Αναρτήσεις
«Ραγιάδες, ραγιάδες…»
- από Βαγγέλης Μιχάλης27 Ιουλίου 2012
https://www.pgeole.gr/
«Ακόμα τούτη την άνοιξη,
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
όσο να ‘ρθει ο Μόσκοβος,
ραγιάδες, ραγιάδες,
να φέρει το σεφέρι Μοριά και Ρούμελη...»
Τα σχεδόν 400 χρόνια υποδούλωσης από τους Τούρκους (1453-1821) ήταν η «μελανότερη» περίοδος στην Ελληνική ιστορία. Κι όμως αυτά τα χρόνια, το χειρότερο όλων, δεν ήταν η σκλαβιά, αλλά τα κατάλοιπα που άφησε πίσω της, αυτή η περίοδος. Μια σκοτεινή εποχή υποδούλωσης, αναλφαβητισμού, αμάθειας και χειραγώγησης. Μια εποχή, που 190 χρόνια μετά, έχει αφήσει έντονα στοιχεία στο «DNA» των Ελλήνων. Οι κάτοικοι της οποίας, είναι ως επί τω πλείστω ευθυνόφοβοι και συμφεροντολόγοι. Πάντα με το μυαλό στο να μείνει το… κακό μακριά τους, ή ακόμη καλύτερα, να το αντιμετωπίζουν ως «καλό». Και αν στα μαθητικά μας χρόνια όλοι μάθαμε τι σημαίνει «Γραικός» ή «Ίωνας» -όπως συνήθιζαν να μας αποκαλούν-, σίγουρα περάσαμε σαν κάτι αδιάφορο το… «Ραγιάς».
Το λεξικό αναφέρει χαρακτηριστικά:
Ραγιάς: Αραβικής προέλευσης λέξη (ράγι=κοπάδι) που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι για τους μη μουσουλμάνους κατοίκους της Τουρκίας. Η σημασία της λέξης ήταν περιφρονητική και είχε την έννοια του σκλάβου. Η πλειοψηφία των ραγιάδων ήταν Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι και Φράγκοι. Είχαν ελάχιστα δικαιώματα, τους απαγορευόταν να έχουν τις συνήθειες των Τούρκων σε ό,τι αφορά το ντύσιμο, την κατοικία κ.λπ. και ήταν υποχρεωμένοι να προσκυνούν τους Τούρκους και να καταβάλλουν κεφαλικό φόρο, το λεγόμενο "χαράτσι". Μέχρι το 1632 οι ραγιάδες υπόκεινταν και στο φοβερό "φόρο αίματος", το παιδομάζωμα.
Εν έτη 2012, οι «ραγιάδες» ζουν ανάμεσα μας και δυστυχώς πολλοί από εμάς, ίσως και να είμαστε ένα είδος «ραγιά» χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Έτσι άλλωστε μας το πέρασαν οι παλιότερες γενιές. Ίσως αυτό να είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που σαν χώρα φτάσαμε σε αυτό το σημείο.
Στην πόλη του φαίνεσθε (σ.σ. Πάτρα) και στην κοινωνία που μεγαλύτερη σημασία έχει τι θα πει ο διπλανός, από το τι πραγματικά ισχύει, τόσα χρόνια η συμπεριφορές δεν άλλαξαν πολύ. «Κυβερνήσεις» έπεσαν, «κυβερνήσεις» ήρθαν, αλλά οι άνθρωποι έμειναν ίδιοι. Να κοιτούν τον διπλανό τους να «πέφτει» και αυτοί να λένε «ευτυχώς δεν ήμουν εγώ». Μαθημένοι στο να σκύβουν το κεφάλι στον «πασά» και τον «κοτζαμπάση», χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Με το μυαλό στο να αποκτήσουν προνόμια και καίριες θέσεις, αξιώματα και οικονομική ευχέρεια. Να γίνουν στελέχη επί των ημερών του σουλτάνου. Κοιτώντας πάντα το χώμα, ποτέ τον ουρανό. Ίσως γι’ αυτό δεν ξέρουν πως υπάρχει και το… αύριο, το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή και σίγουρα κάτι σπουδαίο…η ελπίδα.
Ξεχνάνε κάποιοι, πως ένας… τσαγκάρης (σ.σ. Π. Καρατζάς) και μερικοί ακόμη απλοί Πατρινοί πολίτες ήταν αυτοί που ξεσηκώθηκαν κατά των Τούρκων, δίνοντας το σύνθημα για ελευθερία. Στη πλατεία του Αγίου Γεωργίου πραγματοποιήθηκε η ορκωμοσία των αγωνιστών από τον μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό.
Συνεχίστε να είστε υπόδουλοι. Κάτω το κεφάλι και όταν περάσει ο πάσας, αμέσως κάτω από το άλογο και πάντα σκυφτοί. Να περάσει και αυτό και… όλα καλά.
ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ χωρίς ψυχή, με μόνο σας μέλημα την βόλεψη σας, χωρίς μάχη δεν γίνεται ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, δεν αλλάζει ο κόσμος. Από την δουλειά σας, την ζωή σας, ακόμη και την σκέψη σας.
ΥΓ1: Έχω φίλους που από πέρσι μου λένε: «Δεν φοβάσαι με αυτά που γράφεις;». Η απάντηση δόθηκε -ξέρουν αυτοί-.
ΥΓ2: Χαίρομαι που δεν με νοιάζει να είμαι ένας από αυτούς που κατάντησαν έτσι κάτι που κάποτε όλοι θεωρούσαν… λειτούργημα.
ΥΓ3: Και επειδή στους καιρούς που ζούμε, κάτι τέτοια κείμενα γίνονται «όπλο» στα… ηλεκτρονικά χέρια ανθρώπων με λάθος-ακραίες- πεποιθήσεις και με παρουσία τώρα τελευταία, σαν τα σαλιγκάρια μετά την καταιγίδα, ας βολευτούν με άλλα σάιτ για την προπαγάνδα τους.
