Αναρτήσεις
Όλα τα σχόλια
Σαρκοζί – Καντάφι: Από τις βαλίτσες με τα χρήματα στην εντολή για τους βομβαρδισμούς ....
- Υπό κράτηση ο Σαρκοζί: Στο μικροσκόπιο οι σχέσεις με Καντάφι | Euronews
Νικολά Σαρκοζί: - Με βραχιολάκι για ένα χρόνο - Καταδικάστηκε και από το εφετείο
Τρία έτη φυλάκισης, το ένα χωρίς αναστολή, η ποινή του ..
https://www.lifo.gr/
.jpg)
Οι δυτικοί και κύρια οι Αμερικάνοι ηγέτες δεν συγχώρεσαν ποτέ τον οραματιστή κι επαναστάτη Καντάφι. Ξένοι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, πράκτορες της CIA, της MI6 και της DGSE με πλουσιοπάροχη χρηματοδότηση, από τις ΗΠΑ και τις μοναρχίες της Μέσης Ανατολής, κατάφεραν να σχηματίσουν σχετικά έτοιμες για μάχη μονάδες από στρατιωτικά αφερέγγυους Λίβυους αντικαθεστωτικούς που κινήθηκαν ενάντια στον τακτικό στρατό.
Τον χειμώνα του 2010-2011 ξεκίνησε ένα κύμα διαδηλώσεων και διαμαρτυριών στις χώρες του αραβικού κόσμου, που τροφοδοτήθηκε επιμελώς, ωθήθηκε και κατευθύνθηκε από αμερικάνικες (κυρίως) μυστικές υπηρεσίες, μέσω των κοινωνικών δικτύων, εναντίον της διοίκησης της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρία, κύρια εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι.
Μέρος πρώτο – Ο Μουαμάρ Καντάφι και η ίδρυση της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρία
«Στόχος της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ανθρώπινη ευτυχία, η οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας. Η απόκτηση μιας τέτοιας ελευθερίας εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο ένα άτομο έχει κυριαρχία στις δικές του ανάγκες. Περιουσία που είναι προσωπική και ιερά εγγυημένη, δηλαδή οι ανάγκες σας δεν πρέπει να ανήκουν σε κανέναν άλλο και δεν πρέπει να λεηλατούνται από κανένα μέρος της κοινωνίας.»
Μουαμάρ Μοχάμαντ Άμπου Μινιάρ αλ-Καντάφι – معمر القذافي
Ήταν, σαν σήμερα, 20 Οκτώβρη 2011, όταν αντικαθεστωτικοί και ξένοι μισθοφόροι δολοφόνησαν τον Μουαμάρ Καντάφι. Μικρή αναφορά στην προσωπικότητα, τις φιλοδοξίες, τα επιτεύγματα και τα λάθη του Μουαμάρ Καντάφι – του μεγάλου Λίβυου ηγέτη, πολιτικού και μεταρρυθμιστή, που ονειρευόταν την ελευθερία και την ευτυχία για την αφρικανική ήπειρο και τους λαούς της και την τύχη της Λιβύης μετά τον Καντάφι.
«Είμαι ένας μοναχικός Βεδουίνος που δεν έχω καν πιστοποιητικό γέννησης. Μεγάλωσα σε έναν κόσμο όπου όλα ήταν αγνά. Τα πάντα γύρω μου ήταν ανέγγιχτα από τις μολύνσεις της σύγχρονης ζωής. Οι νέοι στην κοινωνία μας σέβονταν τους ηλικιωμένους. Και ξέραμε να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό» (Μ. Καντάφι).
Πριν από πολύ καιρό ένα αγόρι γεννήθηκε στην έρημο της Λιβύης, σε μια σκηνή, σε μια οικογένεια Βεδουίνων. Είτε το 1940, είτε το 1942, είτε το 1944 – δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Και ποιος ενδιαφέρθηκε για ένα άλλο παιδί σε μια μεγάλη οικογένεια Βεδουίνων; Είναι γνωστό ότι αυτό συνέβη κοντά, ή μάλλον τριάντα χιλιόμετρα από την πόλη της Σύρτης.
Ήταν ένα πολυαναμενόμενο παιδί, ένας κληρονόμος – μετά από τρεις «αποτυχίες» που κατέληξαν στη γέννηση των θυγατέρων, ο πατέρας του αγοριού ήταν χαρούμενος που η οικογένειά του θα συνεχιστεί επιτέλους. Και ονόμασε τον γιο του Μουαμάρ (Muammar), που σημαίνει μακρόβιος. Το πλήρες όνομά του είναι Muammar bin Mohammed Abu Menyar Abdel Salam bin Hamid al-Gaddafi.
Όσοι μεγαλώσαμε σε ευρωπαϊκή χώρα, δεν ξέρουμε πώς είναι να ζεις υπό τον βασιλιά – αυτοκράτορα μέσα σε απόλυτα σκληρές φυσικές συνθήκες, στην έρημο, στην απόλυτη φτώχεια και στην αγριότητα. Επιπλέον, η χώρα ήταν αποικία της Ιταλίας. Και οι Ιταλοί δεν στάθηκαν πολύ ευγενικοί με τους ντόπιους…
- Η οικογένειά του Μουαμάρ έδωσε έναν αδιάλλακτο αγώνα ενάντια στην ιταλική κατοχή. Έτσι, το 1911, ο παππούς του Μουαμάρ σκοτώθηκε από έναν Ιταλό αποικιστή, το 1911. Σε ηλικία έξι ετών, ο Καντάφι έγινε μάρτυρας της δολοφονίας δύο ξαδέλφων που σκοτώθηκαν για τους ίδιους λόγους. Όλα επηρέασαν την κοσμοθεωρία του Καντάφι.
Χάρτης της Λιβύης του 1912 – επί Ιταλικής κατοχής.
Αλλά όπως και να ‘χει, το αγόρι ήταν τυχερό. Ο πατέρας του ήθελε να εκπαιδεύσει τον γιο του και σε ηλικία δέκα ετών τον έστειλαν σε ένα μεντρεσέ – ένα μουσουλμανικό εκπαιδευτικό και θρησκευτικό ίδρυμα στη Σύρτη. Αργότερα, ο Μουαμάρ μπήκε σε ένα γυμνάσιο στην πόλη Σεμπχά (Sebha), όπου ήρθε σε επαφή με επαναστατικές ιδέες και ο Αιγύπτιος επαναστάτης Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ (Gamal Abdel Nasser) έγινε το ίνδαλμα του Μουαμάρ. Ο Καντάφι είδε τα δεινά του αραβικού λαού. Συμμετείχε σε αντι-ισραηλινές διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ. Ο Καντάφι οργάνωσε προσωπικά διαδηλώσεις κατά της αποχώρησης της Συρίας από την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία (UAR – United Arab Republic, al-Jumhūriyyah al-‘Arabīyah al-Muttaḥidah, 1958-1961), και διαδηλώσεις για να υποστηρίξει την επανάσταση της Αλγερίας. Ηγείται μιας σοσιαλιστικής οργάνωσης νεολαίας και για τέτοιες «εξωφρενικές» απόψεις, ο νεαρός επαναστάτης αποβλήθηκε από το σχολείο, αλλά κατάφερε να συνεχίσει τις σπουδές του σε άλλη πόλη, τη Μισράτα (Misrata). Το αγόρι ονειρευόταν να γίνει στρατιωτικός, έγινε πιο μυστικοπαθής και προσεκτικός. Και σύντομα πραγματοποίησε το όνειρό του με την εγγραφή του σε ένα στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη το 1963, όπου σπούδαζε τη μέρα στο κολέγιο και τα βράδια παρακολουθούσε μαθήματα ιστορίας στο πανεπιστήμιο. Μετά την εκπαίδευση, το 1965, έχοντας λάβει τον βαθμό του υπολοχαγού, πήγε στη Μεγάλη Βρετανία, όπου αποφοίτησε από τμήμα μαθημάτων επικοινωνιών.
Ο 27χρονος Μουαμάρ Καντάφι τον Σεπτέμβρη του 1969, αμέσως μετά το κίνημα που ανέτρεψε τον βασιλιά Ίντρις
Ο Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι απευθύνεται στο πλήθος κατά τη διάρκεια μιας μαζικής συγκέντρωσης στην πλατεία των Μαρτύρων της Τρίπολης. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 9 Φλεβάρη 1977. Το 1977, ο Καντάφι παρουσίασε ένα σύστημα που ονομάζεται «Τζαμαχιρία» ή «κράτος των μαζών», στο οποίο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια χιλιάδων «λαϊκών επιτροπών».
συνεχεια εδω .. https://svoura.net/
Μάρτιος 2011
Αναγνώριση των επαναστατών της Λιβύης ως νομίμων εκπροσώπων του λαού
- Η σημαία του πρώην Βασιλείου της Λιβύης, την οποία το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο, ως η αντιπολίτευση της Λιβύης υιοθέτησε ως σημαία του
Στις αρχές Μαρτίου, ο Νικολά Σαρκοζί, δήλωσε ότι η Γαλλία αναγνωρίζει τους επαναστάτες της Λιβύης ως "νόμιμους εκπρόσωπους του λαού"[11].
Η απόφαση λήφθηκε μετά τη συνάντηση του Νικολά Σαρκοζί με 2 εκπρόσωπους της αντιπολίτευσης, του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου, στο Παρίσι[11]. Ο Μουσταφά Γεριάνι, ένας εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης της Λιβύης, είχε δηλώσει ότι και τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) πρέπει να ακολουθήσουν την κίνηση του Σαρκοζί. Τα άλλα μέλη της Ε.Ε., ωστόσο, εξέφρασαν την ανησυχία τους και αρνήθηκαν να συναντήσουν τους 2 εκπρόσωπους[11][12].
Κατάπαυση πυρός
Πρόσφυγες από τη Λιβύη στα σύνορα με την Τυνησία
Την Τετάρτη, 17 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε την επιβολή εναέριου αποκλεισμού στη Λιβύη. Από αυτό το συμβούλιο απείχαν οι εκπρόσωποι της Κίνας, της Ρωσίας, της Βραζιλίας, της Γερμανίας και της Ινδίας[13].
Στις 18 Μαρτίου 2011, Λιβύη ανακοίνωσε κατάπαυση πυρός μετά τη χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Ο Υπουργός Εξωτερικών της Λιβύης, Μουσά Κουσά, δήλωσε πως η "Λιβύη ενδιαφέρεται για τον άμαχο πληθυσμό της. Επίσης είναι έτοιμη να προστατεύσει τους ξένους και τα ξένα περιουσιακά στοιχεία". Παρά τη δήλωση για κατάπαυση του πυρός, Γαλλία και Αγγλία, εξέφρασαν την ανησυχία τους για τα λεγόμενα του Καντάφι. Όπως δήλωσε ο Ντέβιντ Κάμερον, "ο Καντάφι θα κριθεί από τις πράξεις του και όχι από τα λόγια του"[14].
Παρά την ανακοίνωση της κατάπαυσης πυρός, το "Reuters" είχε αναφέρει ότι συνεχίζονταν οι συγκρούσεις στην πόλη της Μισράτας. Την ίδια ώρα, οι κυβερνητικοί δήλωσαν ότι κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη, πληροφορία, την οποία διάψευσαν οι επαναστάτες. Λίγο αργότερα, ο Καντάφι δήλωσε ότι σχεδιάζει να πολιορκήσει τη Βεγγάζη, "χωρίς να δείξει οίκτο"[15][16].
Εναέριος αποκλεισμός και στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη
Duration: 3 λεπτά and 2 δευτερόλεπτα.3:02Υπότιτλοι διαθέσιμοι.CC
Οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για επιβολή εναέριου αποκλεισμού στη Λιβύη. Πηγή: VOA News
Χάρτης επεμβάσεων στη Λιβύη.
Το Σάββατο, 19 Μαρτίου 2011, στο Παρίσι διεξήχθη σύνοδος μεταξύ των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), της Αφρικανικής Ένωσης και του Αραβικού Συνδέσμου με κύριο θέμα την εφαρμογή της απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για επιβολή εναέριου αποκλεισμού, καθώς και για το σχεδιασμό στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Λιβύη[17].
Η Γαλλία δήλωσε ότι, μαζί με την Αγγλία, θα στείλει αεροπλάνα για "συμβολική" πτήση πάνω από τη Λιβύη λίγο πριν από την έναρξη της συνόδου. Παράλληλα, ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, δήλωσε ότι η χώρα του δεν θα συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, αλλά προειδοποίησε τον Καντάφι, ότι "σε περίπτωση που δεν τηρήσει την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, οι ΗΠΑ (χωρίς τη χρήση χερσαίων δυνάμεων) θα δράσουν ως μέλος ενός συνασπισμού, με κύριο στόχο την ασφάλεια των πολιτών". Η Γερμανία, όμως, δηλώνει ότι μια στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη επιφυλάσσει πολλούς κινδύνους και προτρέπει τις άλλες χώρες να μην το κάνουν. Η Ελλάδα δήλωσε ότι θα συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Λιβύη, με μοναδικό όρο την ομόφωνη απόφαση[18].
Ο Μουαμάρ αλ-Καντάφι δήλωσε, στις 20 Μαρτίου 2011, σε ηχητικό μήνυμα, το οποίο μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση, ότι "δεν θα αφήσει τον στρατό των δυτικών δυνάμεων (Ηνωμένα Έθνη) να καταλάβουν και να εκμεταλλευτούν το πετρέλαιο του." Πρόσθεσε επίσης πως προβλέπει νίκη στον πόλεμο, "καθώς η ήττα των δυτικών δυνάμεων είναι αναπόφευκτη. Ο κάθε κάτοικος της Λιβύης κατέχει όπλο και είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την πατρίδα του". "Η Λιβύη είναι έτοιμη για παρατεταμένο πόλεμο", πρόσθεσε[19].
Ανάληψη της διοίκησης από το ΝΑΤΟ
Το ΝΑΤΟ ανέλαβε τη διοίκηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων που διεξήχθησαν στη Λιβύη στις 31 Μαρτίου 2011, στις 09:30 ώρα Ελλάδας (06:00 ώρα Γκρίνουϊτς).[20]
Παράλληλα, ξεκίνησαν οι διαφωνίες για τη παροχή εξοπλισμού στους αντικαθεστωτικούς, καθώς ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία ζητούν εξοπλισμό των αντικαθεστωτικών, ενώ χώρες όπως Ιταλία και Ρωσία δεν συμφωνούν με αυτό, και προτείνουν διάλογο. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Άντερς Ράσμουσεν, δήλωσε πως το διάταγμα του ΟΗΕ δεν επιτρέπει τον οιονδήποτε εξοπλισμό τους.[21]
Δηλώσεις Καντάφι για διαπραγματεύσεις
Ο ηγέτης της Λιβύης, Μουαμάρ αλ Καντάφι, δήλωσε ότι είναι έτοιμος για διαπραγματεύσεις με τις δυτικές δυνάμεις. Όπως δήλωσε στις 30 Απριλίου 2011:
Δηλώνουμε έτοιμοι για κατάπαυση του πυρός και ζητούμε να μην ισχύει μόνο για την πλευρά μας αλλά για όλες, συμπεριλαμβανομένου των δυτικών δυνάμεων. Όμως, οι Σταυροφόροι του ΝΑΤΟ δεν σταματούν τους βομβαρδισμούς. Παρόλο αυτά, θα είμαστε οι πρώτοι που θα προχωρήσουμε σε ανακωχή[22]
Παρόλο αυτά, ο Μουαμάρ αλ Καντάφι δήλωσε ότι «θα παραμείνω, καθώς κανείς δεν έχει δικαίωμα να με διώξει ή να μου απαγορεύσει να αγωνίζομαι για το καλό της χώρας μου». Ο Καντάφι επίσης πρόσθεσε ότι η Λιβύη δεν άρχισε πόλεμο. Επιπλέον, ο Καντάφι δήλωσε ότι αν οι δυτικές χώρες ενδιαφέρονται για το πετρέλαιο της Λιβύης, μπορεί να επανεξετάσει τα συμβόλαια με τις δυτικές εταιρίες.[23]
Θάνατος μελών οικογένειας Καντάφι
Μετά από βομβαρδισμό των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στη πρωτεύουσα της Λιβύης, Τρίπολη, σκοτώθηκαν ο νεότερος γιος και τρία εγγόνια του ηγέτη της Λιβύης, Μουαμάρ αλ Καντάφι. Ο νεότερος γιος του Μουαμάρ αλ Καντάφι, Σαϊφ αλ Αράμπ [29 ετών], σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, όπως και τρια εγγόνια του Καντάφι. Κανένας από τα θύματα δεν συμμετείχε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Μουαμάρ αλ Καντάφι.[24]
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης Καντάφι στην Τρίπολη, Μουσά Ιμπραήμ, «αυτός είναι ο νόμος, με τον οποίο ζουν στη ζούγκλα. Τώρα είναι ξεκάθαρο ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σκοπό, όπως λέει, να βοηθήσει τους αμάχους». Παρόλο αυτά, το ΝΑΤΟ δήλωσε ότι «στόχος των επιχειρήσεων δεν είναι ο θάνατος συγγενών της οικογένειας Καντάφι, αλλά στρατιωτικοί στόχοι. Κανένας μας δεν έχει στόχο να σκοτώσει τον Καντάφι ή την οικογένεια του».[25]
https://el.wikipedia.org/
.jpg)
https://www.kathimerini.gr/
Σουέζ, 1969. Ο Μουαμάρ Καντάφι χαιρετά στρατιωτικά πλάι στον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Η λιβυκή οργάνωση Ελεύθεροι Ενωτικοί Αξιωματικοί ήταν καταφανώς επηρεασμένη από τη σκέψη και τις πρακτικές διακυβέρνησης του Αιγύπτιου ηγέτη.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΟΥΣΣΟΣ*
- Το λιβυκό πραξικόπημα/επανάσταση της 1ης Σεπτεμβρίου 1969 ήταν το τελευταίο από τις επεμβάσεις του στρατού που άλλαξαν τα πολιτικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Αν και έχει ομοιότητες με τα υπόλοιπα ανάλογα πραξικοπήματα ως προς την κοινωνική προέλευση της «επαναστατικής» ομάδας και την ιδεολογική συγκρότησή της, εντούτοις παρουσιάζει σημαντικές διαφορές που σχετίζονται με τις ιδιομορφίες της χώρας.
Η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1951 έπειτα από απόφαση του ΟΗΕ. Αντίθετα με τα άλλα έθνη της Βορείου Αφρικής, η Λιβύη θα αποκτήσει την ανεξαρτησία της, ενώ δεν έχει ισχυρό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Ο μονάρχης Ιντρις αλ-Σανούσι ήταν ο κληρονομικός αρχηγός ενός δικτύου φυλών εγκατεστημένων κυρίως στην Κυρηναϊκή, οι οποίες συγκροτούσαν τον πυρήνα της μουσουλμανικής σέχτας των Σανούσι. Η σέχτα αυτή είχε εγκατασταθεί στην Κυρηναϊκή στα μέσα του 19ου αιώνα και είχε αποκτήσει ισχύ μέσα από την ασυμβίβαστη αντίθεσή της σε κάθε δυτική επιρροή, πολιτική και πολιτιστική.
Η παρωχημένη λιβυκή μοναρχία
- Μέχρι το 1965 χώρα είχε δύο πρωτεύουσες, τη Βεγγάζη και την Τρίπολη και τρεις περιφερειακές κυβερνήσεις. Η διακυβέρνηση του Ιντρις βασιζόταν σε ένα δίκτυο μεταξύ της βασιλικής αυλής, των φυλών, ισχυρών οικογενειών και τοπικών συμφερόντων. Ο μονάρχης συντηρούσε τη βάση υποστήριξής του στην Κυρηναϊκή και είχε μάλιστα διατηρήσει τις Αμυντικές Δυνάμεις της Κυρηναϊκής ως αντιστάθμισμα στον τακτικό στρατό.
-Υπό τον Ιντρις η Λιβύη ήταν μια πολύ φτωχή χώρα που βασιζόταν κυρίως στη γεωργία. Μάλιστα, το 1954 η Παγκόσμια Τράπεζα την κατατάσσει ως τη φτωχότερη χώρα στον κόσμο. Ακόμη και μετά το 1965, όταν ξεκινά η εκμετάλλευση του πετρελαίου δεν βελτιώνεται αισθητά η κατάσταση. Ο μονάρχης χρησιμοποιούσε τα πετρελαϊκά έσοδα για να διατηρεί το τεράστιο δίκτυο πατρωνίας που εναλλασσόταν στη διακυβέρνηση. Η Λιβύη είχε μέσα σε 17 χρόνια έντεκα κυβερνήσεις και πάνω από διακόσιους υπουργούς. Ηταν φανερό ότι η μοναρχία του Ιντρις ήταν ένα απολίθωμα του μακρινού παρελθόντος και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις διανεμητικές και αναπτυξιακές ανάγκες ενός κράτους εισοδηματία, στο οποίο μεταβαλλόταν ραγδαία η Λιβύη.
-Η μοναρχία έχασε έτσι και τις συμμαχίες με τις φυλές ακόμη και της Κυρηναϊκής που δεν αντέδρασαν καθόλου στο πραξικόπημα της ομάδας Καντάφι. Αλλωστε, το φυλετικό σύστημα και οι αρχηγοί των φυλών της χώρας δεν αποτέλεσαν ποτέ κέντρα πολιτικής εξουσίας ή πηγή πολιτικής νομιμοποίησης όπως στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας ή του Ιράκ. Αντιθέτως, κατά τη διάρκεια της μοναρχίας η κοινωνική επιρροή των φυλάρχων πήγαζε από τη σχέση τους με τον θρόνο και όχι το αντίστροφο. Στο σαουδαραβικό βασίλειο, για παράδειγμα, η μοναρχία των Σαούντ βασίζεται σε μια τριγωνική συμμαχία και συναλλαγή μεταξύ βασιλικής οικογένειας, φυλών και ουλεμάδων. Οι φυλές στη Λιβύη έχουν περισσότερο κοινωνικό χαρακτήρα και συμβολισμό παρά πολιτική εξουσία.
- Η ομάδα των επαναστατών
-Οι αξιωματικοί που αποτελούσαν το Επαναστατικό Συμβούλιο προέρχονταν από μικρομεσαία και κυρίως αγροτικά στρώματα από περιοχές και φυλές που δεν είχαν την εύνοια της βασιλικής αυλής και δεν ανήκαν στο δίκτυο πατρωνίας της. Ο Μουαμάρ Καντάφι, (Καντάφι σημαίνει η «φωνή της ερήμου) καταγόταν από φτωχή οικογένεια βεδουίνων και ξεκίνησε το σχολείο στα εννέα του, αλλά χάρις στην εξαιρετική του επίδοση κατάφερε να το τελειώσει κανονικά. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Σάμπχα και μάλιστα λόγω οικονομικών δυσκολιών φιλοξενήθηκε σε τέμενος. Αποβλήθηκε από το πανεπιστήμιο λόγω της πολιτικής δράσης του και τελικά εισήχθη στη Στρατιωτική Ακαδημία. Το 1969 ήταν ήδη συνταγματάρχης με μετεκπαίδευση στη Μεγάλη Βρετανία.
-Ανάλογη κοινωνική προέλευση και πορεία είχαν και τα υπόλοιπα μέλη του Επαναστατικού Συμβουλίου. Η συνωμοτική τους ομάδα με το όνομα Ελεύθεροι Ενωτικοί (υπέρ αραβικής ενότητας) Αξιωματικοί είχε δημιουργηθεί, σύμφωνα με τον Καντάφι, ήδη από το 1959 και από το 1965 άρχισαν να συμμετέχουν και πολίτες. Η οργάνωση είχε πολύ αυστηρούς όρους κοινωνικής συμπεριφοράς. Απαγορεύονταν στα μέλη της το αλκοόλ, τα τυχερά παιχνίδια και η νυχτερινή διασκέδαση. Θα έπρεπε να προσεύχονται και να μελετούν επισταμένως.
- Η ομάδα αυτή, και ιδιαίτερα ο Καντάφι που αναδείχθηκε ως ηγετική μορφή του κινήματος, ήταν καταφανώς επηρεασμένη από τη σκέψη και τις πρακτικές διακυβέρνησης του Αιγύπτιου ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Η προσήλωσή τους στην ενότητα του αραβικού έθνους, στην αυτάρκη ανάπτυξη και στην αναδιανομή του πλούτου, η ένταξη στο στρατόπεδο των Αδεσμεύτων και η αποτίναξη κάθε ξένης νεοαποικιακής εξάρτησης με τη μορφή οικονομικών δεσμών ή στρατιωτικών βάσεων αποτέλεσαν σταθερά στοιχεία της διακυβέρνησης του Επαναστατικού Συμβουλίου. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που ονόμαζαν την οργάνωσή τους Ελεύθεροι Αξιωματικοί, όπως ακριβώς ήταν η ονομασία της συνωμοτικής ομάδας του Νάσερ και των νασερικών πραξικοπηματικών κύκλων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Για τον Νάσερ και το νασερικό κίνημα η λιβυκή επανάσταση ήταν μια σημαντική αναζωογονητική ένεση μετά την αποτυχία της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας (Αιγύπτου-Συρίας), την ήττα του 1967 και την αναδίπλωση του παναραβισμού.
Οι πέντε άξονες της νέας πολιτικής της Λιβύης
- Οι νασερικές καταβολές μπορούν εύκολα να ανιχνευθούν στις πέντε αρχές στη διακήρυξη πολιτικής της επαναστατικής κυβέρνησης στις 16 Οκτωβρίου 1969. Η νέα κυβέρνηση πρώτον, προχωρούσε στην πλήρη κατάργηση των αμερικανικών και βρετανικών βάσεων στη χώρα. Δεύτερον, στην πλήρη ουδετερότητα και συμπόρευση με τους Αδέσμευτους. Τρίτον, στην επίτευξη εθνικής ενότητας. Τέταρτον, στον αγώνα για παναραβική ενότητα. Τέλος, στην απαγόρευση της λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων. Πέρα από τις διακηρύξεις αυτές ο Καντάφι προχωρά στην υπογραφή του Συμφώνου της Τρίπολης με την Αίγυπτο και το Σουδάν, μόλις τρεις μήνες μετά την επανάσταση, στις 29 Δεκεμβρίου 1969.
- Βασική διαφοροποίηση του Καντάφι από τη νασερική και την μπααθική ιδεολογία ήταν ο ρόλος του Ισλάμ. Για τον Καντάφι το Ισλάμ αποτελούσε τη βασική αναζωογονητική δύναμη της επανάστασης. Πίστευε ότι το Ισλάμ και όχι συγκυριακοί πολιτικοί αγώνες όπως η αραβοϊσραηλινή διαμάχη ήταν η στέρεα βάση για την παναραβική ενότητα. Ο Νάσερ έβλεπε την ανάπτυξη του επαναστατικού κύματος σε τρεις κύκλους, τον αραβικό, τον αφρικανικό και τον ισλαμικό και θεωρούσε τον αραβικό ως τον πιο σημαντικό. Αντιθέτως, ο Καντάφι έριχνε το βάρος στον ισλαμικό. Δεν έχανε μάλιστα ευκαιρία να παραλληλίζει τον εαυτό του και τα μέλη του Επαναστατικού Συμβουλίου του με τους συντρόφους του προφήτη Μωάμεθ.
Η άνοδος του Καντάφι στην εξουσία-1
Ο βασιλιάς Ιντρις στο λιμάνι του Βόλου, τέσσερις ημέρες μετά την ανατροπή του.
Ο Καντάφι είχε να επιλύσει δύο βασικά ζητήματα: την εκ νέου πολιτική οργάνωση και τον εκσυγχρονισμό της χώρας και την αποκαθήλωση όλης της κυβερνητικής γραφειοκρατικής ελίτ και των δικτύων πατρωνίας που είχαν δημιουργηθεί στην περίοδο του Ιντρις και την επαναδιαπραγμάτευση των πετρελαϊκών εσόδων με τις εταιρείες που εκμεταλλεύονταν τα κοιτάσματα.
Κύμα διώξεων και διάλυση της κρατικής διοίκησης
-Η διαπραγμάτευση του Καντάφι με τις πετρελαϊκές εταιρείες ήταν σχετικά εύκολη. Το μεγαλύτερο μέρος του λιβυκού πετρελαίου εκμεταλλεύονταν ανεξάρτητες όπως λέγονται εταιρείες, που δεν ανήκαν δηλαδή στο δίκτυο των «επτά αδελφών», των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Καθώς για τις ανεξάρτητες εταιρείες το λιβυκό πετρέλαιο αποτελούσε πάνω από το 90% του κύκλου εργασιών τους, η επαναστατική κυβέρνηση μπορούσε να τις πιέσει αποτελεσματικά με την απειλή της εθνικοποίησης. Τα υπεραυξημένα κρατικά έσοδα οδήγησαν σε απογείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος από 1.830 δολάρια το 1970 σε περισσότερα από 4.000 το 1975. Ο αναπτυξιακός προϋπολογισμός της Λιβύης ήταν, το 1977, τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τον μέσο αντίστοιχο στον αραβικό κόσμο. Η Λιβύη είχε το ίδιο έτος 20.000 φοιτητές έναντι 3.000, το 1969.
Η άνοδος του Καντάφι στην εξουσία-2
Ο Βασιλιάς Χασάν του Μαρόκου υποδέχεται τον Καντάφι στη διάσκεψη του Ραμπάτ (18-21/12/1969).
Το 1971, σε λιγότερο από δύο χρόνια μετά το πραξικόπημα, ο Καντάφι είχε προχωρήσει στην κατάργηση όλων των σημαντικών νόμων της μοναρχίας και στην αντικατάστασή τους από νέα νομοθεσία η οποία εξυπηρετούσε σύμφωνα με το νέο καθεστώς τα συμφέροντα του λαού και τις εντολές του Ισλαμικού Νόμου. Υπήρξε τεράστιο κύμα διώξεων και απολύσεων με το επιχείρημα της αντιμετώπισης της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας, αλλά στην ουσία ήταν μια επιχείρηση διάλυσης των παλαιών δικτύων πατρωνίας. Επίσης, ξεκίνησε διωγμό των κομμουνιστών και των Αδελφών Μουσουλμάνων, ακολουθώντας το παράδειγμα του Νάσερ, εξουδετερώνοντας έτσι επικίνδυνους αντιπάλους. Οργάνωσε τον εξοπλισμό των πολιτών και ξεκίνησε μια «πολιτιστική επανάσταση», που στηριζόταν σε μια επιστροφή στις αδιαμεσολάβητες από θρησκευτικές ιεραρχίες ανόθευτες ρίζες του Ισλάμ. Βασικό εργαλείο στην πλήρη αποκέντρωση και διάλυση της κρατικής δομής ήταν η ανάληψη όλων των κρατικών δομών και των κοινωνικών λειτουργιών από τις χιλιάδες λαϊκές επιτροπές βάσης.
Η άνοδος του Καντάφι στην εξουσία-3
Προπαγανδιστική αφίσα με τον Καντάφι να κρατάει το περίφημο «Πράσινο Βιβλίο» του.
Σύμφωνα με τον Dirk Vandewalle, το καθεστώς Καντάφι είχε ουσιαστικά αποπολιτικοποιήσει το κράτος μέσω μιας ιδιόρρυθμης ιδεολογίας, της συνεχούς αλλαγής του προσωπικού της κεντρικής διοίκησης, της διάλυσης των υπουργείων, της απειλής για όλο και μεγαλύτερη αποκέντρωση και ουσιαστική απίσχναση της κεντρικής γραφειοκρατίας και μέσω της αντικατάστασης της γραφειοκρατίας και της στρατιωτικής ιεραρχίας με νέες όταν εμφάνιζαν στοιχεία πολιτικής συγκρότησης. Το αποτέλεσμα σήμερα, μετά την πτώση και τη διάλυση του προσωποπαγούς καθεστώτος Καντάφι είναι ότι δεν υπάρχουν δομές, θεσμοί ή κέντρα εξουσίας, ούτε βεβαίως πολιτικές δυνάμεις, που να μπορούν να συγκροτήσουν εκ νέου την κρατική δομή.
* Ο κ. Σωτήρης Ρούσσος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και επιστημονικός υπεύθυνος του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών, www.cemmis.edu.gr.
- Για δολοφονίες κατηγορεί το ΝΑΤΟ ο Μουαμάρ Καντάφι
Για δολοφονικές επιθέσεις κατηγορεί το ΝΑΤΟ ο Λίβυος ηγέτης, Μουαμάρ Καντάφι, σε νέο ηχογραφημένο μήνυμά του, δύο ημέρες μετά το θάνατο μελών της οικογένειας ενός στενού του συνεργάτη, έπειτα από αεροπορική επιδρομή. Ο Καντάφι τόνισε ότι δε φοβάται το θάνατο και ότι η μάχη εναντίον της Δύσης θα συνεχιστεί. «Μία μέρα θα σας απαντήσουμε αναλόγως και τα σπίτια σας θα είναι νόμιμοι στόχοι» προειδοποίησε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Απέλασε και έδιωξε 1.000.000 Κινέζους, διασφαλίζοντας και τις εργατικές θέσεις για τον Λιβυκό λαό αλλά και την φυλετική ομοιογένεια των 4.000.000 Λίβυων πολιτών.
Ο Μουαμάρ Καντάφι (Muammar Mohammed Abu Minyar Gaddafi,7 Ιουνίου 1942 - 20 Οκτωβρίου 2011) ήταν Λίβυος στρατιωτικός (συνταγματάρχης) πραξικοπηματίας και επαναστάτης που κατέστη στη συνέχεια ντε φάκτο ηγέτης της Τζαμαχιρίας της Λιβύης από το 1969 έως το 2011. Το πλήρες όνομά του ήταν Μουαμάρ Αμπού Μινιάρ αλ-Καντάφι. Καταγόταν από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων. Ήταν πατέρας 8 παιδιών, με μεγαλύτερο γιο τον Μουχαμάντ Καντάφι, επικεφαλής της Ολυμπιακής Επιτροπής της Λιβύης.
Μουαμάρ Καντάφι ήταν Λίβυος στρατιωτικός πραξικοπηματίας και επαναστάτης που κατέστη στη συνέχεια ντε φάκτο ηγέτης της Τζαμαχιρίας της Λιβύης από το 1969 έως το 2011. Το πλήρες όνομά του ήταν Μουαμάρ Αμπού Μινιάρ αλ-Καντάφι. Καταγόταν από οικογένεια Βεδουίνων νομάδων.
efsyn.gr
- Την ισχυρή παρουσία στη Λιβύη χιλιάδων μισθοφόρων που πληρώνονται από την Τουρκία καταγράφουν έγγραφα που διέρρευσαν στον Τύπο, παρά τη συμφωνία των αντιμαχόμενων πλευρών για αποχώρηση των ξένων δυνάμεων από τη χώρα.
-
Σύμφωνα με το Sky News Arabia, η Τουρκία απέσυρε μόλις 1.226 μαχητές από την σχεδόν 13.000 στρατιωτών δύναμη που είχε σταλεί στη Λιβύη από τη Συρία. Αυτό σημαίνει ότι 11.609 μισθοφόροι παραμένουν στην περιοχή.
Στα έγγραφα καταγράφονται αναλυτικά οι κινήσεις των μισθοφόρων και τα ταξίδια που πραγματοποίησαν προς τη Λιβύη με ενδιάμεση στάση την Τουρκία.
Ταξιαρχία Σουλτάν Μουράντ: 1.910 μέλη της στη Λιβύη. 126 εξ αυτών μπήκαν στην Τουρκία από το συνοριακό πέρασμα του Κιλίς και από εκεί εστάλησαν στη Β. Αφρική.
- Μεραρχία Χαμζάτ: 40 μαχητές πέρασαν στην Τουρκία από το Κιλίς στις 25 Ιουλίου 2020 και, μετά από 12 ημέρες εκπαίδευσης στην Τουρκία βρέθηκαν στη Λιβύη. Άλλη μια ομάδα μαχητών πήγε στην Τουρκία στις 23 Φεβρουαρίου 2021 και ακόμη 35 μαχητές πήγαν στην Τουρκία στις 14 Μαρτίου 2021.
- Ταξιαρχία Μουτασίμ Μπιλάλ: 150 μαχητές μεταφέρθηκαν στην Τουρκία στις 22 Ιουνίου 2020 και μετά από μια εβδομάδα εκπαίδευσης βρέθηκαν στη Λιβύη. Το ίδιο συνέβη και με 430 μαχητές της
- Ταξιαρχίας Σοκούρ Αλ Σαμάλ.
150 μισθοφόροι από την 9η Μεραρχία, 978 από την ομάδα Αλ Ματζίντ και 1.170 από την Μεραρχία Αλ Μουτασίμ έκαναν το ίδιο δρομολόγιο.
Η Άγκυρα έστειλε ακόμη 790 Σύρους μισθοφόρους από την Λεγεώνα Αλ Ραχμάν, 600 από την Αχράρ Αλ Σαρκί, 585 από τον Ισλαμικό Στρατό, 400 από την Ταξιαρχία Αλ Γουακάς-400, 350 από την Ταξιαρχία Σαμαρκάντ, 365 από την ομάδα Αλ Σαμ-365, 80 από την Χαϊάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ και 1.200 από την Μεραρχία Σουλεϊμάν Σαχ
Υπενθυμίζεται ότι το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει ανακοινώσει εδώ και αρκετό καιρό ότι η Τουρκία έχει στείλει περισσότερους από 18.000 Σύρους μισθοφόρους, ανάμεσά τους πρώην μαχητές του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα, στη Λιβύη.
Οι αποκαλύψεις έρχονται τη στιγμή που η νέα κυβέρνηση της χώρας επιχειρεί να ενδυναμώσει τις διπλωματικές επαφές της με τις χώρες της ευρύτερης περιοχής, κάτι που διαπιστώνεται τόσο από την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τρίπολη, όσο και από το ταξίδι του Λίβυου πρωθυπουργού στην Άγκυρα.
- Φιάσκο στη Λιβύη: Ο Κ.Μητσοτάκης «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος» - «Όχι» της Τρίπολης στην κατάργηση της ψευδοΑΟΖ
06/04/2021 .
- https://www.pronews.gr/
- Φιάσκο στη Λιβύη: Ο Κ.Μητσοτάκης «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος» - «Όχι» της Τρίπολης στην κατάργηση της ψευδοΑΟΖ
- Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έκανε από κοινού δηλώσεις με τον πρωθυπουργό της μεταβατικής κυβέρνησης της Λιβύης Abdul Hamid Dbebeh μετά τη συνάντηση που είχαν με σαφή αναφορά στο παράνομο μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης και τόνισε ότι πρέπει να ακυρωθεί, στέλνοντας το μήνυμα ότι οι δύο χώρες πρέπει να σβήσουν τα λάθη του παρελθόντος, και να πορευθούν με οδηγό το διεθνές δίκαιο.
- Αλλά η απάντηση δεν ήταν αυτή που ήθελε καθώς με σαφή απάντηση ο Λίβυος ομόλογός του Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπεϊντά κατέστησε σαφές ότι η χώρα του ενεργεί βάσει της διασφάλισης των εθνικών συμφερόντων της. Οι δηλώσεις δείχνουν εμμέσως πλην σαφώς την υποστήριξή του προς το μνημόνιο, που αποτελεί και πάγια θέση του.
- Δηλαδή το κατά το κοινώς λεγόμενο «πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος» ο κύριος Μητσοτάκης καθώς η κατάργηση της ψευδοΑΟΖ δεν φαίνεται στο μέλλον. Πάντως όχι με τον τρόπο που θέλει.
- Στην κοινή συνέντευξη Τύπου που δόθηκε, ο Έλληνας πρωθυπουργός επεσήμανε μεταξύ άλλων ότι «γράφοντας την καινούρια σελίδα της κοινής μας διαδρομής, πρέπει να σβήσουμε τα λάθη της προηγούμενης. Θέλουμε κι εμείς άμεση και πλήρη αποχώρηση ξένων στρατευμάτων και μισθοφόρων και την ακύρωση παράνομων εγγράφων που παρουσιάστηκαν σαν διακρατικές συμφωνίες, αλλά δεν έχουν καμία ισχύ».
- Παράλληλα, τόνισε ότι «οι φίλοι της Λιβύης είναι δίπλα της και όχι μακριά της. Το πλησιέστερο σε αυτήν γεωγραφικό έδαφος είναι η Γαύδος και η Κρήτη. Χαιρετίζω τη διάθεσή σας να μπορούμε να συζητήσουμε απευθείας την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και να συνεχίσουμε συζήτηση που διεκόπη το 2010».
- Ο μεταβατικός πρωθυπουργός από την πλευρά του κατέστησε σαφές ότι «όπως κάθε χώρα ενδιαφέρεται για τα συμφέροντά της έτσι και η Λιβύη ενδιαφέρεται για τα δικά της συμφέροντα. Εμείς φροντίζουμε τα συμφέροντα της χώρας μας και του λαού μας» και ενθάρρυνε τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας και Τουρκίας, όπως και της Λιβύης και της Τουρκίας για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών. Τέλος επισήμανε ότι είναι υπέρ της συνεργασίας στη Μεσόγειο, διότι η Λιβύη θέλει να έχει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες της περιοχής».
- Τα περίεργα ερωτήματα και οι φόβοι του "αδιάβαστου"
- Να υπενθυμίσουμε, ότι η συμφωνία για την μόνιμη κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη που υπογράφηκε από τις δύο αντίπαλες πλευρές, αναφέρει πως αναστέλλονται όλες οι συμφωνίες συνεργασιών με ξένες χώρες, που είχε συνάψει η αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη κυβέρνηση της Τρίπολης, μέχρι να σχηματιστεί μια νέα κυβέρνηση.
- Επίσης, το Εφετείο της πόλης Αλ Μπάιντα που ανήκει στην Ανατολική Λιβύη, που ελέγχεται από το Χαφτάρ δημοσίευσε απόφαση, η οποία κρίνει άκυρη τη συμφωνία μεταξύ των κυβερνήσεων Άγκυρας και Τρίπολης για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων καθώς και τη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας των δύο πλευρών.
- Δύο πράξεις που σημαίνει ότι θεωρητικά το τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι άκυρο (δεν έχει επικυρωθεί από την Βουλή της Λιβύης) επομένως ποιος ο λόγος της παρακλητικής αναφοράς;
- Αδιάβαστος πήγε ο Κ.Μητσοτάκης ή δεν θέλει να πιέσει τον Λίβυο πρωθυπουργό που εν συνεχεία θα καλέσει την Τουρκία; Για να μην κάνουμε αναφορά για το πόσο "ευχάριστα" θα τους υποδεχθεί και εισακούσει ο πρόεδρος της αφρικανικής χώρας.
- Η επίσκεψη Μητσοτάκη στη Λιβύη αποσκοπεί στο να πείσει την μεταβατική κυβέρνηση να μην υιοθετήσει κινήσεις που θα θεωρηθούν σαν ενεργοποίηση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου. Επισημαίνεται, ότι η νέα κυβέρνηση που εκλέχθηκε από το Φόρουμ της Λιβύης, εκπροσωπεί όλες τις περιοχές της χώρας και είναι επιρρεπής σε πιέσεις από τις δύο αντίπαλες πλευρές του εμφυλίου, τον πρώην πρωθυπουργό αλ Σαράτζ και τον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ. Άλλωστε, οι αναφορές των ξένων ΜΜΕ, ότι κάποιοι από τους εκλέκτορες χρηματίστηκαν, έχουν αφήσει έντονη σκιά στην αξιοπιστία της μεταβατικής κυβέρνησης.
- Η αποστολή της είναι να διεξαγάγει τις εκλογές του Δεκεμβρίου, ώστε να προκύψει η νέα κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την τύχη της Λιβύης. Η δικαιοδοσία της μεταβατικής κυβέρνησης δεν περιλαμβάνει αποφάσεις για το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο οριοθέτησης θαλασσίων συνόρων. Όμως, οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Ντμπεϊντά, στρώνουν το έδαφος για την ενεργοποίησή του.
- Η ελληνική διπλωματία επιδιώκει να επανιδρύσει τις σχέσεις Ελλάδας-Λιβύης, εξού και η απόφαση για επαναλειτουργία της ελληνικής πρεσβείας στη Λιβύη, ώστε να μπορεί να είναι σε θέση να συνομιλήσει με την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές.
Di LUNA ROSSA
L’arte della guerra.
.jpg)
La rubrica a cura di Manlio Dinucci
- Dieci anni fa, il 19 marzo 2011, le forze Usa/Nato iniziano il bombardamento aeronavale della Libia. La guerra viene diretta dagli Stati Uniti, prima tramite il Comando Africa, quindi tramite la Nato sotto comando Usa. In sette mesi, l’aviazione Usa/Nato effettua 30 mila missioni, di cui 10 mila di attacco, con oltre 40 mila bombe e missili. L’Italia – con il consenso multipartisan del Parlamento (Pd in prima fila) – partecipa alla guerra con 7 basi aeree (Trapani, Gioia del Colle, Sigonella, Decimomannu, Aviano, Amendola e Pantelleria); con cacciabombardieri Tornado, Eurofighter e altri, con la portaerei Garibaldi e altre navi da guerra. Già prima dell’offensiva aeronavale, erano stati finanziati e armati in Libia settori tribali e gruppi islamici ostili al governo, e infiltrate forze speciali in particolare qatariane, per far divampare gli scontri armati all’interno del Paese.
Viene demolito in tal modo quello Stato africano che, come documentava nel 2010 la Banca Mondiale, manteneva «alti livelli di crescita economica», con un aumento del pil del 7,5% annuo, e registrava «alti indicatori di sviluppo umano» tra cui l’accesso universale all’istruzione primaria e secondaria e, per oltre il 40%, a quella universitaria. Nonostante le disparità, il tenore medio di vita era in Libia più alto che negli altri paesi africani. Vi trovavano lavoro circa due milioni di immigrati, per lo più africani. Lo Stato libico, che possedeva le maggiori riserve petrolifere dell’Africa più altre di gas naturale, lasciava limitati margini di profitto alle compagnie straniere. Grazie all’export energetico, la bilancia commerciale libica era in attivo di 27 miliardi di dollari annui.
Con tali risorse lo Stato libico aveva investito all’estero circa 150 miliardi di dollari. Gli investimenti libici in Africa erano determinanti per il progetto dell’Unione Africana di creare tre organismi finanziari: il Fondo monetario africano, con sede a Yaoundé (Camerun); la Banca centrale africana, con sede ad Abuja (Nigeria); la Banca africana di investimento, con sede a Tripoli. Tali organismi sarebbero serviti a creare un mercato comune e una moneta unica dell’Africa.
Non è un caso che la guerra Nato per la demolizione dello Stato libico inizi nemmeno due mesi dopo il vertice dell’Unione Africana che, il 31 gennaio 2011, aveva dato il via alla creazione entro l’anno del Fondo monetario africano. Lo provano le email della segretaria di Stato dell’Amministrazione Obama, Hillary Clinton, portate alla luce successivamente da WikiLeaks: Stati uniti e Francia volevano eliminare Gheddafi prima che usasse le riserve auree della Libia per creare una moneta pan-africana alternativa al dollaro e al franco Cfa (moneta imposta dalla Francia a 14 ex colonie). Lo prova il fatto che, prima che nel 2011 entrino in azione i bombardieri, entrano in azione le banche: esse sequestrano i 150 miliardi di dollari investiti all’estero dallo Stato libico, di cui sparisce la maggior parte. Nella grande rapina si distingue la Goldman Sachs, la più potente banca d’affari statunitense, di cui Mario Draghi è stato vicepresidente.
Oggi in Libia gli introiti dell’export energetico vengono accaparrati da gruppi di potere e multinazionali, in una caotica situazione di scontri armati. Il tenore di vita della maggioranza della popolazione è crollato. Gli immigrati africani, accusati di essere «mercenari di Gheddafi», sono stati imprigionati perfino in gabbie di zoo, torturati e assassinati. La Libia è divenuta la principale via di transito, in mano a trafficanti di esseri umani, di un caotico flusso migratorio verso l’Europa che ha provocato molte più vittime della guerra del 2011. A Tawergha le milizie islamiche di Misurata sostenute dalla Nato (quelle che hanno assassinato Gheddafi nell’ottobre 2011) hanno compiuto una vera e propria pulizia etnica, costringendo quasi 50 mila cittadini libici a fuggire senza potervi fare ritorno. Di tutto questo è responsabile anche il Parlamento italiano che, il 18 marzo 2011, impegnava il Governo ad «adottare ogni iniziativa (ossia l’entrata in guerra dell’Italia contro la Libia) per assicurare la protezione delle popolazioni della regione».
Sorgente: Perché la Nato dieci anni fa demolì la Libia | il manifesto
- par Manlio Dinucci./Reseau International/ 16-3-21
Mετάφραση Μ.Στυλιανού
- Στις 19 Μαρτίου 2011, οι δυνάμεις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ξεκίνησαν τον ναυτικό βομβαρδισμό της Λιβύης. Ο πόλεμος ηγήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πρώτα μέσω της Διοίκησης Αφρικής και στη συνέχεια από το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική διοίκηση. Σε επτά μήνες, η πολεμική αεροπορία ΗΠΑ/ΝΑΤΟ πραγματοποίησε 30 χιλιάδες αποστολές, συμπεριλαμβανομένων 10 χιλιάδων επιθέσεων, με περισσότερες από 40.000 βόμβες και πυραύλους. Η Ιταλία - με την πολυκομματική συναίνεση του κοινοβουλίου (Partito democratico στην πρώτη σειρά) - συμμετέχει στον πόλεμο με 7 αεροπορικές βάσεις (Trapani, Gioia deL Colle, Sigonella, Decimomannu, Aviano, Amendola και Pantelleria)· με μαχητικά βομβαρδιστικά Tornado, Eurofighter και άλλα, με το αεροπλανοφόρο Garibaldi και άλλα πολεμικά πλοία.
- Πριν ακόμη και από την αεροπορική-ναυτική επίθεση, είχαν χρηματοδοτηθεί και οπλιστεί στη Λιβύη τμήματα φυλών και αντικυβερνητικές ισλαμικές ομάδες, λαθραία εισαγόμενες από ειδικές δυνάμεις του Κατάρ, για να εξαπλώσουν ένοπλες συγκρούσεις εντός της χώρας.
Έτσι κατεδαφίστηκε αυτό το αφρικανικό κράτος, το οποίο, όπως τεκμηρίωσε η Παγκόσμια Τράπεζα το 2010, διατηρούσε «υψηλά επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης», με ετήσια αύξηση του ΑΕΠ κατά 7,5%, και κατέγραφε «υψηλούς δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης», συμπεριλαμβανομένης της καθολικής πρόσβασης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και σε περισσότερο από 40% στα πανεπιστήμια.
- Παρά τις ανισότητες, το μέσο βιοτικό επίπεδο στη Λιβύη ήταν υψηλότερο από ό,τι σε άλλες αφρικανικές χώρες. Περίπου δύο εκατομμύρια μετανάστες, κυρίως Αφρικανοί, βρήκαν δουλειά εκεί. Το λιβυκό κράτος, το οποίο είχε τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου της Αφρικής συν άλλα αποθέματα φυσικού αερίου, άφηνε περιορισμένα περιθώρια κέρδους για ξένες εταιρείες. Χάρη στις εξαγωγές ενέργειας, το εμπορικό ισοζύγιο της Λιβύης είχε ετήσιο πλεόνασμα 27 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Με τέτοιους πόρους το λιβυκό κράτος είχε επενδύσει περίπου 150 δισεκατομμύρια δολάρια στο εξωτερικό.
Οι επενδύσεις της Λιβύης στην Αφρική ήταν ζωτικής σημασίας για το σχέδιο της Αφρικανικής Ένωσης, για τη δημιουργία τριών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων: του Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου, με έδρα τη Γιαουντέ του Καμερούν, την Αφρικανική Κεντρική Τράπεζα, με έδρα την Αμπούτζα της Νιγηρίας· και την Αφρικανική Τράπεζα Επενδύσεων, με έδρα την Τρίπολη. Τα όργανα αυτά θα είχαν χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς και ενός ενιαίου νομίσματος της Αφρικής.
- Δεν είναι τυχαίο ότι ο πόλεμος του ΝΑΤΟ για την κατεδάφιση του λιβυκού κράτους αρχίζει λιγότερο από δύο μήνες μετά τη σύνοδο κορυφής της Αφρικανικής Ένωσης στις 31 Ιανουαρίου 2011, η οποία έδωσε το πράσινο φως για τη δημιουργία του Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου κατά το έτος αυτό. Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Ομπάμα, Χίλαρι Κλίντον, που αποκαλύφθηκαν αργότερα από το WikiLeaks τεκμηριώνουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γαλλία ήθελαν να εξαλείψουν τον Καντάφι πριν χρησιμοποιήσει τα αποθέματα χρυσού της Λιβύης για να δημιουργήσει μια παναφρικανική νομισματική εναλλακτική λύση στο δολάριο και το φράγκο CFA (το νόμισμα που επέβαλε η Γαλλία σε 14 από τις πρώην αποικίες της).
- Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι, πριν αναλάβουν δράση τα βομβαρδιστικά το 2011, οι τράπεζες είναι αυτές που αναλαμβάνουν δράση: απομονώνουν τα 150 δισεκατομμύρια δολάρια που επενδύονται στο εξωτερικό από το λιβυκό κράτος, τα περισσότερα από τα οποία εξαφανίζονται. Στη μεγάλη ληστεία ξεχωρίζει η Goldman Sachs, η πιο ισχυρή επενδυτική τράπεζα των ΗΠΑ, της οποίας ο Mario Draghi ήταν αντιπρόεδρος.
Σήμερα στη Λιβύη, οι εξαγωγές ενέργειας αναλαμβάνονται από ομάδες εξουσίας και πολυεθνικές, σε μια χαοτική κατάσταση ένοπλων συγκρούσεων. Το μέσο βιοτικό επίπεδο της πλειονότητας του πληθυσμού έχει καταρρεύσει. Αφρικανοί μετανάστες, οι οποίοι κατηγορούνται ότι είναι «μισθοφόροι του Καντάφι», φυλακίστηκαν ακόμη και σε κλουβιά ζωολογικών κήπων, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν.
Η Λιβύη έχει καταστεί η κύρια οδός διέλευσης, στα χέρια των διακινητών ανθρώπων, μιας χαοτικής μεταναστευτικής ροής προς την Ευρώπη, η οποία έχει προκαλέσει πολύ περισσότερες απώλειες από τον πόλεμο του 2011. Στην Ταβέργκα, οι ισλαμιστικές πολιτοφυλακές μισράτα που υποστηρίζονται από το ΝΑΤΟ αυτοί που δολοφόνησαν τον Καντάφι τον Οκτώβριο του 2011) πραγματοποίησαν πραγματική εθνοκάθαρση, αναγκάζοντας σχεδόν 50.000 Λίβυους πολίτες να διαφύγουν χωρίς να μπορέσουν να επιστρέψουν. Για όλα αυτά είναι επίσης υπεύθυνο το ιταλικό κοινοβούλιο, το οποίο στις 18 Μαρτίου 2011 κάλεσε την κυβέρνηση να «εγκρίνει κάθε πρωτοβουλία (δηλαδή την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο κατά της Λιβύης) για τη διασφάλιση της προστασίας του λαού της περιοχής».
VIA: https://ilmanifesto.it :
-
-
Οι αθλιότητες της Ιταλίας ανησυχούν την Αθήνα: Η απαράδεκτη σφήνα για τις θαλάσσιες ζώνες με την Λιβύη.
Νίκος Μελέτης
- Η σφήνα της Ρώμης για θαλάσσιες ζώνες με την Λιβύη και η ανησυχία της Αθήνας
APimages
Νέο σκηνικό διαμορφώνει η ανάδειξη της νέας μεταβατικής κυβέρνησης στη Λιβύη, καθώς δρομολογείται η δύσκολη πορεία για την εξομάλυνση της πολιτικής κατάστασης, της συμφιλίωσης και αποκατάστασης της ενότητας της Δυτικής - Ανατολικής - Νότιας Λιβύης, και φυσικά η απομάκρυνση των ξένων δυνάμεων και των μισθοφόρων που εδώ και μήνες πρωταγωνιστούν στον λιβυκό εμφύλιο.
Βεβαίως, για την Ελλάδα η νέα κατάσταση, μετά και την ορθή απόφαση του ΥΠΕΞ Ν. Δένδια να ανακοινώσει την επαναλειτουργία της ελληνικής πρεσβείας στην Τρίπολη και να ζητήσει την ίδρυση προξενείου στη Βεγγάζη, απαιτεί διαρκή παρακολούθηση και ενεργό εμπλοκή στις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας και της ΕΕ για την προώθηση συνθηκών ομαλότητας προς τις εκλογές του Δεκεμβρίου.
Η Ελλάδα ενδιαφέρεται άμεσα για την αποκατάσταση της σταθερότητας στη γειτονική χώρα, αλλά και για να υπάρξει διαχείριση της δύσκολης κατάστασης που έχει δημιουργηθεί μεταξύ των δυο χωρών λόγω του Τουρκολυβικού Μνημονίου.
Μέσα στο ρευστό αυτό περιβάλλον όλοι οι παίκτες επιχειρούν να προωθήσουν τις θέσεις τους. Η Ιταλία έσπευσε ήδη λίγες ημέρες πριν την εκλογή της νέας λιβυκής μεταβατικής ηγεσίας να μπει στο παιγνίδι προτείνοντας την έναρξη συνομιλιών για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με τη Λιβύη υποβάλλοντας συγκεκριμένη πρόταση. Όπως έγινε γνωστό, ο Ιταλός πρεσβευτής Τζουζέπε Μπουτσίνο κατέθεσε στο λιβυκό ΥΠΕΞ σχέδιο συμφωνίας για την θαλάσσια οριοθέτηση μεταξύ των δυο χωρών
Ο κ. Μπουτσίνο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα λιβυκών ΜΜΕ, συναντήθηκε με τον αναπληρωτή ΥΠΕΞ και του παρέδωσε ως «δώρο» Μνημόνιο κατανόησης για τη συνεργασία στην ψηφιακή τεχνολογία στον δημόσιο τομέα.
Τον Σεπτέμβριο, ο Λίβυος ΥΠΕΞ Μοχάμεντ Σιάλα, μετά τη συνάντηση του με τον επικεφαλής της λιβυκής κρατικής εταιρίας πετρελαίου NOC, είχε δηλώσει ότι η χώρα του θα καλέσει την Ελλάδα και τη Μάλτα σε διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Τότε, η NOC είχε ζητήσει από τη Λιβυκή κυβέρνηση να απαιτήσει τη διακοπή των ερευνών από πετρελαϊκές εταιρίες σε «περιοχή που είναι αντικείμενο διαμάχης», στοχεύοντας κυρίως στην ακύρωση των ελληνικών αδειοδοτήσεων στην περιοχή που έγιναν, ελλείψει συμφωνίας, με προσωρινό υπολογισμό της μέσης γραμμής.
Για την Ελλάδα, η κίνηση της Ιταλίας έχει μεγάλη σημασία καθώς παραμένει σε κάθε περίπτωση σε εκκρεμότητα η οριοθέτηση του κοινού τριμερούς σημείου που συναντώνται η ελληνική, η ιταλική και λιβυκή ΑΟΖ, και συνεπώς η Αθήνα θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς περιλαμβάνει η ιταλική πρόταση. Ποιες γραμμές βάσης λαμβάνει υπόψη και ποια τακτική υιοθετείται στην οριοθέτηση.
- Και βεβαίως, χωρίς να πρόκειται φυσικά για εύκολη επιλογή, θα πρέπει να εξετασθεί το ενδεχόμενο να ζητηθεί δια της διπλωματικής οδού η επανέναρξη συνομιλιών με τη Λιβύη για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Μια συζήτηση που προφανώς δε θα μπορέσει να καταλήξει άμεσα σε αποτέλεσμα, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές στη Λιβύη, και σίγουρα δε θα είναι απλή καθώς θα σκοντάψει στον «τοίχο» του Τουρκολυβικού Μνημονίου. Η Αθήνα πριν ξεκινήσει αυτή τη διαδικασία θα πρέπει να προετοιμασθεί άρτια σε νομικό επίπεδο, καθώς εφόσον η Λιβύη επιμείνει στη διατήρηση του Τουρκολυβικού Μνημονίου, μια από τις εναλλακτικές επιλογές θα είναι η παραπομπή της διαφοράς στη Χάγη, όπως έχει προτείνει ο καθηγητής Χρήστος Ροζάκης. Σε αυτή την περίπτωση, πρακτικά το Διεθνές Δικαστήριο θα κληθεί να αποφανθεί και για τη νομιμότητα του Τουρκολυβικού Μνημονίου, προκαλώντας πιθανότατα έστω και εμμέσως την εμπλοκή και της Τουρκίας στην εκδίκαση της υπόθεσης.
Όμως η ιταλική κίνηση προς την Τρίπολη αφορά και τη Μάλτα, η οποία έχει οριοθέτηση (με απόφαση του ΔΔ της Χάγης) με τη Λιβύη, όχι όμως με την Ιταλία, οπότε και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ορισθεί τριεθνές σημείο.
Συγκεκριμένα, η Λιβύη έχει οριοθετήσεις θαλασσίων ζωνών με την Τυνησία και τη Μάλτα, καθώς και το παράνομο Τουρκολυβικό Μνημόνιο, η Μάλτα έχει οριοθέτηση με τη Λιβύη, η Ιταλία με την Αλβανία, Κροατία, Γαλλία, Ελλάδα, Σλοβενία, Ισπανία, Τυνησία, Σερβία - Μαυροβούνιο, και η Ελλάδα βεβαίως έχει συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο.
- Πάντως, η σαφής φιλοτουρκική στάση του νέου μεταβατικού πρωθυπουργού της Λιβύης δε θα πρέπει να παραβλεφθεί, καθώς μάλιστα μετά την επικοινωνία που είχε μαζί του το Σάββατο ο Ταγίπ Ερντογάν, ο στενός συνεργάτης και σύμβουλος του Τούρκου προέδρου Γιασίν Ακτάϊ δήλωσε ότι η νέα λιβυκή ηγεσία υποστηρίζει τη διατήρηση του ρολού της Τουρκίας στη Λιβύη και διαβεβαίωσε ότι όλες οι συμφωνίες που υπεγράφησαν από την κυβέρνηση Σαράτζ θα μείνουν σε ισχύ.
Ο νέος πρωθυπουργός της Λιβύης φρόντισε από την πρώτη στιγμή να δώσει διαπιστευτήρια αφοσίωσης στην Άγκυρα, καθώς με δηλώσεις του την Κυριακή τόνισε ότι υπάρχει τεράστια αλληλεγγύη με την Τουρκία και τον λαό της, καθώς η Τουρκία είναι «ο σύμμαχος μας, ο φίλος, ο αδελφός μας που έχει μεγάλες δυνατότητες να υποστηρίξει τους Λίβυους για την επίτευξη των επιδιώξεων τους. Η Τουρκία είναι πραγματικός εταίρος». Ο κ. Ερντογάν είχε σπεύσει να τηλεφωνήσει στον νέο πρωθυπουργό για να εκφράσει τη στήριξη του, αποφεύγοντας πάντως κάθε αναφορά στο ζήτημα της αποχώρησης των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων, αν και η αποχώρηση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και μισθοφόρων είναι απαραίτητος όρος για την ομαλοποίηση της κατάστασης.
Ο Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπειμπάχ είναι πλούσιος επιχειρηματίας με σπουδές στον Καναδά, γεννημένος στη Μισράτα, το προπύργιο των ανταρτών που η εξέγερση τους οδήγησε στην ανατροπή του Καντάφι.
Ο ίδιος ήταν επικεφαλής της κρατικής Εταιρίας Επενδύσεων (LIDCO) επί καθεστώτος Καντάφι, και καθώς η Μισράτα γνώρισε σημαντική οικονομική ανάπτυξη, η οικογένεια του απέκτησε μεγάλη περιουσία. Έχει στενές σχέσεις με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και έχει επιχειρηματική δραστηριότητα στο εξωτερικό και σημαντική παρουσία στην Τουρκία, ενώ οι εταιρίες του εκπροσωπούν και τουρκικούς ομίλους στη Λιβύη. Όσο για τον νέο πρόεδρο του Προεδρικού Συμβουλίου πρέσβη Μοχάμεντ Μένφι, που ήταν ο τελευταίος πρεσβευτής της Λιβύης στην Αθήνα πριν από την κρίση του Τουρκολυβικού Μνημονίου, γνωρίζει καλά το πλαίσιο των ελληνολιβυκών σχέσεων, αλλά πάντως και ο ίδιος βρίσκεται κοντά στον περίγυρο του αλ Σαράτζ και της πλευράς εκείνης που υπέγραψε και στήριξε το Τουρκολυβικο Μνημόνιο.
Η διαδικασία για την εξομάλυνση της κατάστασης στη Λιβύη θα επικεντρωθεί όμως στην απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων μεταξύ αυτών και των τουρκικών. Και αυτό εκ των πραγμάτων επηρεάζει και τη συζήτηση για τη νομιμότητα του Τουρκολυβικού Μνημονίου, το οποίο αποτέλεσε και το αντίτιμο που καταβλήθηκε στην Τουρκία προκειμένου να υποστηρίξει στρατιωτικά την κυβέρνηση Σαράτζ έναντι του αντιπάλου του Στρατηγού Χαφτάρ.
