Νικαράγουα: Νέες συλλήψεις ηγετικών στελεχών της αντιπολίτευσης..

 Ο Ορτέγα πρόδωσε ξανά τους συντρόφους του

- Χριστίνα Πάντζου

https://www.efsyn.gr/

- Σαράντα δύο χρόνια μετά την απίθανη νίκη των Σαντινίστας απέναντι στη χούντα της Νικαράγουας, ο άνθρωπος που τότε αναλάμβανε πρόεδρος της χώρας εκπροσωπώντας την επιτυχημένη εξέγερση έχει πια διαφθαρεί τόσο βαθιά από την εξουσία, που προδίδει τα πρωτοπαλίκαρα εκείνου του αγώνα, τους ανθρώπους που του είχαν σώσει τη ζωή, και τους κλειδαμπαρώνει σήμερα στη φυλακή. ● Ηδη από το 2007 ο Ντανιέλ Ορτέγα έχει δείξει την πρόθεσή του να διαγράψει την ιστορία του κινήματος.

- Η Ντόρα Μαρία Τέγες ήταν 22 ετών, φοιτήτρια Ιατρικής, όταν τον Αύγουστο του 1978 ως διοικήτρια 2 των ανταρτών του Σαντινιστικού Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης (FSLN) μαζί με τον διοικητή 1 Ούγο Τόρες ηγήθηκαν της κατάληψης του Κοινοβουλίου της Νικαράγουας. Ενας «αριστοτεχνικός παραλογισμός: 25 αντάρτες απέναντι σε 3.000 άντρες, σκορπισμένοι σε Κοινοβούλιο, υπουργεία και διάφορες υπηρεσίες, πέτυχαν την απελευθέρωση 60 πολιτικών κρατουμένων που έφτασαν στο αεροδρόμιο για να φύγουν από τη χώρα εν μέσω των επευφημιών του πλήθους», όπως έγραψε στο σχετικό χρονικό του ο νομπελίστας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

- Μια επιχείρηση που στάθηκε η αρχή του τέλους της δικτατορίας του Σομόσα. Εναν χρόνο αργότερα, το 1979, ο Ορτέγα ορκίστηκε πρόεδρος. «Η όμορφη, ντροπαλή και αφοσιωμένη κοπέλα, με ευφυΐα και καλή κρίση, αρετές που θα της ήταν χρήσιμες για οτιδήποτε μεγάλο στη ζωή της», όπως περιέγραφε την Τέγες ο Μάρκες, έγινε υπουργός Υγείας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης των Σαντινίστας. Και ο στρατηγός Ούγο Τόρες -που το 1974 έσωσε τη ζωή του Ντανιέλ Ορτέγα, τολμώντας να κρατήσει όμηρο χουντικό υπουργό και πετυχαίνοντας έτσι την απελευθέρωση και τη φυγάδευση στην Κόστα Ρίκα του νυν προέδρου- έγινε επικεφαλής των στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών.

-Σαράντα δύο χρόνια μετά, ο Ντανιέλ Ορτέγα βρίσκεται ξανά εδώ και 14 χρόνια στην εξουσία και η Τέγες και ο Τόρες έπειτα από εντολή του συνελήφθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο μαζί με τον Βίκτορ Ούγο Τινόκο, πρώην υφυπουργό Εξωτερικών (1979-1990) εκείνων των πρώτων κυβερνήσεων των Σαντινίστας, προτού χάσουν τις εκλογές από τη Βιολέτα Τσαμόρο το 1990. Οι ηρωικοί αντάρτες τού τότε έγιναν εχθροί του μεταλλαγμένου Ορτέγα τού σήμερα, που φαίνεται αποφασισμένος να διαγράψει ένα κομμάτι της ιστορίας του σαντινισμού όπου πρωταγωνίστησαν ηγέτες που διαφώνησαν μαζί του.

- Oι τρεις τους, από τους πιο προβεβλημένους διαφωνούντες με την κατεύθυνση που ακολουθούσε ο Ορτέγα, ίδρυσαν το 1995 το Κίνημα Σαντινιστικής Ανανέωσης (MRS) και έκτοτε του ασκούν δριμεία κριτική, ιδίως μετά την επιστροφή του στην εξουσία το 2007 χάρη στη συμμαχία του με την αντιδραστική Καθολική Ιεραρχία και την επιχειρηματική ελίτ. Η αστυνομία, υπό τη διεύθυνση του συμπέθερου του προεδρικού ζεύγους, του Φρανσίσκο Ντίας, δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτούς τους εμβληματικούς πρώην αντάρτες αλλά συνέλαβε ακόμη τρία μέλη της ηγεσίας του Unamos, την Τάματα Ντάβιλα, την Ανα Βιχίλ και τη Σουγέν Μπαραόνα.

- Ολοι τους κατηγορούνται ότι «συνωμοτούν κατά της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης της Νικαράγουας», ότι υποκινούν ξένες παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις και ότι ζητούν στρατιωτική επέμβαση. Ιδιες ακριβώς κατηγορίες που αντιμετωπίζουν και οι υπόλοιποι συλληφθέντες των δύο τελευταίων εβδομάδων, που φτάνουν πλέον συνολικά τους 12, ανάμεσά τους και 4 επίδοξοι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης για τις προεδρικές της 7ης Νοεμβρίου: ο Αρτούρο Kρους πρώην πρέσβης Νικαράγουας στις ΗΠΑ (2007-2009) επί Ορτέγα και βασικός υποψήφιος της κεντροδεξιάς Συμμαχίας των Πολιτών, ο Φέλιξ Μαραδιάγα από τους πρωταγωνιστές του κινήματος διαδηλώσεων του 2018 που άφησε πίσω του περισσότερους από 320 νεκρούς και επίδοξος υποψήφιος της συντηρητικής Γαλανόλευκης Εθνικής Ενωσης, ο Χουάν Σεμπαστιάν Τσαμόρο, πρόεδρος του Νικαραγουανού Ιδρύματος για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη Funides, και η δημοσιογράφος Κριστιάνα Τσαμόρο, κόρη της πρώην προέδρου Βιολέτα Τσαμόρο, που προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές του Νοεμβρίου, η οποία επιπλέον κατηγορείται για παράνομη χρηματοδότηση και ξέπλυμα χρήματος μέσω του Ιδρύματος Τσαμόρο.

- Η όψη του Ντανιέλ Ορτέγα μπορεί να μην έχει αλλάξει πολύ μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια, όμως οι ιδέες και οι πράξεις του είναι... σαν τη μέρα με τη νύχτα ..

Οι συλλήψεις και οι κατηγορίες γίνονται στη βάση του αμφιλεγόμενου Νόμου 1055 για την «Προάσπιση του Δικαιώματος του Λαού στην Ανεξαρτησία», που εγκρίθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο από το ελεγχόμενο από συμμάχους της κυβέρνησης Κοινοβούλιο. Ανάμεσα στα πολλά άλλα προβλέπει ότι η κυβέρνηση μπορεί να αποκλείσει από εκλογικές αναμετρήσεις υποψηφίους και πολιτικούς αν κριθούν προδότες της Νικαράγουας, κατηγορία που επισείει εφεξής ποινή κάθειρξης έως και 15 χρόνια. Ορίζει δε ως «προδότες της πατρίδας» όλους όσοι ηγούνται ή χρηματοδοτούν ένα πραξικόπημα ή υποκινούν και προωθούν τρομοκρατικές πράξεις, ζητούν την ξένη επέμβαση, χρηματοδοτούνται από ξένες δυνάμεις για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση, ακόμη και όσοι διασπείρουν ψευδείς ειδήσεις ή εξάρουν και χειροκροτούν την επιβολή κυρώσεων κατά της Νικαράγουας.

- Η κυβέρνηση Ορτέγα καταγγέλλει πως η χώρα του απειλείται από τον ιμπεριαλισμό και από απόπειρες για πραξικόπημα, αλλά οι επικριτές του επιμένουν πως στόχος του είναι να αποκλείσει σημαντικούς εκπροσώπους της αντιπολίτευσης που θα μπορούσαν να απειλήσουν τη νίκη του στις επικείμενες εκλογές. Με αυτό το σκεπτικό, ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες εξέφρασε την ανησυχία του για τα τεκταινόμενα στην κεντροαμερικανική χώρα ζητώντας να σεβαστούν οι Αρχές τις διεθνείς υποχρεώσεις τους για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μαζί κάνοντας έκκληση για την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων και την αποκατάσταση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Ηδη την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν νέες κυρώσεις εναντίον αξιωματούχων του καθεστώτος, ανάμεσά τους και κατά της Καμίλα Ορτέγα Μουρίγιο, κόρης του προεδρικού ζεύγους και «ειδικής συμβούλου» της αντιπροέδρου μητέρας της. Ενώ χθες αναμενόταν απόφαση για ενδεχόμενες κυρώσεις από την έκτακτη σύσκεψη της Μόνιμης Επιτροπής του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών.

- Συμπυκνώνοντας, όσα συντελούνται στη χώρα της, λίγο πριν από τη σύλληψή της, η Ντόρα Μαρία Τέγες μιλώντας στη μεξικανική εφημερίδα La Jornada έθεσε ένα καίριο ερώτημα: «Αν κάποιος έρθει και μου πει ότι στη Νικαράγουα έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς και δεν πρέπει να την επικρίνουμε, τότε σε τι συμπέρασμα καταλήγουμε: ότι έχει ελεύθερα τα χέρια της για να σκοτώνει; Αυτό δεν είναι Αριστερά».

1979-19-07 .. Το μαρξιστικό κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

Οι εκλογές του 1984, στις οποίες κέρδισαν οι Σαντινίστας και περιγράφηκαν από ξένους παρατηρητές ως δίκαιες και ελεύθερες, αμφισβητήθηκαν από τους κόντρας και συνέχισαν τις βίαιες επιθέσεις τους έναντι του κράτους και των πολιτών μέχρι το 1989. 

 

1979: 19-07 .. Το μαρξιστικό κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

Οι Σαντινίστας ανέτρεψαν τον δικτάτορα της χώρας Αναστάσιο Σομόσα Ντεμπάιλε το 1979 και εγκαθίδρυσαν μια επαναστατική κυβέρνηση. 

 Το 1981 δημιουργήθηκαν οργανώσεις που αντιτίθενταν στους Σαντινίστας, οι λεγόμενοι κόντρας, που στηρίζονταν από τη CIA.

1979: 19-07-Το μαρξιστικό κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας
Frente Sandinista de Liberación Nacional

 

1979: Το μαρξιστικό κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

 

Nicaragua : Nada detendrá la Revolución Popular Sandinista.

- Για τους περισσότερους ανθρώπους που είναι στη ζωή σήμερα, το σημαντικότερο ανάμεσα σε πολλά άλλα σημαντικά γεγονότα είναι η Κουβανική Επανάσταση του 1959, η επανάσταση των Σαντινίστας είκοσι χρόνια αργότερα και η νίκη του Comandante Ούγκο Τσάβες το 1998. Μα όλα αυτά τα τεράστια επιτεύγματα στάθηκαν στους ώμους, θα λέγαμε, άλλων ισχυρών αναμνήσεων. Στη Νικαράγουα, ο πόλεμος Στρατηγού Αουγκούστο Σαντίνο  ενάντια στην αμερικανική κατοχή ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα άλλα καθοριστικά ιστορικά γεγονότα εκεί, από τη στιγμή της επέκτασης των ΗΠΑ στην περιοχή κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα έως σήμερα. Το κατόρθωμα των όπλων του Σαντίνο έδειξε ότι είναι δυνατό για ένα μικρό αντάρτικο στρατό να αμφισβητήσει, να αποκρούσει ακόμη και να νικήσει την στρατιωτική ισχύ μιας μεγάλης δύναμης.

- Augusto Nicolás Calderón Sandino 18 May 1895.

- Δολοφονήθηκε το 1934 21 February 1934 (aged 38)

Larreynaga, Managua, Nicaragua  από την Εθνική Φρουρά του στρατηγού Anastasio Somoza García.

- «Στρατηγέ Σαντίνο,

Όπως γνωρίζετε, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, σύμφωνα με τις συμφωνίες Στίμσον[2] που υπέγραψε τον περασμένο Μάιο είναι προσηλωμένη α) στην προστασία της ζωής και της περιουσίας των Βορειοαμερικανών και άλλων ξένων υπηκόων και τη διατήρηση της τάξης στη Νικαράγουα κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών της τον ερχόμενο Νοέμβριο.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών και μηνών, το καθήκον που έχει ανατεθεί στις δυνάμεις των ΗΠΑ που βρίσκονται στη Νικαράγουα παρεμποδίζεται στο τμήμα της Νουέβα Σεγκόβια από τις εχθρικές δραστηριότητες ενός συγκεκριμένου τμήματος του πληθυσμού υπό τις διαταγές σας.
Αυτή η άρνηση από εσάς και τους συντρόφους σας να αποδεχθείτε και να συμμορφωθείτε με τις διατάξεις των συμφωνιών Στίμσον, που υποστηρίζεται από τις παράνομες δραστηριότητες των ανδρών σας έχει προκαλέσει σημαντική ζημία όσον αφορά το αίμα που χύθηκε άσκοπα, δημιουργώντας μια ανυπόφορη κατάσταση στην εν λόγω περιοχή.
Σε πλήρη κατανόηση της επίσημης υποχρέωσης που έχουν αναλάβει οι Ηνωμένες Πολιτείες να διατηρήσουν την τάξη στη Νικαράγουα, αφοπλίζοντας τους κατοίκους της χώρας, οι δυνάμεις υπό τις διαταγές μου έχουν αυξηθεί σημαντικά σε άνδρες και πυρομαχικά τα οποία σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε σε πλήρη ισχύ, μαζί με τους τεράστιους πόρους που η κυβέρνησή μας έθεσε στη διάθεσή μας.
Είναι περιττό να σας διαβεβαιώσω ότι μόνο ο στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε την τάξη στη Νουέβα Σεγκόβια, προκειμένου να επιβάλλουμε απόλυτη ηρεμία με συνθήκες που θα επιτρέπουν στους ειρηνικούς πολίτες της Νικαράγουας να ζουν με τις οικογένειες και τις περιουσίες τους με την ασφάλεια που δικαιούνται να αναμένουν.
Βεβαίως, είναι περιττό να δηλώσω κατηγορηματικά ότι η ενεργητική και εντατική εκστρατεία των δυνάμεών μας, που θα ξεκινήσει σύντομα, μπορεί να έχει μόνο ένα αποφασιστικό τελικό αποτέλεσμα.
Η άσκοπη θυσία της ανθρώπινης ζωής είναι ένα γεγονός τόσο σοβαρό που πιστεύω πως, παρά την άρνησή σας να αφοπλιστείτε στο παρελθόν, τώρα, υπό το φως των γεγονότων που θα ακολουθήσουν, μπορεί να θέλετε να εξετάσετε το σταμάτημα της ένοπλης αντίστασης σας στις δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και να ακολουθήσετε το παράδειγμα των συμπολιτών σας και των δύο πολιτικών κομμάτων που, τον Μάιο του περασμένου έτους, συμφώνησαν να λύσουν τις διαφορές τους σε ένα εξαιρετικά πατριωτικό πνεύμα, χωρίς περαιτέρω αιματοχυσία.
Εφαρμόζοντας την πολιτική της κυβέρνησής μου να αποκαταστήσει την τάξη με τον ταχύτερο δυνατό τρόπο, θα είμαι αδικαιολόγητος αν καθυστερήσω τις επιθετικές ενέργειες που βρίσκονται σε εξέλιξη, εκτός αν εσείς κρίνετε σκόπιμο να μου δηλώσετε άμεσα και εγγράφως την προθυμία σας να συζητήσουμε τους τρόπους και τα μέσα σύμφωνα με την οποία εσείς και οι σύντροφοί σας θα αποδεχθείτε τις συμφωνίες Στίμσον.
Θα χαιρόμουν να λάβω οποιαδήποτε απάντηση θα μου στείλετε μέσω της πρεσβείας των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μανάγκουα».

Augusto C. Sandino, πλήρες όνομα Augusto Nicolás Calderón de Sandino- Ο αντάρτης που έδιωξε τους Αμερικάνους αφήνοντας κληρονομιά τους Σαντινίστας..

 https://www.newsbeast.gr/

- Ο νικαραγουανός επαναστάτης Σέζαρ Σαντίνο που έπεσε από το χέρι των προδοτών συμπατριωτών του

Ο αντάρτης που έδιωξε τους Αμερικάνους αφήνοντας κληρονομιά τους Σαντινίστας

«Στη Νικαράγουα, κύριοι, μην ξεγελιέστε / είν’ το ποντίκι αυτό που τρώει τη γάτα», τραγουδούσαν εν χορώ οι άντρες του Σαντίνο μετά τον περιβόητο άθλο τους.

Γιατί ο αντάρτης στρατηγός δεν κατάφερε απλώς να διώξει τις δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ από τη Νικαράγουα, αλλά η ανηλεής αντίστασή του θα εγκαθίδρυε τα αντιαμερικανικά αισθήματα στη χώρα και θα έπειθε τελικά τον γίγαντα του αμερικανικού Βορρά πως η στρατιωτική επέμβαση δεν είναι πάντα η καλύτερη λύση.

Ήταν η μικρή και ταπεινή Νικαράγουα του στρατηγού Αουγκούστο Σέζαρ Σαντίνο και ο πόλεμός του ενάντια στην αμερικανική κατοχή που θα ξεχώριζε ως γεγονός ανάμεσα στα άλλα καθοριστικά γεγονότα της λατινοαμερικάνικης ηπείρου. Κι αυτό γιατί λειτούργησε ως ένα από τα ισχυρότερα αναχώματα του αμερικανικού επεκτατισμού στα νότια, μια πρακτική που είχε ξεκινήσει τον 19ο αιώνα και συνεχίζεται ως και τις μέρες μας.

Το κατόρθωμα του Σαντίνο απλώθηκε πάνω από τον κόσμο, δείχνοντας σε όλους ότι ακόμα και ένας μικρός αντάρτικος στρατός μπορεί να αμφισβητήσει, να αποκρούσει, ακόμη και να νικήσει τη στρατιωτική υπεροχή μιας υπερδύναμης!

Οι Σαντινίστας θα γίνονταν τελικά σύμβολο αντίστασης στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, όπως και ο αδάμαστος πατριώτης που έσπευδε να χαιρετίζει τους κατακτητές με λόγια σαν κι αυτά: «Ελάτε, σκοτώστε μας στη χώρα μας όσοι πολλοί κι αν είστε. Θα σας περιμένω σαν αρχηγός γνήσιων πατριωτών. Κι αν μας σκοτώσετε, το αίμα μας θα κυλίσει πάνω στους άσπρους τοίχους του Λευκού σας Οίκου, αυτής της φωλιάς μέσα στην οποία εξυφαίνονται εγκληματικά σχέδια»…

Η δυτική Ιστορία θα τον κρίνει βέβαια ως «αμφιλεγόμενη προσωπικότητα», καθώς το κίνημα των Σαντινίστας θα ξαναχτυπούσε το 1979, φέρνοντας νέους πονοκεφάλους στους Αμερικανούς. Όλοι θυμήθηκαν τότε τον ηγέτη Σαντίνο και τα λιγοστά του παλικάρια που αποσύρθηκαν στα βουνά της Νικαράγουας το 1927 για να κάνουν ανταρτοπόλεμο στους πεζοναύτες των ΗΠΑ και τους πάνοπλους γηγενείς συνεργούς τους.

Στον απόηχο του άθλου του Σαντίνο, ο πρόεδρος Φράνκλιν Ρούσβελτ θα εγκαινίαζε την «πολιτική της καλής γειτονίας», μια αναδιάρθρωση δηλαδή της παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στους λατινοαμερικάνους γείτονές τους.

Όσο για τον ίδιο τον Σαντίνο, πάνω που είχε καταφέρει το 1933 να διώξει τον αμερικανικό στρατό από τα προγονικά εδάφη, δεν θα ζούσε πολύ για να χαρεί τον άθλο του. Έπεσε θύμα των προδοτών της Εθνικής Φρουράς, στενών συνεργατών των Αμερικανών, η οποία με δέλεαρ μια συνάντηση ειρήνης θα τον απαγάγει και θα τον δολοφονήσει άνανδρα, όπως ήταν εξάλλου και οι άντρες της.

Ο Σαντίνο όμως δεν θα πέθαινε πραγματικά, όντας ως ιδέα πίσω από κάθε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ή κίνημα αντίστασης στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν στα πέρατα της υφηλίου…

Πρώτα χρόνια

- Ο Αουγκούστο Καλδερόν Σαντίνο (το Σέζαρ το υιοθέτησε αργότερα ως μεσαίο όνομά του) γεννιέται στις 18 Μαΐου 1895 (ή 1894) σε ένα χωριουδάκι της Νικαράγουας ως νόθος γιος μιας νεαρής υπηρέτριας. Για χρόνια και χρόνια ο πατέρας δεν αναγνώριζε το παιδί του, αφήνοντας μάνα και γιο να ζουν βουτηγμένοι στη φτώχεια και την ντροπή.

Σε ηλικία 11 ετών, ο πλούσιος γαιοκτήμονας ισπανικής καταγωγής, Γκρεγκόριο Σαντίνο, τον πήρε τελικά κοντά του και τον μόρφωσε, τόσο στο σχολείο του χωριού όσο και σε προπαρασκευαστική εμπορική σχολή της Γρανάδα. Ο νεαρός Αουγκούστο πήρε ένα δίπλωμα για εμπορικές δραστηριότητες, αν και μέχρι τότε είχε άλλα στον νου του.

Τον Ιούλιο του 1912, ο 17χρονος νεαρός είδε μια στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην πατρίδα του, κι αυτό για να καταστείλουν ως δυνάμεις κατοχής άλλο ένα λαϊκό ξέσπασμα κατά του προέδρου Ντιάζ, της αμερικανικής μαριονέτας στο τιμόνι της χώρας δηλαδή. Οι ξενόφερτοι πεζοναύτες έπνιξαν το κίνημα στο αίμα, ο θερμόαιμος Σαντίνο είχε ωστόσο άλλα προβλήματα πια.

- Συγκεκριμένα, δεν καθόταν στα αυγά του και πια ήταν γνωστός στο καθεστώς ως ταραξίας. Το πράγμα θα κλιμακωνόταν το 1921, όταν ο Σαντίνο αποπειράθηκε να σκοτώσει τον γιο ενός πλούσιου και συντηρητικού επάρχου που είχε κάνει μειωτικά σχόλια για την υπηρέτρια μητέρα του. Κατά άλλη εκδοχή, ήταν οι πολιτικές διαφορές που άναψαν τα αίματα.

Όπως κι αν έχει, ο 26χρονος νεαρός αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα. Περνά από Ονδούρα, μένει για λίγο στη Γουατεμάλα και καταφτάνει τελικά στο Μεξικό, όπου θα πιάσει δουλειά στον αμερικανικό κολοσσό Standard Oil και τις πετρελαιοπηγές του στη χώρα.

Το Μεξικό διένυε τις τελευταίες φάσεις της Μεξικανικής Επανάστασης και ο παθιασμένος νικαραγουανός πατριώτης θα ενταχθεί σε πλήθος αντι-ιμπεριαλιστικών, αναρχικών και μαρξιστικών οργανώσεων, κάνοντας όνειρα για μια ελεύθερη από ξένες επιρροές πατρίδα.

- Συνειδητοποιώντας ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν η μόνη λύση…

- Το ποντίκι τα βάζει με τη γάτα

- Το 1926, όταν ο χρόνος για τη δίωξή του είχε παρέλθει, ο Σαντίνο επέστρεψε στη Νικαράγουα για να βρει άλλη μια πολιτική ταραχή σε εξέλιξη. Μια ομάδα λιμπεραλιστών είχαν εξεγερθεί κατά του δικτάτορα πλέον Ντιάζ, κάτι που ανάγκασε τις ΗΠΑ να στείλουν για άλλη μια φορά τους πεζοναύτες τους στη χώρα, όπως συνήθιζαν άλλωστε να κάνουν καθ’ όλη την περίοδο από το 1909-1926, λειτουργώντας ως αυτόκλητοι τοποτηρητές της περιοχής.

- Ο Σαντίνο έφτιαξε στα γρήγορα έναν μικρό στρατό από ανθρακωρύχους και έκανε μια αποτυχημένη απόπειρα κατάληψης ενός ορυχείου. Μέσα στις αρχαιρεσίες του αντάρτικου κινήματος και τις εκατέρωθεν καχυποψίες, οι αμερικανοί κομάντος αποβιβάζονται στις 6 Ιανουαρίου 1927 στο λιμάνι Κοριέντες για την καταστολή του αντικυβερνητικού κινήματος.

- Ο Σαντίνο αποφάσισε να ενώσει τις δυνάμεις του με τους Φιλελεύθερους του Χουάν Σακάσα, ενός διεκδικητή της προεδρίας που είχε επιστρέψει μόλις από την εξορία, ιδρύοντας τη δική του αντάρτικη κυβέρνηση στην ανατολική ακτή της Νικαράγουας. Ο σοσιαλιστής Σαντίνο δεν ένιωθε και πολύ ευτυχής που συνεργαζόταν με τους φιλελεύθερους, ο σκοπός ήταν ωστόσο ιερός και πάνω από κάθε ιδεολογία.

- Μέχρι το 1927, ο Σαντίνο διέθετε μια υπολογίσιμη δύναμη αγροτών και ανθρακωρύχων και έκανε συχνές επιθέσεις κατά των Αμερικανών και των ντόπιων συνεργατών τους, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία. Ο ρόλος του στην πορεία του αντάρτικου ήταν καθοριστικός και οι επαναστάτες ήταν να καταλάβουν την πρωτεύουσα Μανάγουα, όταν οι ΗΠΑ στέλνουν και νέο στρατό απειλώντας πια με ολομέτωπο πόλεμο.

Κι έτσι μαγικά οι επαναστάτες στρατηγοί συμφωνούν σε κατάπαυση του πυρός στις 4 Μαΐου 1927, όχι όμως και ο Σαντίνο! Την ώρα που οι Φιλελεύθεροι αποδέχονται την εξουσία του Ντιάζ και συναινούν στη δημιουργία νέου κρατικού στρατού, της διαβόητης Εθνικής Φρουράς, ο «κόκκινος» Σαντίνο αποσύρεται στα βουνά για να συνεχίσει τη μάχη.

- Ο πρόεδρος Αντόλφο Ντιάζ ενισχύθηκε από 16 πολεμικά πλοία των ΗΠΑ γεμάτα από πολεμικό υλικό και άντρες, 3.900 στρατιώτες, 865 πεζοναύτες και 215 αξιωματικούς συγκεκριμένα. Εγκαταλείποντας τα προσχήματα, ο νικαραγουανός ηγέτης παραδέχεται ούτε λίγο ούτε πολύ πως η κυβέρνησή του δεν ήταν παρά ένα δίκτυο εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων.

-Την ώρα που όλοι οι άλλοι καταθέτουν τα όπλα ενώπιον του επικεφαλής του εκστρατευτικού σώματος των ΗΠΑ, συνταγματάρχη Χένρι Στίμσον, κάποιος Σέζαρ Σαντίνο συνεχίζει τη μάχη από τα βουνά, απευθύνοντας την 1η Ιουλίου 1927 το πρώτο από τα περιβόητα διαγγέλματά του από το Σαν Αλμπίνο, ένα χωριό στα βόρεια της χώρας.

- Αυτή ήταν η έναρξη ενός επικών διαστάσεων αγώνα που δεν θα σταματούσε ουσιαστικά παρά με την ύπουλη δολοφονία του Σαντίνο το 1934. Πραγματικά βέβαια δεν σταμάτησε ποτέ, καθώς οι επίγονοί του θα θριάμβευαν τελικά το 1979 έναντι της στυγνής δικτατορίας του Σομόσα Γκαρσία.

- Η «Έφοδος στον Ουρανό», όπως ονομάστηκε το κίνημα του Σαντίνο, ξεκίνησε με το περίφημο κάλεσμά του: «Υπόσχομαι στη χώρα μου και την Ιστορία ότι το σπαθί μου θα αποκαταστήσει την εθνική τιμή και θα φέρει λευτεριά στους κατακτημένους. Θα σηκώσω το γάντι που μας ρίχνουν οι αισχροί κατακτητές και προδότες της πατρίδας μου. Οι άντρες μου κι εγώ θα χτίσουμε έναν τοίχο πάνω στον οποίο οι μυριάδες εχθροί της Νικαράγουας θα τσακιστούν και θα νικηθούν. Αλλά κι αν οι άντρες μου σκοτωθούν ζητώντας τη λευτεριά, θα αφήσουν τα κόκκαλα πολλών ταγμάτων επιδρομέων να ασπρίζουν στις πλαγιές των βουνών της πατρίδας μας».

-Ο Σαντίνο πολεμούσε μόνος τόσο τις αμερικανικές δυνάμεις κατοχής όσο και τους πρώην συντρόφους του στον αντικυβερνητικό αγώνα. Μέσα στις ταραχές, θα βρει τον χρόνο να παντρευτεί στις 18 Μαΐου 1927 την καλή του, μια νεαρή τηλεγραφίστρια της επανάστασης. Το δικό του αντάρτικο δεν ανησυχούσε καθόλου την εξουσία, καθώς όλο το κίνημα είχε καταθέσει τα όπλα και δεν απέμεναν παρά μερικοί τρελοί που είχαν πάρει τα βουνά. Αμερικανοί πεζοναύτες και η Εθνική Φρουρά της Νικαράγουας καταλάμβαναν εξάλλου τάχιστα τα εδάφη του, δεν φαινόταν λοιπόν πως θα έκανε σοβαρή αντίσταση ο Σαντίνο.

- Κι όμως, η επίθεση που έκανε στις 16 Ιουλίου 1927 σε ένα απόσπασμα πεζοναυτών ανησύχησε την Ουάσιγκτον και έφερε τον παγκόσμιο Τύπο στη μικρή αυτή γωνιά της Γης. Ο ανταρτοπόλεμος γενικεύτηκε και παρά το γεγονός ότι ο παθιασμένος επαναστάτης δεν θα κατάφερνε να απαλλάξει τις εθνικές εκλογές του 1928, του 1930 και του 1932 από την κηδεμονία των ΗΠΑ, ούτε και τον σχηματισμό της αμερικανοκρατούμενης Εθνοφυλακής φυσικά, δεν καταβλήθηκε ποτέ.

- Αντιθέτως, κέρδιζε ολοένα και μεγαλύτερα λαϊκά ερείσματα, αλλά και την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη σύσσωμης της Λατινικής Αμερικής. Όσο συνέχιζε τουλάχιστον να χτυπά τους Αμερικάνους όπου και όπως τους έβρισκε! Οι επιστολές που αντάλλαξαν μάλιστα ο αμερικανός τοποτηρητής Στίμσον και ο επαναστάτης Σαντίνο φανερώνουν τους διαφορετικούς δρόμους που είχαν διαλέξει στη ζωή. «Η λαϊκή κυριαρχία δεν είναι θέμα προς συζήτηση, αλλά προς υπεράσπιση με τα όπλα στο χέρι», του απάντησε ο «κόκκινος» επαναστάτης στις εκκλήσεις του για παράδοση των ανταρτών…

Απόσυρση των Αμερικανών και προδοσία

-Παρά το γεγονός ότι ήταν ουσιαστικά αποκομμένος και χωρίς συμμάχους, κατάφερε με τη συνεχή παρενόχληση να κάνει τον αμερικανό πρόεδρο να σκεφτεί μια ενδεχόμενη απόσυρση. Σε αυτό έπαιξε αναμφίβολα ρόλο πως οι ΗΠΑ είχαν ήδη βουτηχτεί στη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930, όταν οι στρατιωτικές παρεμβάσεις στο εξωτερικό έγιναν δυσβάσταχτα ακριβές.

- Τον Ιανουάριο του 1931, ο υπουργός Εσωτερικών πια Χένρι Στίμσον ανακοίνωσε επισήμως την απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Νικαράγουα μετά τις εκλογές του 1932. Οι Αμερικάνοι άφησαν ως διάδοχη κατάσταση την Εθνοφυλακή της Νικαράγουας, που ήταν στελεχωμένη ακόμα και με στρατιωτικούς των ΗΠΑ για να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος έκανε κουμάντο.

-Το καλοκαίρι του 1931, οι Σαντινίστας έκαναν μια σειρά από στοχευμένες επιθέσεις σε νευραλγικούς στόχους στα μήκη και τα πλάτη της Νικαράγουας. Παρά το γεγονός ότι είχαν στα χέρια τους αρκετές αγροτικές περιοχές και οικισμούς, οι επαναστάτες δεν προσπάθησαν να πάρουν στην κατοχή τους τα μεγάλα αστικά κέντρα.

- Τον Ιανουάριο του 1933, στο πλαίσιο της «πολιτικής της καλής γειτονίας», και ο τελευταίος αμερικανός πεζοναύτης εγκατέλειπε τη Μανάγουα. Ο παλιός σύντροφος του Σαντίνο, Χουάν Σακάσα, ανακηρύχθηκε πρόεδρος της χώρας και ο επαναστάτης, αφού χαιρέτισε τη νέα κυβέρνηση, υποσχέθηκε πως δεν θα χύσει το αίμα κανενός Αμερικανού στη χώρα, μιας και ο λαός των ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ ο εχθρός του, παρά η πολιτική της κυβέρνησής του.

-Σαντίνο και Σακάσα συναντήθηκαν τον Φεβρουάριο του 1934, έπειτα από τη διετή παραμονή του Σαντίνο στο Μεξικό, όταν ο αντάρτης δήλωσε την υποστήριξή του στον νέο πρόεδρο. Αυτή η Εθνική Φρουρά των ακροδεξιών προδοτών τού καθόταν όμως στον λαιμό, θεωρώντας πως οι σχέσεις της με την Αμερική ήταν ξεκάθαρες και αντισυνταγματικές.

- Ο υπεύθυνός της άλλωστε, στρατηγός Γκαρσία, ήταν μεγάλος πολέμιος του Σαντίνο και όλοι στην Εθνοφυλακή είχαν εχθρικά αισθήματα απέναντί του. Και χωρίς να το ξέρει ο νέος πρόεδρος, ο μετέπειτα δικτάτορας Γκαρσία μεθόδευε ήδη τη δολοφονία του επαναστάτη! Του πρότειναν μια συνάντηση ειρήνης δηλαδή στη Μανάγουα, στην οποία ο αντάρτης στρατηγός έκανε το λάθος να πάει στις 21 Φεβρουαρίου 1934 με τον αδερφό του και τους δυο στενότερους επιτελείς του. Τους εκτέλεσαν σε ένα σταυροδρόμι.

- Με τον παθιασμένο επαναστάτη και τους πιστούς Σαντινίστας του εκτός κάδρου, ο Σομόσα Γκαρσία θα έκανε το πραξικόπημά του δύο χρόνια αργότερα, το οποίο θα κρατούσε αυτόν και την οικογένειά του στο χουντικό τιμόνι της Νικαράγουας μέχρι το 1979, όταν μια νέα γενιά Σαντινίστας, επισήμως πια Μέτωπο Εθνικής Αντίστασης Σαντινίστας, θα γκρέμιζαν τους προδότες από την εξουσία τους.

- Όπως παραδέχονταν όλοι, ήταν η μνήμη της αντίστασης του ηρωικού Σαντίνο αυτή που εγκαθίδρυσε τον νέο αγώνα των Σαντινίστας, δείχνοντας πως οι λαοί δεν νικιούνται τελικά, παρά καταλαγιάζουν προσωρινά…

1979: Το κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

1979: Το κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.

1979: κίνημα των Σαντινίστας καταλαμβάνει την εξουσία στη Νικαράγουα.