Λεγόταν Μιλόσεβιτς, τον θυμάστε; Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης.

https://www.imerodromos.gr/

Το παρακάτω άρθρο ενόχλησε. Οι ειδικοί, δε, στους βομβαρδισμούς, διαθέτουν και τους μηχανισμούς της ΝΑΤΟλογοκρισίας. Ως εκ τούτου έχει τύχει… ευγενούς μεταχείρισης από τους ΝΑΤΟμπατσους των Ellinika Hoaxes και της παρεμφερούς ΝΑΤΟγλίτσας. Οι απαντήσεις στους πραγματικούς ΨΕΥΤΕΣ και στα τσιράκια της ΝΑΤΟπροπαγάνδας επισυνάπτονται στο κείμενο.

 Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

- Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τον Κάρατζιτς τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.

- (εδω το απόσπασμα της απόφασης International Tribunal for the Prosecution of Persons Responsible for Serious Violations of International Humanitarian Law Committed in the Territory of the former Yugoslavia since 1991, Case No.: IT-95-5/18-T, Date: 24 March 2016 –icty.org.pdf).

Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.

«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.

Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.

Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:

«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».

Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.

Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».

Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:

Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…

Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο… Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…

Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…

Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…

Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000… Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά… Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων… Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…

Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.

Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.

Αλλά, ας θυμηθούμε:

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:

α)Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!

β)Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500…

Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.

Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;

Ας δούμε:

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).

Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».

Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».

Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:

«Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της “Μεγάλης Αλβανίας”».

Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).

Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 – 516 80/32 426), σημειωνόταν:

«Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου…».

Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν:

«Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο… Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».

Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ’ άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!

Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;

Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την …«εθνοκάθαρση »;

Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ – «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.

Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.

Το προφανές μόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.

Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.

Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμούσυνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.

Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον – αθωωμένο – Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Οι κύριοι του ΧΥΖ με εγκαλούν επί διήμερο σαν “ψευτοαριστερό” – “ψευτοιμπεριαλιστή” διότι “ψεύδομαι” όσον αφορά την αθώωση Μιλόσεβιτς, ότι αυτός δεν αθωώθηκε γιατί το δικαστήριο αφορούσε τον Κάρατζιτς και άρα εγώ στηρίζω τις εθνικιστικές σφαγές στην Βοσνία κοκ.

Πάμε, λοιπόν: 

α) Στην Γιουγκοσλαβία έγινε εμφύλιος πόλεμος. Το πως αναζωπυρώθηκαν και αξιοποιήθηκαν οι εθνικισμοί από τους Δυτικούς ώστε να επέμβουν γνωστά. Γνωστές επίσης οι ευθύνες του Μιλόσεβιτς που πίστεψε ότι με συμφωνίες τύπου Ντέιτον θα ικανοποιούσε τις ορέξεις των ιμπεριαλιστών.

  

β) Εδώ είναι η απόφαση του δικαστηρίου – προσιτή στον καθένα: icty.org.pdf

  γ) Ενα δικαστήριο που στήθηκε από αυτούς που διαλύσανε την Γιουγκοσλαβία, και μάλιστα 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Μιλόσεβιτς, ομολογεί ότι δεν διαθέτει στοιχεία εμπλοκής του Μιλόσεβιτς στην σφαγή στη Σρεμπρένιστα (παράγραφος 3460), ομολογεί ότι υπήρχε διάρρηξη σχέσεων Μιλόσεβιτς – Κάρατζιτς (σημείωση 11027), διαπιστώνει σε ειδικό κεφάλαιο για τον Μιλόσεβιτς (από σελίδα 1235 – 1245, παρ.3277, 3279, 3280, 3283, 3288, 3292, 3294, 3296 κλπ) “διαφωνία” Μιλόσεβιτς – Κάρατζιτς, ομολογία Κάρατζιτς ότι “τα έχουν σπάσει”, καταδίκη του Μιλόσεβιτς της εθνοκάθαρσης, “απογοήτευση” Κάρατζιτς από Μιλόσεβιτς, καταγγελία Κάρατζιτς από Μιλόσεβιτς μέσα στο ίδιο το σερβοβοσνιακό κοινοβούλιο και τα διεθνή φόρα και καταλήγει να διαπιστώνει μέχρι και την “πλήρη ρήξη” μεταξύ Μιλόσεβιτς – Κάρατζιτς (δείτε τα παρακάτω σημεία της απόφασης).

 

 δ) Γιατί οι κύριοι του ΧΥΖ κρύβουν αυτά τα στοιχεία της απόφασης από τους αναγνώστες τους;

 ε) Είναι φανερό ότι οι κύριοι του ΧΥΖ πασχίζουν μέσα από νομικισμούς να πνίξουν τις πολιτικές εκτιμήσεις και τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τις ομολογίες του δικαστηρίου επιδιδόμενοι σε δικολαβισμούς του τύπου δεν μπορούσε να αθωωθεί ο Μιλόσεβιτς γιατί είχε…πεθάνει, δεν αφορούσε αυτόν το δικαστήριο αλλά τον Κάρατζιτς κι άλλα τέτοια… ευφυή. Γιατί;

 στ) Το τι είσαι σε αυτή τη ζωή προκύπτει από τις πράξεις σου. Ομολογώ ότι εγώ τόσο “κομμουνιστής” και τόσο “αντιιμπεριαλιστής” ώστε να γλείφω όπως αυτοί τις ΝΑΤΟβόμβες ούτε είμαι ούτε θα υπάρξω ποτέ.

  ζ) Μαζί με την απόφαση που παρέθεσα παραπάνω και τα παραθέματα που ακολουθούν, τους χαρίζω και μια φωτογραφία από το βομβαρδισμένο Βελιγράδι να την έχουν και να καμαρώνουν μαζί με τους φίλους τους για τον “αντιιμπεριαλισμό” τους.

 η) Τους εύχομαι την άλλη φορά να είναι καλύτερα διαβασμένοι ώστε ο επόμενος που θα συκοφαντήσουν να διαθέσει περισσότερο χρόνο για να τους ξεφτιλίσει απ’ ότι εγώ.

Σερβία: Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια .

 Yugoslavia.

Από: Παναγιώτης Μπουγάς .

Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ .

- Εν έτει 1999 και πιο συγκεκριμένα στις 24 Μαρτίου σημειώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα της ανθρωπότητας. Μια Νατοϊκή επέμβαση που πραγματικά θα μείνει αξέχαστη στους Σέρβους και όχι μόνο. Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ προκάλεσε υπέρογκες υλικές καταστροφές στην τότε Γιουγκοσλαβία (συμπεριλαμβανόταν και το Μαυροβούνιο), αλλά και τον αφανισμό πολλών ανθρώπων. Στόχος ήταν να δοθεί ένα τέλος στις ενέργειες του σερβικού στρατού εναντίων των Αλβανών (γνωστοί και ως UCK) στο Κοσσυφοπέδιο ή διαφορετικά Κόσοβο. Ο τερματισμός των εχθροπραξιών αυτών υποδήλωνε και τον τερματισμό της σερβικής κυριαρχίας στο Κόσοβο, που το 2008 ανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητο κράτος (γεγονός που δεν είναι καθολικώς αποδεκτό).

- Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ διήρκησε συνολικά εβδομήντα οκτώ ημέρες, κατά τη διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν πάνω από δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι… Σύμφωνα με στοιχεία που παρέθεσε το Κόσοβο, κάτι τέτοιο έχει αναγνωριστεί από εκατό δεκαπέντε χώρες, ενώ η Σερβία υποστηρίζει πως έχει γίνει αποδεκτό από εκατό χώρες. Ωστόσο, από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν το έχουν αναγνωρίσει, μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ισπανία, η Ρουμανία και η Σλοβακία.

- Για τους Σέρβους, ήταν αδιανόητο να γίνει κατανοητό πώς μια τέτοια ιταμή και αποτρόπαια πράξη σαν κι αυτή, μπορεί να λάβει χώρα στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Η καθημερινότητά τους ήταν ο φόβος και το αίσθημα της επιβίωσης. Τα εφόδια ήταν πενιχρά, καθώς στα σούπερ μάρκετ δεν υπήρχε ούτε τροφή ούτε άφθονο νερό. Συλλήβδην, η κατάσταση ήταν οδυνηρή, το τοπίο απέπνεε μια αίσθηση εγκατάλειψης και οι δομές έμοιαζαν με ερείπια.

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ορμητήριο της κύριας αεροπορικής δύναμης αποτελούσαν οι ιταλικές βάσεις της Gioia del Colle (πλησίον του Μπάρι), του Aviano και της Piacenza, απ’ όπου απογειώθηκαν και γερμανικά μαχητικά.

- Η πρώτη περιοχή που βομβαρδίστηκε ήταν το Κόσοβο και εν συνεχεία το Βελιγράδι, το Νις, το Νόβι Σαντ, το Λέσκοβατς, η Ποντγκόριτσα  (η σημερινή πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου), το Σόμπορ (βόρεια Σερβία), η Σουμπότιτσα και ουσιαστικά καμία πόλη δεν την ”γλύτωσε”. Στο Καπάονικ (οροσειρά), μάλιστα, της Σερβίας ένας στρατιώτης έτρεχε έντρομος φωνάζοντας «Άρχισε ο βομβαρδισμός, φυλαχτείτε όλοι. Μπείτε σε καταπακτές και υπόγεια». Στο Προκούπλιε έπεσαν πύραυλοι σ’ ένα στρατώνα, από τον οποίο ανασύρθηκε νεκρός ένας στρατιώτης με τον σκύλο του. Στο Βελιγράδι ανατινάχθηκε ο τηλεοπτικός σταθμός RTS. Στο Λέσκοβατς (πόλη στη νότια Σερβία) βομβαρδίστηκε το εργοστάσιο Ζντράβλιε, που παρήγαγε φάρμακα. Στο Νόβι Σαντ κατεδαφίστηκαν γέφυρες, οι εθνικές οδοί καταστράφηκαν, τα νοσοκομεία, το αεροδρόμιο, οι χημικές βιομηχανίες, έγιναν σμπαράλια. Τέλος, στην περιοχή Κουρσούμλιγια σκοτώθηκαν δεκατρείς άοπλοι και κατεδαφίστηκε ένα μοναστήρι του 12ου αιώνα.

- Βάσει στοιχείων του ΝΑΤΟ, οι πύραυλοι με το απεμπλουτισμένο ουράνιο (DU) ήταν τριανταένα χιλιάδες, ενώ σύμφωνα με τους Σέρβους πενήντα χιλιάδες, προξενώντας σοβαρότατα προβλήματα υγείας που είναι εμφανή μέχρι και σήμερα. Πολλοί είναι οι επαΐοντες  που υποστηρίζουν πως οι Σέρβοι έχουν, εξαιτίας αυτού, προβλήματα στην αναπαραγωγή, γενετικές επιπτώσεις, αλλά και νευρολογικές παθήσεις.

- Η Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια δεν επελέγησαν τυχαία ως πεδίο επίδειξης ισχύος του ΝΑΤΟ. Και αυτό γιατί αποτελούσαν περιοχές που έγινε η πετρωτή γέφυρα δύο Παγκόσμιων πολέμων. Βέβαια, ο πόλεμος αυτός ήταν η αρχή, σύμφωνα και με τα λεγόμενα του Κλίντον τον Ιούνιο του 1999: «Αυτό που κάναμε στο Κοσσυφοπέδιο μπορούμε να το ξανακάνουμε τώρα, μπορούμε να το κάνουμε αύριο αν είναι αναγκαίο, είτε στην Αφρική, είτε στην Κεντρική Ευρώπη».

- «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα»,  όπως έλεγε και ο Καρλ Μαρξ. Τα διδάγματά της αναρίθμητα και τα μηνύματά της διαχρονικά!

 - Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:

- The US War on Yugoslavia: Ten Years Later. Ανακτήθηκε από https://www.huffpost.com/entry/the-us-war-on-yugoslavia_b_211172?guccounter=1

-  (On the origin of the name “Merciful Angel”). Ανακτήθηκε από https://www.rts.rs/

- Την έλεγαν “Γιουγκοσλαβία”… Ανακτήθηκε από https://www.imerodromos.gr/tin-elegan-quot-gioygkoslavia-quot/

https://inserbia.info/

 POLITICS

ICTY Exonerates Slobodan Milosevic for War Crimes

written by Marco Co June 24, 2016

BELGRADE – The International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia (ICTY) in The Hague has determined that the late Serbian president Slobodan Milosevic was not responsible for war crimes committed during the 1992-95 Bosnian war.

In a stunning ruling, the trial chamber that convicted former Bosnian-Serb president Radovan Karadzic of war crimes and sentenced him to 40 years in prison, unanimously concluded that Slobodan Milosevic was not part of a “joint criminal enterprise to victimize Muslims and Croats during the Bosnian war.

The March 24th Karadzic judgment states that “the Chamber is not satisfied that there was sufficient evidence presented in this case to find that Slobodan Milosevic agreed with the common plan to permanently remove Bosnian Muslims and Bosnian Croats from Bosnian Serb claimed territory.

The Karadzic trial chamber found that “the relationship between Milosevic and the Accused had deteriorated beginning in 1992; by 1994, they no longer agreed on a course of action to be taken. Furthermore, beginning as early as March 1992, there was apparent discord between the Accused and Milosevic in meetings with international representatives, during which Milosevic and other Serbian leaders openly criticized Bosnian Serb leaders of committing ‘crimes against humanity’ and ‘ethnic cleansing’ and the war for their own purposes.

The judges noted that Slobodan Milosevic and Radovan Karadzic both favored the preservation of Yugoslavia and that Milosevic was initially supportive, but that their views diverged over time. The judgment states that “from 1990 and into mid-1991, the political objective of the Accused and the Bosnian Serb leadership was to preserve Yugoslavia and to prevent the separation or independence of BiH, which would result in a separation of Bosnian Serbs from Serbia; the Chamber notes that Slobodan Milosevic endorsed this objective and spoke against the independence of BiH.

The Chamber found that “the declaration of sovereignty by the SRBiH Assembly in the absence of the Bosnian Serb delegates on 15 October 1991, escalated the situation, but that Milosevic was not on board with the establishment of Republika Srpska in response. The judgment says that “Slobodan Milosevic was attempting to take a more cautious approach.

The judgment states that in intercepted communications with Radovan Karadzic, “Milosevic questioned whether it was wise to use ‘an illegitimate act in response to another illegitimate act’ and questioned the legality of forming a Bosnian Serb Assembly.

The judges also found that “Slobodan Milosevic expressed his reservations about how a Bosnian Serb Assembly could exclude the Muslims who were ‘for Yugoslavia’.

The judgment notes that in meetings with Serb and Bosnian Serb officials “Slobodan Milosevic stated that ‘[a]ll members of other nations and ethnicities must be protected’ and that ‘[t]he national interest of the Serbs is not discrimination’.

Also, that “Milosevic further declared that crime needed to be fought decisively.

The trial chamber notes that “In private meetings, Milosevic was extremely angry at the Bosnian Serb leadership for rejecting the Vance-Owen Plan and he cursed the Accused. They also found that “Milosevic tried to reason with the Bosnian Serbs saying that he understood their concerns, but that it was most important to end the war.

The judgment states that “Milosevic also questioned whether the world would accept that the Bosnian Serbs who represented only one-third of the population of BiH would get more than 50% of the territory and he encouraged a political agreement.

At a meeting of the Supreme Defense Council, the judgment says that “Milosevic told the Bosnian Serb leadership that they were not entitled to have more than half the territory in BiH, stating that: ‘there is no way that more than that could belong to us! Because we represent one-third of the population. […] We are not entitled to in excess of half of the territory – you must not snatch away something that belongs to someone else! […] How can you imagine two-thirds of the population being crammed into 30% of the territory, while 50% is too little for you?! Is it humane, is it fair?!’

In other meetings with Serb and Bosnian Serb officials, the judgment notes that Milosevic “declared that the war must end and that the Bosnian Serbs’ biggest mistake was to want a complete defeat of the Bosnian Muslims.

Because of the rift between Milosevic and the Bosnian-Serbs, the judges note that “the FRY reduced its support for the RS and encouraged the Bosnian Serbs to accept peace proposals.

The Tribunal’s determination that Slobodan Milosevic was not part of a joint criminal enterprise, and that on the contrary he “condemned ethnic cleansing is of tremendous significance because he got blamed for all of the bloodsheds in Bosnia, and harsh economic sanctions were imposed on Serbia as a result. Wrongfully accusing Milosevic ranks right up there with invading Iraq only to find that there weren’t any weapons of mass destruction after all.

Slobodan Milosevic was vilified by the entire western press corps and virtually every politician in every NATO country. They called him “the Butcher of the Balkans. They compared him to Hitler and accused him of genocide. They demonized him and made him out to be a bloodthirsty monster, and they used that false image to justify not only economic sanctions against Serbia but also the 1999 NATO bombing of Serbia and the Kosovo war.

Slobodan Milosevic had to spend the last five years of his life in prison defending himself and Serbia from bogus war crimes allegations over a war that they now admit he was trying to stop. The most serious charges that Milosevic faced, including the charge of genocide, were all in relation to Bosnia. Now, ten years after his death, ICTY admits that he wasn’t guilty after all.

The ICTY did nothing to publicize the fact that they had cleared Milosevic of involvement in the joint criminal enterprise. They quietly buried that finding 1,303 pages into the 2,590 page Karadzic verdict knowing full well that most people would probably never bother to read it.

The presiding judge in the Radovan Karadzic trial, O-Gon Kwon of South Korea, was also one of the judges in the Slobodan Milosevic trial. Milosevic’s exoneration by the Karadzic trial chamber may be an indication of how the Milosevic chamber would have eventually ruled, at least on the Bosnia charges, if Milosevic had lived to see the conclusion of his own trial.

It’s worth recalling that Slobodan Milosevic died under a very suspicious set of circumstances. He died of a heart attack just two weeks after the Tribunal denied his request to undergo heart surgery in Russia. He was found dead in his cell less than 72 hours after his attorney delivered a letter to the Russian Ministry of Foreign Affairs in which he said that he feared he was being poisoned.

The Tribunal’s official report on the inquiry into his death confirmed that “Rifampicin had been found in a blood sample taken from Mr. Milosevic on 12 January 2006. And that “Mr. Milosevic was not told of the results until 3 March 2006 because of the difficult legal position in which Dr. Falke (the Tribunal’s chief medical officer) found himself by virtue of the Dutch legal provisions concerning medical confidentiality.

The presence of Rifamycin (a non-prescribed drug) in Milosevic’s blood would have counteracted the high blood pressure medication he was taking and increased his risk of the heart attack that ultimately did kill him. The Tribunal’s admission that they knew about the Rifampicin for months, but didn’t tell Milosevic the results of his own blood test until just days before his death because of “Dutch legal provisions concerning medical confidentiality is an incredibly lame and disingenuous excuse. There is no provision of Dutch law that prohibits a doctor from telling the patient the results of his own blood test — that would be idiotic. On the contrary, concealing such information from the patient could be seen as malpractice.

This all gives rise to well-founded suspicion that powerful geopolitical interests would rather Milosevic die before the end of his trial than see him acquitted and have their vicious lies exposed. U.S. State Department cables leaked to Wikileaks confirm that The Tribunal did discuss Milosevic’s medical condition and his medical records with U.S. Embassy personnel in The Hague without his consent. They clearly didn’t care about medical confidentiality laws when they were blabbing about his medical records to the American embassy.

It’s an unsatisfying outcome that Milosevic has been quietly vindicated for the most serious crimes that he was accused of some ten years after his death. At a minimum financial compensation should now be paid to his widow and his children, and reparations should be paid to Serbia by the western governments who sought to punish Serbia in order to hold Milosevic “accountable for crimes that their own Tribunal now admits he wasn’t responsible for and was, in fact, trying to stop.

Αμερικανική ιστοσελίδα σε αντίστοιχο άρθρο της έγραψε ότι αυτό το «Νατοϊκό δικαστήριο εφαρμόζει τον Νόμο του Λυντς για να δικαιολογήσει την επιδρομή στη Σερβία.»

 

 Η δεύτερη αθώωση του Μιλόσεβιτς από το Δικαστήριο της Χάγης!

Από Militaire News -11/12/2017 | 17:20

Αndy Wilcoxson, Journal Strategic Culture. 

- Μετάφραση: Μιχ. Στυλιανού

- ΄Υστερα από 11 και πλέον χρόνια από τον θάνατό του, ένα δεύτερο τμήμα του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στην Χάγη αποφάνθηκε ότι ο πρώην Πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δεν ήταν υπεύθυνος για τα εγκλήματα πολέμου που διεπράχθησαν στην Βοσνία, όπου σημειώθηκαν οι χειρότερες αγριότητες κατά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Αλλά η ετυμηγορία είναι θαμμένη σε μιαν υποσημείωση του τέταρτου τόμου της απόφασης καταδίκης του Βόσνιου-Σέρβου  στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς σε ισόβια. Στην υποσημείωση (!) αναφέρεται πως οι δικαστές ομόφωνα αποφάνθηκαν ότι: « Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο δεν αποδεικνύουν ότι οι Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, Γιόβικα Στάνισιτς, Φράνκο Σιμάτοβιτς, Ζέλικο Ραζνάτοβις ή Βότζισλαβ Σέσελιτζ συμμετείχαν στην κοινή εγκληματική επιδίωξη», να δημιουργήσουν μια εθνικά ομοιογενή βόσνιο-σερβική οντότητα με την εκτέλεση των εγκλημάτων που επικαλείται το κατηγορητήριο.

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική ομολογία, επειδή το σύνολο ουσιαστικά του Δυτικού Τύπου και όλοι πολιτικοί ηγέτες σε όλες της Δυτικές χώρες δεν έπαψαν να μας λένε τα τελευταία 25 χρόνια πως ο Μιλόσεβιτς ήταν ένα γενοκτόνο τέρας, κομμένο  στα ίδια μέτρα με τον Αδόλφο Χίτλερ. Μας έλεγαν πως πρόκειται για τον «Χασάπη των Βαλκανίων», αλλά δεν παρουσίασαν ποτέ κάποιο στοιχείο σε στήριξη αυτών των κατηγοριών. Μας βομβάρδιζαν με ψέματα για να δικαιολογήσουν τις οικονομικές κυρώσεις και την στρατιωτική επιδρομή του ΝΑΤΟ εναντίον του λαού της Σερβίας –ακριβώς όπως μας έλεγαν ψέματα για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ.

Αυτό είναι το δεύτερο στη σειρά τμήμα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την Πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) που αποφαίνεται υπέρ της αθωότητας του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς. Πέρυσι το τμήμα εκδίκασης του Ράντοβαν Κάραζιτς εξέδωσε πανομοιότυπη απόφαση.

Το δικαστήριο δεν έκανε τίποτα για να γνωστοποιήσει στο ευρύ κοινό αυτά τα συμπεράσματά του, παρά το γεγονός ότι ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς αντιμετώπιζε 66 κατηγορίες, για γενοκτονία, εγκλήματα πολέμου και  εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, από το ίδιο δικαστήριο.

Ο Μιλόσεβιτς πέθανε κατά την προφυλάκισή του, προ της περάτωσης της δίκης του. Βρέθηκε νεκρός στο κελί του, μετά από καρδιακή προσβολή στο κρατητήριο του ΟΗΕ, δυο βδομάδες μετά την απόρριψη από το δικαστήριο αίτησης του για προσωρινή αποφυλάκιση, προκειμένου να υποβληθεί στην εγχείρηση της καρδιάς που θα έσωζε τη ζωή του.*

Ο δρ. Λέο Μποκερία, ειδικός της στεφανιαίας, που θα επόπτευε την θεραπεία του Μιλόσεβιτς στο Ιατρικό Κέντρο Μπακούλεφ, δήλωσε: «Εάν ο Μιλόσεβιτς μεταφερόταν σε οποιοδήποτε ειδικό ρωσικό νοσοκομείο και πολύ περισσότερο σε τέτοιο θεραπευτικό ίδρυμα όπως το δικό μας, θα υποβαλλόταν σε στεφανιογραφία, θα του τοποθετούσαμε δύο «στεν» και θα ζούσε για πολλά ακόμη χρόνια. Πέθανε ένας άνθρωπος στην εποχή μας, όταν υπάρχουν όλες οι μέθοδοι θεραπείας -και  οι προτάσεις της χώρας μας και η φήμη της ιατρικής μας περιφρονήθηκαν. ΄Ετσι κατάφεραν να κάνουν αυτό που επιδίωκαν.»

Λιγότερο από 72 ώρες πριν τον θάνατο του Μιλόσεβιτς, ο δικηγόρος του επέδωσε μιαν επιστολή στο ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, στην οποία ο κρατούμενος εξέφραζε τον φόβο πως τον δηλητηριάζουν.

Η έρευνα του δικαστηρίου για τα αίτια θανάτου επιβεβαίωσε ότι σε μια των εξετάσεων αίματος διαπιστώθηκε η παρουσία του φαρμάκου Rifampicin (του οποίου η μη συνταγολογούμενη χορήγηση θα μπορούσε να είχε ακυρώσει την αποτελεσματικότητα των  φαρμάκων που έπαιρνε ο Μιλόσεβιτς κατά της υψηλής πίεσης), αλλά ότι ο ίδιος δεν ενημερώθηκε για το εύρημα παρά μετά παρέλευση μηνών, «λόγω της δύσκολης θέσης στην οποία βρέθηκε ο επικεφαλής  της ιατρικής υπηρεσίας του δικαστηρίου, εξ αιτίας των ολλανδικών νομικών κανονισμών σχετικά με το ιατρικό απόρρητο.»

Ωστόσο δεν υπάρχουν ολλανδικοί κανονισμοί που απαγορεύουν την γνωστοποίηση στον ασθενή των αποτελεσμάτων  εξέτασης του δικού του αίματος και αμερικανικά διπλωματικά τηλεγραφήματα που αποκάλυψε η  Γουίκυληκς  αποδεικνύουν πως το δικαστήριο δεν έδινε δεκάρα για το ιατρικό απόρρητο, αφού έδινε λεπτομερείς αναφορές για την υγεία του Μιλόσεβιτς και για τις ιατρικές εξετάσεις του στο προσωπικό της αμερικανικής πρεσβείας στη Χάγη -χωρίς την συγκατάθεση του κρατουμένου ασθενούς Μιλόσεβιτς.

Η δίκη του Μιλόσεβιτς εξελισσόταν άσχημα για την κατηγορία. Ήταν πασιφανές  για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή ότι ήταν αθώος των εγκλημάτων που του καταλόγιζαν. Ο Τζέιμς Μπισέ, Καναδός πρώην πρεσβευτής στη Γιουγκοσλαβία , δήλωσε πως η δίκη Μιλόσεβιτς «είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας σταλινικής θεατρικής δίκης». Ο Τζωρτζ Κένυ, που διηύθυνε το τμήμα Γιουγκοσλαβίας στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, επίσης κατήγγειλε την διεξαγωγή της δίκης Μιλόσεβιτς ως  «ενδογενώς άδικη, ισοδυναμούσα με τίποτα περισσότερο από μια θεαματική πολιτική δίκη.»

Η δίκη ήταν μια καταστροφή για το κύρος του δικαστηρίου. Στη μέση της παρουσίασης των επιχειρημάτων της κατηγορίας οι Τάϊμς του Λονδίνου δημοσίευσαν ένα άρθρο που συκοφαντούσε την σύζυγο του Μιλόσεβιτς και θρηνούσε για το γεγονός ότι «μια από τις ειρωνείες της δίκης του Μιλόσεβιτς είναι ότι ενίσχυσε την δημοτικότητα του. ΄Ωρες  άμεσης τηλεοπτικής αναμετάδοσης της δίκης έκαναν πολλούς Σέρβους να τον αγαπήσουν ξανά.»

Ενώ η δίκη αύξησε την δημοτικότητα του Μιλόσεβιτς, καταρράκωσε την αξιοπιστία του δικαστηρίου στο σερβικό κοινό. Οι Σέρβοι παρακολουθούσαν τη δίκη στη τηλεόραση και όταν στον τρίτο χρόνο της δίκης το σερβικό υπουργείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων διεξήγαγε μια δημοσκόπηση διαπιστώθηκε ότι « τα τρία τέταρτα των Σέρβων πολιτών πίστευαν ότι το Δικαστήριο της Χάγης είναι ένα πολιτικό όργανο αντί για νομικός θεσμός.»

Στο τέλος του 2005 οι κατήγοροι του Μιλόσεβιτς ζητούσαν να διακοπεί η τηλεοπτική μετάδοση της δίκης γιατί είχε τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Ο Τιμ Γιούντα, πολύ γνωστός αντί-Μιλόσεβιτς δημοσιογράφος και συγγραφέας έγραψε πως «η δίκη της Χάγης πηγαίνει απαίσια, μετατρέποντας τον Μιλόσεβιτς στα μάτια του κοινού από ένοχο εγκλημάτων πολέμου σε Σέρβο ήρωα».

Οι οπαδοί του Μιλόσεβιτς, από την άλλη πλευρά, επέμεναν να συνεχιστεί η μετάδοση των συνεδριάσεων του δικαστηρίου, επειδή ήξεραν πως ήταν αθώος και ήθελαν να το δει και το κοινό με τα μάτια του.

Η αθώωση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς από το ίδιο δικαστήριο που τον σκότωσε πριν έντεκα χρόνια δεν αποτελεί παρηγοριά για τον λαό της Σερβίας. Ο σερβικός λαός υποβλήθηκε σε χρόνια οικονομικών κυρώσεων και σε εκστρατεία Νατοϊκών βομβαρδισμών με ψευδείς κατηγορίες  εναντίον του προέδρου του.

Μολονότι το δικαστήριο τελικά ομολόγησε ότι δεν είχε στοιχεία σε βάρος του Σλόμπονταν  Μιλόσεβιτς η κακόφημη λειτουργία του καθιστά διαβλητή κάθε του απόφαση.

Σημείωση Μτφ: Την μεθεπομένη της αυτοκτονίας του Κροάτη στρατηγού Σλόμπονταν Πράλζτζακ μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, στις 29 Νοεμβρίου, η γαλλική ιστοσελίδα «Διεθνές Δίκτυο» έγραψε σε σχετικό άρθρο της πως με τον αριθμό των θανάτων στο παθητικό του, το Δικαστήριο της Χάγης για την Γιουγκοσλαβία μοιάζει περισσότερο με γραφείο κηδειών παρά με δικαστικό ίδρυμα. Ο στρατηγός Πράλζτζακ –γράφει- ήταν ο 13ος πελάτης του. Στο ιστορικό του, το ΤΡΙΥ φαίνεται να «χάνει» κάθε χρόνο από έναν κατηγορούμενο ή καταδικασμένο, χωρίς να υπολογίζουμε τους μάρτυρες που τελευτούσαν υπό περίεργες συνθήκες.» Στο άρθρο απαριθμούνται και κατονομάζονται τα ονόματα υπουργών, δημάρχων, στρατηγών και στελεχών μυστικών υπηρεσιών -όλων Σέρβων.                       Αμερικανική ιστοσελίδα σε αντίστοιχο άρθρο της έγραψε ότι αυτό το «Νατοϊκό δικαστήριο εφαρμόζει τον Νόμο του Λυντς για να δικαιολογήσει την επιδρομή στη Σερβία.» 

The Raven and the Fox My, updated, version of the fable "The Raven and the Fox".

Predrag Srbljanin

3 February 2021

The Raven and the Fox

My, updated, version of the fable "The Raven and the Fox".

Yug .

ΣΕΡΒΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ??