ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ... - RIDICOLA ..Jewish fascists ...

 23 Δεκεμβρίου 2024

https://koukfamily.blogspot.com/

Μήνυμα από την καλή μας φίλη Μάγδα Λ.:

Θάνο, θα ήθελα να σου γνωστοποιήσω μια προσωπική μου εμπειρία. 

 Στέλνω ακόμη κάποιες κάρτες σε Ελλάδα και εξωτερικό σε υπέργηρους συγγενείς που δεν χειρίζονται ΗΥ.

  -  Σε πληροφορώ πως όλα τα γραμματόσημα που κυκλοφορούν τώρα είναι με συναγωγές της Ελλάδας, Αθηνών, Ιωαννίνων και Τρικάλων (με αστέρι του Δαυίδ και επτάφωτη λυχνία). Προσπάθησα να βρω άλλα γραμματόσημα αλλά απέτυχα. Πήγα και στα κεντρικά ΕΛΤΑ Πειραιά και στο τοπικό μου παράρτημα, αλλά με διαβεβαίωσαν πως δεν υπήρχαν εναλλακτικές. Έγινα έξω φρενών που κάποιος βρήκε λογικό Χριστουγεννιάτικα να επιβάλει αυτή τη σειρά γραμματοσήμων. 

 - Αναγκάστηκα να αιτιολογήσω το γραμματόσημο στους παραλήπτες με υστερόγραφο, καθώς το βρήκα άκρως προκλητικό (και σε περίοδο γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού ).

Τελικά η μόνη χαρά ήταν στο φτύσιμο...

JEWS FASCIST .....Ο εκπρόσωπος τύπου της Lehava δήλωσε: Ο Χίτλερ είχε δίκιο! Αλλά έκανε λάθος στον έθνος…

Για να γίνει αυτός ο γάμος κι η δεξίωση το ζευγάρι έπρεπε να μισθώσει 14 σεκιούριτι επειδή οι λεχαβίτες μετέτρεψαν  τον γάμο μιας εβραίας κι ενός Άραβα, σε εθνικό ζήτημα. Ο εκπρόσωπος τύπου της Lehava δήλωσε: Ο Χίτλερ είχε δίκιο! Αλλά έκανε λάθος στον έθνος…

      - Ο εκπρόσωπος τύπου της Lehava δήλωσε: Ο Χίτλερ είχε δίκιο! Αλλά έκανε λάθος στον έθνος…
 

- Jewish fascists ... «Η παλαιστινιακή απειλή μοιάζει με καρκίνο που πρέπει να διαχωριστεί […] για την ώρα εγώ εφαρμόζω χημειοθεραπεία»

 https://www.rovespieros.gr/

#7. «Η παλαιστινιακή απειλή μοιάζει με καρκίνο που πρέπει να διαχωριστεί […] για την ώρα εγώ εφαρμόζω χημειοθεραπεία»

Δηλώσεις 10 Ισραηλινών που προκαλούν ανατριχίλα - Επίλογος

Δηλώσεις 10 Ισραηλινών που προκαλούν ανατριχίλα

Η αντιπαράθεση με τους Παλαιστινίους είναι μια υπαρξιακή, κακοήθη απειλή για το Ισραήλ, σύμφωνα με τον Αρχηγό του Ισραηλινού Επιτελείου Στρατού.

Στην πρώτη συνέντευξή του από τότε που ανέλαβε αυτή τη θέση, ο Moshe Yaalon επιτέθηκε σε όσους εβραίους κατηγορούν το Ισραήλ για χρήση υπερβολικής βίας κατά των παλαιστινίων επικρίνοντας ταυτόχρονα τη στάση των Ισραηλινών ΜΜΕ.

Ως επικεφαλής του Ισραηλινού Στρατού κατά την διάρκεια των ισραηλινών πολεμικών επιχειρήσεων κατά των Παλαιστινίων (2η Ιντιφάντα), δέχτηκε την παρακάτω ερώτηση:

«Ποια από όλες τις απειλές που περιβάλλουν το κράτος του Ισραήλ, σας ενοχλεί περισσότερο; Υπάρχει κάποια από τις απειλές με υπαρξιακό χαρακτήρα;» (σ.σ.: για το κράτος του ισραήλ).

Ο νυν, πλέον, υπουργός Άμυνας της Κυβέρνησης Νετανιάχου, έδωσε την εξής απάντηση:

«Η παλαιστινιακή απειλή φιλοξενεί χαρακτηριστικά που μοιάζουν με καρκίνο και που πρέπει να διαχωριστεί. Υπάρχουν λύσεις παντός είδους για τον καρκίνο. Κάποιοι λένε ότι είναι απαραίτητο να ακρωτηριάσουν όργανα ή μέλη αλλά για την ώρα εγώ εφαρμόζω χημειοθεραπεία».

Με λίγα λόγια… αυτός είναι αρκετά «μετριοπαθής» συγκρινόμενους με κάποιους άλλους στρατηγούς που ζητούν πιο δραστικά μέτρα κατά του… «παλαιστινακού καρκίνου».

- Jewish fascists ...Πίσω από το όμορφο χαμόγελο κρύβεται ένα τέρας. Την έχει κάνει όμως η Tzipi Hotovely, μέσα στο… Ισραηλινό Κοινοβούλιο ως βουλετής που από το 2015 έχει τη θέση της αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Νετανιάχου.

 https://www.rovespieros.gr/

#6. «Σε 92.000 οικογένειες ο ένας παρτενέρ δεν είναι εβραίος – Έχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε»

Τη παραπάνω επισήμανση θα μπορούσε να είχε κάνει ο Μένγκελε ή κάποιος «άριος» στη Ναζιστική Γερμανία τη δεκαετία του 1930.

- Δηλώσεις 10 Ισραηλινών που προκαλούν ανατριχίλα  ...

Πίσω από το όμορφο χαμόγελο κρύβεται ένα τέρας.

Την έχει κάνει όμως η Tzipi Hotovely, μέσα στο… Ισραηλινό Κοινοβούλιο ως βουλετής που από το 2015 έχει τη θέση της αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Νετανιάχου.

Συγκεκριμένα, τον Φεβουάριο του 2011, η επιτροπή της Ισραηλινής Βουλής για τη «Θέση των Γυναικών» συγκάλεσε για συζήτηση σχετικά με την «αφομοίωση».

Η πρόεδρος αυτής της Επιτροπής ήταν η Tzipi Hotovely, η οποία παρουσιάζοντας κάποια τα στατιστικά στοιχεία από την «Επιτροπή Έρευνας» του κοινοβουλίου δήλωσε:

«Μιλάμε για 92.000 οικογένειες στο Ισραήλ στις οποίες ένας από τους εταίρους δεν είναι Εβραίος. Εχουμε ένα πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε».

Αν δεν καταλάβατε, το θέμα της συζήτησης ήταν η «αφομοίωση» των εβραίων γυναικών  από τον Αραβικό – Μουσουλμανικό πληθυσμό, το οποίο για την επιτροπή (κι όχι μόνο) είναι μέγα ζήτημα γιατί σύμφωνα με την νυν υπουργό εξωτερικών, είναι πρόβλημα τόσες χιλιάδες εβραίες να παντρεύονται μουσουλμάνους άραβες και να «αφομοιώνονται» αυτές και τα παιδιά τους.

Με δύο λόγια, συνεδρίασε ολόκληρη επιτροπή, για να προτείνουν μέτρα προς την κυβέρνηση για μην «αφομοιωθεί» ο εβραϊκός πολιτισμός.

Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Κι «αφομοίωση» δηλαδή από ποιούς; Από έναν λαό καταπιεσμένο που με την εγκληματική πολιτική που ακολουθεί το ισραήλ έχει καταντήσει ο ίδιος μειοψηφία – μέσα στην ίδια του τη χώρα – την Παλαιστίνη. Μάλιστα!!

Υπευνθυμίζω, πως δύο χρόνια πριν κάνει αυτή τη δήλωση, η Tzipi Hotovely είχε πρωτοεκλεγεί βουλευτής, με το κόμμα Likud του Νετανιάχου, κι ήταν η νεαρότερη βουλευτής της ισραηλινής βουλής.

Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς πως το να είναι κάποιος πολύ νέος κι στην πολιτική ζωή δεν είναι αρκετό ούτε και στέκεται εμπόδιο στο να φέρνει στο προσκήνιο ότι πιο σάπιο κι απάνθρωπο και να εκφράζει τις πιο οπισθοδρομικές ιδέες, δημοσίως.

Το θέμα που προκύπτει πίσω από αυτή την δήλωση είναι τόσο μεγάλο… που δεν μπορεί να «χωρέσει» στο παρών και το έχω δημοσιεύσει αναλυτικά εδώ.

- Jewish fascists ... - Πρίμο Λεβί Ισραηλ....

Είναι αυτό το Ισραήλ του Primo Levi;

Ο σπουδαίους Ιταλοεβραίος χημικός και συγγραφέας Primo Levi γεννήθηκε στο Τορίνο στις 31 Ιουλίου του 1919. 

https://rednnoir.gr/

- Μεγάλωσε στη φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι.

- Nikolai Polikarpov21 Νοεμβρίου 2023

- Πρίμο Λεβί Ισραηλ

Άραγε τι θα έλεγε σήμερα ο Primo Levi για το σημερινό Ισραήλ; Για το Ισραήλ που γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις αποφάσεις του ΟΗΕ και συνεχίζει την παράνομη κατοχική και εποικιστική πολιτική; Για το Ισραήλ που έχει θάψει κάτω από ερείπια χιλιάδες παιδιά στη Γάζα; Για το Ισραήλ που βομβαρδίζει νοσοκομεία, σχολεία, τόπους θρησκευτικής λατρείας, εγκαταστάσεις του ΟΗΕ και ανθρωπιστικών οργανώσεων; Για το Ισραήλ που γαζώνει με σφαίρες κομβόι των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που μεταφέρει αμάχους; Για το Ισραήλ που σκοτώνει σκόπιμα δημοσιγράφους; Άραγε θα ένωνε τη φωνή του με τους χιλιάδες Εβραίους της διασποράς και τους λιγοστούς Ισραηλινούς πολίτες που διαδηλώνουν κάτω από ένα καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας; Θα ένωνε τη φωνή του με τους περισσότερους από χίλιους Εβραίους των ΗΠΑ που έχουν συλληφθεί σε διαδηλώσεις και ακτιβιστικές κινήσεις ενάντια στη βάρβαρη αντιμετώπιση του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος του Ισραήλ; Τα ερωτήματα αυτά είναι μεταφυσικά. O Primo Levi δεν μπορεί να απαντήσει, ούτε εμείς για λογαριασμό του. Δεν ξέρουμε τι θα έλεγε σήμερα, ξέρουμε όμως τι είπε όσο ζούσε.

Ο σπουδαίους Ιταλοεβραίος χημικός και συγγραφέας Primo Levi γεννήθηκε στο Τορίνο στις 31 Ιουλίου του 1919. Μεγάλωσε στη φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Ιταλικός φασισμός αρχικά είχε μια θολή θέση για το «εβραϊκό ζήτημα». Ο φασισμός στα πρώτα του βήματα ήταν κυρίως αντικομμουνιστικός, αντιδημοκρατικός και αντιμασονικός και δεν υιοθέτησε τους φρενήρεις ρυθμούς του ναζιστικού αντισημιτισμού. Όπως αναφέρει ο Emilio Gentile στη μελέτη του για τον φασισμό, ενώ υπήρχαν αντισημίτες φασίστες ταυτόχρονα υπήρχαν και Εβραίοι που συμπαθούσαν το φασιστικό κίνημα: «Ο ρατσισμός δεν ήταν ξένο σώμα στη φασιστική πολιτική κουλτούρα (…) Παρ’ όλα αυτά, μέχρι το 1938, ο αντισημιτισμός δεν είχε αποτελέσει συστατικό στοιχείο της φασιστικής ιδεολογίας, αν και υπήρχαν φασίστες αντισημίτες, όπως υπήρχαν και Εβραίοι ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς του Φασιστικού Κόμματος κι ανάμεσα στις τάξεις των πολιτικών και των διανοούμενων του καθεστώτος. Στις αρχές τις δεκαετίας του 30 ο Μουσολίνι είχε αποκηρύξει δημόσια τις ρατσιστικές θεωρίες και τον αντισημιτισμό. Με την εντατικοποίηση εντούτοις της ρατσιστικής πολιτικής, η θέση τους για τον αντισημιτισμό άρχισε να αλλάζει. Η συμμαχία του με τη ναζιστική Γερμανία σίγουρα επέδρασσε σημαντικά για αυτή τη μεταβολή, αλλά ο αποφασιστικός παράγοντας ήταν η πεποίθηση του Μουσολίνι ότι ο διεθνής ιουδαϊσμός έπαιζε ενεργό ρόλο στον αντιφασισμό, καθώς και η επιθυμία του να επιταχύνει τους ρυθμούς πραγματοποίησης του ολοκληρωτικού πειράματος για να δημιουργήσει μια ιταλική φυλή εθνικά ομοιογενή». Με το βάθεμα της κρίσης τη δεκαετία του 1930 και την πολεμική προετοιμασία οι συνθήκες άλλαξαν άρδην για τους Ιταλούς Εβραίους. Σταδιακά ο φασισμός υιοθέτησε τον έξαλλο αντισημιτισμό του ναζισμού. Το 1938 η Ιταλία έγινε και επίσημα «αντισημιτικό κράτος» υιοθετώντας τα πρώτα φυλετικά μέτρα εναντίον των Εβραίων που έγιναν αφετηρία των σκληρών διώξεων που ακολούθησαν. Σε ένα τέτοιο αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον ο Primo Levi κατάφερε να ολοκληρώσει με άριστα τις σπουδές του στο τμήμα Χημείας του πανεπιστημίου στο Τορίνο το 1941, ωστόσο πάνω στο πτυχίο υπήρχε η ένδειξη της Εβραϊκής καταγωγής του.

Σε αντίθεση με τον κυρίαρχο μύθο του «παθητικού Εβραίου» που περιμένει σαν πρόβατο τη σφαγή του, χιλιάδες Εβραίοι πήραν τα όπλα ενάντια στη ναζιστική και φασιστική θηριωδία. Ο Primo Levi ήταν ένας από αυτούς. Αρχικά εντάχθηκε στο παράνομο Κόμμα της Δράσης (Partito d’Azione) και αργότερα στην οργάνωση Δικαιοσύνη και Ελευθερία (Giustizia e Libertà). Έπεσε στα χέρια των φασιστών τον Δεκέμβριο του 1943 και μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φόσολι, το οποίο το είχαν καταλάβει οι Γερμανοί μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας και το χρησιμοποιούσαν ως κόμβο μεταφοράς για τα στρατόπεδα της Κεντρικής Ευρώπης. Τον Φεβρουάριο του 1944 ο Levi μεταφέρθηκε μαζί με εκατοντάδες ακόμα Εβραίους στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς. Θα ξαναδεί το φως της ελευθερίας στις 27 Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το στρατόπεδο. Τη συγκλονιστική μαρτυρία του από την παραμονή του στο Άουσβιτς την κατέθεσε μέσα από το εμβληματικό του βιβλίο, «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος». Έγραφε:

«Δεν έχουμε καθρέφτη για να δούμε το πρόσωπό μας, αλλά ο καθρέφτης βρίσκεται απέναντί μας, η όψη μας αντανακλάται σε εκατό μελανιασμένα πρόσωπα, σε εκατό ρυπαρές και αξιοθρήνητες μαριονέτες. Μεταμορφωθήκαμε ήδη σε φαντάσματα, ίδια μ’ εκείνα που είδαμε χθες.

Τότε, για πρώτη φορά συνειδητοποιήσαμε ότι η γλώσσα μας δεν έχει τις λέξεις για να εκφράσει αυτή την ύβριν, την εκμηδένιση του ανθρώπου. Σαν προικισμένοι με την ενορατική ικανότητα των προφητών είδαμε την πραγματικότητα: είμαστε στον πάτο. Πιο κάτω δεν γίνεται να πάμε: δεν μπορούμε να σκεφτούμε αθλιότερη ύπαρξη από τη δική μας. Τίποτα πιά δεν μας ανήκει: μας στέρησαν τα ρούχα, τα παπούτσια, τα μαλλιά μας, εάν μιλήσουμε δεν θα μας ακούσουν, και εάν μας άκουγαν δεν θα μας καταλάβαιναν. Θα μας στερήσουν και τ’ όνομα μας, κι αν θέλουμε να το κρατήσουμε, θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη μέσα μας, τη δύναμη να το σώσουμε και μαζί μ΄ αυτό να σώσουμε κάτι από μάς, απ’ αυτό που υπήρξαμε.

(…) Häftling: έμαθα ότι είμαι ένας Häftling. Το όνομά μου είναι 174 517: Μας βάφτισαν· για όλη την υπόλοιπη ζωή μας θα έχουμε το νούμερο χαραγμένο στο αριστερό μας μπράτσο».

Και σε ένα άλλο -ανατριχιαστικά επίκαιρο- απόσπασμα: «Εάν μέσα απ’ τα στρατόπεδα θα μπορούσε να δραπετεύσει ένα μήνυμα και να φτάσει στους ελεύθερους ανθρώπους θα ήταν αυτό: Προσπαθήστε να μην υποστείτε στο σπίτι σας αυτό που έχει επιβληθεί σε εμάς εδώ». Δραπέτευσε άραγε αυτό το μήνυμα για να φτάσει μέχρι τη Γάζα;

Η σχέση του Primo Levi με το κράτος του Ισραήλ που γεννήθηκε μετά την παγκόσμια σφαγή του παγκοσμίου πολέμου ήταν επαμφοτερίζουσα. Αν και άθεος είχε αποκτήσει κάποια επαφή με την Εβραϊκή παράδοση και ήταν επηρεασμένος από από τον αριστερό σιωνισμό. Ονειρεύονταν ένα Ισραήλ που θα χτίζονταν στη βάση της δημοκρατίας, του σοσιαλισμού και της ανεκτικότητας. Η πραγματικότητα, όμως, ήταν αμείλικτη. Στο Ισραήλ επικράτησαν τα πιο εθνικιστικά και μιλιταριστικά στοιχεία, γεγονός που δημιούργησε ένα χάσμα στον Primo Levi: «Διατηρώ έναν στενό συναισθηματικό δεσμό με το Ισραήλ, αλλά όχι με αυτό το Ισραήλ».

Σημείο καμπής ήταν η εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο στις 7 Ιουνίου του 1982, με τη στρατιωτική επιχείρηση: «Ειρήνη για τη Γαλιλαία». Οι ισραηλινοί επικαλέστηκαν ως πρόσχημα για την επίθεση την απόπειρα εκτέλεσης του ισραηλινού πρέσβη στο Λονδίνο από την ομάδα του Αμπού Νιντάλ. Πραγματικός στόχος, όμως, υπήρξε η εκκαθάριση και εκδίωξη των ανταρτών της PLO και των υποδομών της, παρ’ ότι η οργάνωση είχε κηρύξει ανακωχή. Η εισβολή συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση στους προσφυγικούς καταυλισμούς όπως αναφέρει και έκθεση για λογαριασμό της αμερικάνικης κυβέρνησης: «Ο παλαιστινιακός πληθυσμός των καταυλισμών ήταν συνηθισμένος στους βομβαρδισμούς και ήξερε τι μπορεί να καταφέρει και τι όχι, καθώς ήταν το θύμα των ισραηλινών βομβαρδισμών για σειρά ετών πριν από αυτό τον πόλεμο. Αυτό δεν ήταν το ιδανικό κοινό για μια τέτοια επίδειξη» (McLaurin, R. D (1987) The Battle of Tyre Abbott Associates INC Springfield VA). Η ισραηλινή εισβολή άφησε πίσω της 17.500 παλαιστίνιους και Λιβανέζους νεκρούς, κατά κύριο λόγο άμαχους.

Λίγους μήνες αργότερα, Λιβανέζοι χριστιανοί παραστρατιωτικοί με τη συνεργασία των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων προχώρησαν σε σφαγές στους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς στη Σάμπρα και της Σατίλα. 1700 άνθρωποι, κατά κύριο λόγο γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, σφαγιάστηκαν από τους χριστιανούς Φαλαγγίτες, υπό τις διαταγές του Αριέλ Σαρόν. Αυτόπτης μάρτυρας των αποτελεσμάτων της σφαγής ήταν και ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας Ζαν Ζενέ, που περιέγραψε στο βιβλίο του «Τέσσερις ώρες στη Σατίλα»: «Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα οι φωτοβολίδες των Ισραηλινών, ενώ τα αυτιά των Ισραηλινών, ήδη από την Πέμπτη το βράδυ, άκουγαν πάρα πολύ καθαρά τι γίνεται στη Σατίλα. Τι γλέντια, τι κραιπάλες έγιναν εκεί όπου ο Χάρος συμμετείχε στο ξεφάντωμα των μεθυσμένων στρατιωτών- μεθυσμένων από κρασί, από μίσος και αναμφίβολα από χαρά πως ευχαριστούν τον ισραηλινό στρατό, που άκουγε, που παρακολουθούσε, που ενεθάρρυνε, που νουθετούσε! Δεν τον είδα εγώ αυτό τον ισραηλινό στρατό που έβλεπε και άκουγε. Είδα μόνο όσα έκανε».

Ο Primo Levi δεν έμεινε σιωπηλός. Το 1982 υπέγραψε μαζί με άλλους συγγραφείς αίτημα για απόσυρση των Ισραηλινών στρατευμάτων κατοχής από τον Λίβανο. Το κείμενο που δημοσιεύθηκε στις 16 Ιουνίου 1982 ζητούσε την απόσυρση των ισραηλινών στρατευμάτων και την αναγνώριση του «δικαιώματος αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού», συνδέοντας τη λύση του ζητήματος με την «καταπολέμηση της ανάδυσης ενός νέου αντισημιτισμού». Έλεγε σε συνέντευξή του:

«Για μένα και τους φίλους μου [οδυνηρότερη] είναι η ρήξη ανάμεσα στην εικόνα που είχαμε σχηματίσει για το κράτος του Ισραήλ (δηλαδή, ότι ήταν η χώρα-όαση, η χώρα της ανοικοδόμησης του εβραϊκού έθνους) και στη νέα εξέλιξή του, σε κατεύθυνση μιλιταριστική, σε κατεύθυνση εμβρυακά φασιστική. Το θέμα ήταν να δώσουμε ένα κέντρο όχι μόνο γεωγραφικό, αλλά και πολιτιστικό, στον παγκόσμιο εβραϊσμό. Και τώρα παρατηρούμε την επικράτηση των εθνικιστικών τάσεων με την επιθετική έννοια του όρου…». Σύμφωνα με τον Myriam Anissimov, συγγραφέα του βιβλίου “Primo Levi, Tragedy of an Optimist”, ο Levi είχε τη ρομαντική εικόνα, που τροφοδοτούνταν από τους σοσιαλιστές, σιωνιστές Εβραίους του 19ου αιώνα, ότι το κράτος του Ισραήλ θα «ιδρύονταν από ευγενείς αγρότες οι οποίοι θα οδηγούσαν τα ευγενικά βόδια τους, τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια. Ονειρεύονταν μία φανταστική χώρα την οποία διακρίνουμε πολύ καλά στο μυθιστόρημά του ‘Τώρα ή ποτέ’… Αλλά, βεβαίως, εξεπλάγη τρομερά όταν είδε το Ισραήλ να γίνεται μία σύγχρονη χώρα που διεξάγει πολέμους των οποίων την αναγκαιότητα δεν καταλάβαινε πάντοτε» (βλ. Γιώργος Παπασωτηρίου: Πρίμο Λέβι: ο φασισμός είναι εδώ).

Πολλοί θεωρούν πως αυτή η απογοήτευσή του για την εξέλιξη του Ισραήλ συνέβαλε στην αυτοκτονία του στις 11 Απριλίου του 1987. Αυτή η άποψη είναι αμφιλεγόμενη, ωστόσο δεν πρέπει να αποκλειστεί και ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καθώς δεν μπορεί να δοθεί μια μονοαιτιακή εξήγηση σε ένα σύνθετο ψυχολογικό φαινόμενο όπως η αυτοκτονία. Ίσως, όμως, αυτή η συζήτηση να είναι άτοπη, καθώς υπάρχει και η άποψη του Ντέιβιν Μέντελ, γιατρού και προσωπικού φίλου του Levi, ο οποίος αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο ο θάνατός του να προέρχεται από ατύχημα. Όποια και να είναι η αιτία του θανάτου του, όμως, μπορούμε να πούμε πως ολόκληρη η παρακαταθήκη του μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια σύντομη και περιεκτική φράση: Συνέβη, άρα μπορεί να ξανασυμβεί…

MIDDLE EAST POGROM ..

ΜΟΥΓΚΑ ..

 Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ??

- ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ???

- ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ....

-  Jewish fascists 

Ισραήλ: Ο Μπεν Γκβιρ ζητά την εκτέλεση Παλαιστινίων κρατουμένων με «σφαίρα στο κεφάλι»

Δευτέρα, 1 Ιουλίου 2024 

      - https://www.naftemporiki.gr/

Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ – ABIR SULTAN/Pool via REUTERS

- Απαίτησε ο «ο νόμος σχετικά με την εκτέλεση των κρατουμένων να ψηφιστεί στην Κνεσέτ»

- Ο Ισραηλινός υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, από τους πιο σκληροπυρηνικούς στην κυβέρνηση Νετανιάχου, ζήτησε «την εκτέλεση κρατουμένων στις ισραηλινές κατοχικές φυλακές πυροβολώντας τους στο κεφάλι», όπως αναφέρει το Wafa.

- Ο Μπεν Γκβιρ επεσήμανε, σε ένα βίντεο, ότι «οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι πρέπει να σκοτωθούν με πυροβολισμό στο κεφάλι», απαιτώντας «ο νόμος σχετικά με την εκτέλεση των κρατουμένων να ψηφιστεί στην Κνεσέτ, δεσμευόμενος να παράσχει λίγη τροφή για να τους κρατήσει στη ζωή μέχρι να θεσπιστεί».

- Η Γενική Συνέλευση της Κνεσέτ του Ισραήλ ενέκρινε, σε προκαταρκτική ανάγνωση, στις αρχές Μαρτίου 2023, την επιβολή της θανατικής ποινής στους Παλαιστίνιους κρατούμενους.

- Ο προτεινόμενος νόμος, ο οποίος απαιτεί δύο ακόμη αναγνώσεις στην Κνεσέτ για να τεθεί σε ισχύ, δίνει εντολή στα δικαστήρια να επιβάλλουν θανατική ποινή σε όσους «διαπράττουν αδίκημα δολοφονίας με κίνητρο τον ρατσισμό και πρόθεση να βλάψουν το κράτος του Ισραήλ».

Λ .Ι

1938: Η «Νύχτα των Κρυστάλλων»

 - Η  ΦΑΣΙΣΤΟ  ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  ΑΟΥΣΒΙΤΣ  ΗΘΕΛΕ ..ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  ΑΟΥΣΒΙΤΣ  ΕΚΑΝΕ ...

- Tους αποικιοκρατες φασιστες δολοφονους τους παρουσιαζουν ως  ΘΥΜΑΤΑ .

- Ρε ας μου πει καποιος ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΑΝ ,ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΝ ΤΑ ΑΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ??..

ΜΟΥΓΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ  JEWISH FASCISM ZIONISM   ΠΟΓΚΡΟΜ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΣΤΗΝ  ΜΕΣΗ  ΑΝΑΤΟΛΗ ...

1938: Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» στη Γερμανία. Το πρώτο οργανωμένο πογκρόμ εναντίον των Εβραίων από τους Ναζί.----

- Επεζησαν απο τα κολαστηρια του Auschwitz << ετσι λενε >> και κανουν χειροτερα..

- οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ..EΒΡΑΙΟΙ....

- Jewish fascists ...

 Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2024

Νετανιάχου: Απολογία πριν το έγκλημα;

https://massmedia-gr.blogspot.com/

 

Τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2024, με βιντεοσκοπημένο διάγγελμα, ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου απευθύνθηκε άμεσα στους πολίτες του Ιράν, διαβάζοντας ένα κείμενο στην αγγλική γλώσσα, μέρος του οποίου παραθέτω στο τέλος.

Το διάγγελμα έρχεται σε μια περίοδο αυξανόμενης έντασης στη Μέση Ανατολή, με το Ισραήλ να εντείνει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις κατά ομάδων που υποστηρίζονται από το Ιράν, όπως λένε οι Ισραηλινοί που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ.

Το κείμενο του διαγγέλματος του Νετανιάχου, με λίγες προσαρμογές, θα είναι απαραίτητο σε κάθε επίδοξο σφαγέα που θα θελήσει να επικαλεστεί μια χρήσιμη πρόφαση για να επιτεθεί σε κάποιον κατασκευασμένο εχθρό. Η δομή του δεν διαφέρει πολύ από ανάλογα κείμενα που εκφώνησαν και άλλοι στο πρόσφατο παρελθόν, όπως: ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Αποτελεί εξαίσιο παράδειγμα της ρητορικής της κατάχρησης. Ο καταχραστής της εξουσίας, έχοντας επίγνωση της κατάχρησης, επιχειρεί με προσχήματα να νομιμοποιήσει την προμελετημένη ενέργειά του. «Προφάσεως δείται μόνον η πονηρία», κατά τον Αριστοτέλη, που επισημαίνει την τάση του ανθρώπου να επιδιώκει την αυτοδικαίωση για τις άδικες πράξεις του μέσω πονηρών δικαιολογιών. Όποιος καταχράται προσπαθεί πάνω απ’ όλα να δικαιωθεί, αναζητώντας μια casus belli, ήταν η παρατήρηση του Ουμπέρτο Έκο σε μια διάλεξη που δόθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, στις 20 Μαΐου 2004 για τον κύκλο: «Η δύναμη των λέξεων».

Η ανακοίνωση ήταν μια απολογία πριν το έγκλημα. Ο Νετανιάχου πρώτος προανήγγειλε ότι το Ισραήλ θα επιτεθεί στο Ιράν, καλύπτοντας τις επιθετικές του προθέσεις πίσω από μηνύματα προσποιητής αλληλεγγύης και υποστήριξης προς τον ιρανικό λαό που τον κάλεσε με τεχνάσματα captatio benevolantiae* να εναντιωθεί στην θεοκρατική ηγεσία της χώρας. Παρουσίασε το Ισραήλ ως σύμμαχο και απελευθερωτή των Ιρανών που θα εναντιωθούν στο καθεστώς, με στόχο να διχάσει και να αποσπάσει τη συναίνεση από εκείνους που τελικά θα υποστούν την κατάχρηση της δύναμης των όπλων. Θα δεχόταν, άραγε, ο Νετανιάχου έναν αυτόκλητο εξωτερικό απελευθερωτή για το λαό του Ισραήλ που διαδηλώνει ενάντια στη δική του καθεστωτική κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση εθνικιστική, η οποία κάθε μέρα βυθίζει την περιοχή βαθύτερα στο σκοτάδι και βαθύτερα στον πόλεμο.

Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι του Ισραήλ οφείλουν να αναγνωρίσουν μία αλήθεια: Ότι το φιλάργυρο τραπέζι της «ειρήνης», που υπόσχεται ο Νετανιάχου, θα είναι στρωμένο με τα δικά τους πτώματα, αν συνεχίσουν να κάνουν τα «στραβά μάτια» στα νέα Ολοκαυτώματα: Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττουν οι κακοήθεις ισραηλινοί εθνικιστές σε συνεργασία με τις ΗΠΑ.

 

Ακολουθεί το διάγγελμα-ρουκέτα του Νετανιάχου:

«Ο λαός του Ιράν πρέπει να γνωρίζει ότι το Ισραήλ στέκεται μαζί σας. Κάθε μέρα, βλέπετε ένα καθεστώς που σας υποτάσσει, να βγάζει πύρινους λόγους για την υπεράσπιση του Λιβάνου, την υπεράσπιση της Γάζας. Ωστόσο, κάθε μέρα, αυτό το καθεστώς βυθίζει την περιοχή μας βαθύτερα στο σκοτάδι και βαθύτερα στον πόλεμο. Κάθε στιγμή που περνάει, το καθεστώς σας φέρνει – τον ευγενή περσικό λαό – πιο κοντά στην άβυσσο. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ιρανών γνωρίζει ότι το καθεστώς τους δε νοιάζεται καθόλου γι’ αυτούς. Αν νοιαζόταν, αν νοιαζόταν για εσάς, θα σταματούσε να σπαταλά δισεκατομμύρια δολάρια σε μάταιους πολέμους σε όλη τη Μέση Ανατολή. Θα άρχιζε να βελτιώνει τις ζωές σας. Φανταστείτε αν όλα αυτά τα τεράστια χρήματα που σπαταλά το καθεστώς σε πυρηνικά όπλα και ξένους πολέμους επενδύονταν στην εκπαίδευση των παιδιών σας, στη βελτίωση της υγειονομικής σας περίθαλψης, στην οικοδόμηση των υποδομών του έθνους σας, του νερού, της αποχέτευσης, όλων των άλλων πραγμάτων που χρειάζεστε. Φανταστείτε το. Όταν το Ιράν θα είναι επιτέλους ελεύθερο – και αυτή η στιγμή θα έρθει πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος – όλα θα είναι διαφορετικά. Οι δύο αρχαίοι λαοί μας, ο εβραϊκός λαός και ο περσικός λαός, θα έχουν επιτέλους ειρήνη. Οι δύο χώρες μας, το Ισραήλ και το Ιράν, θα έχουν ειρήνη μεταξύ τους. Όταν έρθει αυτή η μέρα, το τρομοκρατικό δίκτυο που έχτισε το καθεστώς σε πέντε ηπείρους θα χρεοκοπήσει, θα διαλυθεί. Το Ιράν θα ευδοκιμήσει όσο ποτέ άλλοτε. Παγκόσμιες επενδύσεις. Μαζικός τουρισμός. Λαμπρή τεχνολογική καινοτομία βασισμένη στα τεράστια ταλέντα που υπάρχουν μέσα στο Ιράν. Αυτό δεν ακούγεται καλύτερο από την ατελείωτη φτώχεια, την καταπίεση και τον πόλεμο; Μην αφήσετε μια μικρή ομάδα φανατικών θεοκρατών να συντρίψει τις ελπίδες και τα όνειρά σας. Αξίζετε κάτι καλύτερο. Τα παιδιά σας αξίζουν κάτι καλύτερο. Όλος ο κόσμος αξίζει καλύτερα. Ξέρω ότι δεν υποστηρίζετε τους βιαστές και τους δολοφόνους της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, αλλά οι ηγέτες σας το κάνουν. Αξίζετε περισσότερα. Ο λαός του Ιράν πρέπει να γνωρίζει ότι το Ισραήλ είναι μαζί σας. Μακάρι να γνωρίσουμε μαζί ένα μέλλον ευημερίας και ειρήνης.»

ΡΕ ΦΑΣΙΣΤΟ ΒΟΘΡΟΚΑΝΑΛΑ RADIO T V ....

 ΕΒΡΑΙΚΑ  ΦΕΡΕΦΩΝΑ ....

ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΛΕΤΕ ΚΑΙ  ΠΟΤΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕ  Η  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΤΩΝ  ΠΑΛΑΙΣΤΗΝΙΩΝ ??

 - Jewish fascists ...

Πως ξεκίνησαν όλα: Ο σιωνιστικός εποικισμός της Παλαιστίνης ..

από Admin 3 Αυγούστου 2017

- https://ardin-rixi.gr/

- Του  Daniel Cil Brecher από το Άρδην τ. 71 που είχε αφιέρωμα “το εβραϊκό ζήτημα και ο σιωνισμός”

Η αντίληψη περί της ακμής και ανόδου της Παλαιστίνης χάρη στην άφιξη των Εβραίων έχει μακρά ιστορία στη σιωνιστική παράδοση. Επικρατούσε ήδη πολύ πριν αρχίσουν να συρρέουν στη χώρα άνθρωποι, τεχνολογίες και κεφάλαια από την Ευρώπη, που επιτάχυναν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, την οποία είχαν αρχίσει Τούρκοι και Βρετανοί. Πίσω της κρύβεται η αρχική ιδέα της πολιτιστικής ανωτερότητας των Εβραίων εποίκων και της κατωτερότητας των «ιθαγενών», που κατά τα φαινόμενα δεν ήταν σε θέση να φέρουν προκοπή στη χώρα. Ήταν μία από τις δικαιολογίες για την ανάληψη της οργάνωσης της χώρας. Το ζήτημα αυτό ήταν προφανώς γνωστό σ’ εμένα και τους άλλους μετανάστες, που κατά το πλείστον τους ήταν γαλουχημένοι στο πνεύμα του σιωνισμού ήδη πριν από την άφιξή τους, διότι ο μύθος για τον λαό χωρίς χώρα που βοηθά να προκόψει μια χώρα χωρίς λαό κατείχε ανέκαθεν εξέχουσα θέση.

Στο μυθιστόρημά του για την Παλαιστίνη, Παλιά-νέα γη, που είχε συγγράψει γύρω στο 1900 ο Θεόδωρος Χερτσλ, ένας από τους ιδρυτές του σιωνιστικού κινήματος, η Χάιφα προάγεται σε διεθνή μητρόπολη μιας μελλοντικής εβραϊκής Παλαιστίνης. Το Τελ Αβίβ, η σημερινή μητρόπολη του Ισραήλ, δεν υπήρχε ακόμη τότε. Στο μυθιστόρημα του Χερτσλ ο οφθαλμίατρος Άϊχενσταμ από τα Ιεροσόλυμα περιγράφει σ’ ένα μη Εβραίο επισκέπτη της χώρας τη σιωνιστική εποίκηση με τα λόγια: «Τα παλιά μας εδάφη φέρουν πάλι νέους καρπούς». Ο Χερτσλ, στο μυθιστόρημά του, αξιοποίησε τις εμπειρίες του από ένα ταξίδι του στην Παλαιστίνη το 1898. Σκοπός της διαμονής του εκεί ήταν μια ακρόαση ενώπιον του Γερμανού κάιζερ Γουλιέλμου Β/, που βρισκόταν σε περιοδεία στην τουρκική επικράτεια. Η ακρόαση έλαβε χώρα τον Νοέμβριο 1898, προ των πυλών των Ιεροσολύμων, όπου στρατοπέδευε ο κάιζερ. Ο Χερτσλ εκφώνησε έναν σύντομο χαιρετισμό, στον οποίο αναφέρθηκε στον στόχο του εποικισμού της «γης των πατέρων μας». «Η γη φωνάζει από μόνη της για ανθρώπους που ξέρουν να τη δουλέψουν». «Πολλοί Εβραίοι ζούνε σε αξιοθρήνητες συνθήκες», πρόσθεσε. «Αυτοί οι άνθρωποι φωνάζουν για ένα κομμάτι γης να το καλλιεργήσουν.» Έτσι λοιπόν, το σιωνιστικό εγχείρημα μπορούσε να θεωρηθεί μια λύση ανάγκης και για τα δύο.

Ο κάιζερ, που δεν ήθελε να υποστηρίξει ανοιχτά αυτό το σχέδιο, απάντησε με βαθιά επίγνωση των πραγμάτων: «Η γη αυτή χρειάζεται προ πάντων νερό και σκιά». Κατόπιν, υπογράμμισε τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε ακόμη και τον Νοέμβριο.

Στο μυθιστόρημα ο μη Εβραίος ταξιδιώτης επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια στην Εγγύς Ανατολή και αντικρίζει στο εβραϊκό κράτος, που έχει στο μεταξύ ιδρυθεί, μία από τις πιο μοντέρνες χώρες του κόσμου. Παντού υπάρχει παροχή ρεύματος, η αγροτική οικονομία αποτελείται αποκλειστικά και μόνον από μεγάλες επιχειρήσεις, και σε αυτά τα «ανοιχτά εργοστάσια» όλες οι εργασίες διεξάγονται από τους ίδιους τους Εβραίους κι όχι πλέον από τους Άραβες. Ο οφθαλμίατρος Άϊχενσταμ έγινε στο μεταξύ πρόεδρος της χώρας και διακηρύττει ότι η Σιών, το εβραϊκό κράτος, είναι πιστή στο αξίωμα της ανεξιθρησκίας: «Κάθε ξένος πρέπει να νιώθει σε μας άνετα». Ξένους εννοούσε τους Άραβες που ζούσαν στη χώρα.

Ενόσω ο Θεόδωρος Χερτσλ διατύπωνε τις συντηρητικές του ιδέες περί εποικισμού της χώρας, μαρξιστές διανοητές μέσα στις γραμμές του σιωνιστικού κινήματος ανέπτυσσαν εκείνη την επιχειρηματολογία που εντέλει δικαιολογούσε τόσο την εκδίωξη των Αράβων όσο και την ιδέα της πολιτιστικής ανωτερότητας. Μόνον όποιος καλλιεργούσε και δούλευε τη γη μπορούσε να είναι και ο νόμιμος κάτοχός της? έτσι αποφαινόταν η ανάλυση των μαρξιστών «εργατών της Σιών». Το επιχείρημα αυτό στρεφόταν κατά των Αράβων γαιοκτημόνων της Παλαιστίνης. Αυτοί έβαζαν φελάχους, τους ακτήμονες χωρικούς της Παλαιστίνης, να δουλεύουν τα κτήματά τους. Η σιωνιστική Αριστερά ανέλαβε να υπερασπίσει τη μοίρα αυτών των κολίγων όσο αυτό εξυπηρετούσε τις αξιώσεις των νέων Εβραίων σκαπανέων από την Ανατολική Ευρώπη ν’ απελευθερώσουν τη χώρα από τις άνισες σχέσεις γαιοκτησίας. Αλλά η αλληλεγγύη με τους ακτήμονες έμεινε στα χαρτιά. Εν τέλει η χώρα «απελευθερώθηκε» από τους Άραβες γαιοκτήμονες με την αγορά εκτάσεων από σιωνιστικές οργανώσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις το πέρασμα της ιδιοκτησίας σε νέα χέρια σήμαινε τον διωγμό των φελάχων, των οποίων την εργασία ανέλαβαν οι Εβραίοι έποικοι.

Η «απελευθέρωση μέσω της εργασίας», για την οποία έκανε λόγο η σιωνιστική Αριστερά, είχε διττή σημασία. Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τους Άραβες τσιφλικάδες συμβάδιζε με την απελευθέρωση των Εβραίων από τη μοίρα του υπηρέτη του κεφαλαίου. Η ιδέα αυτή, απόρροια της αντίδρασης στα συνήθη αντισημιτικά στερεότυπα του 19ου αιώνα, είχε οδηγηθεί στα άκρα της από τον ίδιο τον Μαρξ σε ένα δοκίμιό του για το Εβραϊκό Ζήτημα. Η κοινωνική απελευθέρωση των Εβραίων μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσα από την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον εβραϊσμό, έγραφε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας βέβαια την πολεμική φράση «εβραϊσμός» στη θέση της καπιταλιστικής εκχρηματισμένης οικονομίας. Οι σιωνιστές, που συχνά διύλιζαν την εβραϊκή ζωή στη διασπορά με το ίδιο φίλτρο όπως και οι αντισημίτες, υιοθέτησαν αυτή την τοποθέτηση και επέκριναν τη φαινομενικά «μη παραγωγική» ζωή των Εβραίων στην Ευρώπη, που, περιθωριοποιημένοι εξαιτίας των διακρίσεων, είχαν βουλιάξει στο τέλμα του εμπορίου και του «παρασιτισμού». Το σιωνιστικό αίτημα της «παραγωγικότητας», μαζί με την επιστροφή στην αγροτική οικονομία είχε ως στόχο να θεραπεύσει τους Εβραίους της διασποράς και ν’ αναδείξει τον τύπο των «Νέων Εβραίων» πάνω στη δική τους γη.

Τα κιμπούτς υπηρετούσαν κι αυτά τον σκοπό της «προλεταριοποίησης» και απελευθέρωσης μέσω της γεωργικής εργασίας. Αλλά η ιδέα της ισότητας και της κοινοκτημοσύνης στα παραγωγικά μέσα δεν συμπεριλάμβανε και τους Άραβες γείτονες, που είχαν ν’ αντιμετωπίσουν μόνο τις αρνητικές συνέπειες του όλου εγχειρήματος. Οι Εβραίοι δυσκολεύονταν να ανταγωνιστούν στην αγορά τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων της Παλαιστίνης, που είχαν να κάνουν με τη φτώχια των Αράβων αγρεργατών. Η παραγωγή στις εβραϊκές μονάδες έπρεπε να γίνει φθηνότερη. Κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν μόνο εφόσον χαμήλωνε το κόστος διαβίωσης· και κατάλληλα γι’ αυτό ήταν τα κιμπούτς και οι άλλες συνεταιριστικές μορφές εποικισμού. Η «προλεταριοποίηση», συνεπώς, έφερε τους Εβραίους σε πολύ καλύτερη μοίρα από άποψη ανταγωνισμού. Συγχρόνως, οι σιωνιστές ηγέτες του εργατικού κινήματος μπορούσαν να δικαιολογούν και να διαφημίζουν την πρόσκτηση εκτάσεων ως σχέδιο προόδου και ως η εβραϊκή συνεισφορά στη «νικηφόρα πορεία της ιστορίας», με συνέπεια βέβαια τη σταδιακή απώθηση των Αράβων εργατών.

Ένα ανέκδοτο που πήραν τα αφτιά μου κατά το πρώτο έτος στη Χάιφα συνοψίζει θαυμάσια τους σιωνιστικούς μύθους και τις σχέσεις με τον αρχικό αραβικό πληθυσμό. Ένας παππούς στέκεται παρέα με τον εγγονό του στο όρος Κάρμηλος και κοιτάει κάτω στον κόλπο. «Για δες, παιδί μου», λέει περήφανος. «Όλα αυτά τα φτιάξαμε με τα ίδια μας τα χέρια». Το αγόρι περιεργάζεται τον παππού του με απορία: «Παππού, ήσουν παλιά Άραβας;»

……………………………………

Η «Ένωση των Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών» είχε ιδρυθεί το 1925 ως διαμαρτυρία ενάντια στην πολιτική της Σιωνιστικής Οργάνωσης υπό την ηγεσία του Χάιμ Βάιτσμαν από τον συνάδελφό του στο προεδρείο της σιωνιστικής εκτελεστικής επιτροπής, τον ρωσοεβραίο δημοσιογράφο Βλαδίμηρο (Τσεέβ) Ζαμποτίνσκι. Αυτό που ο «ρεβιζιονισμός» ήθελε να απορρίψει ήταν ο πραγματισμός που είχε επιβληθεί στο σιωνιστικό κίνημα με την εγκαθίδρυση της Βρετανικής Εντολής για την Παλαιστίνη και με το ξεκίνημα της οικοδόμησης της χώρας, δηλαδή ο περιορισμός των σιωνιστικών στόχων στα προσωρινά κεκτημένα. Ο φιλελεύθερος πραγματιστής Βάιτσμαν προωθούσε τη στρατηγική των μικρών βημάτων, την κατάκτηση της Παλαιστίνης «ντουνάμ προς ντουνάμ» (στρέμμα το στρέμμα), συμβαδίζοντας κατά μεγάλο μέρος με τα συμφέροντα της προστάτιδας δύναμης του σιωνισμού, της Μεγάλης Βρετανίας. Ήδη το 1922 το Λονδίνο είχε χωρίσει τα εδάφη, αποκλείοντας τον σιωνιστικό εποικισμό από την περιοχή πέραν του Ιορδάνη. Επειδή τη χρονική εκείνη στιγμή το ποσοστό του εβραϊκού πληθυσμού στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη (Παλαιστίνη) ανερχόταν μόλις στο δέκα τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού ενώ δεν κατοικούσαν καθόλου Εβραίοι στην Υπεριορδανία (το μετέπειτα Βασίλειο της Ιορδανίας), η σιωνιστική οργάνωση δέχθηκε αυτό τον διαχωρισμό. Οι ρεβιζιονιστές, αντιθέτως, επέμεναν στη σιωνιστική αξίωση του συνόλου των εδαφών. Το σύνθημα του κινήματος, που αξίωνε τα εδάφη δεξιά κι αριστερά του Ιορδάνη ήταν: «Και στις δύο όχθες!»

Τον Ζαμποτίνσκι οι σιωνιστές αντίπαλοί του τον έβριζαν ως αντιδημοκράτη και φασίστα, εξαιτίας των συμπαθειών του για τον ιταλικό φασισμό, της φιλίας του με τον Μουσολίνι και των διαπραγματεύσεων που είχε ξεκινήσει με τον Ουκρανό εθνικιστή Πετλιούρα, καθώς και με τον Πολωνό εθνικιστή Μπεκ. Πολλοί ήταν εκείνοι που θαύμαζαν το δόκιμο ύφος των άρθρων του και τη λαμπρή ρητορική δεινότητα των λόγων του. Οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, ανάμεσα στους οποίους αδιάκοπα περιηγείτο για να τους κερδίσει για το κόμμα του και τις παράνομες στρατιωτικές οργανώσεις, ακόμη και χρόνια αργότερα κρατούσαν ζωηρή στη μνήμη τους την παρουσία και το ύφος του· και ο πατέρας μου, που τον είχε ζήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’20 στη Βιέννη για πάνω από τέσσερις δεκαετίες, αργότερα τον ανακαλούσε ακόμα ζωηρά στη μνήμη του. Ο Ζαμποτίνσκι ήταν πάνω απ’ όλα ένας εθνικιστής σαν αυτούς που είχαν αναδείξει τα κινήματα της «Εθνικής Αφύπνισης» στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ευρώπη, ένας εθνεγέρτης για τον οποίο ζητήματα κοινωνικής ισότητας και πολιτικής ελευθερίας έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, και σε τελευταία η ιδέα της αδελφοσύνης. Αντίστοιχα λοιπόν, και η πολιτική του διέφερε από εκείνη του σιωνιστικού εργατικού κινήματος, όχι μόνο ως προς τους στόχους, αλλά και ως προς τις μεθόδους που ήταν επιτρεπτές για την πραγματοποίηση των εθνικών στόχων και προ πάντων όσον αφορούσε τις σχέσεις με τον αραβικό πληθυσμό.

Από την έναρξη της μετανάστευσης Εβραίων με σιωνιστικές βλέψεις από τα τέλη του 19ου αιώνα, οι σχέσεις μεταξύ των μικρών εβραϊκών κοινοτήτων της Παλαιστίνης και της αραβικής πλειονότητας είχαν επιδεινωθεί. Με τη νίκη των Βρετανών κατά της τουρκικής κυριαρχίας της Παλαιστίνης το 1918, τα πράγματα έλαβαν μια ολέθρια τροπή. Υπό την πίεση του Λονδίνου, που ήδη το 1917 είχε αναγάγει τους στόχους του σιωνισμού σε πολιτική ιδίων συμφερόντων, η Κοινωνία των Εθνών ανέθεσε το 1922 στη Μεγάλη Βρετανία τη δημιουργία μιας εβραϊκής εθνικής εστίας, θέτοντας, παράλληλα, όρια στον εποικισμό και αποθέτοντας την ευθύνη στα χέρια του αραβικού πληθυσμού: «Η διοίκηση της Παλαιστίνης οφείλει να καταστήσει δυνατή τη μετανάστευση Εβραίων υπό κατάλληλες συνθήκες. Τα δικαιώματα και η θέση των άλλων πληθυσμιακών μερίδων είναι σεβαστά και δεν επιτρέπεται να τεθούν σε κίνδυνο», αποφαινόταν το σχετικό εδάφιο της απόφασης της Κοινωνίας των Εθνών. Έτσι, ο πλέον άμεσος στόχος του σιωνισμού τον καιρό εκείνο, η κατά το δυνατόν ευρύτερη εγκατάσταση Εβραίων στην Παλαιστίνη, εξαρτιόταν από τη συγκατάβαση των Αράβων, τουλάχιστον έμμεσα. Αυτοί ήδη το 1920 και 1921, μέσα από διάφορες βίαιες διαμαρτυρίες, είχαν εκδηλώσει την ευθεία αντίθεσή τους με τη φιλοσιωνιστική Εντολή και την έλευση Ευρωπαίων εποίκων.

Η έκθεση της ερευνητικής επιτροπής στην οποία η κυβέρνηση της Βρετανικής Εντολής ανέθεσε να εξετάσει τις αντισιωνιστικές ταραχές του 1920 και 1921 συνοψίζει το πρόβλημα ως εξής: «Η θεμελιώδης αιτία των ταραχών […] οφειλόταν σ’ ένα αίσθημα δυσφορίας για τη συνύπαρξη με τους Εβραίους και εχθρότητας απέναντί τους, το οποίο προέρχεται τόσο από τις πολιτικές όσο και από τις οικονομικές δυσκολίες, που σχετίζονται με τον εβραϊκό εποικισμό και τη σιωνιστική πολιτική». Το σιωνιστικό εργατικό κίνημα ήθελε να αμβλύνει τη θεμελιώδη αυτή σύγκρουση, που έθετε υπό αίρεση το όλο σιωνιστικό εγχείρημα, μέσα από τον διάλογο και την εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων –ή τουλάχιστον έτσι είχε ανακοινώσει. Ωστόσο, δεν ήλθαν ποτέ σε διάλογο, και μόνοι εταίροι σε ζητήματα διαλόγου και συμβιβασμών υπήρξαν αποκλειστικά και μόνον οι Βρετανοί. Ο Ζαμποτίνσκι δεν πίστευε στη δυνατότητα συμβιβασμού. Το 1923 διαπίστωνε ότι ήταν τελείως αυτονόητο πως οι Άραβες «δεν [θα παύσουν] ν’ αμύνονται κατά των εποίκων, όσο υπάρχει έστω και μία σπίθα ελπίδας να εμποδίσουν τη μετατροπή της “Παλαιστίνης” σε “Γη του Ισραήλ”.[…] Ο σιωνιστικός εποικισμός είτε θα πρέπει να τερματιστεί άμεσα είτε να συνεχιστεί δίχως αναστολές απέναντι στον ιθαγενή πληθυσμό».

«Χωρίς αναστολές απέναντι στον ιθαγενή πληθυσμό» ήταν στο εξής το σύνθημα που καθόριζε τη ρεβιζιονιστική στρατηγική και τη στάση της στο ζήτημα της μετανάστευσης. Όταν η Μεγάλη Βρετανία υποχρεώθηκε να επιβραδύνει το μεταναστευτικό ρεύμα εξαιτίας των αραβικών διαμαρτυριών, ρυθμίζοντας το πρόβλημα μ’ ένα σύστημα παραχώρησης περιορισμένου αριθμού αδειών ανά τρίμηνο, είχαν τεθεί οι βάσεις της σύγκρουσης με τη Μεγάλη Βρετανία και της εσωτερικής διαμάχης στις γραμμές των σιωνιστών. Η παραχώρηση των «πιστοποιητικών εποίκησης» ρυθμιζόταν βάσει μιας πολύπλοκης φόρμουλας τόσο πολιτικών όσο και οικονομικών κριτηρίων για τη δυνατότητα απορρόφησης της χώρας. Όσο καιρό ο αριθμός των πιστοποιητικών συμβάδιζε με το σχετικά χαμηλό ποσοστό αιτήσεων εποίκησης, κύριο μέλημα των σιωνιστικών ενώσεων ήταν να φέρουν τους δικούς τους οπαδούς στη χώρα, για να ενισχύσουν τις ενώσεις και τα ιδρύματά τους. Τα σιωνιστικά όργανα αυτοδιοίκησης της Παλαιστίνης στα οποία επικρατούσε το εργατικό κίνημα διαπραγματεύονταν σε τριμηνιαία βάση τον αριθμό και την κατηγορία των προς παραχώρηση πιστοποιητικών με την κυβέρνηση της Βρετανικής Εντολής, ενώ συγχρόνως εκμεταλλεύονταν κάθε νόμιμο και παράνομο παράθυρο του συστήματος προκειμένου να υπερβούν όσο το δυνατόν περισσότερο το επιτρεπτό ποσοστό εισερχόμενων στη χώρα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μειώσουν τις τριβές με το Λονδίνο. Ο Ζαμποτίνσκι και οι οπαδοί του, απεναντίας, δεν δίσταζαν να προκαλούν τη Βρετανική Εντολή. Αντιπαρατίθονταν στην αρχή του ποσοστιαίου συστήματος μετανάστευσης και κατήγγελλαν τη βρετανική πολιτική ως «αντισιωνιστική»? απαιτούσαν τον άμεσο μαζικό εποικισμό και την ταχεία σύσταση ενός εβραϊκού κράτους, ενώ ετοίμαζαν απροκάλυπτα την ίδρυση πολιτοφυλακών που θα αναλάμβαναν τη στρατιωτική προστασία των εβραϊκών οικισμών στη θέση των Βρετανών.

Στα δεκατέσσερα χρόνια που πέρασαν από το 1919 έως το 1932 έφτασαν στην Παλαιστίνη συνολικά 130.000 νόμιμοι και παράνομοι Εβραίοι μετανάστες. Το ετήσιο ποσοστό παρουσίαζε μεγάλες αποκλίσεις, για λόγους πολιτικούς αλλά επίσης εξαιτίας της έλλειψης θέσεων εργασίας και της χρόνιας οικονομικής κρίσης στην οποία βρισκόταν η χώρα. Με την κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές το 1933 η πίεση άρχισε ν’ αυξάνεται. Τα ακόλουθα έξι χρόνια συνέρρευσαν 235.000 Εβραίοι, ανάμεσά τους 65.000 παράνομα, στην Παλαιστίνη, γεγονός που επέτεινε κατά πολύ τα προβλήματα με τους Άραβες και τους Βρετανούς. Παρά τις ποσοστώσεις, από το 1918 έως το 1939, όταν με την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου επήλθε στην ουσία στασιμότητα στο ρεύμα των μεταναστών, ο εβραϊκός πληθυσμός είχε δεκαπλασιαστεί – από κάτι λιγότερο από 60.000 είχε ανέλθει σε πάνω από 600.000. Το ποσοστό των Εβραίων στον πληθυσμό της Παλαιστίνης από μόλις δέκα τοις εκατό είχε ανέβει σε κάτι λιγότερο από τριάντα τοις εκατό.

Όλοι οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα εποίκησης και δημιουργίας μιας εβραϊκής «εθνικής εστίας», Βρετανοί και σιωνιστές, δεν λάμβαναν πλέον υπόψη τον εντόπιο αραβικό πληθυσμό ως πραγματικό εμπόδιο –το πολύ- πολύ να του έδιναν σημασία όποτε έδειχνε να τους ενοχλεί. Η στάση αυτή επικρατούσε σε όλα τα σιωνιστικά ρεύματα της εποχής εκείνης, τόσο στο αριστερό όσο και στο δεξιό. Για τους σιωνιστές, ακόμη και για τους πλέον προοδευτικούς, ο αποικισμός της Παλαιστίνης σήμαινε την αναπόφευκτη διαδικασία εκσυγχρονισμού μιας οπισθοδρομικής επαρχίας στις παρυφές της Ευρώπης και της επικάλυψης των αραβικών κοινωνικών και οικονομικών δομών από τις ευρωπαιοεβραϊκές. Όσον αφορά το εκπολιτιστικό της έργο, η πλειονότητα των Εβραίων της Παλαιστίνης ήταν ακράδαντα πεπεισμένη γι’ αυτό, όπως και όλοι οι άλλοι αποικιστές πριν απ’ αυτούς στις άλλες ηπείρους. Η αραβική αντίσταση, στα μάτια των σιωνιστών και των δυτικών αρωγών τους, στρεφόταν ενάντια στον ρου των καιρών και της ιστορίας. Ο Ζαμποτίνσκι, που είχε κρίνει «φυσική» και αναπόφευκτη την αντίσταση των Αράβων στο εκπολιτιστικό δώρο του σιωνισμού, υπεράσπιζε τη βία ως μόνο μέσο αντιμετώπισής τους. Το λάβαρο των ρεβιζιονιστών το έλεγε καθαρά: Στο φόντο της σιλουέτας της «Γης του Ισραήλ» που αγκάλιαζε τα εδάφη και στις δύο όχθες του Ιορδάνη, πρόβαλλε ένα σηκωμένο μπράτσο με υψωμένο τουφέκι σαν να έλεγε: «Μόνον έτσι!»Ο παράνομος εποικισμός, υποκινημένος τόσο από την Αριστερά όσο κι από τη Δεξιά, είχε ενορχηστρωθεί κρυφά, και η σχετική γραμματεία, ειδικά από την πρώτη φάση του 1932 μέχρι το 1939, δεν διαθέτει σχεδόν κανένα ουσιώδες στοιχείο να επιδείξει εκτός από αναμνήσεις και απομνημονεύματα αυτών που είχαν συμμετάσχει σ’ αυτή. Οτιδήποτε είχε αποκαλυφθεί από τη βρετανική διοίκηση, την αστυνομία και τον στρατό, μόνο σε αδρές γραμμές μπορεί κανείς να τ’ ανασυνθέσει. Όλα τ’ άλλα ανήκουν στον χώρο των θρύλων. Όμως, πολλοί από εκείνους που συμμετείχαν στην οργάνωση και τον συντονισμό της παράνομης εποίκησης ζούσαν ακόμη. Έχοντας στην τσέπη την εξουσιοδότηση του στρατού για την αποστολή μου2, είχα όλες τις πόρτες ανοιχτές και δεν άργησα να το εκμεταλλευτώ. Μέσα από μυστικές οδούς, για τις οποίες έπρεπε προφανώς να τηρηθεί άκρα εχεμύθεια, έλαβα ονόματα και τηλεφωνικούς αριθμούς ακτιβιστών του κόμματος της ρεβιζιονιστικής νεολαιίστικης οργάνωσης Μπετάρ που είχαν λάβει μέρος στην παράνομη δράση τη δεκαετία του ’30. Έτσι, γνώρισα τον Μοσέ Γκαλίλι, που στα νιάτα του υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες της παράνομης δράσης των ρεβιζιονιστικών οργανώσεων. Πριν καλά- καλά καθίσω στο τραπέζι της κουζίνας του, εφοδιασμένος με το μαγνητόφωνό μου, μου δήλωσε: «Ποτέ δεν υπήρξε «παράνομος» εποικισμός. Αλίμονο, πώς είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί παράνομη η επιστροφή ενός Εβραίου στη χώρα καταγωγής του;» Ισχυρίστηκε με έπαρση πως το 1936 με δική του πρωτοβουλία ανακίνησε και διοργάνωσε τον συντονισμό της παράνομης εποίκησης, έπειτα από κάποια χρόνια στασιμότητας. Η εξιστόρησή του με μετέφερε απροσδόκητα στην εποχή των νεολαιίστικων ενώσεων, των ιερών όρκων και των ομηγύρεων γύρω απ’ τη φωτιά υπό τη σκέπη του ουρανού.

Αρχές της δεκαετίας του ’30, ο Γκαλίλι πήγε στην Ιταλία για να σπουδάσει. Ήταν μέλος της οργάνωσης Μπετάρ από το 1929 και είχε ήδη πιο πριν συμμετάσχει στην κομματική δραστηριότητα. Στην Ιταλία δέχθηκε την επιρροή του φασιστικού κινήματος. Η μαγνητοταινία έχει διαφυλάξει τα λόγια του: «Ζήλευα τους Ιταλούς φίλους μου. Είχαν πατρίδα και σημαία. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Δεν υπήρχε για μας άλλη λύση: Έπρεπε πάση θυσία να δημιουργήσουμε το συντομότερο δυνατόν μια εβραϊκή πλειοψηφία στην Παλαιστίνη». Όπως ο Ζαμποτίνσκι, ο Γκαλίλι έτρεφε κι αυτός θαυμασμό για τον Ντούτσε. Αν για τους ρεβιζιονιστές η Παλαιστίνη έπρεπε απαρεγκλίτως να γίνει η γη των πατέρων τους, η φασιστική Ιταλία μπορεί να θεωρηθεί από πολλές απόψεις η μητρική γη τους. Εκεί διοργάνωνε και διεξήγε το κόμμα τα συνέδριά του κι εκεί εκπαιδευόταν για την «εβραϊκή λεγεώνα» του Ζαμποτίνσκι η εβραϊκή νεολαία της Παλαιστίνης και της Πολωνίας. Μάλιστα, το Νοέμβριο του 1934, οι μελανοχίτωνες φασίστες της περίφημης «Scuola marittima» στην Τσιβιταβέκια ανέλαβαν να εκπαιδεύσουν πάνω από 134 μέλη της Μπετάρ, και στην αποφοίτησή τους το 1936 είχε παρευρεθεί ο Μουσολίνι αυτοπροσώπως. Προέρχονταν όλοι από την Ανατολική και την Κεντρική Ευρώπη, διότι οι Εβραίοι της Ιταλίας δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τον σιωνισμό. Ανάλογα κέντρα εκπαίδευσης λειτουργούσαν και στην Πολωνία, όπου περίμεναν τη μετανάστευσή τους και την ένταξή τους στην παράνομη δράση πάνω από 250.000 μέλη σιωνιστικών οργανώσεων νεολαίας, ανάμεσά τους περίπου δέκα χιλιάδες σε αγροτικά και παραστρατιωτικά κέντρα εκπαίδευσης, τα λεγόμενα «Χαχσαρότ».

Η ιστορία του Γκαλίλι έμοιαζε με περιπέτεια. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού προς το Παρίσι το καλοκαίρι του 1936 είχε συναντήσει τυχαία μια ομάδα Εβραίων νέων από την Πολωνία που δεν ήθελαν να επιστρέψουν στη χώρα προέλευσής τους, όμως δεν κατάφερναν να στεριώσουν στη Γαλλία. Μερικοί απ’ αυτούς πήγαν να πολεμήσουν στον ισπανικό εμφύλιο «για να έχουν κάτι να κάνουν», όπως χαρακτηριστικά περιέγραψε ο Γκαλίλι την έλλειψη σκοπού στη ζωή τους. Αυτού του είδους οι νέοι ήταν ό,τι πρέπει και για τον δικό του σκοπό. Απευθύνθηκε στη γαλλοεβραϊκή ανθρωπιστική οργάνωση που μεριμνούσε για τους νέους, προτείνοντας να ιδρύσει ένα κέντρο εκπαίδευσης γι’ αυτούς, με τους πόρους που «σπαταλούσε» η οργάνωση για τη διαβίωσή τους στο Παρίσι, και κατόπιν, με την πρώτη ευκαιρία, να τους στείλει στην Παλαιστίνη. Το σχέδιο όμως απέτυχε. Κατά την επιστροφή του γνώρισε στη Βιέννη τον ταμία και απεσταλμένο στην Ανατολική Ευρώπη της ρεβιζιονιστικής «Νέας Σιωνιστικής Οργάνωσης» Βόλφγκανγκ φον Βάιζελ και του πρότεινε το εξής σχέδιο: Αντί να στέλνουν παντοίω τρόπω μεμονωμένους Εβραίους νέους λαθρομετανάστες, του πρότεινε να επιδιώξει να διοργανώσει την άμεση λαθραία μετάβαση με καράβι. Η σκέψη αυτή δεν ήταν κάτι το νέο. Το 1934 η πολωνική σιωνιστική νεολαιίστικη οργάνωση είχε για πρώτη φορά μεταφέρει 350 εποίκους στις ακτές της Παλαιστίνης και με τη βοήθεια της Χαγκάνα τούς είχε βάλει λαθραία στη χώρα. Κατόπιν η Μπετάρ, της οποίας οι οπαδοί περίμεναν με αδημονία τη μετανάστευσή τους από την Ανατολική Ευρώπη, ναύλωσε ένα δικό της καράβι, που ένα μήνα αργότερα αποβίβασε 117 νέους στις ακτές του Τελ Αβίβ. Η τρίτη απόπειρα απέτυχε. Όταν, το Σεπτέμβριο του 1934, επέστρεψε το πρώτο καράβι, το «Βέλος», με μια δεύτερη φουρνιά 350 εποίκων, επενέβη ένα βρετανικό πολεμικό και διέκοψε την επιχείρηση αποβίβασης. Πενήντα επιβάτες είχαν ήδη κατέβει στη στεριά? οι υπόλοιποι δεν πρόλαβαν να αποβιβαστούν. Το «Βέλος», που ο Τύπος τού έδωσε το όνομα «πλοίο- φάντασμα», περιπλανιόταν με τους 300 επιβάτες του δέκα εβδομάδες από λιμάνι σε λιμάνι, ωσότου αναγκάστηκε να επιστρέψει τους επιβάτες πάλι πίσω εκεί απ’ όπου είχε ξεκινήσει.

Η μοίρα του «Βέλος» κλόνισε την εβραϊκή κοινωνία της Παλαιστίνης. Η εβραϊκή ηγεσία βρέθηκε αντιμέτωπη με την αποφασιστικότητα και υπεροχή μιας παγκόσμιας δύναμης όπως η Μεγάλη Βρετανία, που διέθετε εξουσία κι επιρροή, και ανέστειλε κάθε άλλη απόπειρα λαθραίας μετανάστευσης μέσω της θαλάσσιας οδού. Στα τέλη του 1934, εξ αιτίας των διώξεων κατά των Εβραίων στη Γερμανία, το Λονδίνο χαλάρωσε τα περιοριστικά μέτρα παραχώρησης βίζας και προανήγγειλε την αύξηση του αριθμού των εποίκων σε 42.000 μετανάστες. Πλέον μερικές εκατοντάδες παράνομοι παραπάνω δεν θεωρούνταν ένα ζήτημα άξιο να οξύνει τις σχέσεις της Μεγάλης Βρετανίας με την εβραιοπαλαιστινιακή ηγεσία του Δαβίδ Μπεν Γκουριόν. Οι ρεβιζιονιστές είχαν εντελώς διαφορετική άποψη. Ούτως ή άλλως ήταν ενάντιοι στη βρετανική πολιτική και τη διαφαινόμενη λύση της διχοτόμησης της χώρας, που για πρώτη φορά συζητήθηκε τότε, και ένιωθαν ανέκαθεν «ριγμένοι» όσον αφορά στην κατανομή των αδειών εποικισμού, ενώ δυσκολεύονταν να στελεχώσουν τις παλαιστινιακές τους οργανώσεις μετά την αποχώρησή τους από τη Σιωνιστική Οργάνωση το 1935. Η υποχώρηση έναντι του Λονδίνου ή των ντόπιων Αράβων δεν θα τους προσέφερε κανένα κέρδος.

Το 1935 ο αριθμός των εποίκων έφτασε στο υψηλότερο σημείο της περιόδου της Βρετανικής Εντολής. Πάνω από 66.000 Εβραίοι εισήλθαν εκείνο το έτος στη χώρα. Το παλιρροιϊκό αυτό ρεύμα στάθηκε αφορμή για ένα τρίτο κύμα διαμαρτυρίας και βίας από πλευράς των Αράβων, που κράτησε ως το 1939. Η βρετανική διοίκηση αντέδρασε συγκροτώντας για άλλη μια φορά μια εξεταστική επιτροπή, η οποία κατέληξε και πάλι στο συμπέρασμα ότι οι Άραβες της Παλαιστίνης επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους και απέρριπταν κατηγορηματικά το σιωνιστικό εγχείρημα και τον εποικισμό. Η επιτροπή συνιστούσε τη διχοτόμηση της χώρας και την οριοθέτηση ενός ετήσιου ύψους μετανάστευσης 12.000 ατόμων ως του υψηλότερου πολιτικά ανεκτού ορίου. Αποτέλεσμα ήταν ο εκ νέου περιορισμός της μετανάστευσης το έτος 1937, όταν ο αριθμός πράγματι κατέβηκε στους 10.000. Μια επιπλέον συνέπεια της λεγόμενης «αραβικής εξέγερσης» του 1936 ήταν η στενότερη συνεργασία των βρετανικών οργάνων ασφαλείας με τον παράνομο στρατό Χαγκάνα, που ελεγχόταν από το σιωνιστικό εργατικό κίνημα. Κατόπιν αμοιβαίας συμφωνίας, μέλη της Χαγκάνα στρατολογούνταν ως βοηθητικά όργανα στη βρετανική αστυνομία. Για τους Βρετανούς αυτό σήμαινε οικονομία σε προσωπικό: Στο εξής Εβραίοι φύλακες θα προστάτευαν τους οικισμούς και τα ιδρύματά τους από τους Άραβες. Για τη Χαγκάνα η συνεργασία αυτή της έδινε την ευπρόσδεκτη ευκαιρία να υποβάλλει ανεμπόδιστα τους εθελοντές της σε στρατιωτική εκπαίδευση, για την περίπτωση που θα χρειαζόταν να εκπληρώσει το σιωνιστικό όραμα με την επιβολή των όπλων, σενάριο που με την πάροδο του χρόνου γινόταν όλο και πιο πιθανό. Για τους ρεβιζιονιστές, που στο μεταξύ είχαν ιδρύσει μια δική τους πολιτοφυλακή στην Παλαιστίνη, την Ιργκούν Τσβαΐ Λεουμί, η συνεργασία αυτή σήμαινε μία ακόμα απώλεια επιρροής στην εσωτερική σιωνιστική διαμάχη.

[ ] Η επιτυχία της αποβίβασης των λαθρομεταναστών ήταν η έναρξη της ιστορίας των «καραβανιών» των ρεβιζιονιστών, όπως ονομάζονται κατά δραματική υπερβολή. Με τη βοήθεια της Ιργκούν και της Μπετάρ, ο Γκαλίλι έστησε μια καλύτερα οργανωμένη επιχείρηση, αποβιβάζοντας στη συνέχεια άλλες πέντε φορές μέλη της Μπετάρ στις ακτές της Παλαιστίνης διά της θαλασσίας οδού. Μετά από αυτό η αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση Χεχαλούτς, η διοργανώτρια της επιχείρησης του πλοίου «Βέλος», ξανάρχισε τη δράση μεταφέροντας λαθραία εποίκους στη χώρα. Με τα γεγονότα του 1938 –την προσάρτηση της Αυστρίας και της Τσεχοσλοβακίας, τη σύσκεψη του Εβιάν και το νοεμβριανό πογκρόμ– η λαθρομετανάστευση μπήκε σε νέα φάση. Εν όψει της εντεινόμενης δίωξης των Εβραίων από τη ναζιστική Γερμανία και της πολιτικής μεταστροφής των Βρετανών στο ζήτημα του ποσοστού μετανάστευσης, τα εργατικά κόμματα παραιτήθηκαν από την εναντίωσή τους στη συνέχιση της λαθρομετανάστευσης και ανέθεσαν στην παράνομη στρατιωτική οργάνωση Χαγκάνα τη διοργάνωση και διεξαγωγή της. Εκείνη ίδρυσε τη «Μοσάντ λε Αλίγια Μπετ», την «Οργάνωση για λαθρομετανάστευση», που εγκαταστάθηκε στο Τελ Αβίβ με εξωτερικές αντένες στο Παρίσι και στη Γενεύη, αντικαθιστώντας, με το σφικτό αδιαπέραστο δίκτυό της, που εκτεινόταν σ’ όλη την Ευρώπη, την αυθαίρετη και απρογραμμάτιστη δράση των προδρόμων. Επιπλέον είχε αλλάξει και η δημογραφική σύνθεση των λαθρομεταναστών. Ενώ παλαιότερα εισάγονταν λαθραία στη χώρα νέοι Ανατολικοευρωπαίοι ακτιβιστές για την ενίσχυση και στελέχωση των ενώσεων και των παραστρατιωτικών οργανώσεων, πλέον έρχονταν οικογένειες προσφύγων. Αν κι εξακολουθούσε να επικρατεί σύστημα διαλογής σύμφωνα με κριτήρια υγείας και ανθεκτικότητας, η επερχόμενη καταστροφή ματαίωνε τις όποιες προτεραιότητες.

Έπειτα από την έναρξη του πολέμου, το 1939 λίγα ήταν τα πλοία που κατάφερναν ν’ αποβιβάσουν απαρατήρητα τους επιβάτες τους. Τα περισσότερα ανακαλύφθηκαν και οι έποικοι μεταφέρθηκαν σε βρετανικά στρατόπεδα, συχνά μακριά από την Παλαιστίνη, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πάνω από χίλιοι λαθρομετανάστες σκοτώθηκαν σ’ αυτές και σε ανάλογες επιχειρήσεις. Μετά τον πόλεμο, με την οικονομική ενίσχυση αμερικανοεβραϊκών συλλόγων, η Μοσάντ ξεκίνησε τη μαζική διά ξηράς και θαλάσσης μεταφορά των επιζώντων, των προσφύγων και των DP3 από τα πρώην κατεχόμενα από τον γερμανικό στρατό μέρη της Ευρώπης. Ήταν θεαματικές επιχειρήσεις, που όλο και περισσότερο είχαν τον χαρακτήρα έκκλησης στη παγκόσμια κοινή γνώμη, και αργότερα έγιναν αντικείμενο εξύμνησης σε βιβλία και κινηματογραφικές ταινίες, καθορίζοντας έτσι παγκόσμια την εικόνα της λαθρομετανάστευσης και εποίκησης.

Σημειώσεις:

1. Απόσπασμα από το βιβλίο του Ξένος στη Σιών (Η εβραϊκή ταυτότητα πέρα από τον εθνικισμό, Αποσπάσματα από τα κεφάλαια «Πώς να γίνεις χρηστός Ισραηλινός πολίτης: Ο σιωνισμός της καθημερινής ζωής», καθώς και «Κι ένας δυνατός λαός γνωρίζει τι θα πει λύπη: Το ολοκαύτωμα και οι γενέθλιοι μύθοι του Ισραήλ»). Ο Μπρέχερ είναι ιστορικός και σήμερα ζει στο Άμστερνταμ. Γεννήθηκε το 1951 από Γερμανοεβραίους γονείς στο Ισραήλ. Μεγάλωσε στη Γερμανία και στη συνέχεια επέστρεψε στο Ισραήλ, όπου διηύθυνε το Ινστιτούτο Leo Baeck, ενώ δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα και το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Ο Μπρέχερ στο βιβλίο του, που είναι ταυτόχρονα βιβλίο ιστορίας και προσωπική αφήγηση, περιγράφει πώς κατέληξε στη συνειδητοποίηση ότι είναι όντως ένας «Ξένος στη Σιών», διότι προσπάθησε να ανατάμει με επιστημονική υπευθυνότητα την ιστορία του σιωνισμού και του Ισραήλ. Το βιβλίο του εκδόθηκε στα γερμανικά το 2005 και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τη Σοφία Γεωργοπούλου, ενώ έχει εκδοθεί ήδη στα αγγλικά το 2007. Στην Ελλάδα η έκδοσή του πέρασε μέσα από μια «περίεργη» περιπέτεια. Αρχικώς ανελήφθη από μεγάλο εκδοτικό οίκο, γνωστού συγκροτήματος, ο οποίος κατέβαλε τα δικαιώματα στον συγγραφέα και τη μεταφράστρια? όμως, στη συνέχεια ο εκδοτικός οίκος αποποιήθηκε την έκδοση του βιβλίου, την οποία ανέλαβαν οι Εναλλακτικές Εκδόσεις.

2. Ο συγγραφέας είχε αναλάβει το 1984 από τον ισραηλινό στρατό την ευθύνη της διεξαγωγής σεμιναρίων για την ιστορία του Ισραήλ και επομένως μπορούσε να διεξαγάγει ορισμένες έρευνες.

3. DP: αρχικά της φράσης «displaced persons», όπως χαρακτηρίστηκαν οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας που δεν είχαν πού νaα πάνε μετά τη λήξη του πολέμου, εν ολίγοις οι απάτριδες και ανέστιοι από τις διώξεις και τον πόλεμο.

 

Jewish fascists ...- ΡΕ ΦΛΟΥΦΛΗ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΕΒΡΑΙΟ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ .. ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΙΑΝΟ ?? - ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ . - ΝΕΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΘΕΛΟΥΝ.. - ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ << ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ >> ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΝ..KAI ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ

Η αναμνηστική σειρά γραμματοσήμων ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ παρουσιάστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσαν τα ΕΛΤΑ και το ΚΙΣΕ, στην Παλαιά Βουλή, στις 18 Απριλίου 2024, πρώτη ημέρα κυκλοφορίας των γραμματοσήμων.

- ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΩΝ «ΣΥΝΑΓΩΓΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ»

                                 https://kis.gr/          Δημιουργήθηκε : 19 Απριλίου 2024

Στα έξι γραμματόσημα της σειράς απεικονίζονται οι ιστορικές συναγωγές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, των Τρικάλων, των Ιωαννίνων και της Ρόδου, ενώ στους δύο φακέλους απεικονίζονται οι Συναγωγές της Κέρκυρας και των Χανίων.

Μέσα από αυτήν την αφιερωματική σειρά γραμματοσήμων, με την οποία τα ΕΛΤΑ τιμούν τον Ελληνικό Εβραϊσμό και την μακραίωνη ιστορία του, θα αναδειχθεί διεθνώς ο πολιτισμικός πλούτος, η περίτεχνη αρχιτεκτονική, η θρησκευτική παράδοση των Ελλήνων Εβραίων.

Κατά την εκδήλωση χαιρετισμούς απηύθυναν ο Πρόεδρος του ΚΙΣΕ Δαυίδ Σαλτιέλ και ο Πρόεδρος των ΕΛΤΑ  Δανιήλ Μπεναρδούτ.

«Το γραμματόσημο δεν είναι απλώς ένα γραμμάτιο προπληρωμής της αποστολής αλληλογραφίας. Είναι φορέας πολιτισμού και έχει τον δικό του κοινωνικό ρόλο στη διάδοση καίριων μηνυμάτων», είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος του ΚΙΣΕ συμπληρώνοντας ότι «τα εξαιρετικά καλαίσθητα γραμματόσημα των Συναγωγών παρουσιάζουν την πλούσια θρησκευτική παράδοση των Ελλήνων Εβραίων, δίνοντας στοιχεία τόσο από την σεφαραδίτικη όσο και από την ρωμανιώτικη παράδοση».

Ο Πρόεδρος των ΕΛΤΑ Δανιήλ Μπεναρδούτ τόνισε, μεταξύ άλλων στην προσφώνησή του: «Από τα βάθη της Ιστορίας, από την αρχαιότητα ακόμα, σε ό,τι αφορά τους ρωμανιώτες Εβραίους, και φυσικά αργότερα από την εποχή της μεγάλης μαζικής εγκατάστασης Σεφαραδιτών Εβραίων στη χώρα μας, τον 14ο και 15ο αιώνα, οι Συναγωγές έγιναν το σταθερό σημείο αναφοράς της εβραϊκής κουλτούρας, το κατεξοχήν σύμβολο του Εβραϊσμού της Διασποράς. Τούτο το σύμβολο πίστης και ταυτότητας τιμούμε σήμερα με την έκδοση αυτών των γραμματοσήμων. Τιμούμε μια πολιτιστική και πολιτισμική κληρονομιά, που διέτρεξε αιώνες, γενιές, όνειρα, βήματα προς το μέλλον, και παράλληλα διατήρησε ατόφιο και ζωντανό το αποτύπωμα μιας παλαιάς, ιερής παράδοσης».

Ακολούθησε η προβολή του βίντεο που ετοίμασαν τα ΕΛΤΑ για την εκδήλωση (δείτε το εδώ).

Στο βίντεο γίνεται αναφορά όχι μόνο στις Συναγωγές των γραμματοσήμων αλλά και σε άλλες ιστορικές Συναγωγές ανά την Ελλάδα, ενώ ως μουσική επένδυση περιλαμβάνει τη Ρωμανιώτικη, δίγλωσση προσευχή "Adonai ata yadata”, που ερμηνεύει η σοπράνο Μαριάντζελα Χατζησταματίου, με το μουσικό σύνολο Pellegrinaggio al levante.

Στη συνέχεια μίλησε η δημιουργός των γραμματοσήμων, η Δρ. Μυρσίνη Βαρδοπούλου, ζωγράφος και χαράκτρια, η οποία αναφέρθηκε στην πορεία του σχεδιασμού των γραμματοσήμων τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Ένα γραμματόσημο δεν είναι ένα τεχνικό επίτευγμα χάρη στο οποίο μικραίνει απλώς μία εικόνα. Το γραμματόσημο δεν οφείλει να μικρύνει την εικόνα, αλλά να την συνοψίσει. Να συνοψίσει το νόημά της με τρόπο που η μορφή της να ερμηνεύει το περιεχόμενό της και το περιεχόμενο της να αιτιολογεί την μορφή της. Έτσι μόνο μπορεί να λειτουργήσει ως προϊόν… Στην περίπτωση των Συναγωγών η εικόνα θα έπρεπε να μεταδώσει τη μεγαλύτερη δυνατή πληροφορία, για αυτό οι χώροι μελετήθηκαν κυριολεκτικά ψηλαφιστά, για να κρατηθούν οι περισσότερες, το δυνατόν, λεπτομέρειες τους, για να γίνει καλύτερα κατανοητή η δομή τους». Παράλληλα, η κα Βαρδοπούλου -αναφερόμενη στην περιήγησή της στην ελληνοεβραϊκή παράδοση, που καλλιέργησε την καλλιτεχνική της έκφραση στα γραμματόσημα, κατέληξε με την ευχή «ο σεβασμός στην ιστορία της εβραϊκής κοινότητας να είναι αρκετός για να ξεκινήσει σήμερα το ταξίδι του ως μήνυμα αυτής της έκδοσης».

Τις «Συναγωγές της Ελλάδας στο πέρασμα των αιώνων» παρουσίασε η διευθύντρια του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος, αρχαιολόγος, κα Ζανέτ Μπαττίνου. Με παράλληλη προβολή φωτογραφιών, η διευθύντρια του ΕΜΕ έδωσε συνοπτικές λεπτομέρειες από τη λειτουργία, τη σημασία, την αρχιτεκτονική, τα συναγωγικά αντικείμενα και τα ιερά βιβλία, ταξιδεύοντας το κοινό στον πλούτο της εβραϊκής ιστορίας και των Συναγωγών ανά την Ελλάδα, από τη Θράκη, την Ήπειρο, μέχρι την Κρήτη.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ένα εβραϊκό τραγούδι που ερμήνευσε σοπράνο Μαριάντζελα Χατζησταματίου.

Στην εκδήλωση παρέστησαν ο Υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης, ο Γ.Γ. Θρησκευμάτων Γιώργος Καλαντζής, η κοινοβουλευτική εκπρόσωπος της ΝΔ Ζωή Ράπτη, ο βουλευτής της Ν.Δ Βασίλης Οικονόμου, η πρέσβης Χρυσούλα Αλειφέρη Ειδική Απεσταλμένη του Υπ.Εξ. για την καταπολέμηση του Αντισημιτισμού, ο Διευθύνων Σύμβουλος του Υπερταμείου Γρηγόρης Δημητριάδης, ο Διευθύνων Σύμβουλος των ΕΛΤΑ Γρηγόρης Σκλήκας, ο Ραββίνος Αθηνών, πρόεδροι και εκπρόσωποι των Εβραϊκών Κοινοτήτων και Οργανισμών, φιλοτελιστές και πλήθος κόσμου.

«ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ, ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΡΟΝΙΑΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΦΟΡΗΤΗ».

 Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

https://autochthonesellhnes.blogspot.com/

ΕΡΝΕΣΤΟΣ  ΡΕΝΑΝ,   ΓΑΛΛΟΣ  ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ,  ΒΙΒΛΙΟ  «Ο  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ».

Η  λέξη ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ επινοήθηκε από τον  Λέον Τρότσκι, ένα εβραίο τύραννο  του Ρωσικού λαού.

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικοί απ’ τους μεγαλύτερους δολοφόνους της σύγχρονης ιστορίας ήταν Εβραίοι. Ο εβραίος Γιαγκόντα σκότωσε διπλάσιους ανθρώπους από τον Χίτλερ».

Εβραίος ιστορικός Sever Plocker, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας στο Ισραήλ, της «Yedioth Ahronoth».

ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ  ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Μεγάλος θόρυβος έχει ξεσπάσει στα Ιωάννινα, εξ’ αιτίας ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος». Πρόκειται για το άρθρο υπό τον τίτλο «Προς τι η επιμονή των Εβραίων να τους … τιμούμε συνεχώς;», του δημοσιογράφου Κ. Καλτσή.

Στο δημοσίευμα αντέδρασαν με επιστολές τους ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ιωαννίνων Μωϋσής Ελισάφ και αν. γεν. γραμματέας του ΚΙΣΕ, καθώς και το ΚΙΣΕ – στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής  ακόμα και στην παραμικρή… κριτική.

Οι  εβραίοι  κατηγόρησαν  τον  αρθρογράφο  για  ρατσισμό.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  «ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ»;

Η ΛΕΞΗ  «ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ» ΕΦΕΥΡΕΘΗΚΕ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΕΒΡΑΙΟ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ,  ΣΙΩΝΙΣΤΗ  ΚΑΙ  ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ  ΤΡΟΤΣΚΥ ΤΟ 1930. 

Η  λέξη ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ επινοήθηκε από τον  Λέον Τρότσκι, ένα εβραίο τύραννο  του Ρωσικού λαού, τον ιδρυτή και πρώτο ηγέτη του περίφημου Κόκκινου Στρατού.  Πριν το 1930 δεν υπήρχε ούτε η λέξη, ούτε η σημερινή έννοια του όρου. Για  πρώτη  φορά  η  λέξη  «ρατσιστής»  αναφέρεται  στο  βιβλίο  του 1930 του Λέον Τρότσκι, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης».

         Οι πιο δύσπιστοι μπορούν να το ελέγξουν στο Διαδίκτυο, στην βιβλιοθήκη, καθώς και σε πολυάριθμα βιβλία, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρουν να χρησιμοποιείται νωρίτερα η λέξη «ρατσιστής», πριν από τον Τρότσκι,  που την χρησιμοποιεί  στο παραπάνω βιβλίο.

Ο Leon Trotsky ήταν Εβραίος που γεννήθηκε στο μικρό χωριό Γιάνοφκα της Ουκρανίας, στις 7 Νοεμβρίου 1879. Το πραγματικό του όνομα ήταν Lev Davidovich Bronstein. Μετά τη διαγραφή του από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ  κατ’ εντολή  του  Στάλιν.

Ποιος ήταν ο σκοπός του  σιωνιστή  Λέον Τρότσκι,  στο να επινοήσει αυτή τη λέξη; Για να το μάθουμε, ας ρίξουμε μια ματιά τι  γράφει  στο  παραπάνω  βιβλίο  ο  Τρότσκυ,  στο  συγκεκριμένο  απόσπασμα.

     «Η ‘Σλαβοφιλία’ (Slavophilism), ο μεσσιανισμός της καθυστέρησης, βασίζει τη φιλοσοφία της στην υπόθεση ότι ο ρωσικός λαός και η εκκλησία τους, είναι ολωσδιόλου δημοκρατικοί, ενώ η Ρωσία είναι η επίσημη γερμανική γραφειοκρατία που τους έχει επιβληθεί από το Μεγάλο Πέτρο. Ο Μαρξ σχολίασε πάνω σε αυτό το θέμα:» Με τον ίδιο τρόπο οι Τεύτονες «ηλίθιοι» κατηγόρησαν τον δεσποτισμό του Φρειδερίκου του Β’ στους Γάλλους, σαν οι καθυστερημένοι σκλάβοι να μην είχαν πάντα ανάγκη τους πολιτισμένους σκλάβους να τους εκπαιδεύσουν. «Αυτό το σύντομο σχόλιο αποτελειώνει εντελώς όχι μόνο την παλιά φιλοσοφία των Σλαβόφιλων, αλλά επίσης, και τις τελευταίες αποκαλύψεις των «ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ».

     Οι ‘Σλαβόφιλοι’ στους οποίους αναφέρεται ο Τρότσκι, υπήρξαν ιστορικά μια ομάδα Σλάβων παραδοσιοκρατικών που ΕΚΤΙΜΟΥΣΑΝ  ιδιαιτέρως τον αυτόχθονα πολιτισμό και τον τρόπο ζωής τους  ΚΑΙ  ΗΘΕΛΑΝ  ΝΑ  ΤΟΝ  ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ.

       Ο Τρότσκι από την άλλη τους έβλεπε, όπως και άλλους σαν κι αυτούς, ως ένα εμπόδιο στα εβραιοταλμουδικά  διεθνιστικά κομμουνιστικά σχέδιά του για τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος  ΔΕΝ  ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΝ ούτε στο ελάχιστο για τους Σλάβους Ρώσους του οποίους, υποτίθεται υπηρετούσε. Για αυτόν, οι ‘Σλαβόφιλοι’, δηλαδή οι Σλάβοι που διέπραξαν το «έγκλημα» ΝΑ  ΑΓΑΠΑΝΕ  ΤΟΝ  ΛΑΟ  ΤΟΥΣ  και να προσπαθούν να προστατεύσουν τη δική τους παράδοση, ήταν απλά «καθυστερημένοι», και άλλοι σαν και αυτούς ήταν απλά «ρατσιστές».

Η λέξη ¨ρατσιστές» χρησιμοποιήθηκε από τον εβραίο  Τρόσκυ, φίλο του Κεμάλ, Κομισάριο του Στρατού και του Ναυτικού, ως σύνθημα για τους καλούς κομμουνιστές του Κόκκινου Στρατού να ξεκινήσουν ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ  επιδρομές εναντίον των λαών που αντιστέκονταν, θέλοντας να προστατεύσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους από το να αντικατασταθεί με έναν ξένο σύστημα.

Οι  μόνες αλλαγές στη λέξη «ρατσιστής» και τη βασική ιδέα της από το 1930, είναι ότι οι στόχοι της λέξης έχουν επεκταθεί από μόνο τους Σλάβους οι οποίοι δεν θα υποτάσσονταν στο εβραιομαρξιστικό διεθνιστικό σχέδιο να ξεριζώσουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, σε όλους τους λευκούς ανθρώπους, Σλάβους ή όχι, οι οποίοι δεν υποτάσσονται στο ίδιο άθλιο μαρξιστικό σχέδιο. Επίσης, εκείνοι οι οποίοι εξοπλίζονται με τη λέξη αυτή έχουν επεκταθεί από μια χούφτα κομμουνιστές σε ολόκληρο το φιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό κατεστημένο, σε όλα τα έθνη σε όλο τον κόσμο.

Στην  Δύση,  η λέξη «ρατσισμός» αντιγράφτηκε  από  το  βιβλίο  του  σιωνιστή  Τρότσκυ  και  χρησιμοποιήθηκε  για πρώτη φορά  στην  Γερμανία  το 1933,  από τον Magnus Hirschfeld, ένα Γερμανό, εβραϊκής καταγωγής, ομοφυλόφιλο,  μαρξιστή  και ιδρυτή του Institut fur Sexualwissenschaft (Ινστιτούτο Ερευνών για την Σεξουαλικότητα) στο Βερολίνο. Το ίδρυμα ήταν μέρος της Σχολής της Φρανκφούρτης που είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο Μαρξ- Ένγκελς της Μόσχας.

           Το βιβλίο με το ίδιο όνομα (Ρατσισμός) δημοσιεύθηκε το 1933 στα γερμανικά και αργότερα μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1938 από τους μαρξιστές / κομμουνιστές φίλους του Hirschfeld, Maurice Eden Paul και Cedar Paul  και  από  εκεί  διαδόθηκε  σε  όλο  τον  κόσμο.

Έτσι, πριν ξεθωριάσει μέσα στις σελίδες της ιστορίας, ο ταλμουδιστής Λέον Τρότσκι, θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα, το 1930, που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ζημιά στη Δύση από τον Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του.

         ΕΦΗΥΡΕ  ΜΙΑ  ΛΕΞΗ  που κυριολεκτικά θα έδινε δύναμη σε κάθε λογής εαυτοφοβική και εθνοπροδοτική φωνή μέσα στη Δύση για να επανακαθορίσει τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν  ΠΙΣΤΟΙ  ΣΤΟΝ  ΛΑΟ  ΤΟΥΣ, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους και τον τρόπο ζωής ως τους «χειρότερους ανθρώπους», και μέσω της προπαγάνδας να επηρεάσουν την κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σχεδόν τον κάθε ένα γύρω τους.

         Θα πρέπει να απεικονίζεται ο λευκός άνδρας (ξεκινώντας από  τους αρχαίους Έλληνες), ως ο μοναδικός δράστης κάθε γενοκτονίας και δουλείας στον κόσμο, και αυτό θα πρέπει να συνεχίζεται μέχρι η Δύση να υποταχθεί στην ταλμουδική  σιωνιστική  τροτσκιστική διεθνιστική ατζέντα, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ.

Πωλείται το πλούσιο και ιστορικό σπίτι στην Κωνσταντινούπολη,  στο οποίο έζησε ο τύραννος  του  ρωσικού  λαού Τρότσκυ.

Το τίμημα, 4,4 εκατομμύρια δολάρια.

- Προς πώληση τέθηκε το άλλοτε σπίτι του μεγάλου μπολσεβίκου και πρώτου ηγέτη του Κόκκινου Στρατού Λέον Τρότσκι στην Κωνσταντινούπολη, όπως μεταδίδουν τοπικά μέσα ενημέρωσης.

Το τριώροφο αρχοντικό και η γη που το συνοδεύει πωλούνται έναντι 4,4 εκατομμυρίων δολαρίων, μέσω ιστότοπου πώλησης ακινήτων.

Η οικογένεια Χανίφι, στην οποία ανήκει το ημιερειπωμένο πλέον σπίτι, ζητά από τους επίδοξους αγοραστές να σεβαστούν το όνομα του Τρότσκι. Αρχική επιθυμία των ιδιοκτητών ήταν το οίκημα να αγοραστεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού προκειμένου να μετατραπεί σε μουσείο.

Ο Τρότσκι εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1929, αφότου ηττήθηκε στην εσωτερική σύγκρουση για την αρχηγεία του Κομουνιστικού Κόμματος από την τριανδρία Στάλιν, Ζινόβιεφ και Κάμενεφ.

Πρώτο του καταφύγιο ήταν η Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια, προτού αναζητήσει καταφύγιο στη Γαλλία.

Ο Τρότσκι, εκ των πρωτεργατών της Οκτωβριανής Επανάστασης, άφησε την τελευταία του πνοή το 1940 στο Μεξικό, τραυματισμένος θανάσιμα από ισπανό κομμουνιστή.

- «Πρέπει να καταλάβετε, οι κορυφαίοι μπολσεβίκοι που κυβέρνησαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι. Μισούσαν τους Ρώσους. Μισούσαν τους χριστιανούς. Καθοδηγούμενοι από εθνοτικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους χωρίς ίχνος ανθρώπινης μεταμέλειας. Αυτό  δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Ο Μπολσεβικισμός διέπραξε την μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή όλων των εποχών. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι αδαές και αδιάφορο για αυτό το τεράστιο έγκλημα είναι η απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι και  σήμερα  στα χέρια των δραστών».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ 

(1918 - 2008)

- ΕΒΡΑΙΟΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ  ΤΡΟΤΣΚΥ:

- «ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ.  ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ 

ΜΙΑ  ΚΟΚΚΙΝΗ  ΤΥΡΑΝΝΙΑ. 

Μέσω της  τρομοκρατίας και  των λουτρών αίματος, θα υποβιβάσουμε τη ΡΩΣΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ σε μια κατάσταση  πλήρους αποβλάκωσης και ηλιθιότητας και σε μια ΖΩΩΔΗ ύπαρξη.

Θα φέρουμε  ΤΕΤΟΙΕΣ  ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ,  που θα κάνουν κάθε ανθρώπινη απώλεια που έγινε στους καπιταλιστικούς πολέμους, ΑΔΥΝΑΤΗ  ΣΕ  ΣΥΓΚΡΙΣΗ.

 Οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες πέρα από τον ωκεανό   θα εργαστούν όσο το δυνατόν πιο στενά μαζί μας».

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικοί απ’ τους μεγαλύτερους δολοφόνους της σύγχρονης ιστορίας ήταν Εβραίοι».

Το άρθρο είναι του Sever Plocker στην ιστοσελίδα της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας στο Ισραήλ, της «Yedioth Ahronoth».

ΤΜΗΜΑ  ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:

«Περίπου 90 χρόνια πριν, μεταξύ της 19ης και 20ης Δεκεμβρίου 1917, στη μέση της Επανάστασης των Μπολσεβίκων και του εμφυλίου πολέμου, ο Λένιν υπέγραψε ένα διάταγμα που ζητούσε τη θέσπιση ενός οργάνου αντικατασκοπείας, τη άγνωστη Τσέκα.

Σε μικρό χρονικό διάστημα η Τσέκα έγινε η μεγαλύτερη και πιο απάνθρωπη υπηρεσία κρατικής ασφαλείας . Η οργάνωσή της άλλαζε κάθε μερικά χρόνια όπως και τα ονόματά της: Από Τσέκα, σε GPU, αργότερα σε NKVD και τέλος σε KGB.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον αριθμό των νεκρών για τον οποίο η Τσέκα ήταν υπεύθυνη στις διάφορες εκφάνσεις της, αλλά ο αριθμός είναι σίγουρα τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένου των θυμάτων της αναγκαστικής κολλεκτιβοποίησης, της πείνας, των μεγάλων εκκαθαρίσεων, των εξοριών, των απελάσεων, των εκτελέσεων και των μαζικών θανάτων στα Γκούλαγκ.

Ολόκληρα κοινωνικά στρώματα εξαλείφθηκαν: Ανεξάρτητοι αγρότες, εθνικές μειονότητες, η αστική τάξη, ανώτεροι αξιωματικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακτιβιστές του εργατικού κινήματος, «μέλη της αντιπολίτευσης», που ορίστηκαν εντελώς τυχαία και αμέτρητα μέλη του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο ιστορικός Νίαλ Φέργκιουσον στο βιβλίο του «The War of the World» γράφει ότι καμιά επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν καταβρόχθισε τα παιδιά της με την ίδια ασυγκράτητη όρεξη όσο η Σοβιετική Επανάσταση. Στο βιβλίο του για τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ δρ. Igal Halfin γράφει ότι η Σταλινική βία ήταν μοναδική στο γεγονός ότι στρεφόταν στο εσωτερικό της χώρας.

Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι διάδοχοί τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν όσα έκαναν χωρίς την ευρείας κλίμακας συνεργασία με τους πειθαρχημένους «αξιωματούχους της τρομοκρατίας», τους σκληρούς ανακριτές, τους ρουφιάνους, φύλακες, δικαστές, τους διεστραμμένους και τις πολλές ματωμένες καρδιές μελών της προοδευτικής Δυτικής Αριστεράς που εξαπατήθηκαν απ’ το Σοβιετικό καθεστώς τρόμου και παρείχαν σ’ αυτό ακόμη και πιστοποιητικά kosher.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, παρόλο που τα αρχεία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν έχουν ανοιχθεί εντελώς στο κοινό. Αλλά ποιος ξέρει σχετικά;

Μέσα στην ίδια τη Ρωσία, ελάχιστα άτομα έχουν προσαχθεί στην δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που έκανε η NKVD και η KGB.

Στην Ρωσία λείπει εντελώς απ’ την δημόσια συζήτηση η ερώτηση «Πως συνέβη αυτό σε μας;» Αντίθετα με τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης, οι Ρώσοι δεν διευθέτησαν το Σταλινικό παρελθόν τους.

Και εμείς οι Εβραίοι;

Ένας Ισραηλινός μαθητής τελειώνει το γυμνάσιο και δεν έχει καν ακούσει το όνομα «Genrikh Yagoda» του μεγαλύτερου Εβραίοι δολοφόνου του 20ου αιώνα, τον αναπληρωτή διοικητή της GPU και ιδρυτή και διοικητή της NKVD.

Ο Yagoda εφάρμοσε επιμελώς τις διαταγές του Στάλιν για κολεκτιβοποίηση και είναι υπεύθυνος για τους θανάτους τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι Εβραίοι πληρεξούσιοί του εγκατέστησαν και διαχειρίστηκαν στο σύστημα Γκούλαγκ (Η ονομασία Γκουλάγκ, ή και Γκούλαγκ, είναι το αρκτικόλεξο της σοβιετικής υπηρεσίας που επόπτευε τα «στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου εξορίζονταν οι πάσης φύσεως αντιφρονούντες πολιτικοί κρατούμενοι, ύποπτοι κ.λπ»).

Όταν πια ο Στάλιν δεν τον έβλεπε ευνοϊκά, ο Yagoda υποβιβάστηκε και εκτελέσθηκε και αντικαταστάθηκε απ’ τον Yezhov, τον «αιμοσταγή νάνο».

ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΤΗΣ  ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΗΣ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ

«Προς τι η επιμονή των Εβραίων να τους …τιμούμε συνεχώς;

Τα Γιάννινα θεωρούνται πολυπολιτισμική πόλη, όπου κάθε πολίτης, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πολιτικών θέσεων, μπορεί ελευθέρως να αναπτύσσει τις δραστηριότητές του.

Αυτό το «πολυπολιτισμικό» πόσο καλό ή κακό, είναι μιά άλλη υπόθεση που θα την δούμε εν καιρώ και σε συνδυασμό με την παρουσία του πλήθους των αλλοδαπών που αναγκαστικώς «φιλοξενούνται» εδώ.

Άλλο είναι το θέμα μας, οι Εβραίοι που τυγχάνουν ιδιαιτέρων τιμών κάθε τόσο και μάλιστα σε βαθμό που ουδείς, πλην εκείνων, αντιλαμβάνονται. Σίγουρα θα το έχουν διαπιστώσει και οι αναγνώστες, που μάλλον το έχουν πάρει απόφαση ότι οι τιμώμενοι, αποτελούν κάτι το εκλεκτό, ίσως τον Περιούσιο λαό.

Πριν από λίγες ημέρες μας έκανε εντύπωση μιά είδηση, ότι έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μονίμου συμβόλου προς τιμήν της συγκέντρωσης των Εβραίων από τους Ναζί στην πλατεία Μαβίλη στα Γιάννινα. Βεβαίως δεν είναι η μοναδική τιμή που αποδίδεται για την εγκληματική πράξη των Ναζί σε βάρος των Εβραίων, αφού κατά την διάρκεια της χρονιάς και κάθε χρόνο, οι Γιαννιώτες καλούμαστε να τιμήσουμε τους Εβραίους -θύματα μια απίστευτης θηριωδίας.

Η ένστασή μας έχει σχέση με ένα μεγάλο …γιατί! Διότι δεν ήταν οι μόνοι Έλληνες πολίτες που υπέστησαν την μήνι των κατακτητών. Δεν είναι το μόνο Ολοκαύτωμα αυτό των Εβραίων. Όλη η Ελλάδα είναι ένα Ολοκαύτωμα! Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Μουσιωτίτσα, Λιγκιάδες, Γρεβενήτι, Πέντε Πηγάδια, Κεράσοβο, είναι μερικές από τις περιοχές όπου οι Ναζί κατακτητές δεν άφησαν τίποτε όρθιο, ούτε έναν ζωντανό, όπως και ο Στάλιν στην πρώην Σοβιετική Ένωση εξολόθρευσε πάνω από σαράντα εκατομμύρια, μεταξύ αυτών και πολλούς Έλληνες!

Όσο καιρό η χώρα μας έμεινε υπό την τριπλή κατοχή, Ιταλών, Γερμανών, Βουλγάρων, έχασαν την ζωή τους (εκτός των πεδίων των μαχών) πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων, σε πολλούς εκ των οποίων δεν αποδίδεται καμμιά τιμή, αλλά και σε εκείνους που στοιχειωδώς τιμούνται δεν είδαμε να συμμετέχουν οι Εβραίοι, ούτε και να γίνεται από την Ισραηλινή Κοινότητα κάποια έκκληση για συμμετοχή.

Εντάξει, εξοντώθηκαν εκατομμύρια Εβραίων από τους Ναζί, αλλά έχασαν την ζωή τους και δεκάδες εκατομμυρίων πολιτών κυρίως Ευρωπαίων. Είχαν, θα πείτε, οι πρώτοι μαρτυρικό θάνατο, το αναγνωρίζουμε. Όμως από του σημείου αυτού μέχρις εκείνου του να αναπέμπουμε ολημερίς και ολονυκτίς δοξασίες, νομίζουμε ότι ξεπερνά κι αυτά τα όρια της υπερβολής.

Η επιμονή τους πιστεύουμε ότι έχει σκοπιμότητα, να αναγνωρίσουμε την ιδιαιτερότητα των Εβραίων, την μοναδικότητά τους, την συνεισφορά τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, την επιρροή τους στην εξελικτική πορεία του κόσμου και φυσικά της χώρας μας. Ότι το Ισραήλ έχει εξοντώσει χιλιάδες Παλαιστινίων, τόσο που πολλοί κάνουν λόγο γιά γενοκτονία, δεν πρέπει να συζητείται! Αυτό θεωρείται …αναγκαίο για την ειρήνη στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο!

Τέλος, επειδή ακούμε ορισμένους να λένε ότι εδώ συνυπήρξαν αρμονικά Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, ουδέν ψευδέστερον. Δεν είναι δυνατόν να ζείς με …αρμονία με τους κατακτητές, ακόμη και με τους Εβραίους οι οποίοι έκαναν τις όχι και τόσο αθώες …ζαβολιές τους σε βάρος των χριστιανών Γιαννιωτών, που παρά ταύτα τους είχαν αγκαλιάσει…».-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ