ΘΥΜΑΣΤΕ ΡΕ ΣΚΑΤΟΜΥΑΛΟΙ ?? - ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΡΕ ??

 Κούβα 1962: Ένα βήμα πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα ...

- Κρίση των πυραύλων της Κούβας

16 Οκτ 1962 – 28 Οκτ 1962

Η Κρίση των πυραύλων της Κούβας ήταν μία αντιπαράθεση διάρκειας 13 ημερών που συνέβη τον Οκτώβριο του 1962 μεταξύ των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης λόγω των σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων που αναπτύχθηκαν στην Κούβα. 

Κούβα 1962: Ένα βήμα πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα ...

ΘΥΜΑΣΤΕ ? ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ? ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ? ΡΕ ΓΕΛΟΙΟΙ ..

- 

- ΘΥΜΑΣΤΕ ΡΕ ΣΚΑΤΟΜΥΑΛΟΙ ??

- ΠΟΙΑ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΡΕ ??

 

31 Δεκεμβρίου του 1959... Μετά την ιστορική νίκη των επαναστατών στη Σαντα Κλάρα ο δικτάτορας Μπατίστα φεύγει κρυφά από την Αβάνα και καταφεύγει στον Άγιο Δομίνικο. Η δικτατορία Μπατίστα τελειώνει.

 [29-30 Δεκέμβρη. Σάντα Κλάρα: Η κρίσιμη αναμέτρηση]

Το  θωρακισμένο τρένο (Πηγή)

Όταν ο εχθρός αποχώρησε από το Καμαχουανί, χωρίς την παραμικρή αντίσταση, ήμασταν πια έτοιμοι για την τελική επίθεση στήν πρωτεύουσα του Λας Βίλιας. (Η Σάντα Κλάρα είναι ο άξονας της κεντρικής πεδιάδας τού νησιού. Πόλη 160.000 κατοίκων, σιδηροδρομικό κέντρο, και σημαντικός κόμβος επικοινωνιών. Περιβάλλεται από γυμνούς λοφίσκους που τα στρατεύματα της δικτατορίας κατείχαν από πρώτα).

Την ώρα της επίθεσης είχαμε αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των όπλων μας· είχαμε ακόμα και βαριά όπλα... αλλά χωρίς εφόδια. Είχαμε ένα μπαζούκα χωρίς οβίδες κι έπρεπε να πολεμήσουμε ενάντια σε μια δεκάδα τανκς. Αλλά ξέραμε πως το καλύτερο μέσο να τα αποκρούσουμε ήταν να μπούμε στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες, όπου η αποτελεσματικότητα αυτών των μηχανών μειώνεται σημαντικά...

Ενώ τα στρατεύματα του Διευθυντηρίου είχαν αναλάβει να πάρουν το στρατώνα Νο 31 της Αγροτικής Φρουράς, εμείς ετοιμαζόμασταν να περικυκλώσουμε όλα τα οχυρά σημεία της Σάντα Κλάρα. Παράλληλα συγκεντρώναμε τις προσπάθειές μας ενάντια στους υπερασπιστές ενός θωρακισμένου τραίνου στήν είσοδο τού δρόμου τού Καμαχουανί, θέση που υποστηριζόταν σταθερά από το στρατό.

Στις 29 του Δεκέμβρη άρχισε η μάχη. Το Πανεπιστήμιο είχε αρχικά χρησιμέψει σα βάση επιχειρήσεων. Στη συνέχεια εγκαταστήσαμε το Γενικό Επιτελείο μας πιο κοντά στο κέντρο της πόλης. Οι άντρες μας μάχονταν ενάντια σε τμήματα που υποστηρίζονταν από μονάδες θωρακισμένων και τα έτρεπαν σε φυγή, άλλα πολλοί ήταν αυτοί που πλήρωσαν με τη ζωή τους αυτά τα κατορθώματα. Νεκροί και τραυματίες άρχισαν να γεμίζουν τα νεκροταφεία και τα αυτοσχέδια νοσοκομεία.

Θυμάμαι ένα επεισόδιο πολύ χαρακτηριστικό της ψυχικής κατάστασης του στρατού μας στη διάρκεια αυτής της τελευταίας επίθεσης. Είχα επιπλήξει ένα στρατιώτη που κοιμόταν την ώρα της μάχης. Μου απάντησε πως τον είχαν αφοπλίσει γιατί του είχε ξεφύγει ένας πυροβολισμός. Του είπα, με το συνηθισμένο ξερό μου τρόπο: «Πήγαινε στήν πρώτη γραμμή με γυμνά χέρια και βρες εκεί όπλο... αν είσαι ικανός». Στη Σάντα Κλάρα ενώ είχα πάει στο στρατιωτικό νοσοκομείο να δώσω κουράγιο στους λαβωμένους, ένας ετοιμοθάνατος μ’ άγγιξε στο χέρι και μου είπε: «Θυμάσαι, ταγματάρχη; Μ’ έστειλες να βρω όπλο στο Ρεμέντιος... και το πήρα». Ήταν ο ίδιος αγωνιστής, που πέθανε λίγα λεπτά αργότερα. Μου φάνηκε ευτυχισμένος που είχε αποδείξει το θάρρος του. Τέτοιος είναι ο αντάρτικος στρατός μας.

[30 Δεκέμβρη: Ολοήμερη μάχη]

Το  εκτροχιασμένο τρένο (Πηγή)

Οι λόφοι τού Κάπιρο εξακολουθούσαν ν’ αντιστέκονται και η μάχη βάσταξε ολόκληρη τη μέρα –30 τού μηνός. Ταυτόχρονα πιάναμε διάφορα σημεία της πόλης. Ήδη είχαν κοπεί οι επικοινωνίες ανάμεσα στο κέντρο της Σάντα Κλάρα και το θωρακισμένο τραίνο. Οι αμυνόμενοι, βλέποντας πως είχαν περικυκλωθεί πάνω στους λόφους του Κάπιρο, προσπάθησαν να ξεφύγουν από τη σιδηροδρομική γραμμή κι έπεσαν μαζί με το πλούσιο φορτίο τους στη διακλάδωση που είχαμε φροντίσει ν’ ανατινάξουμε. Η μηχανή και πολλά βαγόνια Εκτροχιάστηκαν. Έγινε τότε μια πολύ ενδιαφέρουσα μάχη: οι άντρες του θωρακισμένου τραίνου διώχτηκαν με τα κοκτέιλ Μολότοφ. Παρά τη θαυμάσια προστασία τους, δεν ήταν διατεθειμένοι να πολεμήσουν παρά από απόσταση, από θέσεις ευνοϊκές κι εναντίον ενός εχθρού ουσιαστικά άοπλου, σε άψογο στυλ αποίκων εναντίον των Ινδιάνων του Αμερικάνικου Γουέστ. Βαλλόμενο από τους άντρες που από γειτονικές θέσεις και διπλανά βαγόνια έριχναν μπουκάλια μ’ αναμμένη βενζίνα, το τραίνο μεταβλήθηκε –χάρη στις λαμαρίνες της θωράκισης – σε πραγματικό φούρνο για τους στρατιώτες. Μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρο το πλήρωμα παραδινόταν μαζί με τα 22 βαγόνια του, τα αντιαεροπορικά του κανόνια, τα πολυβόλα D.CA. και τις μυθικές ποσότητες των εφοδίων του (μυθικές για μας, βέβαια).

[«Ο Μικρός Γελαδάρης» και η «Ομάδα Αυτοκτονίας»]

Ρομπέρτο Ροντρίγκες - El Vaquerito
Λας Βίγιας,7 Ιουλ. 1935 - 30 Δεκ. 1958, Σάντα Κλάρα (Πηγή)

Καταφέραμε να καταλάβουμε τον κεντρικό ηλεκτρικό σταθμό κι ολόκληρο το Βορειοδυτικό τμήμα της πόλης. Αναγγείλαμε από το ραδιόφωνο πως η Σάντα Κλάρα βρισκόταν σχεδόν ολόκληρη στα χόρια της Επανάστασης. Στη διάρκεια αυτής της αναγγελίας που έκανα σαν ανώτερος διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων του Λας Βίλιας έκανα με θλίψη γνωστό στο λαό της Κούβας το θάνατο του λοχαγού Ρομπέρτο Ροντρίγκες, του «Μικρού Γελαδάρη» μικρού στο ανάστημα και στην ηλικία, αρχηγού της «Ομάδας Αυτοκτονίας» που είχε διακινδυνέψει τη ζωή του χίλιες φορές στον αγώνα για τη λευτεριά.

Το μνημείο του Βακερίτο στη Σάντα Κλάρα. (Πηγή)

Η «Ομάδα Αυτοκτονίας» ήταν ένα πρότυπο Επαναστατικής ευψυχίας που αποτελούνταν αποκλειστικά από δοκιμασμένους εθελοντές. Ωστόσο, κάθε φορά που σκοτωνόταν ένας άντρας –πράμα που συνέβαινε σε κάθε μάχη– μέχρι την υπόδειξη του νέου δόκιμου, εκείνοι που αποκλείονταν δεν μπορούσαν να κρύψουν τη θλίψη τους, ούτε να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Πόσο παράξενο ήταν να βλέπει κανείς αυτούς τους ευγενικούς πολεμιστές με το ηλιοψημένο δέρμα ν’ αφήνουν να μιλάει ή νιότη τους χύνοντας δάκρυα απελπισίας γιατί δεν είχαν την τιμή να διαλεχτούν για την πρώτη θέση της μάχης και του θανάτου.

Στη συνέχεια έπεσε η Αστυνομική Διεύθυνση παραδίνοντάς μας τα τανκς που την υπεράσπιζαν. Ακολούθησε η γρήγορη παράδοση του στρατώνα No 31 στον ταγματάρχη Κουμπέλα, ενώ η φυλακή, το Δικαστικό Μέγαρο και το Κυβερνείο της επαρχίας παραδίνονταν σε μας, όπως και το «Γκράντ Οτέλ» όπου οι πολιορκημένοι συνέχιζαν να βάλλουν από τον δέκατο όροφο, σχεδόν ως το τέλος των εχθροπραξιών.

[1 Γενάρη 1959 - Los Libertadores de la Historia]

Τη στιγμή αυτή μονάχα ο στρατώνας «Λεόνσιο Βιντάλ», το γοερότερο φρούριο του κέντρου τού νησιού έμενε στα χέρια της δικτατορίας. Αλλά την 1η του Γενάρη τού 1959, τα σημάδια της ασφυξίας των υπερασπιστών του ήταν κιόλας φανερά. Το πρωί της 1ης τού Γενάρη στείλαμε το λοχαγό Νούνες Χιμένες με τον Ροντρίγκες ντε λα Βέγα να διαπραγματευτούν την παράδοση του στρατώνα. Τα νέα ήταν ασυνήθιστα και αντιφατικά: ο Μπατίστα μόλις το ’χε σκάσει προκαλώντας την κατάρρευση της Διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων... Οι δυο αποσταλμένοι μας ήρθαν σ’ επαφή με τον Καντίγιο με ασύρματο και του ανακοίνωσαν την πρόταση παράδοσης, όμως εκείνος έκρινε πως δεν ήταν δυνατό να τη δεχτεί, γιατί αποτελούσε τελεσίγραφο και πως αυτός είχε αναλάβει τη διοίκηση του στρατού ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες του Φιντέλ Κάστρο. Ήρθαμε αμέσως σ’ επαφή με τον Φιντέλ, και τον ενημερώσαμε δίνοντάς του τη γνώμη μας για την ύποπτη στάση τού Καντίγιο. Η πεποίθησή του ήταν κιόλας ατράνταχτη: είχε κι αυτός τη βεβαιότητα πως ο Καντίγιο ήταν προδότης. (Ο Καντίγιο, σ’ αυτές τις αποφασιστικές στιγμές, επέτρεψε σε όλους τους μεγάλους υπεύθυνους της Κυβέρνησης του Μπατίστα να διαφύγουν. Η στάση του γίνεται ακόμα πιο αξιοκατάκριτη αν σκεφτεί κανείς πως είχαμε έρθει σ’ επαφή μ’ έναν αξιωματικό και πως του ’χαμε δείξει εμπιστοσύνη με την αφελή σκέψη πως ένας στρατιωτικός κρατάει το λόγο του...).

Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους: η άρνηση του Φιντέλ Κάστρο να λάβει υπόψη τη γνώμη του. Η διαταγή του να βαδίσουμε προς τη Χαβάνα, η ανάληψη της διοίκησης του στρατού από τον στρατηγό Μπαρκίν που βγήκε από τις φυλακές του Νησιού των Πεύκων, η κατάληψη της στρατιωτικής πόλης της Κολούμπια [**] από τον Καμίλο Σιενφουέγος, του φρουρίου της Καμπάνια από τη δική μας όγδοη φάλαγγα και λίγες μέρες αργότερα, τέλος, η ανάδειξη του Φιντέλ Κάστρο σε Πρωθυπουργό της Προσωρινής Κυβέρνησης. Όλα αυτά αποτελούν μέρος της σημερινής πολιτικής ιστορίας της χώρας.

31 Δεκεμβρίου 1959: Η Πρωτοχρονιά της επανάστασης ...από την Σάντα Κλάρα στην Αβάνα.CUBA.

Η πρωτοχρονιά για το Κουβανικό Λαό δεν είναι απλά ημέρα εορτής για τον αποχαιρετισμό του παλαιού έτους και υποδοχής του νέου, αλλά η «dia del triunfo de la Revolucion» (ημέρα του θριάμβου της Επανάστασης). Η μέρα όπου το παλιό, το σάπιο καθεστώς του δικτάτορα Μπατίστα και η «Αμερικάνικη κατοχή» έλαβε τέλος και σήμανε τη νίκη της επανάστασης και την απαρχή του νέου, του σοσιαλιστικού κράτους. Από την Πρωτοχρονιά του 1959, η Κούβα έγινε το νησί της Επανάστασης και τα κατορθώματα του Κουβανικού Λαου φάρος ελπίδας και αγώνα των καταπιεσμένων όλης της γης.

 31 Δεκεμβρίου του 1959...

- Μετά την ιστορική νίκη των επαναστατών στη Σαντα Κλάρα ο δικτάτορας Μπατίστα φεύγει κρυφά από την Αβάνα και καταφεύγει στον Άγιο Δομίνικο. Η δικτατορία Μπατίστα τελειώνει. Μια δικτατορία όπου εγκαθιδρύθηκε και κράτησε για σχεδόν 30 χρόνια, καθοδηγούμενη από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Στα μαύρα χρόνια της δικτατορίας, τα μεγάλα αμερικανικά συμφέροντα και η αμερικανική μαφία είχαν τον πρώτο λόγο στη Κούβα. Η δημόσια περιουσία της Κούβας είχε ξεπουληθεί σε αμερικανικές επιχειρήσεις, οι οποίες κατείχαν και το μονοπώλιο στους βασικούς τομείς της οικονομίας. Στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας εντάθηκε η καταπίεση και η εξαθλίωση του λαού. Οι διωγμοί, οι φυλακίσεις και η ανελευθερία του τύπου βρίσκονταν στην καθημερινή ατζέντα της αντίδρασης του καθεστώτος. Η όποια φωνή διαμαρτυρίας καταπνιγόταν άμεσα και σκληρά.

Τα πρώτα Βήματα...

- Η πρώτη πρόκληση ήρθε στις 26 Ιουλίου 1953 όταν μια ομάδα ανταρτών, με ηγέτη τον νεαρό Φιντέλ Κάστρο, έκανε επίθεση στους στρατώνες Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, όπου στάθμευαν χιλιάδες στρατιώτες της τυραννίας. Η επίθεση απέτυχε, πνίγηκε στο αίμα και ο Φιντέλ φυλακίστηκε. Αν και η επίθεση στη Μονκάδα απέτυχε, άναψε τη σπίθα για ξεσηκωμό του λαού και υπήρξε η απαρχή μιας επαναστατικής διαδικασίας που τέλειωσε νικηφόρα τη πρωτοχρονιά του 1959. Ο Φιντέλ, κατά τη απολογία του στη δίκη για την επίθεση στη Μονκάδα δήλωσε «Οσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει», και η ιστορία όντως τον δικαίωσε.

-Ο Φιντέλ Κάστρο αποφυλακίζεται και δύο χρόνια αργότερα και αυτοεξορίζεται στο Μεξικό. Εκεί που έγινε και η γνωριμία με το μεγάλο Αργεντίνο επαναστάτη Ερνέστο ‘Τσε’ Γκεβάρα. Η συνάντησή τους έμελλε να είναι καθοριστική για την περαιτέρω εξέλιξη της επανάστασης. Στο Μεξικό μια ομάδα ανταρτών εκπαιδεύονται στρατιωτικά και ετοιμάζουν τη νέα προσπάθεια ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας.

-30 Νοέμβρη του 1956...

-Με ένα μικρό πλοίο, το «Γκράνμα», ογδόντα δύο επαναστάτες αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της οροσειράς Σιέρα Μαέστρα. Μόνο 10 απ' αυτούς καταφέρνουν να επιζήσουν, αφού τα χτυπήματα που δέχονται από τις επιδρομές της αεροπορίας της δικτατορίας είναι εξοντωτικά. Μεταξύ τους ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα. Έτσι αρχίζει η εποποιία του αγώνα στα βουνά και οι διαδοχικές νίκες κατά του εκπαιδευμένου από αμερικανούς ειδικούς στρατού του Μπατίστα.

-Δεκέμβρης του 1958...

-Το 1958, όλη η χώρα είχε καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό και ενώ οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συγκλόνιζαν τον τόπο, οι ανταρτικές ομάδες προχωρούσαν σταδιακά στην κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού. Το Δεκέμβρη του 1958, ο Επαναστατικός Στρατός αριθμούσε περισσότερους από 6.000 ένοπλους αντάρτες, ενώ τμήματά του, με επικεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκέμβρη, ο Τσε Γκεβάρα οδηγεί την αντάρτικη ομάδα του στη Σάντα Κλαρα, και δύο μέρες αργότερα σημειώνει την καθοριστικής σημασίας νίκη στη μάχη της Σάντα Κλάρα. Η Σάντα Κλάρα αποτελούσε την καρδιά της χώρας και βιομηχανικό κέντρο και η νίκη αυτή αποκόπτει τον κυβερνητικό στρατό και εμποδίζει τις ενισχύσεις και την ανατροφοδότησή του. Από εκείνη τη στιγμή, το παλιρροϊκό κύμα της επανάστασης θα ξεχυθεί και θα είναι έτοιμο να σκεπάσει και την Αβάνα.

-Στις 29 Δεκεμβρίου 1958 πριν το ξημέρωμα, η τακτική της παρείσφρησης του Κομαντάτε επιτρέπει στους αντάρτες να πάρουν πλεονεκτικές θέσεις μέσα στην πόλη, επωφελούμενες από το μισοσκόταδο. Τα πυροτεχνήματα της 31ης Δεκέμβρη που θα φωτίσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του 1959 θα φωτίσουν και τα μάτια χιλιάδων Κουβανών, που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη, την ελπίδα για ένα μέλλον διαφορετικό.

-Η επανάσταση νίκησε...

-Στις 8 του Γενάρη του 1959, φθάνει στην Αβάνα ο μεγάλος ηγέτης της Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο με το λαό να τον αναμένει πανηγυρίζοντας τη νίκη στο δρόμο. Στην ιστορική του ομιλία της 8ης Ιανουαρίου αναφέρει «Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Εχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα» .

-Πράγματι η πορεία προς τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Κούβα ήταν και παραμένει 59 χρόνια μετά πολύ δύσκολη. Με το λαό να καταφέρνει να αποκρούει τη συνεχιζόμενη, για περισσότερο από μισό αιώνα, ιμπεριαλιστική επίθεση. Να καταφέρνει να επιβιώνει και να μεγαλουργεί παρά το συνεχιζόμενο εμπάργκο της Αμερικής σε τρόφιμα και φάρμακα και παρά τη συνεχή εσωτερική υποσκαψή από τη CIA. Τις κατακτήσεις του Κουβανικού Λαού, όπως η εξάλειψη του αναλφαβητισμού και της ανεργίας, η δωρεάν υψηλού επιπέδου, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα πολλά επιτεύγματα, που τις ζηλεύουν οι λαοί ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες χώρες του καπιταλισμού και αποτελούν παράδειγμα και φάρο αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

- Ρένος Γεωργίου

Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ

Υπευθύνος Επαρχ. Μορφωτικού Γραφείου Λάρνακας

- https://www.edon.org.cy/

Camilo Cienfuegos Gorriarán.

Ο Καμίλο Σιενφουέγος Γορριαράν (Camilo Cienfuegos Gorriarán, 6 Φεβρουαρίου 1932 – 28 Οκτωβρίου 1959) ήταν Κουβανός επαναστάτης, γιος αναρχικών γονέων. Γεννήθηκε στην Αβάνα.

  Υπήρξε μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της Κουβανικής Επανάστασης μαζί με τον Φιδέλ Κάστρο, τον Τσε Γκεβάρα, τον Ραούλ Κάστρο και τον Χουάν Αλμέιδα μεταξύ άλλων. Ήταν γνωστός σαν «Ο "κομαντάντε" του λαού» και ο «Ήρωας του Γιαγουαχάι (Yaguajay)». Τη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου 1959 πέταξε ελαφρύ αεροπλάνο, το οποίο χάθηκε πάνω από τον ωκεανό, ενώ η σορός του Σιενφουέγος δεν βρέθηκε ποτέ.

Cuba Has Endured and Will Endure: Roger Waters .

Cuba has endured and will endure: Roger Waters

Roger Waters and Vijay Prashad talk about Cuba’s iconic history and inspiring actions as a beacon of resistance to imperialism and the example it has provided across the globe

July 14, 2021 by Peoples Dispatch

 

Ο Χοσέ Μαρτί γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1853 και απεβίωσε στις 19 Μαΐου του 1895.

Υπερασπίστηκε την πατρίδα του Κούβα, τη «δική του Αμερική» και αφοσιώθηκε σε αυτήν τη μεγάλη υπόθεση. Αυτός ο αστός και Ισπανός στην καταγωγή δεν ζητούσε μόνο την αναδιανομή του πλούτου και των περιουσιών. Ήξερε πως η κοινωνία που οραματίζεται απαιτεί και έναν νέου τύπου άνθρωπο.

- Ο Χοσέ Μαρτί, ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας, είναι από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της ιστορίας της Κούβας. Αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για τους ηγέτες της Επανάστασης στο νησί και ιδιαίτερα για τον Τσε Γκεβάρα και τον Φιντέλ Κάστρο.

- Γεννημένος το 1853 στην Αβάνα από ισπανούς γονείς, άρχιζε να δημοσιεύει ποιήματα του σε τοπικές εφημερίδες σε ηλικία μόλις 16 ετών. Το 1869, η υποστήριξη που παρείχε μέσω των γραπτών του στους ξεσηκωμένους κουβανούς ενάντια στο αποικιοκρατικό καθεστώς, τον έβαλε σε σοβαρά προβλήματα. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε έξι χρόνια καταναγκαστική εργασία για προδοσία και υποκίνηση ανταρσίας. Με παρέμβαση των γονιών του η ποινή του μειώθηκε, ο ίδιος όμως εξορίστηκε στην Ισπανία. Ευρισκόμενος στην Ευρώπη ο Μαρτί σπούδασε Νομικά συνεχίζοντας ταυτόχρονα να γράφει για την κατάσταση που επικρατούσε στην Κούβα. Κατά την ίδια περίοδο χρειάστηκε να χειρουργηθεί δύο φορές προκειμένου να διορθωθεί η βλάβη που είχαν υποστεί τα πόδια του από τις χειροπέδες των φυλακών.

-  Το 1875 πηγαίνει στο Μεξικό όπου ξαναβρίσκεται με την οικογένειά του. Μέσα σε δύο χρόνια δημοσίευσε μεγάλο αριθμό ποιημάτων, όπως επίσης μεταφράσεις αλλά και ένα δικό του θεατρικό έργο το οποίο παίχτηκε σε θέατρο του Μεξικού. Επέστρεψε στην Κούβα το 1877 έχοντας αλλάξει το όνομά του αλλά έμεινε λιγότερο από έναν μήνα πριν φύγει για τη Γουατεμάλα, μέσω Μεξικού. Εκεί βρήκε δουλειά ως καθηγητής Φιλολογίας και παντρεύτηκε την Κάρμεν Ζάγιας Μπαζάν. Στη θέση του καθηγητή έμεινε ένα χρόνο καθώς παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την άδικη απόλυση ενός συναδέλφου και συμπατριώτη του από το ίδιο τμήμα. Έτσι, επέστρεψε και πάλι στην Κούβα όπου συνέχισε να δουλεύει ως καθηγητής. Όχι όμως για πολύ, μιας και κατηγορήθηκε από τις αρχές για συνωμοσία εναντίον της ισπανικής αποικιοκρατίας και πάλι εξορίστηκε στην Ισπανία. Από εκεί έφυγε για τη Νέα Υόρκη.

- Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Μαρτί αποδείχθηκε ιδιαίτερα παραγωγικός. Υπηρέτησε ως Πρόξενος της Ουρουγουάης, της Παραγουάης και της Αργεντινής, έγραψε άρθρα τόσο στον τοπικό Τύπο όσο και σε εφημερίδες χωρών της Λατινικής Αμερικής λειτουργώντας άτυπα ως ανταποκριτής. Την ίδια περίοδο έγραψε κάποια απ’ τα σημαντικότερά του ποιήματα ενώ προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ενισχύσει το κίνημα ανεξαρτησίας στην Κούβα που ολοένα και δυνάμωνε. Το 1895 μαζί με μιά ομάδα εξόριστων κουβανών, υπό την αρχηγία του Μάξιμο Γκόμεζ, αποβιβάζεται στο νησί και παίρνει μέρος στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Κατά τη διάρκεια του ανταρτοπόλεμου ο Μαρτί σκοτώνεται ηρωικά χωρίς να προλάβει να δει τη χώρα του να απελευθερώνεται από τα δεσμά της ισπανικής αποικιοκρατίας, κάτι που συνέβη το 1902.

- Η ηρωοποίηση του Χοσέ Μαρτί στα μάτια των επόμενων γενεών συνέβη όχι γιατί ήταν κάποιος πολεμιστής, στρατιωτικός η πολιτικός, αλλά διότι αφιέρωσε τη ζωή του για το σκοπό της κουβανικής ανεξαρτησίας. Δεν έμεινε στην ιστορία για στρατηγικές ικανότητες ή πολεμικές αρετές, αλλά για το γεγονός ότι στο επίκεντρο όλων του των γραπτών – και εν των γένει πνευματικών κληροδοτημάτων – υπήρχε η δίψα για απελευθέρωση της Κούβας από τους αποικιοκράτες. Το ποιητικό και συγγραφικό του έργο αποτέλεσε το πνευματικό έναυσμα για τη φλόγα του απελευθερωτικού αγώνα και γι’ αυτό ο Μαρτί εορτάζεται μέχρι και σήμερα στην Κούβα ως ο Εθνικός Ποιητής του νησιού.

- Στα συγγράμματά τους, τόσο ο Ερνέστο Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο (όπως και άλλα στελέχη της μετέπειτα Επανάστασης), αναφέρονται στο Χοσέ Μαρτί ως πηγή έμπνευσης και επαναστατικού πνεύματος. Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον πατριώτη και ποιητή, η Κουβανική κυβέρνηση έδωσε το όνομα του στο διεθνές αεροδρόμιο της Αβάνας, μετονομάζοντας το από Ράνκο-Μπογιέρος σε “Χοσέ Μαρτί”.

 https://tvxs.gr/

Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων .

 1961: Αρχίζει «Επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων», με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο απο τις ΗΠΑ.

Στις 15 Απριλίου το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή. Οκτώ αμερικανικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη B-26 που παρείχε η CIA άρχισαν βομβαρδισμό των αεροπορικών βάσεων της Κούβας και επέστρεψαν στις Η.Π.Α. Τα αεροσκάφη έφεραν διακριτικά της κουβανικής αεροπορίας, ώστε να ήταν δυνατή η τήρηση προσχημάτων ότι επρόκειτο δήθεν περί Κουβανών πιλότων που είχαν αυτομολήσει με τα αεροσκάφη της. Τη νύχτα της 16ης Απριλίου, οι κύριες δυνάμεις εισβολής αποβιβάστηκαν σε μία παραλία ονομαζόμενη Πλάγια Χιρόν στον Κόλπο των Χοίρων και αρχικά υπερίσχυσαν επί μίας τοπικής επαναστατικής πολιτοφυλακής. Ο κουβανικός στρατός αντεπιτέθηκε και ο Κάστρο αποφάσισε να αναλάβει προσωπικά τον έλεγχο της επιχείρησης. Η κουβανική αεροπορία βύθισε όσα μεταγωγικά πλοία αποπειράθηκαν να φέρουν ενισχύσεις. Στις 20 Απριλίου, οι εισβολείς τελικά παραδόθηκαν και οι περισσότεροι από αυτούς, αφότου ανακρίθηκαν δημόσια, στάλθηκαν πίσω στις Η.Π.Α.

Invasión de Bahía de Cochinos..

 1961: Αρχίζει «Επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων», με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο απο τις ΗΠΑ.

 Η Κουβανική Επανάσταση από το 1952 έως το 1959 εκδίωξε από την εξουσία τον πρόεδρο Φουλχένσιο Μπατίστα, έναν δεξιό σύμμαχο των Η.Π.Α. Αντικαταστάθηκε από μία νέα αριστερή κυβέρνηση, στην οποία κυριαρχούσε ο Κάστρο, ο οποίος έκοψε τους προηγουμένως ισχυρούς δεσμούς της χώρας με τις Η.Π.Α., απαλλοτριώνοντας τα οικονομικά περιουσιακά στοιχεία και αναπτύσσοντας δεσμούς με τη Σοβιετική Ένωση, με την οποία οι Η.Π.Α. είχε εμπλακεί σε Ψυχρό πόλεμο. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ανησυχούσε για την κατεύθυνση που έπαιρνε η κυβέρνηση του Κάστρο και, τον Μάρτιο του 1960, ο Αϊζενχάουερ διέθεσε το ποσό των 13.1 εκατομμυρίων δολαρίων στην CIA προκειμένου να σχεδιάσει την ανατροπή του Κάστρο. Η CIA προέβη στην οργάνωση της επιχείρησης με τη βοήθεια διαφόρων Κουβανικών αντιεπαναστατικών δυνάμεων, εκπαιδεύοντας την Ταξιαρχία 2506 στο Μεξικό. Μετά την εκλογή του το 1960, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ενημερώθηκε για το σχέδιο εισβολής και έδωσε τη συγκατάθεσή του.

- Όταν ο Τζον Κένεντι ανέλαβε τα ηνία του Λευκού Οίκου, ήταν πια αργά για να ανακόψει τις διαδικασίες εισβολής στην Κούβα που είχε δρομολογήσει ο προκάτοχός του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Η CIA είχε στρατολογήσει Κουβανούς αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι αφθονούσαν στο Μαϊάμι, όπου υπάρχει η αποκαλούμενη "Μικρή Αβάνα". Πάνω από 1.400 παραστρατιωτικοί, χωρισμένοι σε πέντε τάγματα πεζικού και ένα τάγμα αλεξιπτωτιστών, συγκεντρώθηκαν στη Γουατεμάλα πριν πλεύσουν για την Κούβα στις 13 Απριλίου του 1961. Το αμερικανικό σχέδιο στη φάση αυτή προέβλεπε απόβαση των Κουβανών αντιπάλων του Κάστρο σε ένα απομακρυσμένο σημείο του νησιού, δημιουργία προγεφυρώματος και ανακήρυξη "κυβέρνησης" των αντικαστρικών, η οποία, με τη διπλωματική στήριξη των Η.Π.Α. και την ελπίδα συσπείρωσης τμήματος του πληθυσμού γύρω της, θα επιχειρούσε να οδηγήσει σε δυαδική εξουσία στην Κούβα, ως πρώτο στάδιο ανατροπής του Κάστρο.

Invasión de Playa Girón - Batalla de Girón .

 1961: Αρχίζει «Επιχείρηση του Κόλπου των Χοίρων», με σκοπό την ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο απο τις ΗΠΑ.

https://www.cnn.gr/

Τέλος εποχής στην Κούβα: Ανοίγει την οικονομία της σε ιδιωτικές επιχειρήσεις

- Τέλος εποχής στην Κούβα: Ανοίγει την οικονομία της σε ιδιωτικές επιχειρήσεις

AP Photo/ Ramon Espinosa

Το άνοιγμά της σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες θα μπορούν να λειτουργούν στους περισσότερους κλάδους, ανακοίνωσε η Κούβα σε μια σημαντική μεταρρύθμιση στην ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία της.

Η υπουργός Εργασίας Μάρτα Έλενα Φέιτο είπε ότι ο κατάλογος των εγκεκριμένων βιομηχανιών επεκτάθηκε από 127 σε πάνω από 2.000.

Λίγες μόνο βιομηχανίες θα παραμείνουν για το κράτος, πρόσθεσε. Μόνο 124 βιομηχανίες θα εξαιρούνται από την ιδιωτική συμμετοχή, εξήγησε χωρίς να αναφέρει ποιες είναι αυτές.

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE..

Ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Γέννηση: 13 Αυγούστου 1926, Μπιράν, Κούβα..

Ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008. Γέννηση: 13 Αυγούστου 1926, Μπιράν, Κούβα..

http://www.cadenagramonte.cu/

La Habana, 25 jul.- El diario Granma, Órgano Oficial del Partido Comunista de Cuba, resalta en un editorial que la Revolución Cubana arriba al aniversario 67 del Asalto al Moncada llena de energías renovadas, en un año de retos y tensiones.

A las dificultades se sumaron los desafíos extraordinarios de la pandemia de la que nos recuperamos, expresa el rotativo, y a continuación destaca que la firme voluntad de vencer propicia llegar con orgullo y optimismo a esta fecha, que celebraremos con la prudencia requerida ante la situación sanitaria  por los efectos de la Covid-19.

Con la fe puesta en la bondad y grandeza de lo creado, ha vuelto a prevalecer la unidad del pueblo cubano, la solidaridad y la disciplina en el cumplimiento de la estrategia aprobada por el Partido, y conducida por el Gobierno y los Consejos de Defensa, añade el editorial de Granma titulado El Moncada ilumina el destino de Cuba.

Señala además que en eso resultó determinante la fortaleza de un sistema de Salud articulado desde la comunidad, la participación del saber científico acumulado en la toma de decisiones, el trabajo de las organizaciones de masas y el oportuno seguimiento de nuestros medios de comunicación.

Enfrentamos este escenario a partir de la obra ejemplar del líder histórico de la Revolución Cubana, Fidel Castro, quien nos formó con una vocación humanista y nos legó todo ese caudal de fuerzas integradas, e instituciones y profesionales que han vuelto a demostrar la entrega digna y la capacidad conmovedora de Cuba socialista, acota el texto.

Todo lo vivido es suficiente para ratificar que el 26 de Julio marcó el inicio de una nueva era en la historia cubana, agrega el editorial al referirse al Asalto a los cuarteles Moncada, de Santiago de Cuba, y Carlos Manuel de Céspedes, en Bayamo, el 26 de julio de 1953, fecha considerada en la isla como el Día de la Rebeldía Nacional.

Quienes no dejaron morir las ideas del Apóstol con ese colosal asalto a la segunda fortaleza militar de Cuba, junto al cuartel Carlos Manuel de Céspedes de Bayamo, han reconocido que nunca sospecharon haber llegado hasta estos días tras más de seis décadas de lucha continuada, agrega.

Ni siquiera cuando, en cumplimiento de la orden del Comandante en Jefe, entraron triunfantes a Santiago de Cuba el primero de enero de 1959, exactamente cinco años, cinco meses y cinco días después del Moncada, señala.

Esos jóvenes de espíritu diferente, a puro amor de hijos y desinterés de héroes, hicieron suya la causa de los mambises que -recuerda el texto- en 1868, con Céspedes a la cabeza, iniciaron la guerra contra el yugo español; como no abandonaron el ideal de Maceo y Gómez, con quienes José Martí en 1895 retomó la gesta libertaria, hasta que la victoria fue usurpada con la intervención norteamericana.

Ni siquiera en esas difíciles circunstancias se apagó la llama redentora, enarbolada por figuras de la talla de Baliño, Mella, Villena, Guiteras y Jesús Menéndez, entre muchos otros, añade el texto publicado en Granma en la noche de este viernes.

Resalta que fue ese el afán que motivó a la Generación del Centenario, bajo la conducción de Fidel, a asaltar los cuarteles el 26 de julio de 1953, ­dispuesta a no tolerar, a 100 años del nacimiento de Martí, los crímenes de una tiranía sangrienta subordinada a Estados Unidos.

Luego del revés militar y del vil asesinato de muchos de sus hermanos de lucha, lograron sobreponerse a las vejaciones de la prisión, y convirtieron esta etapa en un aprendizaje fecundo, recuerda el rotativo.

También soportaron el duro golpe de Alegría de Pío y se adentraron en la Sierra Maestra para empezar la contienda guerrillera del naciente Ejército Rebelde, cuyo Comandante en Jefe, con su indiscutible liderazgo, supo forjar la unidad de todas las fuerzas revolucionarias y conducirlas a la victoria del primero de enero de 1959.

Se iniciaba entonces otra etapa que estremecería los cimientos de la sociedad cubana. Las premonitorias palabras de Fidel, expresadas el 8 de enero a su llegada a La Habana, no tardaron en hacerse realidad: “La tiranía ha sido derrocada, la alegría es inmensa y sin embargo queda mucho por hacer todavía”, agrega el texto.

Granma señala además que la Revolución heredó un cuadro de desgobierno, corrupción, analfabetismo, prostitución, miserias y desigualdades. En su alegato La historia me absolverá, Fidel denunció con cifras que no admitían réplica la dramática situación de nuestro pueblo, 55 años después de la intervención norteamericana.

A partir del cumplimiento del Programa del Moncada, el pueblo fue dueño de la tierra, las industrias y las viviendas, se alfabetizó y se construyeron escuelas y universidades, se prepararon médicos para Cuba y el mundo, y se sentaron las bases para democratizar los espacios de creación, difusión y acceso a la cultura.

En esencia, se hizo realidad el profundo anhelo martiano, que preside la nueva Constitución, del culto de los cubanos a la dignidad plena del hombre, agrega.

De acuerdo con el editorial, la Revolución, como expresara nuestro Primer Secretario del Comité Central del Partido, General de ­Ejército Raúl Castro, puso fin a varios mitos, entre ellos, el de que no era posible construir el socialismo en una pequeña isla a 90 millas de Estados Unidos.

Una Revolución que no fue consecuencia de una confrontación internacional, que no solo sustituyó un poder por otro, sino disolvió la maquinaria represiva del régimen dictatorial y sentó las bases de una sociedad nueva, construyó un ejército que es el pueblo uniformado, y elaboró, para defenderse, su propia doctrina militar, la guerra de todo el pueblo, agrega.

En una comprensión que puede ser más honda, es imposible olvidar los heroicos sacrificios ante la larga lista de hechos que se han debido enfrentar.

El diario recuerda además la ruptura de relaciones diplomáticas por todos los países latinoamericanos, con la honrosa excepción de México; la invasión de Playa Girón; el genocida bloqueo económico, comercial y financiero impuesto por Estados Unidos.

También se refiere a la masiva campaña mediática difamatoria contra el proceso emancipador y sus líderes, en especial contra Fidel, objetivo de más de 600 planes de atentado.

Todo eso además de la Crisis de Octubre; el secuestro y ataques a embarcaciones y aeronaves civiles, y las canalladas que han provocado el terrible saldo, hasta ahora, de tres mil 478 muertos y dos mil 99 incapacitados, señala el editorial.

Estos últimos 62 años, señala, estuvieron marcados por la incesante lucha frente a los designios de 12 administraciones estadounidenses, que no han abandonado los propósitos de cambiar el orden político, económico y social que elegimos; ni apagar el ejemplo de Cuba en la región y el resto del mundo, y reinstaurar el dominio imperialista sobre nuestro archipiélago.

El texto recuerda que la isla caribeña recibió el abrazo noble y generoso de muchos pueblos hermanos, al tiempo que brindó su solidaridad en distintas regiones, haciendo valer la altura del amor de Martí hacia la humanidad.

El pueblo heroico de ayer y de hoy, orgulloso de su historia y cultura nacionales, se fue curtiendo en difíciles frentes, y ha sabido hacer mucho con muy poco sin desalentarse.

Esta es una prueba decisiva -señala- de su tenacidad y su inconmovible firmeza durante el período especial a que nos vimos sometidos como consecuencia de la desaparición del campo socialista y de la Unión Soviética.

Cuando nadie en el mundo habría apostado por la supervivencia de la Revolución, este pueblo resistió y demostró que sí se puede sin hacer concesiones en sus principios éticos y humanitarios, y mereció el inestimable apoyo de los movimientos de solidaridad que nunca dejaron de creer en el ejemplo que emana de la actuación de nuestra gente, destaca el editorial.

Denuncia además Granma que con el ánimo de promover rupturas generacionales y la incertidumbre para desmantelar desde dentro al socialismo, también se afanan en vender a los más jóvenes las supuestas ventajas de prescindir de ideologías y conciencia social.

Dimos pruebas suficientes de que el socialismo lo defendemos porque creemos en la justicia, en el desarrollo equilibrado y sostenible, en la solidaridad y en la democracia del pueblo y no en el poder del capital, acota el periódico.

Repudiamos las manifestaciones de discriminación y combatimos el crimen organizado, el narcotráfico, el terrorismo, la trata de personas y todas las formas de esclavitud, y defendemos los derechos humanos de los ciudadanos, afirma el editorial.

Cuba no solo libra grandes batallas en el campo de las ideas, señala, sino que se enfrenta además a problemas asociados a la crisis mundial, quizá la más aguda que haya vivido la humanidad, a partir de esta pandemia.

A esto se añade como invariable telón de fondo, de acuerdo con el rotativo, la redoblada agresividad del Gobierno de Estados Unidos, que promueve sistemáticas acciones para obstaculizar el desempeño de la economía nacional y asfixiar al pueblo.

Con el conjunto de medidas concebidas para enfrentar las actuales condiciones de la economía nacional y, sobre todo, dinamizarla, crece el desafío de comprender los alcances de esta transformación orientada además a la defensa de la soberanía y a la exploración de caminos hacia el desarrollo, señala el Órgano del Comité Central del Partido Comunista de Cuba.

Pese a enemigos y manipuladores, pese a quienes todavía no lo entienden, el pueblo cubano hará valer otra vez, como en aquel histórico 26, la suprema fortaleza de su espiritualidad en su búsqueda incansable de un mejor país, afirma el rotativo.

Cuando la gesta del Moncada es presencia viva en la memoria y en el aliento renovado, Cuba cuenta con toda su gente y, muy especialmente, con la sabiduría y fuerza apasionada de sus jóvenes, en quienes habita el fulgor perenne de los que a su edad supieron derrumbar los muros de la ignominia para enaltecer el alma de la Patria, culmina el Editorial de Granma.

http://www.cubadebate.cu/

http://www.granma.cu/

El mundo celebra, junto a Cuba, este 26 de julio

Personalidades, amigos, hombres y mujeres de buena voluntad de todo el mundo festejan este día junto a Cuba

Autor: Bertha Mojena Milián | internet@granma.cu

26 de julio de 2019 13:07:44

Foto: Endrys Correa Vaillant

En tiempos en los que –al decir de nuestro presidente Miguel Díaz–Canel al amanecer de este Día de la Rebeldía Nacional- «con desprecio absoluto por lo que un día fue la más sagrada conquista de la comunidad de naciones del planeta: la legalidad internacional, la actual administración estadounidense vive amenazando a todos» y se nos castiga por el delito de nuestros padres, de tener «la osadía de acabar con el abuso y recuperar lo que se le había arrebatado a la nación una y otra vez a lo largo de siglos», personalidades, amigos, hombres y mujeres de buena voluntad de todo el mundo celebran este día junto a Cuba.

#AHORA | Nos reunimos en el marco del XXV Encuentro del @ForoSaoPaulo para conmemorar los 66 años de la gesta heroica del 26 de Julio de 1953, día de la Rebeldía Nacional de Cuba. pic.twitter.com/eQqSqX1VFC

— Adán Chávez (@Adan_Coromoto) July 26, 2019

Desde Venezuela, el presidente Nicolás Maduro envió desde su cuenta en Twitter un «saludo al hermano @DiazCanelB, a Raúl y a todo el pueblo cubano, quienes conmemoran 66 años del Asalto al Cuartel Moncada, liderado por Fidel Castro» y calificó los hechos de 1953 como una «Quijotesca Jornada de un grupo de jóvenes que alzó su voz contra el imperialismo, encendiendo la llama de la Revolución cubana».

El presidente de Nicaragua, Daniel Ortega y la compañera Rosario Murillo enviaron también un mensaje de saludo por el aniversario 66 del 26 de julio, señalándolo como un hecho que dejó en la historia de Nuestra América «imborrables símbolos de nobleza y amor patrio».  Refirieron, además, que en esta fecha se evocan «todas nuestras gloriosas gestas y vivimos la grandeza de Fidel, que nos llama a desplegar todas las fuerzas de nuestra memoria heroica, para acercar nuevos momentos de triunfos de la justicia, el derecho y el bienestar que nuestros pueblos merecen».

Por su parte, el presidente de la República Argelina Democrática y Popular, Aldelkader Bensalah, en nombre del pueblo y gobierno de Argelia envió al presidente Díaz-Canel, cálidas felicitaciones y sus mejores votos de progreso y prosperidad para el amigo pueblo de Cuba y reiteró su disponibilidad a continuar obrando en la profundización y fortalecimiento de las excelentes relaciones de amistad, solidaridad y cooperación que unen a ambos países.

Hoy se realizó acto en #Cuba conmemorando los 66 años de aniversario del Asalto a los Cuarteles de Moncada y Carlos Manuel de Céspedes en el municipio #Bayamo (Cuba), en búsqueda de la salida del dictador Fulgencio Batista donde la derrota fue inminente. pic.twitter.com/9uvQ3SWeuq

— Asuntos Internacionales Psuv (@ViceInter_Psuv) July 26, 2019

La Presidenta de Croacia, Kolinda Grabar-Kitarović trasladó también en nombre de los ciudadanos de su país y en el suyo propio, sus más cordiales felicitaciones y sus mejores deseos de prosperidad para Cuba y sus ciudadanos. Expresó, asimismo, su esperanza en el fortalecimiento y la profundización de todas las relaciones existentes entre Croacia y Cuba, y su convencimiento de que las posibilidades económicas que tienen ambos países pueden impulsar una mayor colaboración en los ámbitos de interés común.

De igual forma, diplomáticos cubanos, políticos, representantes de movimientos sociales, solidarios y cubanos residentes en celebraron en Venezuela, Nicaragua, Angola, Bolivia, Colombia, Brasil, Argentina, Ecuador e Italia, conmemoraron el aniversario 66 de los asaltos a los cuarteles Moncada y Carlos Manuel de Céspedes y ratificaron el compromiso de continuar la obra revolucionaria iniciada el 1 de enero de 1959.

En la sede de la Embajada de Cuba en Belarús se realizó un encuentro entre los trabajadores de la misión y miembros de la Asociación belarrusa de veteranos combatientes internacionalistas «cubanos» y la Sección del Fondo Social Internacional G.K. Zhúkov, en el cual su presidente, Dmitriy Senkó, dio lectura a una carta de felicitación por tan memorable fecha.

En la India, estudiantes universitarios, miembros de fuerzas y partidos políticos, representantes de diversos movimientos sociales y diplomáticos de Cambodia, Angola, El Salvador, Irán, Argelia, Vietnam, Palestina y Venezuela, acreditadosallí, celebraron un importante acto en el que estuvieron presentes la hija del Guerrillero Heroico Ernesto Che Guevara, Aleida Guevara March y y el presidente del Instituto Cubano de Amistad con los Pueblos (ICAP), Fernando González Llort.

Aleida Guevara alentó a los asistentes a la celebración, a continuar cultivando rosas blancas, como pedía el Apóstol cubano José Martí, «para que no deje de florecer la amistad entre los seres humanos, entre el pueblo de Cuba y de la India», mientras contaba anécdotas de la visita del Che, en 1959 y ratificana el compromiso de Cuba a seguir brindando solidaridad, mostrando cómo se puede cambiar el mundo, con todos y para el bien de toda la Humanidad.

En el encuentro se leyeron además, mensajes de los máximos líderes del Partido Comunista de la India  y del Partido del Congreso, en los que se resaltan las conquistas del sistema socialista en Cuba y la imposibilidad de mayores logros económicos y sociales debido al bloqueo impuesto por los Estados Unidos y  demandó su inmediato levantamiento.

Se informó que la delegación de la India al IX Encuentro de Solidaridad con Cuba de los países de Asia, a celebrarse en Nepal, se pronunciará tambien contra la aplicación de la arbitraria Ley Helms-Burton.

(Noticia en construcción)

Historia de Cuba..

Historia de Cuba..

El 26 de julio y la mística de Cuba

El 26 de julio y la mística de Cuba

El espíritu del Moncada nos debe acompañar en cada momento, como factor indispensable para seguir en el camino de la dignidad, incluso cuando el triunfo parezca difícil

 Publicado: Martes 14 julio 2020 | 11:08:44 pm.

Autor:

Yasel Toledo Garnache

 digital@juventudrebelde.cu

Ver Más

26 de julio Autor: LAZ Publicado: 14/07/2020 | 10:58 pm

AHÍ están sus nombres, los rostros, el dolor en las familias que no olvidan. Cada julio resuenan los disparos con algunas marcas todavía en la pared y en el alma de un pueblo. A veces mencionamos el hecho, lo evocamos con palabras, miramos alguna imagen… Ellos deberán ser siempre parte de nosotros.

Es julio, 67 años después, y alrededor de la Revolución Cubana gravita una mística, conformada por una serie de sucesos, personas y factores que enriquecen las esencias de la nación y su capacidad para resistir y soñar, para encontrar alternativas y seguir adelante, a pesar de la complejidad de las circunstancias.

El asalto a los cuarteles Moncada, en Santiago de Cuba, y Carlos Manuel de Céspedes, en Bayamo, es uno de esos acontecimientos con un simbolismo y una fuerza que deberá circular permanentemente por nuestras venas.

Aquel 26 quedó marcado para siempre. Eran jóvenes, muchachos como nosotros, llenos de vida y coraje, con plena conciencia de la necesidad de lograr la libertad total de Cuba. Los disparos no eran solo contra los soldados o las edificaciones militares, eran también contra las injusticias, la miseria, el analfabetismo, la falta de derechos a la Educación y la Salud, el fraude electoral, los robos, los secuestros, los asesinatos…, que pululaban en la etapa. 

Miles de niños morían por falta de recursos, el 90 por ciento de los que vivían en el campo eran devorados por parásitos, la mayoría de las familias de zonas rurales vivían en peores condiciones que los indios que encontró Colón, según palabras del propio Fidel Castro en su alegato de autodefensa La historia me absolverá, en el cual denunció los principales problemas del país.

Dejo de teclear unos minutos, y me recuesto en el espaldar de la silla. Me parece verlos aquel día… Retumba lo que se conocería luego como el Manifiesto del Moncada, el poeta Raúl Gómez García lee sus versos Ya estamos en combate… Escucho a Fidel: «Compañeros: Podrán vencer dentro de unas horas o ser vencidos; pero de todas maneras, ¡óiganlo bien, compañeros!, de todas maneras el movimiento triunfará. Si vencemos mañana, se hará más pronto lo que aspiró Martí. Si ocurriera lo contrario, el gesto servirá de ejemplo al pueblo de Cuba, a tomar la bandera y seguir adelante. El pueblo nos respaldará en Oriente y en toda la isla. ¡Jóvenes del Centenario del Apóstol! Como en el 68 y en el 95, aquí en Oriente damos el primer grito de ¡Libertad o muerte!...».

Y más tarde los disparos, la sangre, la persecución, los asesinatos. Uno lee testimonios, mira fotografías de los cuerpos destrozados, y resulta inevitable estremecerse.

Muchos de los sobrevivientes en la acción fueron capturados después, y torturados. A varios les trituraron los testículos, les arrancaron la visión… Ahí está, por ejemplo, Abel Santamaría, fiel a sus principios sin importar el dolor. Nos parece observar a su hermana Haydée, a quien le enseñaron un ojo de él, y la amenazaron con sacarle el otro si ella no hablaba. La joven amorosa, pero corajuda respondió con dignidad que si él no dijo nada, ella tampoco. Más tarde le comunicaron: «Ya no tienes novio porque te lo hemos matado también…». Se lee fácil, mas pensemos en el momento, en la tristeza, en aquellas pérdidas que desgarraban…, pero no hacían ceder.

A otros les inyectaron aire y alcanfor en las venas para matarlos. Nos vienen a la mente las anécdotas del joven Andrés García, atacante al Céspedes, a quien golpearon hasta hacerlo perder el sentido y luego lo estrangularon con una soga, pero increíblemente sobrevivió.

Nos sumergimos otra vez en La historia me absolverá, un texto que debe ser revisitado por cada generación, para comprender mejor la dimensión de aquellos sucesos y la altura de Fidel como guía, martiano, revolucionario y cubano.

En ocasiones repetimos el Moncada de los jóvenes de hoy es este o aquel, tal o más cual responsabilidad, esta o aquella acción, pero ojalá tengamos plena conciencia de lo que significa evocar aquel hecho y a sus protagonistas. La Cuba de la actualidad está repleta de retos diferentes, que solo podremos vencer entre todos como una familia enorme a favor del progreso y la vida, con fidelidad a los principios y la belleza. Debemos ser lo mejor posible, esforzarnos al máximo con voluntad de superación a favor, sobre todo, de los colectivos.

El espíritu del 26 de julio nos debe acompañar en cada momento, como factor indispensable para seguir en el camino de la dignidad, incluso cuando el triunfo parezca difícil. Esa decisión, esa fuerza y coraje casi místicos como pueblo, junto a la inteligencia y la unidad, deben seguir llevándonos a nuevos éxitos, como lo hizo aquella generación cinco años, cinco meses y cinco días después de los asaltos.

Eso parece un milagro: que un grupo de jóvenes impulsara una guerra de tal dimensión que acabara con un ejército poderoso, con una tiranía apoyada por Estados Unidos…, que ellos y todo el pueblo concretaran un proyecto social convertido en referente de valor y solidaridad en el mundo… Eso es también y esencialmente Cuba, esa es parte de nuestra mística, de nuestro corazón como nación, de nuestro encanto, con la capacidad para irradiar luz al resto del planeta. La Revolución desde su inicio es un fenómeno social, político y también cultural a nivel internacional, con la belleza suficiente para despertar versos y canciones, música y bailes.

El 26 es también Fidel, el joven y el apasionado, el revolucionario total que nos confirmó la posibilidad de conquistar los sueños. Uno piensa en el día, en los sucesos…, e inevitablemente nos viene a la mente su altura como líder que debe permanecer con nosotros.

Venimos de ellos, y de aquellos que protagonizaron las diferentes guerras por la independencia. En nuestras mareas están Carlos Manuel de Céspedes, Francisco Vicente Aguilera, Perucho Figueredo, Antonio Maceo y, por supuesto, Martí; están Abel Santamaría, el Che, Camilo y los jóvenes del Centenario.

Es por eso que este es un pueblo con una confianza tremenda en su fuerza, con lealtad a lo que considera valeroso. El 26 de julio jamás deberá constituir únicamente una fecha ni un acto. Es un símbolo, parte del alma de Cuba y de cada uno de nosotros.