλληλο. Δύο χώρες, δύο διαφορετικοί κόσμοι. Το Νότιο Βιετνάμ, υπό αμερικανική προστασία και το Βόρειο Κομμουνιστικό Βιετνάμ του Χο Τσι Μινχ. Το Βιετνάμ γίνεται μία μικρογραφία της παγκόσμιας πολιτικής πραγματικότητας, με τους δύο κόσμους να διανύουν τα πρώτα χρόνια της ψυχροπολεμικής περιόδου.

- Οι εκλογές της επανένωσης του Βιετνάμ ορίστηκαν για το 1956, ωστόσο η συνεχώς αυξανόμενη δημοφιλία του Χο Τσι Μινχ δημιουργούσε προβληματισμό στους Αμερικανούς που προσπαθούσαν να εμποδίσουν την διεξαγωγή τους, υπό τον φόβο της ήττας. Στο Νότιο Βιετνάμ το κομμουνιστικό κίνημα τον Βιετκόνγκ, το οποίο είχε αποκτήσει μεγάλη δυναμική, ζητάει την βοήθεια του «Φωτισμένου».

- Η σύγκρουση των δύο πλευρών στο Νότιο Βιετνάμ μοιάζει αναπόφευκτη. Το κρυμμένο στα πυκνά δάση «μονοπάτι Χο Τσι Μινχ» ανοίγει, εξοπλίζοντας με τα απαραίτητα εφόδια αλλά και στρατιωτικές μονάδες τους Βιετκόνγκ, ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις εμπλέκονται πλέον ενεργά στις συγκρούσεις.

- Την άνοιξη του 1965 αρχίζει ο δεύτερος πόλεμος της Ινδοκίνας, όπου θα οδηγήσει στην Αμερικανική πανωλεθρία, αναγκάζοντας την παγκόσμια υπερδύναμη, ύστερα και από κοινωνικές πιέσεις, να αποσυρθεί ταπεινωμένη το 1975.

- Ο Χο Τσι Μινχ είχε πεθάνει στις 3 Σεπτεμβρίου 1969, όμως το όραμά του συνέχιζε να καθοδηγεί τους Βιετναμέζους κομμουνιστές, οι οποίοι μπαίνοντας νικητές στην Σαϊγκον, την πρωτεύουσα του Νοτίου Βιετνάμ, αποφασίζουν να μετονομάσουν την πόλη σε «Χο Τσι Μινχ», τιμώντας με αυτό τον τρόπο, τον ηγέτη που αφιέρωσε τη ζωή του για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κομμουνιστικού Βιετνάμ.

Vietnam.

 https://www.globalvillagespace.com/

President Kennedy’s handling of conflict in Vietnam

-On 22 November 1961, Kennedy sanctioned the use of US forces “in a sharply increased effort to avoid a further deterioration of the situation” in South Vietnam. It included “increased airlift to the GVN [South Vietnamese regime] in the form of helicopters, light aviation and transport aircraft”.

ByShane Quinn

24 September 2020

Though not extending to aggression, US president Dwight D. Eisenhower (in office 1953-1961) instituted and supported the sometimes brutal methods of the Republic of Vietnam, more commonly known as South Vietnam, a state officially founded in October 1955 – pending unification of Vietnam on the basis of free elections, which were meant to be held in 1956.

The Eisenhower administration regarded the 1954 Geneva agreements as a “disaster” which stipulated, in effect, to hand Vietnam over to the Vietnamese. Instead, Eisenhower’s government quickly established the Ngo Dinh Diem dictatorship in South Vietnam, so as to thwart the perceived threat to US hegemony in south-east Asia and beyond.

The American author and historian, Noam Chomsky, wrote that this US-backed regime had, by 1961, “already taken perhaps 75,000 lives in the southern sector of Vietnam since Washington took over the war directly in 1954.

But the 1954-1961 crimes were of a different order: they belong to the category of crimes that Washington conducts routinely, either directly or through its agents, in its various terror states. In the fall and winter of 1961-1962, Kennedy added the war crime of aggression to the already sordid record, also raising the attack to new heights”.

On 11 October 1961 Eisenhower’s successor, John F. Kennedy, ordered the dispatchment of a US Air Force squadron “Farmgate” to South Vietnam, consisting of 12 warplanes equipped specifically for counterinsurgency attacks – and which were soon authorised “to fly coordinated missions with Vietnamese personnel in support of Vietnamese ground forces”. Under Eisenhower, US soldiers in Vietnam remained in a “strictly advisory” role, not actually participating in raids. This status altered within the first year of Kennedy’s tenure, from terror to aggression.

Kennedy’s go ahead to using US forces in South Vietnam

On 22 November 1961, Kennedy sanctioned the use of US forces “in a sharply increased effort to avoid a further deterioration of the situation” in South Vietnam. It included “increased airlift to the GVN [South Vietnamese regime] in the form of helicopters, light aviation and transport aircraft”.

This equipment, along with the arrival of US armed force members to South Vietnam, would partake in “aerial reconnaissance, instruction in and execution of air-ground support and special intelligence”. Among the military units were three US Army Helicopter Companies, a Troop Carrier Squadron with 32 planes, fighter aircraft, a Reconnaissance Unit, and six C-123 transport planes equipped for defoliation.

Less than two weeks before, on 11 November 1961 the US National Security Council (NSC) under president Kennedy had ordered the use of “Aircraft, personnel, and chemical defoliants to kill Viet Cong food crops and defoliate selected border and jungle areas”. On 27 November 1961, it was reported that “spraying equipment had been installed on Vietnamese H-34 helicopters, and is ready for use against food crops”.

Three weeks later the US Defense Secretary, Robert McNamara, authorised newly-based US warplanes in South Vietnam to begin attacking locals, who were resisting the assaults of the US-imposed dictatorship. By January 1962 further US military hardware had arrived in South Vietnam, such as advanced helicopters, along with providing tactical air support.

Chomsky observed that the above actions by the Kennedy administration “were the first steps in engaging US forces directly in bombing and other combat missions in South Vietnam from 1962, along with sabotage missions in the North. These 1961-1962 actions laid the groundwork for the huge expansion of the war in later years, with its awesome toll”.

McNamara: Taking charge of the war in Vietnam

JFK put the hawkish McNamara in charge of running the war in Vietnam, despite him having scant experience of front line fighting. McNamara was more acquainted with office work, analysing spreadsheets or graphs. From 1946, he had worked in a civilian position for many years with the Ford Motor Company.

Kennedy was inaugurated as president on 20 January 1961. Over the next year and a half, US soldier numbers in South Vietnam increased sixfold, from about 900 on 31 December 1960, to 5,576 by 30 June 1962. The figures then doubled over the next six months, to 11,300 on 31 December 1962. In the early winter of 1963, at the time of Kennedy’s death, there were around 16,000 US military personnel in South Vietnam. During the Kennedy presidency, US troop levels on Vietnamese soil increased almost 20 times over from the end of Eisenhower’s tenure.

In July 1962, Defense Secretary McNamara stressed that US plans relating to Vietnam should stick to “a conservative view”, in that withdrawal of American forces “would take three years, instead of one, that is, by the latter part of 1965”, in the event that victory was obtained by then. This schedule would have taken Kennedy into his second term as president, providing of course that he won re-election.

McNamara was Kennedy’s right-hand man, we can note – and the late 1965 timetable, regarding US involvement in Vietnam, dispels the assertions that JFK was planning to imminently withdraw US forces from Vietnam.

General Paul Harkins, himself stationed in South Vietnam, elaborated in his Comprehensive Plan of January 1963 that, “the phase-out of the US special military assistance is envisioned as generally occurring during the period July 1965-June 1966”.

Moreover, by mid-1962 US “intelligence and sabotage forays” into Ho Chi Minh’s communist North Vietnam had also commenced, according to JFK’s National Security Adviser, McGeorge Bundy. Entering 1963 the US war strategy outlined in January of that year was, as Chomsky noted, “in an atmosphere of great optimism, the military initiatives for withdrawal went hand-in-hand with plans for escalation of the war within South Vietnam, and possibly intensified operations against North Vietnam”. The reality on the ground bears proof of this.

By the summer of 1962 and through 1963, CIA activities in Vietnam were increasing. The CIA partook “in joint clandestine operations” with the South Vietnamese armed forces against North Vietnam; CIA actions in Vietnam were recognised on 11 December 1963 by US National Security Staff member Michael Forrestal.

Examining the views of military commanders vis-vis waging war in Vietnam

It can be important to examine the views of top level American military commanders, relating to the prospect of waging war in Vietnam. In April 1961, General Douglas MacArthur informed president Kennedy that it would be a “mistake” to fight at all in Asia, and that “our line should be Japan, Formosa and the Philippines”. In July 1961, MacArthur firmly repeated this stance during a three hour long discussion in the White House with JFK, but his advice was ignored.

MacArthur felt that “the domino theory was ridiculous in a nuclear age”, which purports that one country after another would succumb to communism without US intervention. Kennedy is on record as promoting the domino theory.

MacArthur’s successor as the US Army Chief of Staff, General Matthew Ridgway, expressed similar sentiments to MacArthur. In 1956, Ridgway wrote that limited US involvement in Vietnam had an “ominous ring”, which he suspected would result in escalation. He recalled the US Air Force attacks on North Korea in the early 1950s, and found it “incredible… that we were on the verge of making that same tragic error”, which is what president Kennedy would proceed to do. Ridgway later “passionately opposed intervention in Vietnam”, the military historian Robert Buzzanco acknowledged.

General J. Lawton Collins, another experienced US military man, likewise warned about armed intervention in Vietnam and surrounding regions. Collins said that he did not “know of a single senior commander that was in favour of fighting on the land mass of Asia”.

Meanwhile, in February 1962 JFK’s invasion of Vietnam was undeniable. By that month, US Air Force planes “had already flown hundreds of missions”, according to John Newman, the author and retired US major, who cited an army history.

In just one week during May 1962, Vietnamese Air Force and US helicopter units flew about 350 sorties together, including offensives and airlifts. By contrast to the military commanders, the NSC civilian leadership, knowing less about war, favoured increasing the US armed presence in Vietnam.

Throughout 1962, the second year of Kennedy’s term, the “main emphasis” for Washington was “on the military effort” in South Vietnam, as deliberated on by Arthur Schlesinger, JFK’s close consultant.

Chomsky wrote that, “By 1962, Kennedy’s war had far surpassed the French war at its peak in helicopters and aerial fire power… Kennedy’s aggression was no secret. In March 1962, US officials announced publicly that US pilots were engaged in combat missions (bombing and strafing).

JFK was on the cusp of withdrawing forces from Vietnam

Through 1962, US troops were using HU-1A helicopters against South Vietnamese guerrillas. As an offensive weapon, these helicopters contained more firepower than any World War II fighter aircraft. Contrary to the long established myth that JFK, before his assassination (on 22 November 1963), was on the cusp of withdrawing US forces from Vietnam, the opposite is in fact the case. On 17 July 1963, Kennedy said that if US personnel were sent back home it “would mean a collapse not only of South Vietnam, but Southeast Asia. So we are going to stay there”.

In Kennedy’s dialogue with the broadcast journalist Walter Cronkite on 2 September 1963, the US president said, “I don’t agree with those who say we should withdraw. That would be a great mistake… this is a very important struggle even though it is far away”.

A week afterwards on 9 September 1963, during an NBC interview Kennedy reiterated, “I think we should stay” in Vietnam because withdrawal “only makes it easy for the Communists”. Three days later on 12 September Kennedy expounded, “What helps to win the war, we support; what interferes with the war effort, we oppose”.

On 26 September 1963, less than two months before Kennedy’s death, he said that America stations troops in Vietnam and other nations because “our freedom is tied up with theirs” and the “security of the United States is thereby endangered” if they pass “behind the Iron Curtain. So all those who suggest we withdraw, I could not disagree with them more. If the United States were to falter the whole world, in my opinion, would inevitably begin to move toward the Communist bloc”.

On 1 November 1963, Washington implemented a long-awaited coup that ousted the unreliable South Vietnamese dictator Diem. He was killed the following day, along with Ngo Dinh Nhu, his influential younger brother. Nhu had over recent months complained there were “too many US troops in Vietnam”. JFK was anxious for the coup to proceed and he placed the new US Ambassador to South Vietnam, Henry Cabot Lodge Jr., in operational command of it.

Kennedy believed that if the coup failed the US “could lose our entire position in Southeast Asia overnight”.

Dean Rusk, the US Secretary of State under Kennedy and successor Lyndon B. Johnson, later dismissed allegations that the former intended to withdraw, “I had hundreds of talks with John F. Kennedy about Vietnam, and never once did he say anything of this sort”.

Eight days before the assassination, on 14 November 1963 Kennedy told the media regarding Vietnam there was a “new situation there” following the coup, and “we hope, an increased effort in the war”. JFK continued that the US strategy should be “how we can intensify the struggle” so that “we can bring Americans out of there”. In Fort Worth, just a few hours prior to his death, Kennedy produced another statement saying, “Without the United States, South Vietnam would collapse overnight”.

Chomsky affirms that in the time leading up to Kennedy’s shooting, “there is not a phrase in the voluminous internal record that even hints at withdrawal without victory. JFK urges that everyone ‘focus on winning the war’; withdrawal is conditioned on victory… Nothing substantial changes as the mantle passes to LBJ [Lyndon B. Johnson]”.

30-04-1975- VIETNAM- 1975…. Οι Βιετκόνγκ καταλαμβάνουν τη Σαϊγκόν, τερματίζοντας την κατοχή του Βιετνάμ και το μακροχρόνιο πόλεμο.ΤΩΝ USA..

30-04-1975- VIETNAM- 1975….
 

30-04-1975- VIETNAM- 1975…. Οι Βιετκόνγκ καταλαμβάνουν τη Σαϊγκόν, τερματίζοντας την κατοχή του Βιετνάμ και το μακροχρόνιο πόλεμο.ΤΩΝ USA..

 

My Lai, Vietnam.

- Η Σφαγή του Μι Λάι ήταν η μαζική δολοφονία αμάχων πολιτών, ο αριθμός των οποίων κυμαίνεται από 347 έως 504, στο χωριό Μι Λάι του Νοτίου Βιετνάμ, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, στις 16 Μαρτίου 1968 .

Το 1962 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κένεντι αποφάσισε να στείλει στη Σαϊγκόν.

   Το 1962 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Κένεντι αποφάσισε να στείλει στη Σαϊγκόν τους πρώτους στρατιώτες, προκειμένου να απαλλάξουν τη χώρα από το την απειλή των κομμουνιστών. Ωστόσο, αυτή η κίνηση των ΗΠΑ πυροδότησε την περαιτέρω ανάμειξη της Κίνας και της Σοβιετικής ένωσης στον πόλεμο, μόνο που αυτή τη φορά είχαν στο πλευρό τους τη Κούβα, τη Βόρειο Κορέα, τη Τσεχοσλοβακία και τη Βουλγαρία. Έτσι συγκροτήθηκαν οι κομμουνιστικές δυνάμεις που περιλάμβαναν και τους συμμάχους της περιοχής δηλαδή τους Βιετκόνγκ, Ερυθρούς Χμερ και Παθέτ Λάο.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο βρίσκονταν οι ΗΠΑ, η νότια Κορέα, η Αυστραλία, η Ταΐλάνδη, η Νέα Ζηλανδία, η Δημοκρατία Χμερ και το Βασίλειο του Λάους. Όλα αυτά έχοντας παράλληλα και άλλους συμμάχους, όπως Φιλιππίνες, Ταϊβάν, Καναδά, Γερμανία, Αγγλία, Ιράν και Ισπανία.

Οι στρατιώτες που στάλθηκαν στο πεδίο της μάχης έφτασαν τους 2.291.000 εκατομμύρια, εκ των οποίων οι 461.000 πολέμησαν για τις κομμουνιστικές δυνάμεις και οι 1.830.000 για τις συμμαχικές δυνάμεις του νότου.

23 Ιανουαρίου 1973 κατάπαυση του πυρός στο Βιετνάμ.

-  23 Ιανουαρίου 1973 ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ρίτσαρντ Νίξον, ανακοινώνει στον αμερικανικό λαό, μέσω τηλεόρασης και ραδιοφώνου, την επίτευξη συμφωνίας για επίσημη κατάπαυση του πυρός στο Βιετνάμ. 

- 

Χο Τσι Μιν .. Chi Minh..2 Σεπτεμβρίου 1969, Ανόι, Βιετνάμ ...