Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Χασάν Ταχσίν πασά: ο πασάς που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες το 1912 – Η ζωή και η δράση του – Οι μάχες του με τον Ελληνικό Στρατό από το Σαραντάπορο ως τη Θεσσαλονίκη – Η παράδοση της συμπρωτεύουσας στους Έλληνες, η άρνησή του να δεχτεί τις δελεαστικές προτάσεις των Βουλγάρων και η φυγάδευσή του από τον Βενιζέλο – Η συνέντευξη του γιου του Χασάν Ταχσίν πασά στον «Ελληνικό Βορρά» το 1960

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»
 

Συμπληρώνονται σήμερα 113 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, στις 26 Οκτωβρίου 1912. Στη μεγάλη αυτή στιγμή της νεότερης ελληνικής ιστορίας έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε δύο άρθρα μας. Θα ασχοληθούμε σήμερα και με τον Χασάν Ταχσίν πασά, άγνωστο μάλλον στους περισσότερους αλλά πολύ σημαντικό Οθωμανό Στρατηγό που παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες και όχι στους Βουλγάρους, παρά τις επίμονες πιέσεις των τελευταίων που έφτασαν στο σημείο να επιχειρήσουν να τον δωροδοκήσουν για μία υπογραφή, με την οποία θα δεχόταν ότι η Θεσσαλονίκη παραδόθηκε και στους Βουλγάρους ταυτόχρονα με τους Έλληνες.

Ο 23χρονος τότε γιος του Ταχσίν, Κενάν, υπασπιστής του πατέρα του και γνώστης έξι γλωσσών (ελληνικά, αλβανικά, τουρκικά, αραβικά, περσικά και γαλλικά) ήταν παρών στη μακρά συνάντηση του πατέρα με τους Βούλγαρους και έγινε αποδέκτης μιας επιταγής με ιλιγγιώδες ποσό για μια απλή υπογραφή. Δεν διανοήθηκε καν να μπει σε συζήτηση με τον Βούλγαρο κομιστή της επιταγής. Ο Κενάν, πλήρες όνομα Κενάν Μεσαρέ (1889-1965) έδωσε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς» στις 26/10/1960, μέρος της οποίας, μαζί με άλλα στοιχεία για τον πατέρα του κυρίως, παραθέτουμε σήμερα. Ξεκινάμε με μια σύντομη βιογραφία του Ταχσίν πασά.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»
Ο Ταχσίν πασά υπογράφει την παράδοση της Θεσσαλονίκης

Χασάν Ταχσίν πασά (1845-1918)

Ο Χασάν Ταχσίν πασάς ήταν ανώτερος Οθωμανός στρατιωτικός, αλβανικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1845 στο εγκαταλελειμμένο σήμερα χωριό Μεσαρή της Αλβανίας, το οποίο βρίσκεται στα σύνορα με την Ελλάδα. Σπούδασε στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων από την οποία και αποφοίτησε. Γνώριζε άριστα ελληνικά. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως αγροφύλακας στην Κατερίνη το 1870. Αργότερα κατατάχθηκε στον Οθωμανικό Στρατό ως υπαξιωματικός. Σύντομα έγινε αξιωματικός και το 1881 ήταν Διοικητής της Οθωμανικής Χωροφυλακής των Ιωαννίνων. Στη συνέχεια για επτά χρόνια υπηρέτησε στην Κρήτη (1889-1896) (Ηράκλειο και Χανιά) ως στρατιωτικός Διοικητής Κρήτης (Διοικητής της Μεγαλονήσου ήταν ο Αλέξανδρος Καραθεοδωρή πασάς).

Το πέρασμά του από την Κρήτη σε μία ιδιαίτερα ταραχώδη εποχή χαρακτηρίστηκε από δικαιοσύνη και εντιμότητα και προσπάθεια να εξομαλύνει τις σχέσεις Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Το 1895 ήταν αυτός που διέσωσε από αρχαιοκάπηλους τη Δωδεκάδελτη Επιγραφή με τους Νόμους της Γόρτυνας, που αποτελεί τη βάση του Ευρωπαϊκού Ποινικού Δικαίου. Το 1897 ο Ταχσίν πολέμησε στη Θεσσαλία εναντίον των Ελλήνων και ανδραγάθησε. Μάλιστα, ο ίδιος ο σουλτάνος διέταξε ως ένδειξη μεγάλης ευαρέσκειας, τον προσωπικό του ζωγράφο Φάουστο Τζονάρο να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο του Ταχσίν.

Ο ίδιος ζωγράφος φιλοτέχνησε πίνακες από τα πεδία των μαχών Ελλήνων και Τούρκων στην Ελασσόνα, τον Δομοκό και τα Φάρσαλα που διεξήχθησαν το 1897. Ακολούθως, ο Ταχσίν βρέθηκε στο Ιράκ, τη Συρία και το 1908 στην Υεμένη, ακριτική επαρχία τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Εκεί, υπήρχαν μακροχρόνιες συγκρούσεις Οθωμανών με τοπικούς πολέμαρχους, που είχαν στοιχίσει τη ζωή χιλιάδων ανδρών της Αυτοκρατορίας. Το 1909, ο Ταχσίν πέτυχε την ειρήνευση της περιοχής.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Ταχσίν πασάς

Το 1911, διορίστηκε Διοικητής του 3ου Σώματος Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Εκεί είχε υπό τις διαταγές του, τον Ταγματάρχη Μουσταφά Κεμάλ, τον μετέπειτα Ατατούρκ! Πιθανότατα, μετά την επιστροφή του από την Υεμένη και για ένα μικρό χρονικό διάστημα (1910-1911) διορίστηκε βαλής Ιωαννίνων, προφανώς για να ικανοποιηθούν οι συμπατριώτες του Αλβανοί, που είχαν ξεσηκωθεί για να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.

Από το 1911, πάντως εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη με την οικογένειά του. Σύζυγός του ήταν η ελληνικής καταγωγής, Μουσουλμάνα στο θρήσκευμα, Χατιτζέ Ελμάζ. Απέκτησαν επτά παιδιά, από τα οποία επέζησαν τα τρία. Ανάμεσά τους και ο Κενάν, με σπουδές στα Γιάννενα και την Κωνσταντινούπολη, που συμμετείχε όπως είδαμε στις διαπραγματεύσεις για την παράδοση της Θεσσαλονίκης. Έμεινε στη συμπρωτεύουσα μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Κενάν Μεσαρέ Αυτοπροσωπογραφία

Το 1934, επέστρεψε στα Γιάννενα όπου παντρεύτηκε την ωραιότατη Ραφέτ, γλωσσομαθή επίσης. Στην πρωτεύουσα της Ηπείρου γεννήθηκαν τα παιδιά τους. Ο Κενάν Μεσαρέ, το όνομα του οποίου έχει δοθεί στον καινούργιο δρόμο που συνδέει την ανατολική με τη δυτική πλευρά των Ιωαννίνων, ήταν αυτοδίδακτος ζωγράφος. Φιλοτέχνησε πολλά έργα, τα περισσότερα δυστυχώς από τα οποία βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, καθώς ο ίδιος τα χάριζε. Όλα αυτά τα νέα στοιχεία για τον Ταχσίν πασά που αναφέραμε ήρθαν στην επιφάνεια χάρη στην πολυετή έρευνα του δημοσιογράφου και συγγραφέα Χρίστου Κ. Χριστοδούλου και περιέχονται στο βιβλίο του «Οι τρεις ταφές του Χασάν Ταχσίν πασά» (2007), αλλά και τη διδακτορική διατριβή του Ευάγγελου Κενσίζογλου.

Ο Κενσίζογλου σε άρθρο του στον διαδικτυακό τόπο epimithion.gr εστιάζει κυρίως στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Α’ Βαλκανικού Πολέμου και την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταχσίν πασά στον Κωνσταντίνο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η συνέντευξη του Κενάν Μεσαρέ στον «Ελληνικό Βορρά» στις 26/10/1960, όπου παραθέτει τις προσπάθειες των Βουλγάρων να πείσουν τον πατέρα του να υπογράψει ένα πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης και σε αυτούς. Ο Ταχσίν όμως αρνήθηκε.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Κωνσταντίνος και Ταχσίν πασάς, πίνακας του Κενάν Μεσαρέ

Σαραντάπορο και Γιαννιτσά: οι μεγάλες νίκες του Ελληνικού Στρατού

Μέσα από τα Απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν ολοκληρωμένα και συμπληρωμένα από τον γιο του Κενάν Μεσαρέ τη δεκαετία του 1950, ο Ταχσίν προσπαθεί να υπερασπιστεί τη δράση και τις αποφάσεις του. Ο γηραιός στρατιωτικός (67 ετών τότε) βρέθηκε να ηγείται του Η’ Σώματος Στρατού στη Θεσσαλία. Ο ίδιος επισημαίνει ότι υπήρχε απροθυμία νεότερων συναδέλφων του να αναλάβουν την αρχηγία.

Αδυνατώντας να προβλέψει η Οθωμανική Αυτοκρατορία την αντίδραση των χριστιανικών βαλκανικών κρατών και έχοντας ανοιχτεί σε πολλά μέτωπα (Υεμένη, Λιβύη όπου βρέθηκε αντιμέτωπη με τους Ιταλούς, Ανατολική Μεσόγειο και Μακεδονία-Θράκη, από τον Οκτώβριο του 1912, αναγκάστηκε στα Βαλκάνια να στηριχτεί κυρίως σε εφέδρους (redif) οι οποίοι ήταν σχετικά μεγάλοι σε ηλικία και ελλιπώς εξοπλισμένοι. Όσον αφορά την Ελλάδα, οι Οθωμανοί διέπραξαν το μέγα λάθος να κάνουν συγκρίσεις και παραλληλισμούς με το 1897. Δυστυχώς γι’ αυτούς τα πράγματα είχαν αλλάξει.

Ο Ελληνικός Στρατός ήταν πολύ καλύτερα προετοιμασμένος, με σύγχρονο εξοπλισμό και άρτια εκπαίδευση. Παράλληλα, η ντροπιαστική ήττα του 1897 είχε προκαλέσει στους Έλληνες τη διάθεση ανταπόδοσης και εκδίκησης. Στις 5/18 Οκτωβρίου ξεκίνησαν από τη Θεσσαλία οι πρώτες επιθετικές ενέργειες του Ελληνικού Στρατού.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»
Πίνακας του Κενάν Μεσαρέ, που απεικονίζει έναν στρατιώτη να δίνει νερό σε ένα τραυματισμένο συνάδελφό του

Όλοι οι ιστορικοί όμως συμφωνούν ότι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη των συγκρούσεων ήταν η μάχη του Σαρανταπόρου (9-10 Οκτωβρίου 1912). Ο Γερμανός οργανωτής του οθωμανικού στρατού φον ντερ Γκολτς είχε πει ότι «τα στενά αυτά θα ήταν ο τάφος του Ελληνικού Στρατού». Απέτυχε παταγωδώς στην πρόβλεψή του. Το τίμημα που πλήρωσε ο Στρατός μας ήταν βαρύ: 182 νεκροί και πάνω από 1.000 τραυματίες. Και οι Τούρκοι είχαν όμως μεγάλες απώλειες. Σημαντικότερο όλων ήταν ότι εγκατέλειψαν σχεδόν όλο το Πυροβολικό τους που έπεσε τα χέρια των Ελλήνων. Μια άλλη άσχημη εξέλιξη για τον Ταχσίν ήταν οι μαζικές λιποταξίες εφέδρων.

Τα στενά του Σαραντάπορου ήταν το μόνο μέρος που μπορούσαν οι Τούρκοι να σταματήσουν τους Έλληνες. Δεν τα κατάφεραν όμως. Ο δρόμος για τη Μακεδονία ήταν πλέον ορθάνοιχτος. Ο Ταχσίν, βλέποντας πόλεις και κωμοπόλεις να πέφτουν στα χέρια των Ελλήνων αποφάσισε να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα στα Γιαννιτσά, ιερή πόλη των Μουσουλμάνων. Η φρουρά της πόλης απαρτιζόταν από μόλις 150 άνδρες. Σταδιακά όμως ενισχύθηκε και έφτασε τους 25.000 άνδρες. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν έφεδροι. Και στα Γιαννιτσά, το διήμερο 19-20 Οκτωβρίου 1912 δόθηκαν πολύ σκληρές μάχες, κάτω από καταρρακτώδη βροχή.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Σχεδιάγραμμα της μάχης του Σαραντάπορου
Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Η μάχη του Σαραντάπορου

Το πρωί της 20ης Οκτωβρίου ξεκίνησε η ορμητική τελική επίθεση των Ελλήνων που ανάγκασε τους Τούρκους να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους. Έχασαν τη συνοχή τους και τράπηκαν σε άτακτη φυγή εγκαταλείποντας μεγάλο μέρος του πολεμικού υλικού. Και στα Γιαννιτσά, υπήρξαν μαζικές λιποταξίες εφέδρων, ενώ και τα πυρομαχικά ήταν προβληματικά. Η νίκη στα Γιαννιτσά ήταν καθοριστικής σημασίας για τον Στρατό μας, που πλήρωσε και πάλι βαρύ φόρο αίματος. 10 αξιωματικοί και 178 οπλίτες έχασαν τη ζωή τους, ενώ 29 αξιωματικοί και 726 οπλίτες τραυματίστηκαν. Οι τουρκικές απώλειες δεν είναι γνωστές. Ωστόσο, 3.000 Τούρκοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Στις 18/31 Οκτωβρίου ο τορπιλισμός του τουρκικού θωρηκτού «Φετχί Μπουλέντ» από το τορπιλοβόλο Τ 11 που είχε κυβερνήτη τον Νικόλαο Βότση και ήταν αγκυροβολημένο μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο οδήγησε στη βύθιση του τουρκικού πλοίου (το κουφάρι του βρίσκεται μέχρι σήμερα βυθισμένο, οκτώ μέτρα κάτω από την επιφάνεια του Θερμαϊκού σε απόσταση 300 μέτρων από το λιμάνι), αλλά προκάλεσε ενθουσιασμό στους Έλληνες και πανικό στους Τούρκους. Μετά την επικράτηση των ελληνικών δυνάμεων στη μάχη των Γιαννιτσών παρενέβησαν οι πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων (Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας, Αγγλίας και Ρωσίας) και ζήτησαν από τον Ταχσίν πασά να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για την παράδοση της τουρκικής φρουράς Θεσσαλονίκης.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Η μάχη των Γιαννιτσών
12
Αρχικά, ο Ταχσίν αρνήθηκε, στη συνέχεια όμως αφού συζήτησε με τους διοικητές των μονάδων του, δέχτηκε. Στις 24/10, το Ελληνικό Στρατηγείο είχε εγκατασταθεί στο Τοψίν (Γέφυρα), περίπου 30 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Το πρωί πήγαν εκεί δύο Τούρκοι επιτελάρχες του Ταχσίν με έγγραφό του, που ενημέρωσαν τους Έλληνες ότι το μεσημέρι θα μεταβούν εκεί οι πρόξενοι με τον φρούραρχο της πόλης Σεφίκ πασά για διαπραγματεύσεις. Στις 2 μ.μ. η επιτροπή έφτασε στη Γέφυρα και έκανε γνωστούς τους όρους του Ταχσίν για να παραδώσει τη Θεσσαλονίκη χωρίς μάχη. Ζητούσε να του επιτραπεί να αποσυρθεί με τον στρατό του οπλισμένο στο Καραμπουρνού (Έμβολο) και να μείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου.

Ο Κωνσταντίνος απέρριψε τους όρους αυτούς και δήλωσε ότι για να μην επιτεθεί στη Θεσσαλονίκη ζητά να παραδοθεί ο τουρκικός στρατός αφοπλισμένος ως αιχμάλωτος πολέμου, μόνο οι αξιωματικοί να διατηρήσουν τα ξίφη τους και να μεταφερθούν όλοι σε λιμάνι της Μικράς Ασίας, με δαπάνες της ελληνικής κυβέρνησης. Έδωσε δε προθεσμία για απάντηση από τον Ταχσίν ως τις 6 π.μ. της 26/10. Την ίδια ώρα έφταναν πληροφορίες για την κατάληψη των Σερρών από τον βουλγαρικό στρατό και υπήρξε έντονη ανησυχία από ελληνικής πλευράς ότι ο στρατός μας θα έφτανε ταυτόχρονα με τον βουλγαρικό στη Θεσσαλονίκη.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Ο Κωνσταντίνος με επιτελείς του στη Θεσσαλονίκη

Στις 5.00 π.μ. της 26/10 ο Σεφίκ επέστρεψε στη Γέφυρα. Ανακοίνωσε στον Κωνσταντίνο ότι ο Ταχσίν δεχόταν τους όρους, αλλά ζητούσε να διατηρήσει 5.000 όπλα για την εκγύμναση των νεοσύλλεκτων. Ο Κωνσταντίνος αρνήθηκε και έδωσε δίωρη προθεσμία για την οριστική απάντηση του Ταχσίν. Η προθεσμία έληξε χωρίς απάντηση και ο Διάδοχος διέταξε την 7η Μεραρχία να κινηθεί με κατεύθυνση τη «νύμφη του Θερμαϊκού».

Πληροφορίες από την Ταξιαρχία Ιππικού που έφτασαν στο Στρατηγείο ενημέρωσαν ότι στο χωριό Αποστολάρ (Κάτω Απόστολοι Κιλκίς σήμερα, περίπου 50 χλμ. μακριά από τη Θεσσαλονίκη) βρίσκονταν μια βουλγαρική Μεραρχία και μια βουλγαρική Ταξιαρχία που κατευθύνονταν προς τη Θεσσαλονίκη. Σχεδόν την ίδια ώρα, ο Ταχσίν αποφάσισε να παραδώσει άνευ όρων τη συμπρωτεύουσα. Η απάντηση έφτασε στο Ελληνικό Στρατηγείο περίπου στις 2 μ.μ. της 26/10. Αμέσως ο Κων/νος έδωσε εντολή στην 7η Μεραρχία και σε δύο Τάγματα Ευζώνων να καταλάβουν τη Θεσσαλονίκη. Ταυτόχρονα, έστειλε μήνυμα στον Διοικητή της βουλγαρικής Μεραρχίας Τοντόροφ και τον ενημέρωνε για την επικείμενη κατάληψη της πόλης, του συνιστούσε δε να κινηθεί προς όποια άλλη κατεύθυνση θεωρούσε χρήσιμο.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»


Ο Βούλγαρος Στρατηγός Georgi Stoyanov Todorov(1858-1934)

Στις 23.00 της 26/10 οι Δούσμανης και Μεταξάς πήγαν στη Θεσσαλονίκη και υπέγραψαν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Η υπογραφή έγινε γύρω στις 01.30 π.μ. της 27/10. Όμως για εθνικούς-θρησκευτικούς λόγους, καθώς την 26η Οκτωβρίου τιμάται η μνήμη του πολιούχου και προστάτη της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, αλλά και για πρακτικούς καθώς εμφανιζόταν η συμπρωτεύουσα να πέρασε σε ελληνικά χέρια επισήμως, δύο ώρες νωρίτερα από την πραγματικότητα, ως ημέρα και ώρα παράδοσης αναφέρεται η 23.30 της 26/10/1912.

Το πρωί της επομένης (27/10) με συμπληρωματικό πρωτόκολλο παραδίδονταν ως αιχμάλωτοι 1.000 Οθωμανοί και 25.000 στρατιώτες ενώ μεγάλες ποσότητες οπλισμού πέρασαν σε ελληνικά χέρια. Αμέσως μετά, το απόσπασμα ευζώνων, με τμήμα ιππικού μπήκαν στη Θεσσαλονίκη μέσα σε θύελλα ενθουσιασμού των Ελλήνων της πόλης. Η 7η Μεραρχία κινήθηκε βόρεια και παρεμβλήθηκε μεταξύ Θεσσαλονίκης και Βουλγάρων. Στις 11 π.μ. της 28/10 ο Αρχιστράτηγος με το επιτελείο του μπήκαν στη Θεσσαλονίκη. Στη 1 μ.μ. τελέστηκε δοξολογία στον Άγιο Μηνά, τον μητροπολιτικό ναό της πόλης τότε. Στην πόλη έφτασε και ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κωνσταντίνος Ρακτιβάν.

Δύο μέρες αργότερα ο Ρακτιβάν διορίστηκε πρώτος Γενικός Διοικητής Μακεδονίας (ενώ το 1929 έγινε ο πρώτος Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας). Στις 29 Οκτωβρίου έφτασε στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ σφραγίζοντας την ελληνική «κυριαρχία» στην πόλη. Ο Βούλγαρος Στρατηγός Teodorov ζήτησε να στρατοπεδεύσει κι αυτός στην πόλη, κάτι που δεν έγινε δεκτό. Συμφωνήθηκε να μείνουν στη Θεσσαλονίκη δύο βουλγαρικά τάγματα. Τελικά, στην πόλη παρέμεινε ένα βουλγαρικό Σύνταγμα.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Ο βασιλιάς Γεώργιος και ο Διάδοχος Κωνσταντίνος εισέρχονται στη Θεσσαλονίκη, πίνακας του Κενάν Μεσαρέ

Για ποιους λόγους ο Ταχσίν παρέδωσε τη Θεσσαλονίκη στους Έλληνες;

Μετά την ήττα στη μάχη των Γιαννιτσών, στη Θεσσαλονίκη άρχισε να συρρέει πλήθος στρατιωτών και χωρικών προσφύγων από τις γύρω περιοχές. Ο μέγας Βεζίρης Κιαμήλ ενημέρωσε ότι η περαιτέρω συνέχιση του αγώνα ήταν «αδύνατη». Η Πύλη αναζητούσε διπλωματική λύση. Η φυγάδευση στην Κωνσταντινούπολη του εξόριστου στη Θεσσαλονίκη σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ στις 17/10 ήταν ενδεικτική των προθέσεων των Οθωμανών. Η ανατίναξη του «Φετχί Μπουλέντ» από τον Νικόλαο Βότση προκάλεσε ψυχρολουσία στους Οθωμανούς. Οι επικεφαλής των θρησκευτικών κοινοτήτων της πόλης και οι πρόξενοι πίεζαν τον Ταχσίν να παραδώσει αναίμακτα την πόλη.

Ο Ταχσίν προτίμησε τους Έλληνες γιατί ο Ελληνικός Στρατός μπήκε νωρίτερα στην πόλη, πρόσφεραν καλύτερους όρους παράδοσης ενώ πιθανότατα λειτούργησε συναισθηματικά, λόγω της γνωριμίας του με τον Βενιζέλο από την Κρήτη και της φιλίας του με σημαίνουσες ελληνικές οικογένειες της Θεσσαλονίκης. Κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία από τις οθωμανικές Αρχές και με τη βοήθεια του Ελευθέριου Βενιζέλου ήρθε στην Αθήνα, μαζί με άλλους Οθωμανούς αξιωματικούς και κατέλυσαν στο ξενοδοχείο «Ακταίον» του Φαλήρου. Στη συνέχεια έφυγε για την Ελβετία όπου πέθανε το 1918 (από άρθρο του Ε. Κανσίζογλου στο epimithion.gr στις 26/10/2024.

Δυστυχώς, η ελληνική πλευρά μετέφερε τους Τούρκους στρατιώτες στη Μακρόνησο, όπου οι περισσότεροι πέθαναν. Πολιτικοί εξόριστοι στη Μακρόνησο τα μεταπολεμικά χρόνια έβρισκαν οστά των Τούρκων από το 1912.

Χασάν Ταχσίν πασάς στους Βούλγαρους: «Από τους Έλληνες την πήραμε τη Θεσσαλονίκη, στους Έλληνες θα τη δώσουμε»

Η παράδοση της Θεσσαλονίκης από τον Ταχσίν στον Κωνσταντίνο

Ο Ταχσίν, ο Κενάν και οι Βούλγαροι

Το τι ακριβώς έγινε στη συνάντηση του Ταχσίν με τους απεσταλμένους του Teodorov στις 27 Οκτωβρίου 1912 περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια σε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελληνικός Βορράς»(26/10/1960) ο Κενάν Μεσαρέ, υπασπιστής του πατέρα του, παρών και ως γλωσσομαθής. Να ξεχωρίσουμε από το απόσπασμα που δημοσιεύουμε, το επιχείρημα του Ταχσίν ότι από την Ελασσόνα και τον Σαραντάπορο, συνάντησε μόνο Ελληνικό Στρατό.

«Εμείς πολεμήσαμε με τους Έλληνες επί είκοσι μέρες. Βούλγαρους στρατιώτες δεν συνάντησα πουθενά. Νικήθηκα από τους Έλληνες και σε εκείνους παραδίδω την πόλη. Πώς τολμάτε να μου ζητάτε να υπογράψω πρωτόκολλο και μ’ εσάς;», ενώ φέρεται να συμπλήρωσε: «από αυτούς την πήραμε και σε αυτούς θα την παραδώσουμε».

Ο Κενάν Μεσαρέ σημειώνει:

«Όσοι θέλουν να κρίνουν ευσυνείδητως και αμερολήπτως την εποχήν εκείνην, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν της 27ης Οκτωβρίου, όταν οι απεσταλμένοι του αρχιστρατήγου των Βουλγαρικών δυνάμεων Θεοδώρωφ επεσκέφθησαν τον πατέρα μου την βραδυάν εκείνην εις το Διοικητήριον. Ένας συνταγματάρχης του πυροβολικού, ο έφεδρος ίλαρχος Στάντσιεφ (πρεσβευτής της Βουλγαρίας εις Παρισίους) και δύο άλλοι επιτελείς, παρουσιάσθησαν την 8ην εσπερινήν φέροντες λευκήν σημαίαν.

Μετά τας εκατέρωθεν τυπικάς συστάσεις, ο κ. Στάντσιεφ, λαβών τον λόγον εξέφρασε την έκπληξιν και […] δικαίαν δυσφορίαν του Θεοδώρωφ δια την Παράδοσιν της Θεσσαλονίκης εις τους Έλληνας, δεδομένου ότι ο Βουλγαρικός στρατός είχε φθάσει […] διαρκώς μαχόμενος και με σκληράς θυσίας εις την Θεσσαλονίκην, την οποίαν και εδικαιούτο να καταλάβη εν ονόματι της Α.Μ. του Τσαρίσκου των Βουλγάρων.

Υπενθυμίσαμεν εις τους κυρίους αυτούς ότι η υπό τας διαταγάς του Πατρός μου Στρατιά, είχεν ως μοναδικόν αντίπαλον τον Ελληνικόν Στρατόν, κατά του οποίου και επολέμησεν από Ελασσώνος μέχρι Θεσσαλονίκης, δίδων σκληράς μάχας εις διάφορα μέρη, όπου ουδείς Βούλγαρος υπήρχεν. Όσον δια το ζήτημα της παραδόσεως, αυτό αφεώρα εκείνον και μόνον και δεν είχε να δώση λόγον εις ουδένα.

Ο αρχηγός της αποστολής συνταγματάρχης, λαβών γνώσιν των ανωτέρω, απήντησεν οργίλως και βροντοφωνών ότι και προ ολίγων ωρών ακόμη τα βουλγαρικά στρατεύματα είχον υποστή τα […] πυκνά και […] φθοροποιά πυρά των πέριξ υψωμάτων Δερβενίου ωχυρωμένων Τούρκων στρατιωτών (ψευδής ισχυρισμός λόγω και του αρξαμένου ήδη αφοπλισμού των στρατευμάτων μας) και ως εκ τούτου είχον εξ ίσου δικαιώματα Κατοχής επί της πόλεως, αξιώσας την άμεσον σύνταξιν ειδικού Πρωτοκόλλου, εμφαίνοντος ότι η πόλις παρεδίδετο ταυτοχρόνως και εις τους Βουλγάρους.

Με μεγάλην ψυχραιμίαν και ατάραχος, ο πατέρας μου εξέφρασε την απορίαν του δια το άτοπον της απαιτήσεως και την ελαφρότητα των προτάσεων.

Ο κ. Συνταγματάρχης εξεμάνη κυριολεκτικώς χειρονομών και απειλών μεγαλοφώνως, ότι εάν επεμέναμε εις την άρνησιν, τα Βουλγαρικά στρατεύματα θα εισήρχοντο βιαίως και δικαιωματικώς και εις πείσμα των Ελλήνων εις την Θεσσαλονίκην. Μην μπορώντας επί δύο ώρες και παρόλη τη διπλωματική δεξιοτεχνία του να μας επηρεάσει […] ο κ. Στάντσιεφ, ύστερα από σύντομη συνεννόηση με τους συναδέλφους του, εξέφρασε την επιθυμία να μου μιλήσει ιδιαιτέρως.»

Περάσαμε στη μεγάλη αίθουσα υποδοχών […] Ο κ. Πρεσβευτής με κοίταξε επί μερικά δευτερόλεπτα σιωπηλός και ταραγμένος, έπειτα με ένα μειδίαμα έβγαλε από το χαρτοφυλάκιό του μία επιταγή […] για ένα τεράστιο ποσό, μου την προσέφερε με σπασμωδικές κινήσεις και ψιθυρίζοντας μου έδωσε να καταλάβω ότι ήταν το αντίτιμο μιας απλής υπογραφής του πατέρα μου, ο οποίος θα τους αναγνώριζε το δικαίωμα συγκαταλήψεως.

Έμεινα σαν κεραυνόβλητος, έτρεμα ολόκληρος και με αργά βήματα επέστρεψα στο γραφείο […] Ο κ. Πρεσβευτής ήταν κάτωχρος. Οι άλλοι δεν είχαν πλέον ανάγκη εξηγήσεων.

Αφού πείσθηκαν ότι παρόλες τις απειλές, ύβρεις και βαναυσότητες δεν θα αποκόμιζαν τίποτε, μας παρακάλεσαν να τους παραχωρήσουμε αντίγραφο του Πρωτοκόλλου. Το οποίο ετοιμάσθηκε αμέσως".

Σύμφωνα με τον Richard C. Hall στο βιβλίο του «The Balkan Wars 1912-1913, Prelude to the First World War»(2000), το οποίο δεν έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά, ο Ταχσίν είπε στους Βούλγαρους: «I have only one Thessaloniki, which I have surrendered» («Έχω μόνο μία Θεσσαλονίκη την οποία έχω παραδώσει»). Η φράση αυτή αναφέρεται για πρώτη φορά στο βιβλίο του D.J. Cassavetti «Hellas and the Balkan Wars», σελ. 26 (London, 1914). Τέλος, στο βιβλίο των Β. Νικόλτσιου-Β. Γούναρη: «Από το Σαραντάπορο στη Θεσσαλονίκη. Η ελληνοτουρκική αναμέτρηση του 1912 μέσα από τις αναμνήσεις του Χασάν Ταχσίν πασά», Θεσσαλονίκη 2002, στις σελίδες 17 και 76, υπάρχει η φράση του τίτλου του σημερινού άρθρου: «Από αυτούς (Έλληνες) την πήραμε και σε αυτούς θα την παραδώσουμε».

Διατηρήθηκε η ορθογραφία της συνέντευξης του Κενάν Μεσαρέ.

https://www.protothema.gr
 

- Για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιήσαμε τις εξής πηγές (ενδεικτική αναφορά):
«ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ», τ. ΙΔ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ
Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, «Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», Τόμος Ι, Εκδόσεις ΣΑΚΚΟΥΛΑ, 2014
Π. ΠΑΝΑΓΑΚΟΥ, «ΣΥΜΒΟΛΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1912-1922», ΑΘΗΝΑΙ, 1961

1918: Πραγματοποιείται το πρώτο εργατικό συνέδριο στην Ελλάδα, στο φουαγιέ του «Βασιλικού Θεάτρου» στην Αθήνα, που θα οδηγήσει στην ίδρυση της ΓΣΕΕ. Η πρώτη Εκτελεστική Επιτροπή απαρτίζεται από τους Α. Μπεναρόγια, Ε. Ευαγγέλου, Ηλ. Δελαζάνο, Ε. Μαχαίρα.

- 1918: Πραγματοποιείται το πρώτο εργατικό συνέδριο στην Ελλάδα, στο φουαγιέ του «Βασιλικού Θεάτρου» στην Αθήνα, που θα οδηγήσει στην ίδρυση της ΓΣΕΕ. Η πρώτη Εκτελεστική Επιτροπή απαρτίζεται από τους Α. Μπεναρόγια, Ε. Ευαγγέλου, Ηλ. Δελαζάνο, Ε. Μαχαίρα.
Στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και του ΣΕΚΕ
- Ο Μπεναρόγια πρωταγωνίστησε στη δημιουργία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ, μετέπειτα ΚΚΕ) στον Πειραιά τον Νοέμβριο του 1918. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ (4–10 Νοεμβρίου[15]), ήταν ο επικεφαλής της κεντρώας ιδεολογικοπολιτικής τάσης και προσπάθησε να ισορροπήσει τις θέσεις μεταξύ των δύο άλλων ακραίων τάσεων. Ήταν μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής του συνεδρίου. Η πείρα του και ο σεβασμός των συνέδρων στο πρόσωπό του ήταν πολύ σημαντικά για τις εργασίες του συνεδρίου ....

 

- Ο Αβραάμ Ελιέζερ Μπεναρόγια ή Μπεν Αρόγια (εβραϊκά: אברהם בן-ארויה‎‎, ισπανοεβραϊκά: Abrahán Eliezer Benarroya, βουλγαρικά: Аврам Елиезер Бенароя‎‎, τουρκικά: Avram Benaroya‎‎, Λομ, 1887 – Χολόν, 16 Μαΐου 1979) ήταν Εβραίος συνδικαλιστής, δημοσιογράφος και πολιτικός, ο οποίος έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα.

Γεννήθηκε στο Λομ της Βουλγαρίας, αλλά λίγες εβδομάδες μετά οι γονείς του μετακόμισαν στο γειτονικό Βίντιν (Βιδίνιο). Ως νέος έζησε επίσης για μικρές περιόδους στο Βελιγράδι και την Φιλιππούπολη. Το 1908 μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρξε ένας από τους πρώτους εκπροσώπους του σοσιαλιστικού κινήματος στον ελλαδικό χώρο. Πρωταγωνίστησε στην ίδρυση της εργατικής οργάνωσης Φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.

Πέμπτη ήταν του 1944... όμορφη και ελαφριά ημέρα την αποκάλεσε ο Σεφέρης.

 Βασἰλης Ιακωβἰδης .


Ηταν η μέρα που έγκατέλειπαν την Αθήνα οι Γερμανοί.
Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε... 
''Όταν οι Ναζί αποχωρούσαν απ’ την Αθήνα, την Πέμπτη, 12 του Οκτώβρη 1944, ήξεραν πως θα ξανάρθουν.
Είχαν αφήσει πίσω τους, εκτός από τις 1700 μέρες τρόμου, δολοφονιών, βασανιστηρίων και μεταγωγών στα στρατόπεδα θανάτου, εκατοντάδες συνεργάτες, ταγματασφαλίτες, κουκουλοφόρους και την κυβέρνηση μιας κατ’ επίφαση δημοκρατίας, που ήρθε άκαπνη απ’ έξω, εκτελούσε εντολές των νέων επικυρίαρχων και στελέχωσε την κρατική μηχανή, με το σινάφι των συνεργατών.
Οι Γερμανοί επέστρεψαν, χωρίς αγκυλωτό και Βέρμαχτ.
Ειρηνικά και αναίμακτα,  κατέκτησαν μια χώρα που είχε, μετά τη Σοβιετική Ένωση, το μεγαλύτερο αριθμό νεκρών στο Δεύτερο Παγκόσμιο και τη πιο δυναμική Αντίσταση, αποφασισμένοι, όχι μόνο να μην καταβάλουν μια πεντάρα πολεμικών αποζημιώσεων αλλά να εισπράξουν το αντίτιμο για όλες τις σφαίρες που έριξαν σε σκοπευτήρια και ολοκαυτώματα.   
 

 

- Το διάστημα μεταξύ 2010 και 2017, η γερμανική κεντρική τράπεζα έχει κερδίσει συνολικά 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ από το Securities Market Programme (SMP), δηλαδή το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων που υλοποιεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
- Το ΤΑΙΠΕΔ, το Ταμείο εκποίησης της δημόσιας περιούσιας είναι για τους Γερμανούς ιερό τοτέμ.
Ο «νομιμοποιητικός» φορέας του ξεπουλήματος της χώρας είναι μια γερμανική πατέντα, κατ’ εικόνα και ομοίωση της γερμανικής εταιρείας Treuhand, που εκκαθάρισε τη δημόσια περιουσία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αξίας 600 δις μάρκων, έναντι μόλις 44 δις, με αγοραστές «στρατηγικούς επενδυτές».
- Η Ελλάδα ειναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πελάτης της Γερμανίας στην αγορά όπλων με 10% των συνολικών εξαγωγών της.
 Σύμφωνα με έκθεση του SIPRI (Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνών Ειρήνης της Στοκχόλμης) Οι τρεις προμηθευτές μας είναι η Γερμανία με 67% των εισαγωγών, οι ΗΠΑ με 20% και η Γαλλία, με 8,4%
- Ο πολύ  βασικός για κάθε ανεξάρτητη χώρα τομέας των τηλεπικοινωνιών, ο ΟΤΕ,  τώρα πια  Cosmote, έχει ξεπουληθεί στη γερμανική, κρατική βεβαίως εταιρία, Deutsche Telekom  κατά 46,9%.
 Το ελληνικό δημόσιο κατέχει μόλις το 5,6% και τα λοιπά  «θεσμικοί επενδυτές».
 

 

- Η Γερμανική αεροπορική εταιρία, Fraport AG, στην οποία διαθέτουν μετοχές εξέχοντες Γερμανοί πολιτικοί, ανάμεσά τους και η Μέρκελ, απέκτησε τα 14 πιο τουριστικά αεροδρόμια της Ελλάδας.
Τα αεροδρόμια σε Άκτιο, Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Κέρκυρα, Χανιά, Κεφαλονιά, Κω, Μύκονο, Ρόδο, Σάμο, Σαντορίνη, Σκιάθο και Ζάκυνθο είναι πια Γερμανικά αεροδρόμια.
 Η σύμβαση της παραχώρησής τους είναι σύμβαση μπανανίας, προβλέποντας αποζημίωση της εταιρίας από το Ελληνικό Δημόσιο, σε περίπτωση μείωσης των κερδών.
Με αυτή τη σύμβαση, η Fraport ζητά από το Ελληνικό Δημόσιο αποζημίωση 175 εκατομμυρίων, εξαιτίας μειωμένης κίνησης λόγω κορωνοϊού. 
- Το κεντρικό αεροδρόμιο της χώρας, το Ελευθέριος Βενιζέλος στην Αθήνα, αποτελεί κατά 40% περιουσία της  AviAlliance, που εδρεύει στο Ντύσσελντορφ, ενώ το 30% που κατέχει το ΤΑΙΠΕΔ (το ταμείο ξεπουλήματος) βρίσκεται σε διαδικασία αγοράς από την ίδια εταιρία.
25% κατέχει το Ελληνικό Δημόσιο και 5% ο όμιλος Κοπελούζου. 
- Αυτό που ονομάστηκε «βαριά βιομηχανία» της χώρας, ο τουρισμός, είναι άλλη μια ιερή αγελάδα, από την οποία κυρίως η Γερμανική TUI αρμέγει εκατομμύρια.
Η TUI, έχει πάρει στην ιδιοκτησία της τεράστιες μονάδες και συνολικά καθορίζει τα κόστη, τους προορισμούς, τις αμοιβές των εργαζομένων.
Όταν αποφασίστηκε καραντίνα για τουρίστες που βεβαιωμένα μετά από τεστ ήταν θετικοί στον κορωνοϊό, η TUI απείλησε με απόσυρση όλου του τουριστικού πελατολόγιου και ο τότε υπουργός τουρισμού κ. Θεοχάρης, το απέσυρε αμέσως.
Στον τομέα του τουρισμού να σημειωθεί επίσης ότι οι Γερμανοί τουρίστες βαθμολογούν χαμηλά τις παρεχόμενες υπηρεσίες στα τουριστικά μας καταλύματα, με αποτέλεσμα Γερμανικές συμβουλευτικές εταιρίες «αναβάθμισης του προϊόντος» να δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. 
 

 

- Ο τομέας στον οποίο επιδίδονται τώρα έντονα οι Γερμανοί κατακτητές αφορά στην ενέργεια.
Πολύ πριν την ενορχηστρωμένη χρεοκοπία  της Ελλάδας, ο πρόεδρος της Deutche Bank,  Ακερμαν, είχε μεσολαβήσει για τη Γερμανική  RWE και  7 ακόμα εταιρείες ηλεκτρισμού, προκειμένου για την κατασκευή θερμοηλεκτικών σταθμών και κυρίως αιολικών πάρκων, μιας και στη Γερμανία οι ανεμογεννήτριες βρίσκονται στο στόχαστρο των Γερμανών οικολόγων.
- Για λιμάνια επίσης Αλεξανδρούπολης, Καβάλας και Ηγουμενίτσας, Γερμανικές εταιρίες βολιδοσκοπούν τη δυνατότητα συνιδιοκτησίας με Αμερικάνους και Ιταλούς «επενδυτές».
Της  Νίνα Αγγελική Γεωργιάδου 
-Και μία υπενθύμιση δική μου για τουs ''ηττημένουs'' των 2 παγκοσμίων πολέμων.                                                                                       
Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Krupp» που τροφοδοτούσε όλη την πολεμική μηχανή του Χίτλερ, αλλά και που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έμεναν ανέπαφα όταν οι Αμερικάνοι ισοπέδωναν το Έσσεν.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Deutsche Bank» που  χρηματοδότησε τη δημιουργία και λειτουργία των ναζιστικών φούρνων του Αουσβιτς.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Siemens». που έλυνε και έδενε επί  Μεταξά.
Με πρόταση και χρηματοδότηση του επικεφαλής της «Siemens» στην Αθήνα(Βουλπιώτηs,ο πιό σκοτεινόs και υποχθόνιοs ''Έλληναs'' στην νεώτερη μαs ιστορία), συγκροτήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας το 1943.
Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους στην Γκεστάπο για να μεταφερθούν στα Νταχάου και στα Άουσβιτς.
Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, αυτοί που το 1933 τροφοδότησαν το αποκαλούμενο και «Ταμείο του Χίτλερ» με το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 3 εκατ. μάρκων.
Ήταν στις εκλογές του '33 που οι Ναζί πήραν το 44% των ψήφων.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η ελβετική «Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών».
Ο πρόεδρος της, ο τραπεζίτης Σαχτ, ήταν ο υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ από το 1934.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρμπεν» που κατασκεύασε το Κυκλώνιο Β.
 Ήταν το αέριο που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεματόρια.
 Ένα από τα ονόματα με τα οποία κυκλοφορεί σήμερα η «Φάρμπεν» είναι «Bayer»
Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους μεγαλύτερους Γερμανούς βιομήχανους που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούμενοι από το Μαουτχάουζεν.
Στο εδώλιο δεν κάθισαν:
Η αμερικανική πολυεθνική «ΙΒΜ».
Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης έγινε με τεχνολογία της «ΙΒΜ».
Ο πρόεδρος της «ΙΒΜ», ο Τ. Watson, τιμήθηκε από το Γ’ Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού, το 1937.
 Ήταν η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε μη Γερμανό πολίτη.
Η «Standard Oil».
Η «Standard Oil», των συμφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέμου, εκτός από τους συμμάχους προμήθευε με καύσιμα και τον Αξονα.
Η «General Motors».
Χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors». 
«Ό,τι συμφέρει την «General Motors» συμφέρει την Αμερική», έλεγε ο Αϊζενχάουερ. 
Το αμερικανικό κράτος αποζημίωσε με 33 εκατ. δολάρια την «General Motors» για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσια της σε Γερμανία και Αυστρία στον πόλεμο.
Ήταν τα εργοστάσια που κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.
Η «Ford».
 Το 1/3 των φορτηγών της Βέρμαχτ το κατασκεύασε η αμερικανική πολυεθνική «Ford».
 Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαμβάνοντας από τους Γερμανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού.
Η τράπεζα «UBC».
 Ήταν από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες του ναζιστικού καθεστώτος.
Πρόεδρος της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους.
Πατέρας και παππούς δυο αμερικανών προέδρων.
Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν τιμωρήθηκε μετά τον πόλεμο για τις σχέσεις του με τον ναζισμό.
Τα αδικήματά τους παραγράφηκαν.
Το φρόντισε ο κύριος John McCloy.
Ήταν ο Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία μετά τον πόλεμο.
O McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας.
Πριν ως νομικός εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan».                                                                                                                                                                 
 -Φωτό 1

-Ο Φον Κρούπ με τον Μποδοσάκη και τον  εμπνευστή- εθνάρχη  τηs υπόθεσηs αθώωσηs Μαξ Μέρτεν ,το 1956 και η  ''κουβέντα'' τουs για το γερμανικό βιομηχανικό ενδιαφέρον για τα ''Λιπάσματα'' του Μποδοσάκη.                                                 
 

Φωτό 2

-  Ο Λαμπράκηs  ''του ελεύθερου Βήματοs'' (εταιρία Μodus-εκδόσειs Ελευθερουδάκη-Κάουφμαν-Όθων Πικραμμένοs με το εκδοτικό μονοπώλιο από τους Γερμανούς),ο αγαπημένοs δήμαρχοs του Μεταξά ,Κοτζιάs και ο ηγέτηs των ταγματασφαλιτικων ταγμάτων Ντερτιλήs απολαμβάνουν την  άρεια  παρέα τουs.                                  
                                                                                                   

 Φωτό 3-Στην φωτογραφία ο Πρόεδρος της Deutsche Bank και επικεφαλής της κοινοπραξίας Daimler-Benz AG, Lufthansa και BMW Εμίλ Στάουμπ και ο Καρλ Ζίμενς(πεθερόs του Βουλπιώτη) χαιρετούν ναζιστικά στο συνέδριο των Γερμανών βιομηχάνων το 1933.                                                                                                               
Φωτό 4

-Συνταγματάρχηs Φρίτs,Στρατηγόs Χανs,Πρωθυπουργόs Ράλληs σε ''σουαρέ'' στο Κολωνάκι.                                                                                                                       
Φωτό 5

-Μιλτιάδηs Βαρβιτσιώτηs,δικηγόροs του Ράλλη στην δίκη των δωσιλόγων και παππούs του σημερινού βουλευτού με το ίδιο ονοματεπώνυμο.                                                                                     
 

Φωτό 6

- Για τουs ''εθνικοσοσιαλιστέs'' του Μερκούρη(αδυναμία τηs Μελίναs ο θείοs) και τον μπαμπά Σημίτη που ''μεταπήδησε ''στην κυβέρνηση του βουνού και τουs δολοφόνουs  3Ε τουs...μία άλλη φορά.                                                                                                           
 Πωs το είχε γράψει ο ''Γέροs τηs Αγγλοκρατίαs''...             
"Μόνον μέσα εις την Σοσιαλιστικήν Πανευρώπην, επικουρουμένην από την ηθικήν και υλικήν δύναμιν του Φιλελευθέρου Αγγλοσαξονισμού, ημπορεί και η Ελλάς να εύρη το αίσθημα της ασφαλείας της απέναντι του καταθλιπτικού κινδύνου του Κομμουνιστικού Πανσλαβισμού».                                                                                               
Γιατί οι Γερμανοί δεν ''εγκατέλειψαν '' ποτέ την Ελλάδα.
Και ποτέ δεν θα υπάρξει Ελεύθερη Ελλάδα(όπωs 204 χρονια τωρα).  
Και γιατί  η σκύλα  είναι πάλι σε οργασμό...               
                                                                                                          Την Καλημέρα μου... στους "λεύτερους"...

Απλά μαθήματα υπαρκτού νεοναζισμού - Μέρος Ι ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

 
12.10.25 
Νόρα Ράλλη
- Το ξέρες εσύ; Μάθε το κι εσύ! Δεν έχεις οικονομικά προβλήματα – έχεις δυσχέρεια διαχείρισης των οικονομικών σου. Δεν σε ενοχλεί η κοινωνική ανισότητα – απλά δεν προσέχεις τη διατροφή σου. Η καλή διατροφή είναι το παν! Αν δεν μπορείς να κρατηθείς μακριά από τις μπριζόλες και τα σαγανάκια, δεν σου φταίει ο καπιταλισμός. Δεν είναι που εργάζεσαι 15 ώρες τη μέρα, επειδή πληρώνεσαι λίγο περισσότερο από τον βασικό μισθό και δεν έχεις αντοχές να πεις ένα «Σ’ αγαπώ» στον σύντροφό σου, ενώ ο γνωστός του γνωστού παίρνει δέκα χιλιάρικα τον μήνα για να ξύνεται, καθώς είναι μπατζανάκης του ξαδέρφου του γραμματέα του υπουργού – είναι που δεν ξέρεις πως πρέπει να ξεκινάς τη μέρα σου κάνοντας γυμναστική. Φεύγουν οι τοξίνες, ανανεώνονται τα κύτταρα, αναβαθμίζεται η διάθεση – επειδή εσύ βαριέσαι να κουνηθείς, δεν σου φταίει ο νεοφιλελευθερισμός!

                          Jewish fascists    ORIGINAL ..... REAL VIRUS ..

.

Και να τα ’βγαζα από το στομάχι μου όλα τα παραπάνω, καλά θα ’ταν. Ελα μου όμως που τα έχω διαβάσει σε εγχειρίδια «ευτυχισμένου βίου για πάντα (!) σε δέκα βήματα». Ελα σου όμως που τα έχω δει σε εκπομπές «λύσεις για την ψυχή και το σπίτι: φτιάξτε το δικό σας αμονιαζόλ και νιώστε την ολότητα να σας κατακλύζει!». Ελα του όμως που τα άκουσα προχθές... από τον Πλεύρη. Με έναν γελοίο Κύπριο (λιγότερο γελοίο, όμως, από όσους τον ψήφισαν για να παίρνει 30.000 ευρώ τον μήνα μαζί με τα μπόνους, για να τα ξύνει στην Ευρωβουλή), με ένα ναζιστικό κατακάθι να γελάει ενώ ο πατήρ Πλεύρης να λέει: «Θα ήθελα να έχουμε μία χούντα και να με βάλει επικεφαλής εκτελεστικού αποσπάσματος. Να λέω “Πυρ!”. Οποιος μπαίνει παράνομα στη χώρα, να πυροβολείται». Πόση διαφορά έχουν τα λόγια αυτά του πατρός από τα του υιού «Η φύλαξη των συνόρων θέλει νεκρούς»;

Και συνεχίζει ο πατήρ (ενώ το κυπριακό κατακάθι χαμογελάει ευχαριστημένο για τη «συνέντευξη» που παίρνει): «Εγώ λέω καλά κάνει το Ισραήλ. Δείχνει τη δύναμή του. Δεν υπολογίζει τον ΟΗΕ. Δεν υπολογίζει την Ενωμένη Ευρώπη. Δεν υπολογίζει το Διεθνές Δίκαιο. Δεν υπολογίζει τον ανθρωπισμό. Λέει κάνει γενοκτονία. Στα παλιά του τα παπούτσια. Μπράβο του. Είναι καλό αυτό που κάνει; Για τους Εβραίους ναι, για τους Παλαιστίνιους όχι. Αλλά και τι να κάνει; Το Ισραήλ έχει 10 εκατομμύρια κατοίκους. Εχει ανάγκη ζωτικού χώρου και πρέπει να επεκταθεί».

Το να εξοργιστεί κάποιος με τα παραπάνω λόγια, που είναι βαθιές πεποιθήσεις και τείνουν (με γεωμετρική πρόοδο) να γίνουν παγκόσμιο κατεστημένο, είναι λάθος. Γιατί όσα λέει ο δηλωμένος ναζιστής πατήρ αδήλωτου κρυφοναζιστή υιού Πλεύρη είναι σωστά. Ή, πιο σωστά, έγιναν σωστά. Φτιάχτηκαν ώστε ν’ ακούγονται σωστά.

Τη μεγάλη, και καλά, ειρηνευτική περίοδο του 19ου αι. μετά τη Συνθήκη της Βιέννης, η οποία εν πολλοίς καθόρισε τα κράτη στην Ευρώπη όπως είναι σήμερα, άρχισαν –ειρηνικά πάντα– ν’ ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιο θα κυριαρχήσει. Κι επειδή δεν μπορούσαν να πάρουν το ένα από το άλλο εδάφη, ξεκίνησε η αποικιοκρατία. Ξέρεις πώς τη δικαιολόγησαν/νομιμοποίησαν πολιτικά; Με τη θεωρία του Ζωτικού Χώρου (Lebensraum). Ενας Γερμανός (τι άλλο;), ο Ράτσελ, την ανέπτυξε: πήρε τη Θεωρία του Δαρβίνου, είπε ότι το κράτος αποτελεί ζωντανό οργανισμό που είναι σε διαρκή ανταγωνισμό με άλλα κράτη στη διαδικασία ανεύρεσης πόρων, και προκειμένου να τραφεί και να αναπτυχθεί, πρέπει να εξασφαλίσει εδάφη: 10 εκατ. το Ισράηλ – 2 οι Παλαιστίνιοι = πάρε Ζωτικό Χώρο. Αρα: 100 εκατ. οι Τούρκοι – 10 οι Ελληνες = ;

Ο Χίτλερ πήρε το Lebensraum και το έκανε παντιέρα. Ακριβώς –ακριβώς όμως!– εκατό χρόνια πριν, το 1925, στο «Ο Αγών μου» μιλά για την ανάγκη του γερμανικού λαού να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» στην Ευρώπη. Νωρίτερα είχαν κάνει τα ίδια η Γαλλία, η Βρετανία, το Βέλγιο ως αποικιοκρατικές δυνάμεις – θέλαν χώρο τα παιδιά! Κάθε έγκλημα άρα σεβαστό άρα.

Κι εμείς περιμένουμε από δαύτους, 100 χρόνια μετά, να πουν σήμερα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» αντί να λένε «Πυρ!». Αλήθεια τώρα;

(Συνεχίζεται... μωρέ τελειωμό δεν έχει. Και να δεις, θα ’χουμε κακά ξεμπερδέματα...)
------------
Israel in Greece ????????
@IsraelinGreece
· Στις 7 Οκτωβρίου ο κόσμος είδε την #Χαμάς γι' αυτό που είναι:  Μια γενοκτονική, τρομοκρατική οργάνωση που βιάζει, ακρωτηριάζει και δολοφονεί αθώους ανθρώπους.  Αλλά η Χαμάς έχει μια μακρά ιστορία βάρβαρης βίας εναντίον Ισραηλινών και Παλαιστινίων. Δείτε το βίντεο.  #HamasislSIS

2023: Tρομοκρατική εισβολή παλαιστίνιων ισλαμοκαθαρμάτων της Χαμάς στο Ισραήλ και τη σφαγή περισσοτέρων από 1000 αθώων πολιτών. 

- Ποτέ μην ξεχνατε οτι ΟΙ ΕΒΡΑΙΟ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΜΑΧΟΥΣ ΓΥΝΑΙΚΟΠΑΙΔΑ ..

Καμμένος: Μόνο ο Τσίπρας μπορεί να εμπνεύσει .. - Άδειο κουφάρι το ΠΑΣΟΚ ..

- Πασοκοποιημένη η ΝΔ - 
- Αποκαλύψεις για υπουργικά του ΣΥΡΙΖΑ
Συμφωνία Πρεσπών..


- Ο Πάνος Καμμένος τάχθηκε υπέρ της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα ..

Όλοι βρέθηκαν στο στόχαστρο του Πάνου Καμμένου…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που έχει πασοκοποιήσει τη ΝΔ .....

 

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956 ..

Η στάση του Ελευθερίου Βενιζέλου για τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο - Τα «Οκτωβριανά» του 1931: Οι πρώτες μεγάλες διαδηλώσεις των Κυπρίων για ένωση με την Ελλάδα - Πώς και γιατί οι εγκληματίες Βρετανοί σκότωσαν τον επτάχρονο Δημητράκη Δημητριάδη το 1956

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956
 

Λ.Ι

Λ.Ι
 

Η φράση «μαρτυρική Μεγαλόνησος» για την Κύπρο μπορεί να ακούγεται ως τετριμμένη από κάποιους, όμως αντικατοπτρίζει απόλυτα την πραγματικότητα.

Η Οθωμανοί κατέλαβαν την Κύπρο το 1571 και επιδόθηκαν, κατά την προσφιλή τακτική τους, σε απίστευτες λεηλασίες και σφαγές. Περισσότεροι από 20.000 Κύπριοι δολοφονήθηκαν, πολλοί ακόμα εξανδραποδίστηκαν. Χιλιάδες γυναικόπαιδα πουλήθηκαν σε σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, ενώ τέλος, οι Οθωμανοί εξόντωσαν σταδιακά τους Ενετούς που ζούσαν στο νησί. Το 1703 η Κύπρος υπαγόταν απευθείας στον Μεγάλο Βεζίρη. Οι εξεγέρσεις των Κυπρίων, με κυριότερες αυτές του 1763, του 1799 και του 1804 αντιμετωπίστηκαν, έστω και δύσκολα, από τους Τούρκους. Το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821 στην Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα να σφαγιαστούν τουλάχιστον 470 Κύπριοι.

Περισσότεροι από 1.000 Κύπριοι κατάφεραν πάντως να έρθουν στην μητροπολιτική Ελλάδα, για να πολεμήσουν στο πλευρό των επαναστατών. Το 1827, ο Ιωάννης Καποδίστριας ζήτησε να περιληφθεί και η Κύπρος (μαζί και άλλες περιοχές, από την Αυλώνα της σημερινής Αλβανίας μέχρι τον Θερμαϊκό) στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος διατρανώνοντας παντού την ελληνικότητά της. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε εφικτό. Οι Κύπριοι δεν αποθαρρύνθηκαν.

Το 1833 ξεσηκώθηκαν άλλες δύο φορές. Στη δεύτερη εξέγερση πρωταγωνίστησε ο μοναχός Ιωαννίκιος και αυτή έμεινε στην ιστορία ως «η επανάσταση του καλόγερου». Το 1839 με το τανζιμάτ, ο σουλτάνος Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ εισήγαγε κάποιες μεταρρυθμίσεις, ενώ το 1846 ιδρύθηκε Ελληνικό Υποπροξενείο στη Λάρνακα μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού από τους Κύπριους.


Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956 .
 

Η Λάρνακα σε πίνακα του 1865

Το 1877 ξέσπασε νέος Ρωσοτουρκικός πόλεμος που έληξε με συντριβή των Οθωμανών. Το Λονδίνο δεσμεύτηκε ότι θα υποστηρίξει διπλωματικά τα τουρκικά συμφέροντα και σε αντάλλαγμα ενοικίασε την Κύπρο, με δύο μυστικές συμφωνίες, αναλαμβάνοντας να πληρώσει στον σουλτάνο το πλεόνασμα του προϋπολογισμού με βάση τον μέσο όρο των τελευταίων πέντε χρόνων. Η ενοικίαση προκάλεσε πολλές αντιδράσεις ακόμα και στη Μεγάλη Βρετανία.

Η εφημερίδα «Fortnightly Review» έγραψε χαρακτηριστικά: «Μία νήσος μήκους 200 μιλίων, μαστιζόμενη από την πείνα, μια φωλιά ελονοσίας και πυρετού, χωρίς λιμάνια και με έναν αυξανόμενο αριθμό λεπρών θεωρείται εύλογο αντάλλαγμα για την ανάληψη της υποχρέωσης να σπαταλήσουμε εκατοντάδες εκατομμυρίων για να υπερασπιστούμε μια αυτοκρατορία η οποία είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της».

Στις 12 Ιουλίου 1878 μια βρετανική ναυτική μοίρα κατέπλευσε στη Λάρνακα. Την επόμενη ημέρα υπογράφηκε η Συνθήκη του Βερολίνου και οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αποδέχτηκαν τη μεταβίβαση της Κύπρου στη Μ. Βρετανία.

Η Κύπρος τον 20ο αιώνα

Η Κύπρος δεν έχασε ποτέ τον ελληνικό της χαρακτήρα, οι δε Ελληνοκύπριοι αντιμετώπισαν θετικά την αλλαγή κυριαρχίας στο νησί τους. Υπήρχε άλλωστε και το προηγούμενο των Ιονίων Νήσων που είχαν παραχωρήσει οι Βρετανοί στην Ελλάδα το 1864. Μάλιστα ο Αρχιεπίσκοπος Σωφρόνιος εξέφρασε αυτή την ευχή στον Βρετανό αρμοστή Γκάρνετ Γούλσλεϊ. Παρά τις εκκλήσεις και τα διαβήματα προς το Λονδίνο πάντως, η Βρετανία έμεινε μόνο σε υποσχέσεις…

Πολλοί ήταν οι Κύπριοι εθελοντές στον Πόλεμο του 1897, αλλά και κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Δυστυχώς, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απαίτησε να μην υποβληθεί αίτημα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα μετά το τέλος του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου…. Ωστόσο, στην Κύπρο υπήρχε η άποψη ότι η Ένωση με την Ελλάδα ήταν θέμα χρόνου. Στις 5 Ιανουαρίου 1913 η εφημερίδα «Ελευθερία» της Λευκωσίας έγραψε ότι η ένωση με την Ελλάδα θα «συντελεσθεί οσονούπω» και ότι η Ελλάδα είχε ήδη ορίσει ως πρώτο Διοικητή της Κύπρου τον πρώην Υπουργό Παιδείας Κωνσταντίνο Παπαμιχαλόπουλο.
Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

Ελευθέριος Βενιζέλος

Οι Βρετανοί όμως δεν έδιναν καμία σημασία σε όλα αυτά. Όπως παραδέχτηκαν επίσημα, το 1904 η Κύπρος ήταν η περιοχή με το υψηλότερο ποσοστό φορολόγησης παγκοσμίως. Μάλιστα ήταν η μόνη αποικία που συνεισέφερε στον προϋπολογισμό της Μ. Βρετανίας κατά 27%. Όταν το 1914 η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισήλθε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, η Βρετανία κήρυξε άκυρη τη Συνθήκη του 1878 και προσάρτησε την Κύπρο (05/11/1914). 13.000 Κύπριοι πολέμησαν στο πλευρό των Βρετανών στο μακεδονικό μέτωπο. Οι Κύπριοι πρόσφεραν στους Βρετανούς χιλιάδες ζώα και τόνους γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων.

Στη Μεγαλόνησο δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων και ένα ακόμα για εκπαίδευση των Αρμενίων. Μετά τη λήξη του Α’ Π.Π. ο Βενιζέλος δεν συμπεριέλαβε την Κύπρο στις ελληνικές διεκδικήσεις για να μην δυσαρεστήσει τους Βρετανούς, στη στήριξη των οποίων στο μικρασιατικό ζήτημα υπολόγιζε. Με τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), η Τουρκία ως διάδοχο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αναγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου στη Μεγάλη Βρετανία και παραιτήθηκε από κάθε αξίωσή της επί της Μεγαλονήσου. Από τότε, το Λονδίνο σκλήρυνε τη στάση του εφαρμόζοντας αποικιοκρατική πολιτική.

Τον Μάρτιο του 1925 η Κύπρος ανακηρύχθηκε αποικία του βρετανικού Στέμματος. Το 1926 το Λονδίνο διόρισε νέο Κυβερνήτη τον ως τότε περιφερειακό διοικητή της Ιερουσαλήμ και της Ιουδαίας Ρόναλντ Στορς. Αυτός επιχείρησε κάποιες μεταρρυθμίσεις ενέπλεξε όμως και τους Μουσουλμάνους σαν αντίβαρο στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων του νησιού.
Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956



Η βρετανική σημαία υψώνεται στην Κύπρο το 1878

Τα Οκτωβριανά του 1931

Το 1928 οι Βρετανοί οργάνωσαν εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια της παρουσίας τους στην Κύπρο, τις οποίες οι Ελληνοκύπριοι αγνόησαν επιδεικτικά. Αντίθετα, πλήθαιναν τα υπομνήματα και οι ενέργειες των Κυπρίων προς το Λονδίνο για ένωση με την Ελλάδα. Πρωτεργάτης τους ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Κύριλλος Γ'. Δυστυχώς, ο Ελευθέριος Βενιζέλος που επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο κερδίζοντας με συντριπτική πλειοψηφία τις εκλογές του Αυγούστου 1928 δεν συμμεριζόταν τα αιτήματα των Κυπρίων και όχι μόνο… Στη διάρκεια ταξιδιού του στη Ρώμη δήλωσε σε δημοσιογράφο ότι «ουδένα δωδεκανησιακό ζήτημα υφίστατο μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας, όπως ακριβώς δεν υπήρχε κυπριακό ζήτημα μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας».

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΑ

Λίγο αργότερα δήλωσε σε αυστριακή εφημερίδα ότι δεν ασχολείτο με την Κύπρο, «γιατί οι Κύπριοι ήταν σε θέση να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους με τους Βρετανούς!». Σε συναντήσεις του με αντιπροσωπείες των Κυπριών είχε συστήσει πολλές φορές μετριοπάθεια και συνεργασία με τις Βρετανικές αρχές. Τον Μάιο του 1930 μάλιστα εξήρε τη σημασία της βρετανικής φιλίας για την Ελλάδα και τόνισε το άριστο επίπεδο των διμερών σχέσεων. Οι Κύπριοι αντιλήφθηκαν πλέον ότι έπρεπε να δράσουν μόνοι τους…

Το 1930 συστάθηκε η Εθνική Οργάνωσις Κύπρου με μοναδικό σκοπό την ένωση με την Ελλάδα. Γενικός Γραμματέας της ορίστηκε ο Αχιλλέας Αιμιλιανίδης (1903-1978). Η επέτειος της 25ης Μαρτίου εορτάστηκε με λαμπρότητα και συγκεντρώθηκαν υπογραφές σε ψήφισμα υπέρ της ένωσης. Στις 9 Ιουνίου 1930 έγιναν τα αποκαλυπτήρια των Κυπρίων μαρτύρων του 1821 στο προαύλιο του Ιερού ναού της Φανερωμένης.
Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956
 

Ο Αχιλλέας Αιμιλιανίδης

Τα γεγονότα αυτά προβλήθηκαν έντονα από τον αντιβενιζελικό Τύπο και προκάλεσαν το ζωηρό ενδιαφέρον της ελληνικής κοινής γνώμης. Όμως ο Βενιζέλος εξακολουθούσε να συνιστά μετριοπάθεια… Τον Οκτώβριο του 1930 ο Βρετανός Υφυπουργός Αποικιών σερ Ντράμοντ Στιλς επισκέφθηκε την Αμμόχωστο. Ο Δήμαρχος της πόλης Θεμιστοκλής Δέρβης καλωσόρισε μεν τον Στιλς, εξέφρασε όμως την επιθυμία για σύντομη απόδοση της νήσου στην Ελλάδα. Ο Στιλς δεινοπάθησε από τις εκδηλώσεις των Κυπρίων υπέρ της ένωσης και δήλωσε χαρακτηριστικά: «Δεν ζητάμε από τους Έλληνες να απαρνηθούν τον ελληνικό πολιτισμό τους, τις παραδόσεις, τη γλώσσα και τη θρησκεία τους, για τα οποία είναι υπερήφανοι, αλλά μόνον να εξακολουθούν να τα καλλιεργούν στην Κύπρο ως συστατικό τμήμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας».

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

Οδομαχίες στη Λευκωσία το 1956

Η Κύπρος όμως ήταν πλέον καζάνι που έβραζε… Το βράδυ της 21ης Οκτωβρίου 1931 ξέσπασε εξέγερση στη Λευκωσία και κατέληξε στον εμπρησμό τον κυβερνείου. Τις επόμενες μέρες επεκτάθηκε στις άλλες μεγάλες πόλεις και στην ύπαιθρο. Ο Στορς ζήτησε ενισχύσεις από την, τυπικά ανεξάρτητη Αίγυπτο, που όμως τελούσε υπό βρετανική στρατιωτική κατοχή. Αυστηρά μέτρα ασφαλείας λήφθηκαν σε όλη την Κύπρο, ενώ οι Βρετανοί συνέλαβαν έξι άτομα, τα οποία και εκτόπισαν, θεωρώντας ότι ήταν οι πρωταίτιοι της εξέγερσης. Ανάμεσά τους ήταν και ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος. Η σύλληψη του, αμέτοχου στα επεισόδια, Νικόδημου προκάλεσε νέες διαδηλώσεις.Αυτή τη φορά οι Βρετανοί πυροβολούσαν για να σκοτώσουν…

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

Το Κυβερνείο πριν και μετά την πυρπόλησή του

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

Ο Μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς

Ένας εικοσιπεντάχρονος σκοτώθηκε και άλλοι πέντε Κύπριοι τραυματίστηκαν. Άλλοι δύο νέοι σκοτώθηκαν και τουλάχιστον τέσσερις τραυματίστηκαν σοβαρά σε επεισόδια στην Κερύνεια και την Αμμόχωστο. Συνολικά 6 Έλληνες σκοτώθηκαν και 30 τραυματίστηκαν. Οι Βρετανοί ανέφεραν ότι 38 αστυνομικοί τους τραυματίστηκαν.

Ανακοίνωσαν επίσης ότι συνέλαβαν περισσότερα από 400 άτομα. Αργότερα παραπέμφθηκαν σε δίκη 3.359 Κύπριοι, από τους οποίους οι 2.606 καταδικάστηκαν για διάφορα αδικήματα. Η αυθόρμητη εξέγερση των Κυπρίων προκάλεσε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ιδιαίτερα όσων ζούσαν στις Βρετανικές αποικίες και τους Έλληνες της Μέσης Ανατολής. Φυσικά στην Αθήνα υπήρξε έντονη συγκίνηση. Όμως η κυβέρνηση Βενιζέλου απαγόρευσε κάθε δημόσια συγκέντρωση στην Αθήνα.

Το μνημόσυνο υπέρ των αναπαύσεων των ψυχών των θυμάτων τελέστηκε στο Μαρούσι και όχι στην Αθήνα! Ο Βενιζέλος υποσχέθηκε στον Βρετανό πρέσβη Πάτρικ Ράμσεϊ ότι θα αποτρέψει τη μετάβαση Κυπρίων που ζούσαν στην Ελλάδα, στην Μεγαλόνησο. Επίσης διαμήνυσε ότι δεν ενδιαφερόταν για τους εκτοπισμένους Κύπριους και δεν επιθυμούσε την άφιξή τους στην Αθήνα. Κάτι τέτοιο θα τους ηρωοποιούσε και θα έφερνε σε δεινή θέση τον Βενιζέλο στη Βουλή.

Ο πρέσβης Ράμσεϊ, με εντολή του Υπουργού του, σερ Τζον Σάιμον εξέφρασε την ευαρέσκεια των Βρετανών γι’ αυτές τις ενέργειες… Η καταστολή των «Οκτωβριανών» ήταν πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι περίμεναν οι Βρετανοί που χρησιμοποίησαν ισχυρές δυνάμεις. Τα «Οκτωβριανά» ήταν σημείο καμπής για τη νεότερη ιστορία της Κύπρου, καθώς οι Βρετανοί αποκάλυψαν το πραγματικό πρόσωπο τους, στερώντας από τους Κύπριους τα ελάχιστα πολιτικά δικαιώματα που είχαν…

Η δολοφονία του επτάχρονου (!) Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

Θα κάνουμε τώρα ένα χρονικό άλμα 25 ετών, για να μεταφερθούμε στο 1956 και να παραθέσουμε την, σχετικά άγνωστη, δολοφονία του επτάχρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς!
Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 195

 

Ο Δημητράκης Δημητριάδης και ο ανδριάντας του

Τον Μάρτιο του 1956 οι Βρετανοί αποφάσισαν να σκληρύνουν τη στάση τους εναντίον των Κυπρίων, λόγω του διεθνούς εξευτελισμού τους από την ΕΟΚΑ. Συνέλαβαν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον στρατολόγο της ΕΟΚΑ Σταύρο Παπαγαθαγγέλου, τον Μητροπολίτη Κερύνειας Κυπριανό και τον Γραμματέα της Μητρόπολης Κερύνειας Πολύκαρπο Ιωαννίδη, τους οποίους και εξόρισαν στις Σεϊχέλες! Αυτό το γεγονός συγκλόνισε όλο τον ελληνισμό. Στην Κύπρο ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχαν ακόμα και μαθητές και μαθήτριες από τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια. Απέναντί τους οι «πολιτισμένοι» Βρετανοί έστειλαν πάνοπλους στρατιώτες.

Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956



Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στη διαδρομή για τις Σεϊχέλες

Ανάμεσα στους μαθητές ήταν κι ο επτάχρονος Δημητράκης Δημητριάδης. Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1949. Οι γονείς του χώρισαν, η μητέρα του έφυγε για την Αγγλία και ο Δημητράκης ζούσε με τη γιαγιά του. Ήταν μαθητής της Β’ Δημοτικού. Όταν δεν πήγαινε σχολείο πουλούσε λουλούδια, καθώς είχε κι άλλα τρία αδέλφια και έπρεπε η οικογένειά του να συντηρηθεί.

Στη Λάρνακα, τα παιδιά συγκεντρώθηκαν στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου. Ήταν μαθητές της Αστικής Σχολής Καλογερά όπου φοιτούσε και ο Δημητράκης. Όλοι ακολούθησαν τους μαθητές του Εμπορικού Λυκείου. Κάποια στιγμή τα παιδιά έστησαν πρόχειρα οδοφράγματα για να εμποδίσουν τους Βρετανούς στρατιώτες που κατέφθασαν στην περιοχή. Κάποια μπήκαν στον ναό του Αγίου Λαζάρου.
Κύπρος: Τα «Οκτωβριανά» του 1931 και η δολοφονία του 7χρονου Δημητράκη Δημητριάδη από τους Βρετανούς το 1956

 - Μικρά παιδιά στην Κύπρο διαδηλώνουν το 1956

Οι Βρετανοί κυνηγούσαν τα αθώα παιδιά κάνοντας χρήση όπλων και δακρυγόνων. Μια ομάδα παιδιών, ανάμεσα στα οποία κι ο Δημητράκης κατέφυγε στην οδό Λέοντος του Σοφού όπου τους προσπέρασε ένα στρατιωτικό αυτοκίνητο με πάνοπλους στρατιώτες. Τα παιδιά προχώρησαν στην τότε οδό Νικολάου Ρώσου, σήμερα Δημητράκη Δημητριάδη. Οι στρατιώτες κατέβηκαν από το όχημα και ταμπουρώθηκαν. Τα μεγαλύτερα παιδιά αποχώρησαν και φώναξαν στον Δημητράκη να κάνει το ίδιο. Αυτός όμως δεν τους άκουσε.

Συνέχισε να πετάει πετραδάκια στους Βρετανούς φωνάζοντας «Ένωση, Ένωση»… Ο μικρός ήταν ακίνητος. Κάποιος Βρετανός στρατιώτης (κτήνος, εγκληματίας, ό,τι και να γράψουμε είναι λίγο…) σημάδεψε τον Δημητράκη και τον πυροβόλησε εν ψυχρώ. Η σφαίρα πέτυχε τον Δημητράκη στο κεφάλι και ο μικρός σωριάστηκε νεκρός στο έδαφος…Η αποτρόπαια, εν ψυχρώ δολοφονία του Δημητράκη πάγωσε όλο τον ελληνισμό. Στην κηδεία του ράγισαν και οι πέτρες. Κι ο εφτάχρονος Δημητράκης φτερούγισε στη γειτονιά των αγγέλων για να συναντήσει τους άλλους ήρωες – μάρτυρες του Ελληνισμού…

Πηγή: Δρ. Ιωάννης Σ. Παπαφλώράτος, «Συνοπτική ιστορία της Κύπρου από την εποχή του Βυζαντίου έως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδόσεις Λειμών, Αθήνα 2024.

https://www.protothema.gr

– Λα Ιγκέρα, Βολιβία, 9 Οκτωβρίου 1967 ...

 Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Ο Ερνέστο Τσε Γκουεβάρα (ισπαν.Ernesto Guevara , Ροσάριο, Αργεντινή, 14 Ιουνίου[15] 1928 – Λα Ιγκέρα, Βολιβία, 9 Οκτωβρίου 1967), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα (ισπανική προφορά: [ˈtʃe ɣeˈβaɾa]), ήταν Αργεντινός γιατρός, κομμουνιστής Μαρξιστής-Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965, πιστός στη νίκη της επανάστασης στην Κούβα, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε.

 

 

Όπως και ο Μάο Τσε Τούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανέπτυξε θεωρίες πάνω στη στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπολέμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις θεωρίες στην πράξη. 

58 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα

Σπύρος Δαράκης
8 Οκτωβρίου, 2025 

 --    επέτειος δολοφονίαςΙστορικές αναφορέςΤσε Γκεβάρα .....
Συµπληρώθηκαν 58 χρόνια από την αιχµαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα, στις 8 προς 9 Οκτώβρη 1967, στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωµατικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθη­κε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συµµετέχουν στο πρόγραµµα της «Επιχείρησης θαύµα» και προσφέρουν – δωρεάν – τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αµερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεµβάσεις κα­ταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγµα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αµερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συµπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε σε εφηµερίδα της Βολιβί­ας ευχαριστήριο µήνυµα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα…

«θυµηθείτε αυτό το όνοµα — Μάριο Τεράν — ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει µπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύµατός του)», ήταν το ρεπορτάζ µε το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφηµερίδα «Γκράνµα» της Κούβας. Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράµµα:

«Αγαπηµένα µου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καµίλο, Σέλια και Ερνέστο, αν µια µέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράµµα, θα πει πως πια δεν είµαι ανάµεσά σας. Σχεδόν δε θα µε θυµάστε πια και τα πιο µικρά θα µ’ έχουν ξεχάσει.

0 πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκε­φτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….). Να µελετάτε πολύ, για να µπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). Νά ‘στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά µπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ’ οποιονδήποτε, σ’ οποιαδήποτε χώρα του κόσµου (…). Πάντα, παιδιά µου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.

Ένα µεγάλο και δυνατό φιλί απ’ τον Μπαµπά».

∆εν είδε ποτέ ξανά τα παιδιά του. Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967 ο κοµαντάντε Τσε Γκεβάρα θα περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας µε διαβατήριο την πίστη του στις πεποιθήσεις του. Χτυπήθηκε από δυο σφαίρες στο σβέρκο. Πισώπλατα.

Οι δολοφόνοι του, αν και αιχµάλωτος δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα µάτια ούτε καν τη στιγµή που τον εκτελούσαν. Οι δολοφόνοι του µοίρασαν ανά την υφήλιο τη φωτογρα­φία του νεκρού Τσε πιστεύοντας ότι έτσι θα σφράγιζαν και θα έκλειναν τους λογαριασµούς τους µαζί του. Έκαναν λάθος. Μια άλλη φωτογραφία ήταν εκείνη που έµελλε να µείνει στην Ιστορία.

«Υπήρξε από τους πιο οικείους, από τους πιο θαυµαστούς, από τους πιο αγαπητούς, και, δίχως αµφιβολία, ο πιο εξαίρετος από τους επαναστάτες συντρόφους µας (…).

Ξεχείλιζε από ένα βαθύ πνεύµα µίσους και περιφρόνησης προς τον ιµπεριαλισµό(…).

Ικανός αρχηγός, αυθεντία, δεξιοτέχνης του επαναστατικού πολέµου. Κι όµως, µε τον ηρωικό και δοξασµένο θάνατό του, κάποιοι επιχειρούν να αρνηθούν την ισχύ ή την αξία των αντι­λήψεων και των αντάρτικων ιδεών του. Μπορεί να πεθάνει ο δεξιοτέχνης, κύρια όταν η τέχνη του είναι τόσο επικίνδυνη όσο η επαναστατική πάλη, αλλά εκείνο που µε κανέναν τρόπο δε θα πεθάνει είναι η τέχνη στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του και την ευφυΐα του (…).

Επέδρασε σηµαντικά στη στάση του η αντίληψη ότι οι άνθρω­ποι έχουν µια σχετική αξία στην ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχε­τη πορεία της ιστορίας δε σταµατά, ούτε θα σταµατήσει µε το χαµό των αρχηγών(…). Άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι ικανοί, µε το παράδειγµά τους, να συµβάλουν στην εµφάνιση άλλων που να τους µοιάζουν (…)».

Με αυτά τα λόγια αποχαιρετούσε ο Φιντέλ Κάστρο, στον επι­κήδειο που εκφώνησε στην Πλατεία της Επανάστασης, στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967, τον Ερνέστο Γκεβάρα. Τον Τσε. Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή επέδρασε σηµαντικά αυτό που περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο. Η αντί­ληψη, δηλαδή «ότι οι άνθρωποι έχουν µια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταµατά ούτε θα σταµατήσει µε το χαµό των αρχηγών (…)». Αυτός ήταν ο Τσε. Ασταµάτητος. Αλόγιστος. Παθιασµένος. Αµετανόητος. Τέτοιος ήταν ο Τσε και αυτός ήταν ο λόγος που συγκαταλέγεται σε εκείνους τους ελάχιστους που κατάφεραν να µετατρέψουν το θάνατό τους σε ένα τόσο στέρεο σκαλοπάτι για να ανυψωθεί το αίτηµα για ζωή, για ανθρώπινη ζωή, ακόµη ψηλότερα.

Την αντίληψη του Τσε για τον άνθρωπο δε θα µπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο µάλλον να την εξο­ντώσουν. Το έγκληµα, αντί να σβήσει τα ίχνη αυτού του ασθµα­τικού γιατρού από την Αργεντινή, µετατράπηκε σε βαθιά, σε ζωογόνα και ελπιδοφόρα ανάσα για τους αδικηµένους, για τους λαούς όλου του κόσµου.

Ό,τι δεν κατάφεραν µε τον Τσε εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόµισαν ότι θα το κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι µπορούν να τον µετατρέψουν σε µια ακίνδυνη στάµπα πάνω σε µπλουζάκια και «µοδάτα» αξεσουάρ.

Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. ∆εν είχαν τα εργαλεία να αντιληφθούν εκείνο που κατάλαβε ο Σαρτρ: «Η ζωή του Τσε» -έλεγε ο Σαρτρ- είναι η ιστορία του πληρέστερου αν­θρώπου της εποχής µας».

Αυτή η «πλήρης Ιστορία», που ο Τσε την έγραψε και την διηγήθηκε µε τη ζωή και το θάνατό του, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτηµα: «Γιατί ο Τσε συνεχίζει να ζει;».

Όσο προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεµένων, ο Τσε της νεολαίας, δε µας άφησε κληρονοµιά µόνο το απίστευτο βλέµµα του.

Ένα βλέµµα που κοιτάζει µακριά αλλά στέρεα προς το φαινο­µενικά αδύνατο.

∆εν είναι µόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στην καταπίεση, στη διαφθορά, στο φασισµό, στον ιµπεριαλισµό.

∆εν ήταν µόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε µια «στρωµένη» και άνετη ζωή, πριν την κουβανέζικη επανάσταση, ότι δεν θαµπώθηκε από τις τιµές, τα πόστα, την αναγνώριση, µετά την επικράτηση της επανάστασης.

Στην περίπτωση του Τσε ο τίτλος του «συµβόλου» δεν του χα­ρίστηκε µετά θάνατον. Ήταν ένας τίτλος που ως καθοδηγητής και ως σύντροφος, ως οδηγός και ως κοµαντάντε στην ανειρή­νευτη πάλη του ενάντια σε αυτήν την αδικία, τον είχε κατακτή­σει ήδη.

Ο Τσε ουδέποτε αισθάνθηκε ότι ήταν «άγιος», έστω κι αν είχε ήδη θεοποιηθεί από πολλούς ανθρώπους. ∆εν άφησε ποτέ περιθώρια για «αγιοποίηση». Τελικά, όπως έλεγε ο ίδιος, ήταν απλώς ένας άνθρωπος. Που έκανε ό,τι πίστευε. Και πίστευε ό,τι έκανε.

«∆εν είµαι απελευθερωτής (libertador). ∆εν υπάρχουν libertadores. Οι ίδιοι οι άνθρωποι απελευθερώθηκαν µόνοι τους», έλεγε ο Τσε.

Όλα αυτά µαζί συνθέτουν κοµµάτια από τον «µύθο» του Τσε. Αλλά και πάλι δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει».

Γιατί, τελικά, εκείνο που στην πραγµατικότητα κρατά «ζωντα­νό» τον Τσε είναι ότι παραµένουν τραγικά ζωντανά και δραµα­τικά επίκαιρα όλα όσα τον «δηµιούργησαν».

0 πραγµατικός λόγος που ο Τσε παραµένει «ζωντανός» είναι ότι παραµένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν». Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολε­µιστής και ως πολιτικός, ήταν ο κοµαντάντε µιας υπόθεσης που και ως θεωρία και ως πράξη θα βρει την ολοκλήρωσή της, µόνο όταν καταργηθεί κάθε µορφής εκµετάλλευση.

Ο µαρξισµός και το κοµµουνιστικό ιδεώδες είναι πλήρως εξαγνισµένο µέσα µου, έλεγε ο Τσε, προσθέτοντας µε απόλυτη σαφήνεια:

«∆εν υπάρχει για µας κανείς άλλος ορισµός του σοσι­αλισµού, πλην της κατάργησης της εκµετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».

Ο Τσε θα παραµένει «ζωντανός» για όσο το βλέµµα του θα δεί­χνει ότι είναι ρεαλιστικό το όραµά του για έναν κόσµο ελεύθερο, δηµοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση. «Αν τρέµεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύ­ντροφός µου», έλεγε ο Τσε.

Για όσο στον κόσµο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της όσο οι έννοιες «τιµή» και «αξιοπρέπεια» θα υπάρχουν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων, ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί «ο άνθρωπος -έλεγε ο Τσε- πρέπει να περπατάει µε το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το µέ­τωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει µε τη σφραγίδα της τιµής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιµή».

*Ο Σπύρος ∆αράκης είναι π. πρόεδρος µαρτυρικής Μαλαθύρου, πρώην δήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του ∆.Σ. του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄- 45΄

(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)

https://www.haniotika-nea.gr

Τόνι Μπλερ Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος .....

ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Γιώργος Τσιάρας
Μια ματιά «από μέσα» στο δυσώδες «Συμβούλιο της Ειρήνης» των Τραμπ και Μπλερ ● Πώς ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας βγήκε από τη... βαθιά κατάψυξη και προτείνεται ως ρυθμιστής της επόμενης ημέρας στη Γάζα.

Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος του κόσμου σίγουρα θα έφριξε ακούγοντας τον Τραμπ να λέει ότι ο Τόνι Μπλερ, of all people, (αυτο)προορίζεται για... Υπατος Αρμοστής της Νέας Γάζας. Ενας πολιτικά ξοφλημένος και εξευτελισμένος εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες -στον τόπο του και διεθνώς- πρώην πρωθυπουργός και εγκληματίας πολέμου, που, αφού πρόδωσε ένα ένα όλα τα ιδανικά και τις αρχές του Εργατικού Κόμματος και συνέδεσε για πάντα το όνομά του με τα ψέματα περί «όπλων μαζικής καταστροφής» που οδήγησαν στην άδικη και παράνομη εισβολή και τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων στο Ιράκ, έρχεται τώρα να ξανασώσει την άμοιρη Μέση Ανατολή! Αν και στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε παρακάτω, το μόνο που τον ενδιαφέρει στα 72 του χρόνια είναι η τσέπη του... και η διαρκής εξυπηρέτηση του Μεγάλου Σιωνιστικού Σχεδίου.

Πώς προέκυψε η επανεμφάνιση του «Βρόμικου Τόνι»; Ο Μπλερ δεν είναι απλώς ένας από τους «τεχνοκράτες» που θα αναλάβει να «τρέξει» το νέο κατάπτυστο σχέδιο, αλλά ένας από τους βασικούς εγκεφάλους του. Το «πλαίσιο των 20 σημείων» στηρίζεται εν πολλοίς σε ιδέες που ανέπτυξε το προσωπικό του think tank, το Tony Blair Institute for Global Change, με περισσότερους από 1.000 συνεργάτες σε όλο τον κόσμο και ετήσιο τζίρο που ξεπερνά τα 150 εκατομμύρια δολάρια.

Για τον Μπλερ, το στρατηγικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν ΗΠΑ και Ισραήλ έπειτα από σχεδόν δύο χρόνια γενοκτονίας και η έμπρακτη αδυναμία τους να συντρίψουν την παλαιστινιακή αντίσταση και να αδειάσουν τη Γάζα για να τη μετατρέψουν σε... «Ριβιέρα της Ανατολής» είναι μια τεράστια ευκαιρία πλουτισμού – ένα εν δυνάμει χρυσωρυχείο. Κομβικό ρόλο σε αυτό έπαιξε και ο δαιμόνιος Τζάρεντ Κούσνερ, ο Αμερικανοεβραίος γαμπρός του Τραμπ και γόνος της ομώνυμης οικογένειας μεγιστάνων του real estate, ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει και στην προώθηση των «Συμφωνιών του Αβραάμ» ανάμεσα στο Ισραήλ και τις πιο «πρόθυμες» να προδώσουν τον παλαιστινιακό λαό αραβικές μοναρχίες. Τώρα έφερε τον Μπλερ στην «αυλή» του προέδρου.

 

- Σύμφωνα λοιπόν με τον Economist, στα τέλη Αυγούστου οι Κούσνερ, Τραμπ και Στιβ Γουίτκοφ κάλεσαν τον Μπλερ να παρουσιάσει τα «εναλλακτικά» σχέδιά του σε κεκλεισμένων των θυρών σύσκεψη για το μέλλον της Γάζας, όπου μετείχαν και στενοί συνεργάτες του Νετανιάχου. Ποια είναι η βασική διαφορά του σχεδίου Μπλερ από τα άλλα; Οτι δεν προϋποθέτει τον βίαιο εκτοπισμό (διάβαζε: εθνοκάθαρση) των Παλαιστινίων κατοίκων, άρα μπορεί να «πείσει» ευκολότερα τις αραβικές και ισλαμικές χώρες να το στηρίξουν, αλλά και να τσοντάρουν κάποια από τα δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια που θα χρειαστούν για την ανοικοδόμηση της ισοπεδωμένης Γάζας.

Στην πραγματικότητα όμως, με βάση όσα γνωρίζουμε πλέον για την προτεινόμενη δομή της «μεταβατικής κυβέρνησης», της GITA (Gaza International Transitional Authority), το «τεχνοκρατικό» σχέδιο Μπλερ «χαρίζει» τη διοίκηση της μεταπολεμικής Γάζας σε ξένους δισεκατομμυριούχους και επιχειρηματίες, και φυσικά στον εαυτό του, αποκλείοντας σχεδόν ολοκληρωτικά τους γηγενείς Παλαιστίνιους και βάζοντας ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 - Διακήρυξη Μπάλφουρ: Η αρχή του κύκλου αίματος στην Παλαιστίνη και η ίδρυση του Ισραήλ
Μαριάνθη Πελεβάνη
https://tvxs.gr/
Στις 2 Νοεμβρίου 1917 ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας Άρθουρ Μπάλφουρ υπογράφει ένα κείμενο, σύμφωνα με το οποίο «η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό».

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Το κόλπο είναι πως, αντί για Παλαιστίνιους, ακόμη και τους πιο «ενδοτικούς» -μην πω τίποτε βαρύτερο- της Παλαιστινιακής Αρχής, το νέο «Διοικητικό Συμβούλιο της Ειρήνης», όπως το βάφτισε ο Τραμπ, θα διαθέτει «ισχυρή εκπροσώπηση μουσουλμάνων, ώστε να διασφαλιστεί η περιφερειακή νομιμοποίηση και η πολιτισμική αξιοπιστία». Θα περιλαμβάνει δηλαδή μουσουλμάνους με «μακροχρόνια επιχειρηματική αξιοπιστία», που «ιδανικά θα έχουν την πολιτική στήριξη» των χωρών τους. Αυτοί θα «προτείνονται από τα συνεισφέροντα κράτη, θα επικυρώνονται μέσω διαδικασίας που θα συντονίζεται από τον ΟΗΕ» και θα λογοδοτούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όπου φυσικά τον τελευταίο λόγο θα έχουν οι ΗΠΑ με το βέτο τους, σε στενή συνεργασία με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο.

Ως «φύλλο συκής» θα συμμετέχει, λέει, στο συμβούλιο και «τουλάχιστον ένας καταρτισμένος Παλαιστίνιος εκπρόσωπος» από τον «επιχειρηματικό κόσμο ή τον κλάδο ασφάλειας», ενώ πολύ πιο κάτω στην ιεραρχία θα συμμετέχουν και κάποιοι «πολιτικά ουδέτεροι Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι», που θα αναλάβουν τη βρόμικη δουλειά της... Βάρκιζας, δηλαδή του αφοπλισμού των ανταρτών και της «αποριζοσπαστικοποίησης» (sic) του πληθυσμού.

Ανάμεσα στα ονόματα που ήδη «παίζουν» ως παρτενέρ του Μπλερ είναι -σύμφωνα με τη Haaretz- ο Αιγύπτιος δισεκατομμυριούχος Ναγκίμπ Σαουίρις, ο επίσης δισεκατομμυριούχος Αμερικανοεβραίος ιδιοκτήτης hedge fund Μαρκ Ρόουαν και ο... ραβίνος μπίζνεσμαν Αριε Λάιτστοουν, διευθυντής του Ινστιτούτου Ειρήνης των Συμφωνιών Αβραάμ (!) και, το κυριότερο, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ισραήλ, κονσιλιέρε του Τραμπ και φανατικός σιωνιστής Ντέιβιντ Φρίντμαν.

Λάιτστοουν και Φρίντμαν, για όσους (κάνουν ότι) δεν θυμούνται, υποστήριξαν με λύσσα τους παράνομους εβραϊκούς εποικισμούς στη Δυτική Οχθη και την προκλητική μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ. Ο Λάιτστοουν συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία τού δήθεν ανθρωπιστικού αμερικανο-ισραηλινού μηχανισμού Gaza Humanitarian Foundation, που αντί για τρόφιμα διανέμει θάνατο σε χιλιάδες λιμοκτονούντες Παλαιστίνιους. Ολοι αυτοί δεν θα πατήσουν καν το πόδι τους στη Γάζα, ενώ το πραγματικό κουμάντο στα διάφορα συνέδρια δωρητών και τις διπλωματικές επαφές θα το έχει ο Μπλερ.

Αλλά βέβαια η προσωπική διαδρομή του Τόνι Μπλερ, τόσο ως πρωθυπουργού της ξεπεσμένης αυτοκρατορίας που ευθύνεται ιστορικά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη για το Μεσανατολικό πρόβλημα, όσο και στη συνέχεια ως ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ για τη Μέση Ανατολή (άλλη φοβερή επιτυχία αυτή) και ως «ιδιωτικού συμβούλου και μεσολαβητή», φθάνει και περισσεύει για να καταλάβουμε τα βαθύτερα κίνητρά του ως απολογητή και συνεργάτη του σιωνισμού.

Ως πρωθυπουργός, και παρά την ψευδεπίγραφη υποστήριξή του στη «λύση των δυο κρατών», αρνήθηκε πεισματικά να πράξει αυτό που τελικά έκανε μόλις την περασμένη εβδομάδα ο Κιρ Στάρμερ, δηλαδή να αναγνωρίσει επίσημα τα παλαιστινιακά εδάφη ως κυρίαρχο κράτος. Αλλά και στην οκταετία που ήταν απεσταλμένος του ΟΗΕ και του αξέχαστου «Κουαρτέτου» του, που είχε επιφορτιστεί να εφαρμόσει τον θνησιγενή «οδικό χάρτη» για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, το μόνο που έκανε ουσιαστικά ο Μπλερ ήταν να «θάψει» το σχέδιο που δήθεν «έτρεχε» και να κερδίζει χρόνο για λογαριασμό των σιωνιστικών σχεδίων – χρόνο που το Ισραήλ χρησιμοποίησε για να επεκτείνει γεωμετρικά τους παράνομους οικισμούς στη Δυτική Οχθη και για να βομβαρδίσει τη Γάζα τέσσερις φορές...

Οι Παλαιστίνιοι, ακόμη και αυτοί της Φατάχ, τα ξέρουν καλά όλα αυτά και δεν θέλουν ούτε ν’ ακούσουν για την επιστροφή του δολοφόνου στον τόπο του εγκλήματος. Αλλά τα συνεταιράκια της γενοκτονίας, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ, χρειάζονταν έναν πειθήνιο συνεργό για να τελειώσει τη δουλειά που δεν μπόρεσαν να πετύχουν με τα όπλα – και ομολογουμένως βρήκαν τον... χειρότερο!
https://www.efsyn.gr/