TA ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΕΚΕΙ ΣΤΟ BORDELLO ΤΗΣ ΕΡΤ TEL AVIV ΓIATI ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ??

- ΤΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ??

  - ΜΗΠΩΣ  ΕΝΑ  ΝΕΟ  ΜΝΗΜΕΙΟ  ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ  ΠΕΣΟΝΤΩΝ  ΤΗΣ  ΕΡΤ  ΤΕL  AVIV ??

- ΤΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΑ ΚΗΦΗΝΑΡΙΑ  ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΜΙΣΗ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΓΙΑ ΝΑ ΧΩΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΙΣΗ ...

Ο αδυσώπητος διωγμός του γράμματος «Ν»: Γιατί θέλουν να το καταργήσουν από τις καταλήξεις;

22/04/2018 

 - Κάθε γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.

Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.

Το “Ν” συντονίζει τον εγκέφαλο.

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:

«Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα». 

(Εκτός αυτού στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.).

Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;

Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;

Ως μάχιμος εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:

Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.

Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό » (!), αντί το εμβαδόν!

(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει. Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα;: Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ.).

Το γράμμα Ν είναι οργανικό στην ελληνική αλφάβητο.

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!

Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :

«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου.»

Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει.».

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (Σ). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.

Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.

Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.

Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ΄όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.

Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.

Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.

Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.

Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά :

Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Σπύρος Μάρκου Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης ..

Σκοτεινή Δεκαετία 1964-1974: Tο πρώτο σχέδιο Άτσεσον, Βασιλιάς και Μακάριος ..

 Κυπριακό .....  TA  ZOMBIE

15.10.2024 

SigmaLive

«ΗΕλλάδα της δεκαετίας του ‘60 βρίσκεται σε μια τροχιά ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, όμως, προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του εμφυλίου πολέμου. Είναι η Ελλάδα της αντιπαροχής, η Ελλάδα της μετανάστευσης, η Ελλάδα που έρχονται άνθρωποι από την επαρχία εδώ στην Αθήνα. Είναι όμως και η εποχή που κορυφώνεται ο Ψυχρός Πόλεμος, ένας πόλεμος που έχει ρίξει τη σκιά του κι εδώ στην Ελλάδα. Οι νέοι φεύγουν από την επαρχία και συρρέουν στα αστικά κέντρα. 

Το κλίμα που επικρατεί περιγράφει ένα τηλεγράφημα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα που αναφέρει πολύ λακωνικά ποιοι κάνουν κουμάντο στην Ελλάδα. Πρόκειται για την 'Αγία Τριάδα': το Παλάτι που είχε υπό την άμεση επιρροή του τον Στρατό, τους Αμερικανούς και τους πολιτικούς που προσπαθούν να τα έχουν καλά με τους άλλους δύο πόλους εξουσίας».

Έτσι ξεκινάει το πρώτο επεισόδιο της νέας μεγάλης σειράς ντοκιμαντέρ «Σκοτεινή Δεκαετία 1964-1974», του Αλέξη Παπαχελά, η οποία φωτίζει άγνωστα παρασκήνια της πιο ταραγμένης δεκαετίας της σύγχρονης ιστορίας μας. 

Το πρώτο, από τα έξι συνολικά επεισόδια της σειράς, που προβλήθηκε τη Δευτέρα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ  (και του Σίγμα Κύπρου), με τίτλο «Η Αγία Τριάδα», μας γύρισε πίσω στον χρόνο στο 1964. Παρακολουθούμε τους πολιτικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων και τη σχέση τους με τα Ανάκτορα, τον Στρατό και τους Αμερικάνους διπλωμάτες και πράκτορες.

Σπάνιες μαρτυρίες αποτυπώνουν τα γεγονότα που άνοιξαν τον δρόμο για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ενώ ηχητικά ντοκουμέντα έρχονται για πρώτη φορά στο φως και μας μεταφέρουν μέσα στον Λευκό Οίκο, την ώρα που λαμβάνονταν καθοριστικές αποφάσεις για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Δείτε εδώ το πρώτο επεισόδιο ή στην υβριδική τηλεόραση του ΣΚΑΪ πατώντας το κόκκινο κουμπί στο τηλεκοντρόλ σας στο μενού ντοκιμαντέρ

H "Αγία Τριάδα"

 Ποια ήταν η «Αγία Τριάδα» που έκανε κουμάντο στην Ελλάδα του ‘60; Τι ρόλο έπαιξαν οι πράκτορες της CIA; Τι κρυβόταν πίσω από τη ρήξη Κωνσταντίνου - Γεωργίου Παπανδρέου και την αποστασία του 1965; Πώς αντέδρασε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Τι συνέβη στην Κύπρο και παραλίγο να φτάσουμε σε πόλεμο; Ποιοι έπαιξαν τον κρίσιμο ρόλο στα παρασκήνια;

Πρωταγωνιστές της εποχής είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της ΕΡΕ και ο Γεώργιος Παπανδρέου της Ένωσης Κέντρου.

Στο προσκήνιο εμφανίζεται ακόμη ένας παίκτης που θα ανατρέψει τα δεδομένα. Είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, διάσημος καθηγητής οικονομικών στην Αμερική. 

«Ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής μού ζήτησε να φτιάξω, να οργανώσω ένα κέντρο προγραμματισμού οικονομικών ερευνών σε διεθνή πρότυπα». λέει ο Ανδρέας Παπανδρέου. 

 συνεχεια εδω       .....  https://www.sigmalive.com/

Όταν ο Ντίζι Γκιλέσπι έπαιξε με τον Τσιτσάνη και πόζαρε με φουστανέλα ..

Αναρτήθηκε από Wilson Wilson Μαρτίου 19, 2021

Oι εμφανίσεις στην Αθήνα το 1956, ο δίσκος και μια σπάνια μουσική συνάντηση

O θρυλικός τρομπετίστας της τζαζ, Ντίζι Γκιλέσπι κυκλοφόρησε πάνω από 90 δίσκους και συμμετείχε σε 20 ακόμα. Το έργο του θεωρείται πρωτοποριακό και δικαίως συγκαταλέγεται στα ιερά τέρατα της τζαζ. Ένα όμως εξώφυλλο δίσκου του ξεχωρίζει και δεν μοιάζει με κανέναν άλλο. Ο Γκιλέσπι ντυμένος τσολιάς ποζάρει μπροστά σε κίονες που πιθανότατα είναι του ναού του Ηφαίστου στο Θησείο. Το «Dizzy in Greece» κυκλοφόρησε το 1957 και έχει πίσω του μια ολόκληρη ιστορία αλλά και μια μαγική συνάντηση.

«Πρέσβης» των ΗΠΑ

Στα μέσα τις δεκαετίας του '50 η αμερικανική κυβέρνηση χρησιμοποιούσε τους διάσημους μουσικούς της χώρας σαν πρεσβευτές. Θεωρούσε πως έτσι μπορεί να φέρει τον κόσμο πιο κοντά στον αμερικάνικο πολιτισμό και να βελτιώσει τις σχέσεις της με άλλες χώρες. «Η τζαζ ήταν ένα πολιτισμικό όπλο μας», έχει πει χαρακτηριστικά ένα μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Χρηματοδοτήθηκε λοιπόν περιοδεία για μια μπάντα της οποίας ηγούνταν ο Ντίζι Γκιλέσπι. Μια από τις χώρες που θα επισκεπτόταν σε αυτό το τουρ σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή ήταν και η Ελλάδα.

Το Κυπριακό ζήτημα κυριαρχούσε εκείνη την περίοδο στην χώρα μας και το κλίμα ήταν τεταμένο. Η αγγλική καταπίεση και οι εκτελέσεις είχαν εξοργίσει την κοινή γνώμη. Στις 9 Μαΐου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα μεγάλη διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της προγραμματισμένης για την επόμενη μέρα εκτέλεσης των μελών της ΕΟΚΑ Καραολή και Δημητρίου. Πέραν από τα συνθήματα κατά των Άγγλων και υπέρ της ένωσης Ελλάδας και Κύπρου, οι διαδηλωτές, στην πλειοψηφία τους φοιτητές, είχαν στο «στόχαστρο» τους και τις ΗΠΑ για τη στάση τους στο κυπριακό ζήτημα. Η συγκέντρωση ήταν αρχικά επεισοδιακή και κατέληξε σε τραγωδία. Φοιτητές έριξαν πέτρες στα παράθυρα της Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ. Ακολούθησαν επεισόδια στα οποία σκοτώθηκαν τρεις διαδηλωτές και ένας αστυνομικός. Ο 21χρονος Ιωάννης Κωσταντόπουλος, ο 23χρονος Φραγκίσκος Νικολάου, ο 28χρονος Ευάγγελος Γερόντης και ο αστυφύλακας Κώστας Γιαννακούρης.. Ήταν οι πρώτοι νεκροί σε Αθηναϊκές διαδηλώσεις μετά τα Δεκεμβριανά.

Η συναυλία

Μέσα σε αυτό το τεταμένο κλίμα και τον Τύπο να αναρωτιέται γιατί οι ΗΠΑ στέλνουν μουσικούς και όχι όπλα ορίστηκαν τρεις συναυλίες. Ο Γκιλέσπι ζήτησε μια από αυτές να γίνει μόνο με φοιτητές. Η συγκεκριμένη συναυλία πραγματοποιήθηκε την 14η Μαΐου 1956 στο θέατρο «Κοτοπούλη».

Η νεολαία της εποχής συνέρρευσε στον χώρο και αρχικά το κλίμα ήταν αρνητικό. Με την εμφάνιση της μπάντας αρκετοί ήταν αυτοί που γιουχάισαν. Γρήγορα όμως με τη δύναμη της μουσικής και την ξεχωριστή σκηνική παρουσία του Γκιλέσπι το κοινό χαλάρωσε. Αναφορές από δημοσιεύματα της εποχής τονίζουν ότι ο κόσμος ενθουσιάστηκε, «πετούσαν τα καπέλα τους και τα σακάκια τους και χόρευαν». Στο τέλος της παράστασης ο Γκιλέσπι και η μπάντα του αποθεωθήκαν και ο δρόμος μπροστά στο θέατρο έκλεισε από την πολυκοσμία. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Γκιλέσπι ήρθε στην Αθήνα  έχοντας μαζί τους σπουδαίους μουσικούς: Κουίνσι Τζόουνς, Φιλ Γουντς, Μπίλι Μίτσελ, Γουόλτερ Ντέιβις, Τσάρλι Πέρσιπ, Μέλμπα Λίτον.

Η Καίτη Κασιμάτη-Μυριβήλη μιλώντας στον Θάνο Φωσκαρίνη, για το ένθετο «Βιβλιοθήκη» της «Ελευθεροτυπίας» (δημοσιεύθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 2010) θυμάται για τη συναυλία: «Υπάρχει μια ξεχωριστή βραδιά που τη ζήσαμε μαζί (με τον Μάνο Χατζιδάκι) πριν από πολλά χρόνια, το 1955.  Ένα από τα συγκροτήματα που ήρθαν στην Αθήνα από τη Νέα Υόρκη ήταν μια ορχήστρα τζαζ, η οποία αποτελούνταν από μαύρους μουσικούς, υπό τη διεύθυνση του τρομπετίστα και μαέστρου της ορχήστρας Ντίζι Γκιλέσπι, ένα από τα ιερά τέρατα της τζαζ. Ενορχηστρωτής της ορχήστρας και πιανίστας ήταν ο νέος τότε και αργότερα διάσημος συνθέτης της τζαζ, Κουίνσι Τζόουνς. Ο διάσημος πλέον Κουίνσι Τζόουνς ήταν τότε ο πιανίστας της ορχήστρας του Γκιλέσπι. Δόθηκαν 3 συναυλίες στο Θέατρο «Ρεξ», τις οποίες φυσικά παρακολούθησε ο Μάνος και γνωρίστηκε με τους μουσικούς. Επειδή οι προσκλήσεις γι' αυτές τις συναυλίες βασίζονταν σε πρωτόκολλο, ο Γκιλέσπι δεν ήταν και πολύ ικανοποιημένος με το κοινό των συναυλιών και ζήτησε να προσφέρει μια συναυλία αποκλειστικά για φοιτητές με ελεύθερη είσοδο. Εκείνο το βράδυ έγινε πανζουρλισμός. Ο φοιτητόκοσμος κατέκλεισε το θέατρο, οι νέοι κρέμονταν σαν τσαμπιά σταφύλια από τα θεωρεία, χειροκροτούσαν και φώναζαν το όνομα του Γκιλέσπι. Όταν τελείωσε η συναυλία, όρμησαν στη σκηνή, σήκωσαν τον Γκιλέσπι στα χέρια και τον κατέβασαν μέχρι την Ομόνοια».

Η συνάντηση

Την επόμενη μέρα ο Γκιλέσπι και η μπάντα του έδωσαν συνεντεύξεις και το βράδυ τους πήγαν σε ένα κέντρο στις Τζιτζιφιές για να ακούσουν τον Τσιτσάνη. Εκεί πραγματοποιήθηκε μια σπάνια και μαγική μουσική συνάντηση. Η κυρία Κασιμάτη-Μυριβίλη θυμάται: «Την άλλη μέρα το απόγευμα είχαμε συνάντηση με τον Αχιλλέα Μαμάκη στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου, για συνεντεύξεις με τους Γκιλέσπι και Κ. Τζόουνς για την εκπομπή του «Το θέατρο στο μικρόφωνο». Μαζί είχε έρθει και ο Μάνος και όταν τελείωσαν οι συνεντεύξεις, ήταν πια αργά το βράδυ, ο Μάνος πρότεινε να τους πάμε κάπου να φάμε, και αποφάσισε να πάμε στου Τσιτσάνη, κάτω στις Τζιτζιφιές. Εξηγήσαμε στους φίλους ποιος ήταν ο Τσιτσάνης και ξεκινήσαμε. Ο Τσιτσάνης μάς δέχτηκε με χαρά και αρχοντιά, εφόσον ο Μάνος τού σύστησε τους Αμερικανούς μουσικούς και αναφέρθηκε στη μουσική τους. Οι ξένοι τόσο πολύ ενθουσιάστηκαν με τη μουσική και τα τραγούδια που άκουγαν απ' τον Τσιτσάνη και τον Παπαϊωάννου, ώστε κάποια στιγμή ο Τσιτσάνης ζήτησε από τον Γκιλέσπι και τον Τζόουνς να παίξουν κάτι όλοι μαζί. Ανέβηκαν στο πάλκο και οι δύο. Ο μεν Κουίνσι Τζόουνς κάθισε στο πιάνο, ο Γκιλέσπι έπαιζε την τρομπέτα του και ο Τσιτσάνης μπουζούκι, δημιουργώντας ένα απίστευτο jam session (αυτοσχεδιασμοί) ανεπανάληπτο. Ακόμα λυπάμαι που δεν είχαμε μαζί μας ένα φορητό μαγνητόφωνο να ηχογραφήσουμε αυτή την τόσο ασυνήθιστη μουσική που έβγαινε από τους αυτοσχεδιασμούς. Καθήσαμε ώς τα ξημερώματα».

video

Ο δίσκος

- Από την επίσκεψη στην Αθήνα προέκυψε το άλμπουμ «Dizzy In Greece» το οποίο συγκαταλέγεται μέσα στα κορυφαία του Γκιλέσπι. Η ηχογράφηση του έγινε σε δύο μέρη. 18, 19 Μαΐου και 6 Ιουνίου 1956 το πρώτο και 7, 8 Απριλίου 1957 το δεύτερο.

Ο δίσκος τελικά κυκλοφόρησε το 1957 από τη Verve. Για να ολοκληρωθεί, εκτός του Γκιλέσπι, έπαιξαν συνολικά 18 μουσικοί. Μεταξύ τους και όλοι όσοι συμμετείχαν στην μπάντα που έδωσε τις παραστάσεις στην Ελλάδα. Ο διάσημος αρθρογράφος μουσικής Ντον Γκολντ αποθέωσε το άλμπουμ και για το εξώφυλλο του τόνισε: «Μάλλον ο τίτλος του δίσκου είναι μια δικαιολογία για να χρησιμοποιηθεί η φωτογραφία του Γκιλέσπι με την ελληνικά φορεσιά». Την εποχή εκείνη στις ΗΠΑ γινόταν μεγάλη κουβέντα στο Κογκρέσο για το κατά πόσο είναι χρήσιμη η χρηματοδότηση μουσικών περιοδειών ως πολιτισμική προσέγγιση. Μάλιστα σε αναφορά για την Ελλάδα τονίζεται ότι στην χώρα μας δεν υπήρχε καθόλου κοινό της τζαζ μουσικής και οι κορυφαίοι παράγοντες σνόμπαραν τον Γκιλέσπι. Εκείνες οι εμφανίσεις όμως θεωρείται ότι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο για τη διάδοση της τζαζ στο ελληνικό κοινό.

*O Ντίζι Γκιλέσπι πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1993 σε ηλικία 75 ετών. 

https://www.janus.gr/

🔴Η άποψη ενός διανοουμένου της αριστεράς για το Πολυτεχνείο, τους αντιστασιακούς και την στάση των κομμουνιστικών χωρών.

Αμαλία🇬🇷

@4fABkkc5xTv2aek

 🔴Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ήταν δημοσιογράφος, πολυγραφότατος συγγραφέας, κινηματογραφικός κριτικός, σχολιαστής σε τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού λόγου και διανοούμενος της αριστεράς. Την περίοδο της επταετίας, συνελήφθη ως εν δυνάμει εχθρός του καθεστώτος και κρατήθηκε στις φυλακές της Αίγινας. Άρα, δικαιούται να ομιλεί για τα πρόσωπα και τα γεγονότα της εποχής εκείνης!

🔴Κατ’ αρχάς, ας δούμε ποια ήταν η άποψή του για τους λεγόμενους “αντιστασιακούς”:

👉«Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν...

Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ' την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων, γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση. 

Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια»👈

🔴Ιδού και η -μη “πολιτικά ορθή”- άποψή του για το Πολυτεχνείο: 

👉«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της “επετείου του Πολυτεχνείου”, τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια»👈

🔴Για τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης, παρατηρεί -χλευαστικά- τα εξής:

👉«Το “έπος” δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια “ηρωίδα”, τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση – από το ραδιόφωνο των φοιτητών – των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει»👈

🔴Στον μύθο της αριστεράς, ότι “το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα”, απαντά ως εξής:

👉«Στην πραγματικότητα, κανένας δεν έριξε τη χούντα, ούτε“τα παιδιά του Πολυτεχνείου”, που τα κάναμε μπαντιέρα για να απαλύνουμε τις ενοχές μας για τη δειλία μας»👈

🔴Τέλος, για την στάση των κομμουνιστικών κρατών απέναντι στην δικτατορία, γράφει με εμφανή πικρία:

👉«Από τις ανατολικές (σοσιαλιστικές!) χώρες, μόνο η Γιουγκοσλαβία απ' την αρχή μέχρι το τέλος παραμένει φανατικά και θαρραλέα αντιχουντική. Ομοίως και η Τσεχοσλοβακία, αλλά μόνο πριν απ' την “άνοιξη της Πράγας”. Διότι μετά το φθινόπωρο της ρωσικής επέμβασης, γίνεται κι αυτή φιλοχουντική, όπως και η ΕΣΣΔ, όπως και η Ρουμανία - κυρίως η Ρουμανία που σχεδόν πανηγυρίζει που ο φασισμός επανέκαμψε στην Ελλάδα»👈

🔴Τα σχόλια δικά σας!

📌Πηγές:

1. Βασίλη Ραφαηλίδη, “Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο”.

2. Βασίλη Ραφαηλίδη, “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974”

🔴Νοέμβριος 1944: Συμφωνία ☭ΚΚΕ - Τίτο για την παράδοση της Μακεδονίας μας!

ВАРДАРСКА БАНОВИНА СКОПЈЕ

Αμαλία🇬🇷

@4fABkkc5xTv2aek

🔴Νοέμβριος 1944: Συμφωνία ☭ΚΚΕ - Τίτο για την παράδοση της Μακεδονίας μας!

🔴Τέτοιες μέρες του 1944, τριμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, αποτελούμενη από τους Ανδρέα Τζήμα, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, Στέργιο Αναστασιάδη, μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ και Λευτέρη Ματσούκα, στέλεχος του ΚΚΕ, είχε μια κρίσιμη συνάντηση με τον Τίτο, που κατέληξε σε συμφωνία για το μέλλον της Μακεδονίας μας.

   

🔴Ας δούμε υπό ποιες συνθήκες έγινε η συνάντηση... Η Ελλάδα είχε μόλις απελευθερωθεί από τα στρατεύματα κατοχής και το ΚΚΕ, μέσω του ΕΑΜ, συμμετείχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Από την άλλη πλευρά, ο Τίτο είχε δημιουργήσει από τις 2 Αυγούστου 1944, την “Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας” (το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων), που θα εντασσόταν στην ενιαία Γιουγκοσλαβία.

🔴Οι προθέσεις του Τίτο, για ενσωμάτωση της “Μακεδονίας του Αιγαίου” και της “Μακεδονίας του Πιρίν” (που ανήκε στην Βουλγαρία), στην δική του “Μακεδονία” και δι’ αυτής στην Γιουγκοσλαβία, είχαν καταστεί σαφείς από δημόσιες δηλώσεις του στενού του συνεργάτη, Σβετοζάρ Βουκμάνοβιτς (γνωστού με το ψευδώνυμο “Τέμπο”), που είχε “χρεωθεί” το θέμα:

👉«Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην  Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών του. Η Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε πυρήνας και προϋπόθεση για την ελευθερία και την ένωση της Μακεδονίας στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον»👈

(Πηγή: Svetozar Voukmanovic - Tempo, “Borba za Balkan”)

🔴Βέβαια, απ’ την Βουλγαρία ήταν δύσκολο να αποσπάσει εδάφη ο Τίτο, διότι οι Βούλγαροι κομμουνιστές αντέδρασαν με σφοδρότητα στις δηλώσεις Τέμπο. Και προφανώς ο Στάλιν, δεν θα ήθελε να δημιουργηθεί αντιπαλότητα μεταξύ δύο κομμουνιστικών χωρών. Όμως, η απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας ήταν εφικτή, μέσω των “πρόθυμων” του ΚΚΕ, που δεν είχαν εθνικές ευαισθησίες!

🔴Αναφέρει σχετικά ο Τέμπο:

👉«Σε περιοχές, όπως η Πέλλα, η Φλώρινα και η Καστοριά, το σλαβικό στοιχείο φτάνει το 60%. Γι’ αυτό ζητήθηκε από το ΚΚΕ συνεργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Το ΚΚΕ στην αρχή ήταν διστακτικό και αρνήθηκε να συζητήσει, φοβούμενο  την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας. Έτσι το θέμα αλλαγής των συνόρων με την Ελλάδα αφέθηκε γι’ αργότερα, αναμένοντας την νίκη του ΚΚΕ»

(Πηγή: ό.π.)

🔴Φυσικά, οι κομμουνιστές δεν είχαν καμμία αντίρρηση να παραδώσουν την Μακεδονία στην Γιουγκοσλαβία, αλλά ζήτησαν από τον Τίτο να διατάξει τον Τέμπο να μην φανερώνει τις προδοτικές προθέσεις τους, γιατί τους... εκθέτει στην ελληνική κοινή γνώμη. Είπε, λοιπόν, ένας από τους εκπροσώπους του ΚΚΕ:

👉«Εμείς πάντα υποστηρίζαμε την παραχώρηση αυτονομιστών δικαιωμάτων στον μακεδονικό πληθυσμό. Τα περισσότερα θύματα το Κόμμα μας τα έδωσε σε σχέση με τον αγώνα μας για το ζήτημα αυτό. Όμως, κατανοήστε ότι οι δηλώσεις του Στρατηγού Τέμπο, ότι ενδιαφέρεται ζωηρά για τη μακεδονική μειονότητα στην ελληνική Μακεδονία, δυσκολεύουν τη δουλειά μας στην Ελλάδα»👈

(Πηγή: “Εμφύλιος Πόλεμος - Έγγραφα από τα γιουγκοσλαβικά και βουλγαρικά αρχεία”, σε επιμέλεια των ιστορικών Βασίλη Κόντη και Σπυρίδωνα Σφέτα)

🔴Ωστόσο, ο Τίτο ήθελε να εξασφαλίσει την δέσμευση του ΚΚΕ για την απόσπαση της Μακεδονίας ακόμα κι αν έχανε το ΚΚΕ στην επερχόμενη ένοπλη σύγκρουση. Έτσι, ξεκαθάρισε στους εκπροσώπους του ΚΚΕ ότι στην περίπτωση που θα χάσουν την μάχη για την επικράτηση σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, θα πρέπει να συνεχίζουν τον ένοπλο αγώνα, μόνο και μόνο για να του παραδώσουν την Μακεδονία:

👉«Τώρα σας μιλάω σαν κομμουνιστής. Αν σ’ εσάς επικρατήσει η αντίδραση, η Μακεδονία πρέπει να περιέλθει στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας»👈

(Πηγή: ό.π.)

🔴Προφανώς, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ δεν έφεραν καμμιά αντίρρηση στις απαιτήσεις του Τίτο, καθώς το σχετικό έγγραφο του αρχείου τελειώνει ως εξής:

👉«Στο τέλος ο Στρατάρχης υποσχέθηκε ηθική και υλική βοήθεια στο ΚΚΕ»

🔴Τα σχόλια δικά σας!

🔴Αλήθεια, τι ήταν το “εσωτερικό διαβατήριο” στην ΕΣΣΔ;

Αμαλία🇬🇷

@4fABkkc5xTv2aek

🔴Πλήθος κόσμου μετακινήθηκε το τελευταίο τριήμερο, κυρίως από την Αθήνα στην επαρχία, θυμίζοντας... Δεκαπενταύγουστο. Κι είναι βέβαια αυτονόητο δικαίωμα η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, στον ελεύθερο κόσμο. Αυτό όμως το αυτονόητο δικαίωμα, δεν υπήρχε στην χώρα που μας παρουσιάζουν ως πρότυπο οι αριστεροί (την ΕΣΣΔ), όπου για την οποιαδήποτε μετακίνηση (εννοείται εντός της χώρας, αφού οι μετακινήσεις απλών πολιτών στο εξωτερικό απαγορεύονταν έτσι κι αλλιώς..), ήταν απαραίτητη η άδεια της αστυνομίας! 

🔴Στις 27 Δεκεμβρίου 1932, λοιπόν, ο “πατερούλης” Στάλιν καθιέρωσε το “εσωτερικό διαβατήριο”, για να “εξολοθρεύσει τον κοινωνικό παρασιτισμό”. Την εποχή εκείνη βρισκόταν σε εξέλιξη το πρόγραμμα “κολλεκτιβοποίησης” της γεωργίας και ο μεγάλος λιμός στην Ουκρανία (Голодомор), καθώς και σε περιοχές της Νότιας Ρωσσίας, με εκατομμύρια νεκρούς. Αρχικά, με το “εσωτερικό διαβατήριο” εμποδίστηκε η μαζική φυγή των πεινασμένων αγροτών προς τις μεγάλες πόλεις, όπου θα μπορούσαν να βρουν τροφή και να επιζήσουν. 

🔴Τι ακριβώς ήταν το “εσωτερικό διαβατήριο”; Ήταν ένα βιβλιαράκι σαν ένα συνηθισμένο διαβατήριο, με αρκετές σελίδες, που περιείχε τα πλήρη ατομικά στοιχεία του κατόχου του, καθώς και τον ακριβή τόπο διαμονής και εργασίας του.Το διαβατήριο αυτό, το έβγαζαν υποχρεωτικά όλοι οι πολίτες άνω των 16 ετών.

🔴Ας δούμε τώρα την χρησιμότητα του “εσωτερικού διαβατηρίου”. Κατ’ αρχάς, η μόνιμη μετακίνηση των Σοβιετικών πολιτών από μια πόλη σε άλλη, με δική τους πρωτοβουλία, ήταν πρακτικώς αδύνατη. Η εργασία που έκανε ο καθένας και ο τόπος εργασίας του, είχαν καθοριστεί από το κράτος. Το οποίο κράτος, παραχωρούσε στον πολίτη κατοικία, στον καθορισμένο τόπο διαμονής και εργασίας. Η αλλαγή τόπου διαμονής - εργασίας, θα μπορούσε να γίνει μόνο εάν το κράτος έδινε μετάθεση στον υπάλληλό του (όλοι ήταν υπάλληλοι του κράτους...), για λόγους που είχαν να κάνουν με την φύση της εργασίας του, λόγω σπουδών, ή μετά από γάμο με άτομο που διέμενε και εργαζόταν σε άλλη πόλη.

🔴Από κει και πέρα, όποιο άτομο ήθελε να μετακινηθεί προσωρινά από μια πόλη σε άλλη, για οποιονδήποτε λόγο (αναψυχής, για να δει συγγενείς ή φίλους, κ.τ.λ.), έπρεπε να πάει τις προηγούμενες ημέρες στην αστυνομία (милиция) και να κάνει μια αίτηση, στην οποία να αναγράφει τους λόγους της μετακίνησης, πότε θα πάει και πότε θα επιστρέψει, που θα μείνει και ποια άτομα θα συναντήσει εκεί. Εάν η Μιλίτσια δεν θεωρούσε ότι υπάρχει κάτι ύποπτο στην όλη διαδικασία, έδινε άδεια. Σε διαφορετική περίπτωση, ζητούσε περισσότερες εξηγήσεις, κι αν αυτές δεν ήταν ικανοποιητικές, δεν έδινε καθόλου άδεια μετακίνησης.

🔴Οι δε ξένοι επισκέπτες (ας τους πούμε “τουρίστες”) της ΕΣΣΔ, έπρεπε οπωσδήποτε να δηλώσουν εκ των προτέρων, από μία ως τρεις πόλεις που είχαν σκοπό να επισκεφθούν. Εφόσον είχαν κάνει κράτηση σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία των πόλεων αυτών και είχαν προπληρώσει την διαμονή τους, γράφονταν πάνω στην βίζα τους οι πόλεις που θα επισκέπτονταν και δεν είχαν δικαίωμα ν’ αλλάξουν γνώμη και να επισκεφθούν άλλες πόλεις.

🔴Τα σχόλια δικά σας!

 

Χρόνης Μίσσιος - Χαμογέλα ρε… Τι σου ζητάνε;

“Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σαν μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστο μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. 

Και μεις τι κάνουμε, ρε αντί να τη ζήσουμε;

Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…

Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πως είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα…

Έτσι, μ’ αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο και πάλι φτου κι απ’ την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες”, σαν “ηθική”, σαν “πολιτισμό”.

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να παίξουμε και να χαρούμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και το διπλανό μας…

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ…

Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως το αφήσαμε για αύριο…

Για να πάμε που;

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ’ τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατί;

Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δεν δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχθές απ’ την ταράτσα για να μην πεθάνει.

Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: “Χους ει και εις χουν απελεύσει”. Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια…“

Χρόνης Μίσσιος (1930-2012) συγγραφέας.

Στις 13 Αυγούστου ο τουρκικός στρατός, εκμεταλλευόμενος τα ολέθρια λάθη της ελληνικής πλευράς, επιτέθηκε στη γραμμή του Αφιόν Καραχισάρ αιφνιδιάζοντας τον ελληνικό στρατό και γρήγορα κατάφερε να τον διασπάσει και να τον τρέψει σε φυγή. Στις 27 Αυγούστου 1922, και αφού οι Ιταλοί είχαν εκκενώσει την Έφεσο, ο τουρκικός στρατός υπό την ηγεσία του Κεμάλ κατέλαβε τη Σμύρνη, σφάζοντας τον ελληνικό και αρμενικό πληθυσμό και πυρπολώντας την ελληνική και αρμενική συνοικία.

Κεμάλ Ατατούρκ,Ιωάννης Μεταξάς,

Αγιά Σοφιά  και Μάκης Βορίδης

Τη μετατροπή του σπιτιού του Αττατούρκ ......

<< Όταν ρωτήθηκε από τα μέλη συγγραφικής ομάδας εγκυκλοπαίδειας, απάντησε πως γεννήθηκε τη 19η Μαΐου του 1919, δηλαδή την ημέρα που αποφάσισε να γίνει αντάρτης.[17] Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του κατέφυγε στο σπίτι του αδερφού της στο χωριό Σαρήγιαρ (σημ. Χρυσαυγή) του Λαγκαδά, https://el.wikipedia.org/>>
..... στη Θεσσαλονίκη σε Μουσείο γενοκτονίας πρότεινε ο αρχηγός της Μεταξικής – Παπαδοπουλικής Νεολαίας ΕΠΕΝ και σήμερα Υπουργός, Μάκης Βορίδης «ξεχνώντας» ότι αποτελεί δωρεά στο τουρκικό κράτος του Μεταξά ..................................

https://www.stonisi.gr/

https://www.stonisi.gr/ 

 https://el.wikipedia.org/

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ[1] (Mustafa Kemal Atatürk, προφέρεται: [mustaˈfa ceˈmal aˈtaˌtyɾc], Θεσσαλονίκη, 1881 - Κωνσταντινούπολη, 10 Νοεμβρίου 1938) ήταν Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός. Ήταν ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Ουσιαστικά ανέλαβε πραξικοπηματικά μια διαμελισμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας το εναπομείναν υπόλοιπο των εδαφών στην Ανατολία κατόρθωσε να μετατρέψει σε κράτος δυτικού προτύπου, ονομάζοντάς το Τουρκία και αποτελώντας έως και σήμερα εθνάρχη της Τουρκίας στη συνείδηση του τουρκικού έθνους.

Η κυβέρνησή του ακολούθησε μια πολιτική τουρκοποίησης, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ομοιογενές, ενιαίο και πάνω από όλα δημοκρατικό έθνος κάτω από το τουρκικό λάβαρο.[2][3][4] Επί Ατατούρκ, ζητήθηκε από τις μειονότητες στην Τουρκία να μιλούν τουρκικά δημόσια, αλλά τους επιτρεπόταν να διατηρήσουν τη δική τους γλώσσα ταυτόχρονα. Τα μη τουρκικά τοπωνύμια και οι μειονότητες διατάχθηκαν να λάβουν τουρκικό επώνυμο σύμφωνα με τις τουρκικές παραδόσεις.[5][6][7] Θεωρείται, παρ' όλ' αυτά, χαρισματικός ηγέτης, του οποίου η μορφή, σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες προσωπικότητες που επηρέασαν καθοριστικά με την παρουσία τους τον 20ό αιώνα. Το τουρκικό κοινοβούλιο του απένειμε το επώνυμο Ατατούρκ το 1934, που σημαίνει «Πατέρας των Τούρκων», σε αναγνώριση του ρόλου που έπαιξε στην οικοδόμηση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας.[8]

Καταγωγή

Η οικία που γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε μουσείο ενώ στον ίδιο χώρο στεγάζεται και το Τουρκικό Προξενείο

Πατέρας του ήταν ο μουσουλμάνος Αλή Ριζά (ή Ριζί) Εφέντη (τουρκ. Ali Rıza Efendi), ο οποίος αρχικά δούλευε για λογαριασμό μουσουλμανικών θρησκευτικών ιδρυμάτων, επιθεωρώντας τις φιλανθρωπικές δραστηριότητές τους. Υπηρέτησε ως υπολοχαγός εθελοντικής στρατιωτικής μονάδας, κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-8, και στο τέλος του πολέμου έγινε τελωνειακός υπάλληλος. Ο Αλή Ριζά πέθανε όταν ο Μουσταφά ήταν επτά ετών. Μητέρα του ήταν η Ζουμπεϊντέ Χανούμ (τουρκ. Zübeyde Hanım), με καταγωγή από την κωμόπολη του Λαγκαδά, της οποίας ο πατέρας ίσως ήταν επιστάτης σε αγρόκτημα, όπως ο αδελφός της.[9][10]

Ο Ατατούρκ ισχυρίστηκε πως οι πρόγονοί του ήταν Τούρκοι νομάδες (Γιουρούκοι) που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή των Βαλκανίων, ωστόσο δεν υπάρχουν ενδείξεις για κάτι τέτοιο.[11] Αντίθετα, έχει υποστηριχθεί πως κληρονόμησε την τουρκική γλώσσα από προγόνους που ήρθαν από την Ανατολία και τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά από προγόνους αλβανικής ή σλαβικής καταγωγής.[12] Κάποιες ενδείξεις για το δεύτερο είναι οι εξής: Ο παππούς του Αλή Ριζά είχε το προσωνύμιο «κόκκινος» (ξανθός), ενώ ξανθή με γαλανά μάτια ήταν η μητέρα του Κεμάλ και ο ίδιος ο Ατατούρκ. Έχει ωστόσο υποστηριχθεί πως υπήρχαν Τούρκοι μικρασιατικής καταγωγής με ανάλογα χαρακτηριστικά, όμως η αναλογία είναι μεγαλύτερη στους Βαλκάνιους. Άλλο στοιχείο είναι ότι ο Τζεμίλ Μποζόκ, μακρινός ξάδελφος του Κεμάλ και αργότερα υπασπιστής του, είχε παππού αλβανικής καταγωγής, χωρίς όμως να γνωρίζουμε με βεβαιότητα αν η συγγένειά του με τον Κεμάλ ήταν εξ αίματος. Επίσης, ο Τζεμίλ Μποζόκ υποστήριζε πως ήταν συγγενής και της οικογένειας της Ζουμπεϊντέ Χανούμ.[13] Λόγω της μεγάλης εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης κατά την οθωμανική περίοδο, πολλοί από τους ισλαμιστές αντιπάλους του που ενοχλήθηκαν από τις μεταρρυθμίσεις του ισχυρίστηκαν ότι ο Ατατούρκ είχε Ντονμέ προγόνους· Εβραίοι που ασπάστηκαν το Ισλάμ δημόσια, αλλά εξακολουθούσαν να διατηρούν κρυφά την πίστη τους στον Ιουδαϊσμό.[14][15]

https://el.wikipedia.org/

ВАРДАРСКА БАНОВИНА СКОПЈЕ - Ημέρα Ανεξαρτησίας Στις 8 Σεπτεμβρίου 1991 (Βόρεια Μακεδονία)

 Άμυνα και Γεωστρατηγική - #Δεν_ξεχνώ

@geostratigiki  · 8 Νοε

Επέτειος σήμερα. 

Κολλάει το πιο κάτω

η φωτο απο

https://el.wikipedia.org/

Ημέρα Ανεξαρτησίας (Βόρεια Μακεδονία)

ВАРДАРСКА БАНОВИНА СКОПЈЕ .

Εορτάζεται από Βόρεια Μακεδονία

Ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου

------------------------------------------------

ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΟΛΑ  ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΤΡΙΝΓΚ κ ΜΙΑ ΓΡΑΒΑΤΑ  ...

- ΤΣΙΠΡΑΣ .. ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ...

-  - Τσίπρας: «Ακραίοι Όσοι Διαδηλώνουν Κατά Των Πρεσπών» – «Δεν Σας Επιτρέπω Να Μας Λέτε Προδότες Και Μειοδότες»

-----------------------------------

Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας (σλαβομακεδονικά: Ден на независноста‎‎) της Βόρειας Μακεδονίας γιορτάζεται στις 8 Σεπτεμβρίου. Πρόκειται για εθνική εορτή η οποία καθιερώθηκε το 1991, όταν πραγματοποιήθηκε το σλαβομακεδονικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία. Στη συνέχεια, η τότε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία, στην οποία ανήκε ως ομοσπονδιακό κράτος, και έγινε κυρίαρχη κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ιστορία

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1991, πάνω από το 95,5% του 75,8% των ψηφοφόρων που έλαβαν μέρος στο σχετικό δημοψήφισμα ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας. Το απόγευμα της 8ης Σεπτεμβρίου 1991, ο τότε πρόεδρος της πΓΔΜ Κίρο Γλιγκόροφ, κήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία της χώρας, απευθυνόμενος σε πολίτες οι οποίοι είχαν συγκεντρωθεί στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της χώρας, Σκόπια, για να γιορτάσουν το επιτυχημένο δημοψήφισμα.

Η λαϊκή βούληση για ανεξάρτητο κράτος επιβεβαιώθηκε με τη διακήρυξη των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, η οποία υπογράφηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1991 από την πρώτη πολυκομματική Συνέλευση της πΓΔΜ. Τέλος, στις 25 Σεπτεμβρίου 1991, η διακήρυξη της ανεξαρτησίας εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο της πΓΔΜ. Στη συνέχεια, εγκρίθηκε το νέο Σύνταγμα της χώρας στις 17 Νοεμβρίου 1991.

Λόγω των ελληνικών αντιρρήσεων για τη δημιουργία ενός νέου κράτους με τον όρο Μακεδονία στην ονομασία του, το καθεστώς κυριαρχίας του κράτους δεν είχε αναγνωριστεί μέχρι τις 8 Απριλίου 1993, με αναγνώριση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, όταν η χώρα έγινε δεκτή ως το 181ο πλήρες μέλος στον παγκόσμιο οργανισμό υπό την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.[1]

Εορτασμός

Η Ημέρα της Ανεξαρτησίας ως εθνική εορτή είναι μη εργάσιμη ημέρα στη Βόρεια Μακεδονία. Ο πρόεδρος και η κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας διοργανώνουν διάφορες εκδηλώσεις. Οι πολίτες συνήθως βγαίνουν στο ύπαιθρο για να κάνουν πικ νικ. Η Ομοσπονδία Μοτοσικλετών Βόρειας Μακεδονίας διοργανώνει διεθνές ράλι στα Σκόπια.

Όλες οι πρεσβείες, τα προξενεία και οι διπλωματικές αντιπροσωπείες της χώρας διοργανώνουν εορταστικές εκδηλώσεις στις χώρες όπου βρίσκονται.

MIDDLE EAST POGROM ..

ΜΟΥΓΚΑ ..

 Η ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ??

- ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ???

- ΣΕ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ....

-  Jewish fascists 

Ισραήλ: Ο Μπεν Γκβιρ ζητά την εκτέλεση Παλαιστινίων κρατουμένων με «σφαίρα στο κεφάλι»

Δευτέρα, 1 Ιουλίου 2024 

      - https://www.naftemporiki.gr/

Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ – ABIR SULTAN/Pool via REUTERS

- Απαίτησε ο «ο νόμος σχετικά με την εκτέλεση των κρατουμένων να ψηφιστεί στην Κνεσέτ»

- Ο Ισραηλινός υπουργός Εθνικής Ασφάλειας Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, από τους πιο σκληροπυρηνικούς στην κυβέρνηση Νετανιάχου, ζήτησε «την εκτέλεση κρατουμένων στις ισραηλινές κατοχικές φυλακές πυροβολώντας τους στο κεφάλι», όπως αναφέρει το Wafa.

- Ο Μπεν Γκβιρ επεσήμανε, σε ένα βίντεο, ότι «οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι πρέπει να σκοτωθούν με πυροβολισμό στο κεφάλι», απαιτώντας «ο νόμος σχετικά με την εκτέλεση των κρατουμένων να ψηφιστεί στην Κνεσέτ, δεσμευόμενος να παράσχει λίγη τροφή για να τους κρατήσει στη ζωή μέχρι να θεσπιστεί».

- Η Γενική Συνέλευση της Κνεσέτ του Ισραήλ ενέκρινε, σε προκαταρκτική ανάγνωση, στις αρχές Μαρτίου 2023, την επιβολή της θανατικής ποινής στους Παλαιστίνιους κρατούμενους.

- Ο προτεινόμενος νόμος, ο οποίος απαιτεί δύο ακόμη αναγνώσεις στην Κνεσέτ για να τεθεί σε ισχύ, δίνει εντολή στα δικαστήρια να επιβάλλουν θανατική ποινή σε όσους «διαπράττουν αδίκημα δολοφονίας με κίνητρο τον ρατσισμό και πρόθεση να βλάψουν το κράτος του Ισραήλ».

Λ .Ι

O AΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΧΑΧΑΧΑ ...

                                                     ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΩΛΟΣΟΓΙΑ ......

Αμαλία🇬🇷

@4fABkkc5xTv2aek

🔴Η ☭κομμουνιστική προπαγάνδα στα σχολεία και η αντιμετώπισή της από τον Γεώργιο Παπανδρέου.

🔴Τελευταία, παρατηρούμε την έξαρση της προπαγάνδας μαρξιστών δασκάλων (ινστρουχτόρων!), ακόμα και στα δημοτικά σχολεία! Είδαμε, λοιπόν, παιδάκια δημοτικού σχολείου στην Αργολίδα, να γιορτάζουν την 28η Οκτωβρίου τραγουδώντας το αντάρτικο τραγούδι “Ήρωες”, αλλά κι ένα έργο με τίτλο “Λευτεριά στην Παλαιστίνη”, που έφτιαξαν παιδάκια δημοτικού σχολείου του Ταύρου (καθοδηγούμενα από την δασκάλα τους...) με πρόσχημα εργασία για την παγκόσμια ημέρα της ειρήνης.

🔴Σαν σήμερα, το 1963, ορκίστηκε η πρώτη κυβέρνηση Κέντρου, με πρωθυπουργό και υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Παπανδρέου. Με την ευκαιρία, ας δούμε πως καταπολέμησε την κομμουνιστική προπαγάνδα στα σχολεία ο επονομαζόμενος “Γέρος της Δημοκρατίας”.

🔴Στις 11 Μαρτίου 1965, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου απέστειλε στους Γενικούς Επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης την εμπιστευτική εγκύκλιο 1010, στην οποία τόνιζε “την μεγάλη σοβαρότητα του θέματος”. Δείτε τι ανέφερε γενικά περί του κομμουνισμού:

👉«Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς. Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν. Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ»👈

🔴Εις ό,τι αφορά τους μαρξιστές ινστρούχτορες στα σχολεία, ο Γ. Παπανδρέου ήταν κάθετος:

👉«Κι αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν»👈

🔴Τέλος, εις ότι αφορά τους μαθητές:

👉«Πανταχόθεν καταγγέλλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπάθειας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων. Βεβαίως, εφ’ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν. Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποιεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσηλυτισμόν των Νέων.

Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπεύθυνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη»👈

🔴Τα σχόλια δικά σας!

1938: Η «Νύχτα των Κρυστάλλων»

 - Η  ΦΑΣΙΣΤΟ  ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  ΑΟΥΣΒΙΤΣ  ΗΘΕΛΕ ..ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ  ΑΟΥΣΒΙΤΣ  ΕΚΑΝΕ ...

- Tους αποικιοκρατες φασιστες δολοφονους τους παρουσιαζουν ως  ΘΥΜΑΤΑ .

- Ρε ας μου πει καποιος ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΑΝ ,ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΑΝ ΤΑ ΑΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ??..

ΜΟΥΓΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ  JEWISH FASCISM ZIONISM   ΠΟΓΚΡΟΜ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΣΤΗΝ  ΜΕΣΗ  ΑΝΑΤΟΛΗ ...

1938: Η «Νύχτα των Κρυστάλλων» στη Γερμανία. Το πρώτο οργανωμένο πογκρόμ εναντίον των Εβραίων από τους Ναζί.----

- Επεζησαν απο τα κολαστηρια του Auschwitz << ετσι λενε >> και κανουν χειροτερα..

- οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ..EΒΡΑΙΟΙ....

«Κάν’ το όπως το Ισραήλ» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μεταρρυθμίσεων που προωθεί ο υπουργός Εθνικής Αμυνας στις ένοπλες δυνάμεις.

 Φαεινή ιδέα

08.11.24 

Κ. ΑΛΑΤΖ.

https://www.efsyn.gr/

Μετά τον «σιδερένιο θόλο» που θέλει να εγκαταστήσει στην ελλαδική επικράτεια, όπως το Iron Dome του Ισραήλ, την εκπαίδευση εφέδρων και την εθελοντική στράτευση γυναικών κατά τα ισραηλινά πρότυπα, ο Νίκος Δένδιας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Μιλώντας προ ημερών σε εκδήλωση του Ροταριανού Oμίλου Αθηνών εξέφρασε τη φαεινή ιδέα ότι τα παιδιά των στρατιωτικών που πάσχουν από αυτισμό θα μπορούσαν να απασχοληθούν σε οπλικά συστήματα που χρησιμοποιούν τεχνητή νοημοσύνη.

Οπως εξήγησε, τα παιδιά με αυτισμό έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίζουν ανάμεσα σε χιλιάδες φωτογραφίες τις μικρές διαφορές, να τις απομνημονεύσουν ώστε να διδαχθεί ο αλγόριθμος της τεχνητής νοημοσύνης και να κατευθύνει τα drones στον στόχο. «Το Ισραήλ έχει ειδικές μονάδες γι’ αυτό», ανέφερε με θαυμασμό ο υπουργός.

Τι συμβαίνει με τις γερμανικές αποζημιώσεις, με φόντο τις θηριωδίες και τις καταστροφές στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

 Οι χώρες που έλαβαν γερμανικές αποζημιώσεις

 

https://geopolitico.gr/

- Το θέμα παραμένει ενεργό μεν στην ελληνική πολιτική ατζέντα, αλλά χωρίς να έχουν επιτευχθεί συγκεκριμένες αποζημιώσεις μέχρι σήμερα.

Οι γερμανικές αποζημιώσεις παραμένουν ένα ανοιχτό κεφάλαιο στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, με σημαντικό ιστορικό, νομικό και ηθικό βάρος.

- Στο προσκήνιο επανήλθε τις τελευταίες ώρες το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα, με αφορμή την επίσημη επίσκεψη του Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ στην Αθήνα και κυρίως όλα όσα ειπώθηκαν στις συναντήσεις του με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός υποδέχθηκε το πρωί της Τετάρτης στο Μέγαρο Μαξίμου τον πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και του είπε χαρακτηριστικά: «Το ζήτημα των επανορθώσεων και ειδικά το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, αυτά τα θέματα είναι ακόμα πολύ ζωντανά και ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα τα επιλύσουμε».( Σε απλή μετάφραση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» )

Οι καταστροφές των Ναζί στην Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν εκτεταμένες και ιδιαίτερα τραγικές. Από την εισβολή τους το 1941 μέχρι την απελευθέρωση το 1944, οι γερμανικές δυνάμεις προκάλεσαν μεγάλες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, κατέστρεψαν υποδομές, έκαψαν χωριά και διέπραξαν μαζικές εκτελέσεις αμάχων σε πολλές περιοχές της χώρας. Εμβληματικά παραδείγματα τέτοιων εγκλημάτων περιλαμβάνουν τα μαρτυρικά χωριά Καλάβρυτα, Δίστομο, και πολλούς άλλους τόπους.

Ειδικότερα στην Κορινθία:

Στην Κορινθία, οι θηριωδίες περιλάμβαναν εκτελέσεις, καταστροφή χωριών, βασανισμούς, συλλήψεις και καταναγκαστικά έργα. Ορισμένα από τα χωριά που υπέστησαν επιθέσεις και βιαιοπραγίες ήταν οι Άγιοι Θεόδωροι και η Περαχώρα, όπου οι Γερμανοί πραγματοποίησαν μαζικές εκτελέσεις και καταστροφές περιουσιών ως αντίποινα για τη δράση αντιστασιακών ομάδων. Πολλοί κάτοικοι υποχρεώθηκαν σε καταναγκαστικά έργα και κάποιοι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η πραγματική τραγωδία ωστόσο είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, καθώς τα χρόνια της κατοχής πέθαναν 273.000 – 747.000 Έλληνες, ή το 3,7-10,2% του προπολεμικού πληθυσμού.

Ζημιές υπέστη τεράστιο ποσοστό των λιμανιών, των δρόμων, των σιδηροδρόμων και των γεφυρών στην Ελλάδα, όπως επίσης και το 25% των φυσικών πόρων της χώρας.

Το 80% της εγχώριας βιομηχανίας καταστράφηκε, όπως επίσης και το 28% των υποδομών.

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα υπέστη βαριές απώλειες και καταστροφές, δεν έχει λάβει τις πλήρεις γερμανικές αποζημιώσεις για τις ζημιές που προκάλεσαν οι ναζιστικές δυνάμεις. Να σημειωθεί ότι τον Απρίλιο του 2015, η Ελλάδα αξιολόγησε τις πολεμικές αποζημιώσεις σε 278,7 δισ. ευρώ, που ισοδυναμούν με 389 δισ. ευρώ το 2022.

Η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων παραμένει ανοιχτή, και συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις και οι διεκδικήσεις από την ελληνική πλευρά.

Το ζήτημα των αποζημιώσεων περιλαμβάνει διάφορες κατηγορίες, όπως αποζημιώσεις για τις καταστροφές και τους θανάτους, το κατοχικό δάνειο, και τις επανορθώσεις για τις καταστροφές στην ελληνική υποδομή και περιουσίες πολιτών.

1. Ιστορικό Υπόβαθρο και Κατοχικό Δάνειο

Κατά την περίοδο της κατοχής, η Γερμανία επέβαλε την απομύζηση των πόρων της Ελλάδας και ζήτησε ένα κατοχικό δάνειο από την Ελλάδα, το οποίο ποτέ δεν αποπληρώθηκε.

Ειδικότερα, το 1942, η Ελληνική Κεντρική Τράπεζα αναγκάστηκε από το κατοχικό καθεστώς να δανείσει 476 εκατομμύρια Ράιχσμαρκ με επιτόκιο 0% στη ναζιστική Γερμανία

Αυτό το δάνειο, υποχρεωτικό για την Ελλάδα, προκάλεσε σημαντική οικονομική εξάντληση, εντείνοντας την πείνα και τις κακουχίες του ελληνικού πληθυσμού. . Η Ελλάδα έχει επανειλημμένα ζητήσει την αποπληρωμή αυτού του δανείου, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί εκκρεμή οικονομική υποχρέωση.

2. Επανορθώσεις για Θηριωδίες και Καταστροφές

Η γερμανική κατοχή άφησε πίσω της καταστροφές σε ολόκληρη την Ελλάδα, με πολλές πόλεις και χωριά να υφίστανται επιθέσεις και καταστροφές. Σε περιοχές όπως τα Καλάβρυτα και το Δίστομο, διαπράχθηκαν σφαγές, οι οποίες οδήγησαν σε πολυάριθμα θύματα. Οι οικογένειες των θυμάτων αυτών ζητούν αποζημιώσεις για τις καταστροφές και τις απώλειες.

3. Η Στάση της Γερμανίας και Διεθνείς Αντιδράσεις

Η γερμανική πλευρά έχει μέχρι σήμερα αρνηθεί να καταβάλει αποζημιώσεις, επικαλούμενη τις συμφωνίες που υπογράφηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η Συμφωνία του Λονδίνου το 1953, που αναφέρεται σε αναστολή των αποζημιώσεων έως την επίτευξη μόνιμης ειρηνευτικής συμφωνίας. Παρά τις ελληνικές διεκδικήσεις και τις αποφάσεις ελληνικών δικαστηρίων που δικαιώνουν τα θύματα, το γερμανικό κράτος υποστηρίζει ότι το ζήτημα έχει κλείσει.

4. Η Στάση της Ελληνικής Κυβέρνησης και Διεθνείς Πρωτοβουλίες

Οι εθιμοτυπικού χαρακτήρα αναφορές για τις γερμανικές αποζημιώσεις από τις εκάστοτε κυβερνήσεις όταν δεν συνοδεύονται με πρακτικές ενέργειες για τη διεκδίκησή τους, λαμβάνοντας μάλιστα τη σταθερή απάντηση της Γερμανικής πλευράς ότι “τέτοιο θέμα δεν υφίσταται” δεν επιφέρουν θετικά αποτελέσματα για το δίκαιο αίτημα των Ελλήνων .

Η Ελλάδα διατηρεί μεν τις διεκδικήσεις της και το θέμα παραμένει ανοιχτό σε επίπεδο πολιτικής πίεσης. Έχουν γίνει διεθνείς πρωτοβουλίες και παραστάσεις σε ευρωπαϊκά φόρα για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας και την πίεση προς τη Γερμανία. Ωστόσο, η προσέγγιση του ζητήματος είναι αναποτελεσματική, καθώς ενέχει και πολιτικές και διπλωματικές διαστάσεις.

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, άλλες χώρες που υπέστησαν ζημιές και καταστροφές από τους Ναζί έχουν λάβει γερμανικές αποζημιώσεις. Μερικά παραδείγματα περιλαμβάνουν:

Γερμανικές αποζημιώσεις: Οι χώρες που έλαβαν αποζημειώσεις

Ισραήλ: Η Γερμανία κατέβαλε αποζημιώσεις 14 δισεκατομμύρια δολάρια, που ισοδυναμούν με 36,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2022 στο Ισραήλ μέσω της Συμφωνίας του Λουξεμβούργου το 1952, για τις καταστροφές που προκλήθηκαν στους Εβραίους από το Ολοκαύτωμα.

Πολωνία: Η Γερμανία πλήρωσε αποζημιώσεις προς την Πολωνία μέσω διαφόρων συμφωνιών, αν και το θέμα δεν έκλεισε πλήρως και παραμένει ευαίσθητο για τις σχέσεις των δύο χωρών.

Γαλλία και Ολλανδία: Η Γερμανία επίσης συμφώνησε σε αποζημιώσεις για την καταναγκαστική εργασία και τις ζημιές σε υποδομές και πληθυσμούς.

Η Γιουγκοσλαβία έλαβε βιομηχανικό εξοπλισμό από τα διαλυμένα γερμανικά εργοστάσια αξίας 36 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η Δυτική Γερμανία πλήρωσε επίσης 8 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα ως αποζημίωση για απάνθρωπα πειράματα σε πολίτες της Γιουγκοσλαβίας.

Η Σοβιετική Ένωση έλαβε ως αποζημίωση το 1947 τρόφιμα, βιομηχανικά προϊόντα, καταναλωτικά αγαθά και κυρίως ολόκληρα εργοστάσια, που αποσυναρμολογήθηκαν στη Γερμανία και στάλθηκαν σε κομμάτια στην ΕΣΣΔ.

Πολωνία: Το 1975 υπογράφηκε στη Βαρσοβία συμφωνία που όριζε ότι 1,3 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα επρόκειτο να καταβληθούν σε Πολωνούς οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, είχαν πληρώσει στο γερμανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αλλά δεν είχαν λάβει σύνταξη.

Το 1992, η Γερμανία πλήρωσε σε Πολωνούς ένα ποσό που το 2022 ισοδυναμούσε με περίπου 8 δισ. δολάρια.

Αποζημιώσεις, σε υλικά αγαθά, χρυσό, μηχανήματα και τρόφιμα, μεταξύ άλλων έχουν λάβει οι παρακάτω ευρωπαϊκές χώρες:

Αλβανία

Βέλγιο

Τσεχοσλοβακία

Δανία

Γαλλία

Ελλάδα

Λουξεμβούργο

Νορβηγία

Ολλανδία

Ηνωμένο Βασίλειο

Γιουγκοσλαβία

5. Η Σημερινή Κατάσταση

Το θέμα παραμένει ενεργό μεν στην ελληνική πολιτική ατζέντα, αλλά χωρίς να έχουν επιτευχθεί συγκεκριμένες αποζημιώσεις μέχρι σήμερα. Ο αγώνας των επιζώντων και των οικογενειών των θυμάτων για δικαίωση συνεχίζεται, με το ζήτημα να έρχεται στην επικαιρότητα σε τακτά διαστήματα. Οι ελληνικές αρχές επιμένουν στην αποπληρωμή του κατοχικού δανείου και στις αποζημιώσεις για τις θηριωδίες, όμως οι νομικές και διπλωματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν είναι πολλές.

- Συνολικά, οι γερμανικές αποζημιώσεις παραμένουν ένα ανοιχτό κεφάλαιο στις σχέσεις Ελλάδας και Γερμανίας, με σημαντικό ιστορικό, νομικό και ηθικό βάρος.

geopolitico.gr

Βγάλε τον σκασμό ...

                                  ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ  Τάσος Παππάς    29.10.24 .

               https://www.efsyn.gr/

Ηφωνή του φίλου στο τηλέφωνο σπασμένη, έβγαινε με το ζόρι. Ανησύχησα.

-Ελα ρε, τι συμβαίνει, έπαθες κάτι;

-Εχω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.

-Πες μου.

-Οχι από το τηλέφωνο, από κοντά.

-Φοβάσαι ότι σε παρακολουθεί η ΚΥΠ;

-ΕΥΠ λέγεται εδώ και πολλά χρόνια.

-Επιμένω, ΚΥΠ, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα. ΟΚ, να βρεθούμε όπου θέλεις.

Παρένθεση: Ο φίλος είναι υψηλόβαθμο στέλεχος σε επιχείρηση η οποία κάνει δουλειές με το κράτος. Βρισκόμαστε λοιπόν σε εξωτερικό χώρο, μακριά από άλλους, μου ζητάει να κλείσω το κινητό μου και ακολουθεί η εξής συζήτηση.

-Εχω στοιχεία που αποκαλύπτουν παράνομες δοσοληψίες μεταξύ της διοίκησης της επιχείρησης, οργανωμένου εγκλήματος και κρατικών αξιωματούχων.

-Οπα. Τι μου λες. Αυτό είναι πολύ σοβαρό. Μπορείς να το αποδείξεις;

-Βεβαίως.

-Είσαι σίγουρος;

-Απολύτως.

-Πώς έπεσες πάνω στο θέμα;

-Τυχαία.

-Τι σκέφτεσαι να κάνεις;

-Λέω να πάω στον εισαγγελέα, να του δώσω τα στοιχεία και να ζητήσω καθεστώς προστατευόμενου μάρτυρα.

-Πλάκα κάνεις;

-Οχι. Αυτός ο θεσμός υπάρχει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, άρα και στην Ελλάδα. Δεν θέλω χρήματα, θέλω να ξεσκεπαστεί το κύκλωμα που σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μου έχει φάει καμιά εικοσαριά εκατομμύρια ευρώ και λειτουργεί απρόσκοπτα κάμποσα χρόνια. Αποφάσισα λοιπόν να απευθυνθώ στη Δικαιοσύνη. Πριν προχωρήσω, θέλω τη γνώμη σου.

-Μάλλον ζεις σε άλλη χώρα.

-Με τρομάζεις.

-Αυτός είναι ο στόχος μου.

-Γιατί;

-Θα πας να μπλέξεις σε μια ιστορία όπου πρωταγωνιστούν επιχειρηματίες μεγάλου βεληνεκούς, ίσως το οργανωμένο έγκλημα και μέλη του πολιτικού προσωπικού; Παίζεις με τη φωτιά. Είσαι αφελής; Αγνοια κινδύνου λέγεται αυτό. Ακόμη κι αν ενταχθείς σε καθεστώς προστατευόμενου μάρτυρα ουδείς μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δεν θα σε ξεμπροστιάσουν κάποια στιγμή και μάλιστα με δικαστική απόφαση. Θα ψάξουν, θα σε βρουν, θα σε πουν ψευδομάρτυρα, κουκουλοφόρο, θα σε κυνηγήσουν αλύπητα, θα σε απειλήσουν, θα σε εκβιάσουν.

-Συγγνώμη, εγώ νόμιζα ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη.

-Στα εγχειρίδια του Συνταγματικού Δικαίου. Στα καθεστώτα του κλεπτοκρατικού καπιταλισμού, όχι. Υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι μερακλήδες δικαστές και εισαγγελείς, αλλά είναι μειοψηφία.

-Τι μου συστήνεις; Να βγάλω τον σκασμό και να συνεχίσω να ζω σαν να μην τρέχει τίποτα; Δεν είναι στον χαρακτήρα μου. Αλλα λέγαμε στα νιάτα μας. Τα χρόνια πέρασαν, φάγαμε ήττες, απογοητευτήκαμε, αλλά τις αρχές μας τις κρατάμε.

-Σου προτείνω να κάτσεις στα αυγά σου.

-Είσαι με τα καλά σου; Και η συνείδησή μου;

-Να τη φασκιώσεις.

-Με αιφνιδιάζεις και μάλιστα δυσάρεστα. Πολύ δυσάρεστα, πρέπει να σου πω. Αλλα περίμενα ν’ ακούσω από σένα. Περίμενα να με παροτρύνεις να προχωρήσω και ότι θα με στηρίξεις. Εσύ μου λες να κλείσω τα μάτια, να βουλώσω τα αυτιά και να κάνω την πάπια. Από την αυτοπεποίθηση με βάση τις αξίες μου, στην αυτοπεριφρόνηση. Ανελέητος κυνισμός. Συγγνώμη, είναι αυτή αριστερή στάση;

-Οχι, δεν είναι αριστερή στάση.

-Ε τότε γιατί μου την προτείνεις;

-Γιατί είσαι φίλος μου και δεν θέλω να σε δω σε ύπτια στάση μέσα σε ξύλινο κουτί. Εδώ, φίλε μου αγαπημένε, είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Ανάγωγα

Ο Νικήτας Κακλαμάνης για τη σχέση Μητσοτάκη-Σαμαρά: «Οι κακές διαπροσωπικές σχέσεις δεν επιλύονται με ανακοινώσεις των γραφείων Τύπου ένθεν και εκείθεν. Σηκώνεις το τηλέφωνο, λες ένα να σε δω, θέλω να συζητήσουμε, τα συζητάς και βρίσκεις λύση. Συνήθως αυτός που είναι στη νούμερο ένα θέση παίρνει και την πρωτοβουλία». Σιγά που θα καταδεχτεί «ο νούμερο ένα» να σηκώσει το τηλέφωνο. Μαθαίνει τι σκέφτεται και πού θα το πάει «ο πρώην νούμερο ένα» με άλλους τρόπους. Για παράδειγμα, με το Predator.

Ο ΕΘΝΑΡΧΙΔΗΣ .. Καραμανλής και Αντενάουερ υπογράφουν διμερές ελληνογερμανικό πρωτόκολλο ενώ ο Ευ. Αβέρωφ παρακολουθεί. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών ήταν εμφανής η επιθυμία της Αθήνας να ενισχύσει την ελληνογερμανική φιλία κυρίως για οικονομικούς, αλλά και για πολιτικούς λόγους.

 ΠΟΛΙΤΙΚΗ  12/04/2013 

https://www.iefimerida.gr/

Γερμανικές αποζημιώσεις: η μυστική συμφωνία Καραμανλή – Αντενάουερ...

Η χοντροκομμένη παρέμβαση του Σόιμπλε στο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας προς την Ελλάδα (να κοιτάνε τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουν οι Έλληνες και να μην παραμυθιάζονται με τις αποζημιώσεις -αυτό μας είπε grosso modo ο Γερμανός που λατρεύουμε να μισούμε...) και η πολύ προσεκτική και διπλωματική απάντηση του υπουργού Εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου (έχουμε δικαίωμα ν' ανακινήσουμε το θέμα -θα κρίνουμε εμείς το πώς και το πότε...) ξαναφέρνει ένα πρόβλημα-ταμπού των πολλών τελευταίων δεκαετιών στην επικαιρότητα. Καλό είναι αυτό. Το αν θα έχει και καλή, θετική κατάληξη θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ενδελεχή μελέτη της νομικής υπόστασης του θέματος, τους χειρισμούς που θ' ακολουθήσουν, από την σοβαρότητα και ψυχραιμία που θα επιδειχθεί από πλευράς μας. Γιατί, το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι μόνο πολιτικό και ηθικό, είναι και νομικό.

Κατ' αρχάς, μια απορία: ο πόλεμος έληξε πριν από περίπου... 70 χρόνια. Έπρεπε να μας πέσει η κρίση κατακέφαλα για να «θυμηθούμε» πώς έχουμε λαμβάνειν πολεμικές αποζημιώσεις; Η αριστερά, βέβαια, κατά καιρούς κι' ανάλογα με την επικαιρότητα, ανακινούσε είναι η αλήθεια το θέμα. Ποτέ, όμως, δεν έγινε κάποια σοβαρή αναψηλάφησή του. Δεν πληροφορηθήκαμε έγκυρα και στοιχειοθετημένα ποια ήταν στην πραγματικότητα η συμφωνία (δημόσια και μυστική) του Κωνσταντίνου Καραμανλή, στα τέλη της δεκαετίας του '50, με την Γερμανία για το θέμα κι' αν και κατά πόσο αποτέλεσε το «αντιστάθμισμα» η θρυλούμενη παραίτησή μας, τότε, από το δικαίωμα των αποζημιώσεων για να δεχθεί η Γερμανία τις στρατιές των Ελλήνων «γκασταρμπάιστερ». Αν, μετά από εκείνη την συμφωνία και τα «συνομολογηθέντα» δικαιούμεθα να διεκδικήσουμε πλέον (και δη αναδρομικά και με τόκους...) χρήματα. Μήπως, δηλαδή, ο αντιπαθής Σόϊμπλε κάτι ξέρει που λέει « το συγκεκριμένο θέμα, έχει ξεκαθαρισθεί από καιρό»...

Τα σχετικά αρχεία, είναι χαρακτηρισμένα «απόρρητα» από το υπουργείο Οικονομικών, και μόλις τώρα, μετά την ανακίνηση του ζητήματος, επισήμως με ερωτήσεις βουλευτών, το... απύθμενο χρέος μας και την... συνδρομή του Spiegel που υπολογίζει τα χρήματα που μας χρωστάει η Γερμανία γύρω στα 160 δισ. ευρώ, το υπουργείο Εξωτερικών αποστέλλει την έκθεση που συνέταξε και του έστειλε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτος πάνω στα απόρρητα αρχεία, στον πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους «προς επεξεργασία, αξιολόγηση και στοιχειοθέτηση των αξιώσεων του ελληνικού Δημοσίου». Κοντός ψαλμός-επιτέλους, κάτι που έπρεπε να έχει γίνει... μισό αιώνα πριν,αν μη τι άλλο για να μην ανακυκλώνονται μύθοι και προσδοκίες, γίνεται.

Το ζήτημα είναι πολύπλοκο και πολυεπίπεδο -κι' αυτό το «μυστικό αρχείο», κάτι μου λέει πως δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ελπίδων. Θα δείξει. Νομικοί και ειδικοί, όμως, που έχουν αφιερώσει χρόνια από την ζωή τους μελετώντας ακαδημαϊκά και πρακτικά τα όσα μας χρωστάει (ηθικά, ανθρωπιστικά, πολιτικά...) η Γερμανία , υποστηρίζουν με πάθος ότι το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων, ακόμη κι' αν με κάποιο «απόρρητο» πολιτικό τρόπο έχει «κλείσει», είναι εντελώς ξεχωριστό -επί της ουσίας- από το άλλο μεγάλο ζήτημα του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που υποχρεώθηκε κατά την διάρκεια του πολέμου να συνομολογήσει η Τράπεζα της Ελλάδος με τις δυνάμεις κατοχής, βάσει του οποίου τ' αποθέματα σε χρυσό της χώρας μεταφέρθηκαν στο Γ' Ράιχ. Επιμένουν ότι το συγκεκριμένο σκέλος των όσων μας χρωστάει η Γερμανία, είναι αποσυνδεδεμένο (νομικά, όχι πολιτικά) από τις αποζημιώσεις και τις όποιες κρυφές «συνομολογήσεις» χουν γίνει πριν μισό αιώνα, και δεν παραγράφεται, δεδομένου ότι ήδη κατά την διάρκεια του πολέμου, μέχρι το 1944, η Γερμανία είχε «αποπληρώσει» κάποιες δόσεις του αναγκαστικού δανείου.

Δεν γνωρίζουμε αν, κατά πόσο και σε ποιο βαθμό η μυστική συμφωνία Καραμανλή - Αντενάουερ για τις αποζημιώσεις (αυτή που, μάλλον ,επικαλείται γενικώς ο Σόιμπλε) περιλαμβάνει ΚΑΙ το θέμα του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Οι έχοντες ασχοληθεί, λένε πώς όχι. Και η αποστροφή του Δημήτρη Αβραμόπουλου στην απάντησή του στην Βουλή, σ' ερώτηση βουλευτή, ότι «ανοικτό και διακριτό από το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων παραμένει το θέμα του κατοχικού δανείου...», καθώς επίσης και η τελευταία δήλωση-απάντησή του στο Σόιμπλε πως «αν έχει λήξει η όχι η υπόθεση, το καθορίζει η διεθνής δικαιοσύνη...» πολιτικά αλλά και πρακτικά συνηγορεί και ενισχύει την 'άποψη αυτή.

Οι από δω και πέρα χειρισμοί και ενέργειες πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, μελετημένοι, ψύχραιμοι , με συνεκτίμηση όλων των παραμέτρων. Όταν είσαι με την πλάτη στο καναβάτσο και σε μεγάλο βαθμό εξαρτάσαι από τις αποφάσεις (και την επιρροή που ασκεί σε συλλογικότερες αποφάσεις),ο όποιος αντίδικός σου, ακόμη κι' αν όλο το δίκιο είναι με το μέρος σου θέλει σκέψη και σχεδιασμό το πότε και το πώς θα χτυπήσεις την γροθιά σου στο τραπέζι. Ανούσιοι παλικαρισμοί και επικοινωνιακές κορώνες πρόσκαιρης μικροκομματικής εμβέλειας, μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν . Το θετικό είναι πως μέχρι στιγμής συμπολιτευόμενα και αντιπολιτευόμενα κόμματα, επιδεικνύουν ωριμότητα και σοβαρότητα, σχεδόν ομονοούν πάνω στο θέμα. Μακάρι να διατηρηθεί αυτό το κλίμα. Και καλού κακού... να χτυπήσουμε ξύλο, να μην «χτυπήσει» το «κουφό λιοντάρι» του ανεκδότου!Γερμανικές αποζημιώσεις: η μυστική συμφωνία Καραμανλή – Αντενάουερ... - iefimerida.gr

Έτσι επαληθεύεται η ρήση του Αλεξανδρινού ποιητή Καλλίμαχου «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» και η ελαφρώς παραλλαγμένη «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».

 https://chronontoulapo.wordpress.com/

- Χρονοντούλαπο

Παύλου Παπανότη, συνταξιούχου εκπαιδευτικού.

Το φιάσκο των γερμανικών αποζημιώσεων

17 Οκτωβρίου, 2012 · by chronontoulapo

ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΙΣ ΤΩΝ    ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ

Η τετράχρονη κατοχή της Ελλάδας από τις Δυνάμεις του Άξονα υπήρξε μια από τις ενδοξότερες αλλά συνάμα και δραματικότερες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας. Ο αντιστασιακός αγώνας των Ελλήνων στις πόλεις και στην ύπαιθρο προκάλεσε το θαυμασμό των φιλελεύθερων Ευρωπαίων και επέφερε σημαντικά πλήγματα στα κατοχικά στρατεύματα. Όμως το τίμημα για τον ελληνικό λαό ήταν μεγάλο. Σύμφωνα με επίσημα και εξακριβωμένα στοιχεία του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού:

. οι εγκλεισθέντες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε φυλακές στην Ελλάδα ανέρχονταν σε 23.836, από τους οποίους πέθαναν από τις κακουχίες ή εκτελέστηκαν 3.125.

. οι απαχθέντες και εγκλεισθέντες σε στρατόπεδα και σε φυλακές στη Γερμανία ανέρχονταν σε 10.375, από τους οποίους εξαφανίστηκαν (πέθαναν από τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης ή εκτελέστηκαν) 1.410.

. δηλώθηκαν από τους οικείους τους ως διωχθέντες από τις γερμανικές αρχές κατοχής 1.665, για τους οποίους όμως ο Ε.Ε.Σ. δεν κατείχε στοιχεία από άλλες πηγές.

. τέλος οι απαχθέντες από τους Ιταλούς και μεταφερθέντες (μετά την κατάρρευση της Ιταλίας) σε γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέρχονταν σε 772, από τους οποίους οι 613 ήταν στρατιωτικοί του Αλβανικού πολέμου. (Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 13ης Νοεμβρίου 1958).

Σύμφωνα με στοιχεία της «Εθνικής Αλληλεγγύης», της εαμικής αντιστασιακής οργάνωσης που έπαιζε το ρόλο του Ερυθρού Σταυρού κατά τη διάρκεια της Κατοχής, 49.188 Έλληνες εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και τους συμμάχους τους, Ιταλούς και Βούλγαρους, καθώς και από τους συνεργάτες των κατακτητών, τους ταγματασφαλίτες.

Μετά τη λήξη των εχθροπραξιών τα θύματα και οι οικογένειες των θυμάτων πολέμου ευελπιστούσαν ότι θα αποζημιώνονταν οικονομικά για τις θυσίες τους.  Όμως οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις, για να εδραιώσουν την ελληνογερμανική φιλία, απέφευγαν να θέσουν στην πολιτική ηγεσία της Δυτικής Γερμανίας το ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων, γεγονός που καυτηρίαζε μεγάλη μερίδα του ημερήσιου και περιοδικού τύπου. Είναι χαρακτηριστικό ένα δημοσίευμα της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (φύλλο της 13ης Νοεμβρίου 1958) με τίτλο: «Επ΄ ευκαιρία του ταξιδίου εις Μπον η αποζημίωσις των θυμάτων» και με υπότιτλο: «50 χιλιάδες οι ενδιαφερόμενοι»:

«Με την ευκαιρία του ταξιδίου του κ. Καραμανλή εις Μπον αναζωπυρώνονται οι ελπίδες χιλιάδων θυμάτων της γερμανικής κατοχής που περιμένουν ότι η κυβέρνησις θα θέση το ζήτημα της αποζημιώσεώς των από την κυβέρνησιν της Δυτικής Γερμανίας.  Το θέμα της αποζημιώσεως των θυμάτων της γερμανικής κατοχής, το οποίον υπάρχει πάντοτε ανοικτό για τα θύματα, ήτοι τους ομήρους, τας οικογενείας των εκτελεσθέντων, τους ιδιοκτήτας περιουσιών που ανηρπάγησαν ή κατεστράφησαν από τους Γερμανούς κτλ. δεν φαίνεται εν τούτοις να συγκινή την ελληνική κυβέρνηση.

        Αι ποκίλαι οργανώσεις των πληγέντων, που έχουν συμπήξει και Ομοσπονδίαν, δι΄ επανειλημμένων παραστάσεων, υπομνημάτων και λοιπών διαβημάτων, ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήση εις επισήμους διαπραγματεύσεις προς την κατεύθυνση αυτή, συναντούν όμως από της πλευράς των αρμοδίων ψυχρότητα. Οι ενδιαφερόμενοι μάλιστα καταγγέλλουν ότι η κυβέρνησις θυσιάζει τα συμφέροντα χιλιάδων πτωχών και κατεστραμμένων οικογενειών, διά να μην δυσαρεστήση την κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας και διά να επιτύχη ένα οποιοδήποτε δάνειο, που θα πέση στον δημόσιο κορβανά και που θα απολαύσουν την αξιοποίησή του και πάλι οι ολίγοι, όπως συνέβη και με τις περίφημες πολεμικές επανορθώσεις».

Οι δικαιούχοι αποζημιώσεων υποστήριζαν ότι η ελληνική κυβέρνηση αδιαφόρησε να  απαντήσει στην πρόσκληση των υπόλοιπων δυτικοευρωπαϊκών χωρών (Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Μ. Βρετανίας, Νορβηγίας, Σουηδίας και Δανίας) για κοινή διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και ότι χάρη σε πρωτοβουλία του Έλληνα διπλωματικού αντιπροσώπου στη Βόνη – την τελευταία στιγμή και χωρίς να του έχει δοθεί επισήμως η συγκατάθεση του υπουργείου Εξωτερικών – η Ελλάδα αποτέλεσε το όγδοο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία θα διεκδικούσε τις γερμανικές αποζημιώσεις για τα θύματα και τις οικογένειες των θυμάτων πολέμου.

Οι Γερμανοί πρότειναν στα οκτώ ευρωπαϊκά κράτη να τους καταβάλουν συνολικά 100 εκατομμύρια μάρκα, ποσό  το οποίο θα μοιραζόταν στους ενδεείς από τους πληγέντες ιδιώτες. Η πρόταση αυτή απορρίφτηκε ως απαράδεκτη τόσο λόγω του χαμηλού ποσού της καθοριζόμενης αποζημίωσης  όσο και λόγω της τιθέμενης προϋπόθεσης, της χορήγησης δηλαδή αυτής μόνο στους ενδεείς, σαν να επρόκειτο για ελεημοσύνη. Στο μεταξύ η γερμανική κυβέρνηση με νόμο «περί αποζημιώσεως των θυμάτων της ναζιστικής καταδιώξεως» επέτρεψε την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του ναζισμού, όμως εξάρτησε το δικαίωμα αυτό από ορισμένες χρονικές και τοπικές προϋποθέσεις, ώστε ουσιαστικά να αποζημιωθούν οι Γερμανοί υπήκοοι και από τους ξένους μόνον οι μόνιμοι κάτοικοι Γερμανίας.

Α. Η ΕΛΛΗΝΟΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Ύστερα από συζητήσεις κυβερνητικών παραγόντων της Ελλάδας και της Δ. Γερμανίας υπογράφηκε την 20η Μαρτίου 1960 η σύμβαση της Βόνης, η οποία, εκτός των άλλων οικονομικών ζητημάτων, ρύθμιζε και το θέμα της καταβολής  αποζημιώσεων στα θύματα του ναζισμού. Η σύμβαση αυτή έπρεπε να κυρωθεί από τα Κοινοβούλια των δύο κρατών. Έτσι ένα περίπου χρόνο αργότερα (την 22α Μαρτίου 1961) εισήχθη στην ελληνική Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο. Από τις συζητήσεις που έγιναν επισημάνθηκαν τα σφάλματα και οι παραλείψεις των πρώτων μεταπολεμικών κυβερνήσεων, οι οποίες με την ενδοτική πολιτική τους φαλκίδεψαν τις διεκδικήσεις των θυμάτων πολέμου. Συγκεκριμένα:

1.       Το Μάιο του 1955 το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, με αφορμή υποβληθείσες αιτήσεις αποζημιώσεως ομήρων, ανακοίνωσε ότι : «ούτε υπό διεθνούς τινός πράξεως ούτε υπό της κειμένης νομοθεσίας προβλέπεται καταβολή τοιούτων αποζημιώσεων και το υπουργείον Εξωτερικών ουδεμίαν του λοιπού θα δίδη συνέχειαν εις υποβληθείσας ή υποβληθησομένας τοιαύτας αιτήσεις». Αξίζει να αναφερθεί ότι τότε είχε ανακινηθεί διεθνώς το θέμα της καταβολής γερμανικών αποζημιώσεων σε όσους είχαν εγκλεισθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως . Εξαιτίας της στάσης αυτής της κυβέρνησης ελλόχευε ο κίνδυνος να θεωρηθεί ότι για την Ελλάδα δεν υφίστατο θέμα αποζημιώσεως των Ελλήνων ομήρων.

2.       Στις διμερείς ελληνογερμανικές συνομιλίες που έγιναν από το 1959 ως τις αρχές του 1960 η ελληνική κυβέρνηση δεν προσκόμισε επαρκή στοιχεία για τον αριθμό των εκτελεσθέντων και των ομήρων και έτσι αναγκάστηκε να δεχτεί τη γερμανική πρόταση για καταβολή του ποσού των 115 εκατομμυρίων μάρκων, το οποίο δεν επαρκούσε για ουσιαστική αποζημίωση των θυμάτων του ναζισμού.

3.       Έλληνες πολιτικοί με δηλώσεις τους υπονόμευσαν τα αιτήματα των ομήρων, των εγκλεισθέντων σε φυλακές καθώς και των οικογενειών των εκτελεσθέντων. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση ενός Έλληνα πολιτικού, το όνομα του οποίου έχει δοθεί σε πλατείες και σε οδούς (!), ο οποίος αγορεύοντας στη Βουλή την 22αΟκτωβρίου 1959 είπε ότι «δεν θα υφιστάμεθα την τραγωδίαν των Καλαβρύτων, εάν Έλληνες δεν προέβαιναν  εις την σφαγήν αιχμαλώτων Γερμανών στρατιωτών», υποβοηθώντας έτσι το επιχείρημα των Γερμανών ότι «οι παθόντες υπήρξαν θύματα των στρατιωτικών αρχών Κατοχής, αμυνομένων κατά επιθέσεων των ανταρτών». (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, φύλλο της 23ης Μαρτίου 1961)

4.       Οι εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης δεν τόλμησαν να υπενθυμίσουν στους Γερμανούς συνομιλητές τους ότι είχαν αποζημιώσει τα εν Γερμανία θύματα του ναζισμού με 70.000 δραχμές για καθένα από τους εκτελεσθέντες ή θανόντες και με 1.200 δραχμές τους ομήρους για κάθε μήνα ομηρίας τους. Αντίθετα δέχτηκαν να λάβουν πολύ μικρό ποσό (115.000.000 μάρκα) για την αποζημίωση των θυμάτων του πολέμου εν Ελλάδι, που θα έφτανε για να δοθούν μόλις 35.000 δραχμές για κάθε εκτελεσθέντα και 500 δραχμές για κάθε μήνα ομηρίας. Και το χειρότερο ήταν ότι στη σύμβαση της Βόνης είχε περιληφθεί όρος να μην επανέλθει ποτέ η Ελλάδα στο οχληρό για τους Γερμανούς ζήτημα της καταβολής πρόσθετης αποζημίωσης των θυμάτων του ναζισμού.

Η επιτευχθείσα συμφωνία παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή ως διπλωματική επιτυχία. Εντελώς διαφορετική όμως ήταν η εκτίμηση της ελληνικής κοινής γνώμης και της πλειονότητας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ενδεικτικό είναι ένα  απόσπασμα δημοσιεύματος της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (φύλλο της 7ης Απριλίου 1963): «Και όταν επέστρεψαν (τα κυβερνητικά στελέχη από τη Βόνη) με το «τρόπαιον» της συμφωνίας αυτής, υπενθύμισαν ότι η νικήτρια Ελλάς κρατεί και σήμερον τον δίσκον της επαιτείας, ενώ η νικημένη Γερμανία έχει την δύναμιν να υπαγορεύη τους όρους της. Χαρακτηριστική της «επιτυχίας» αυτής της κυβερνήσεως είναι η σύγκρισίς της με την αποστολήν  του βουλευτού κ. Σαββοπούλου εις την Αυστρίαν, ο οποίος επέτυχε να αποσπάση από τους Αυστριακούς 18.000.000 φράγκα και ανεκάλυψεν ότι ωφείλοντο υπό της Αυστρίας και αι αποζημιώσεις διά τον πρώτον Παγκόσμιον πόλεμον, τας οποίας και παρεδέχθη η αυστριακή κυβέρνησις».

- Ο Κων/νος Καραμανλής στη Βόννη το 1958

- Ο Κων/νος Καραμανλής στη Βόννη το 1958. Από αριστερά: Λούντβιχ Έρχαρντ (υπουργός Οικονομικών Γερμανίας),  ο Καραμανλής, ο Τέοντορ Χόις (πρόεδρος της Ο.Δ. Γερμανίας), ο Κόνραντ Αντενάουερ (καγκελάριος) και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ

Β. Ο ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΕΝΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ

Τα 115 εκατομμύρια μάρκα που δόθηκαν από την κυβέρνηση της Δ. Γερμανίας για την αποζημίωση των Ελλήνων – θυμάτων του ναζισμού ήταν λίγα και τα θύματα πολλά. Και για να μη μεταβληθεί σε εξοργιστική κοροϊδία η «αποζημίωσίς» των ένας τρόπος υπήρχε: ο περιορισμός του αριθμού των δικαιούχων. Έτσι το νομοθετικό διάταγμα, το οποίο ψηφίστηκε το 1961, απέκλεισε της αποζημίωσης το μεγαλύτερο αριθμό των θυμάτων. Βασικό κριτήριο ήταν αν σκοτώθηκαν τα θύματα από γερμανικά χέρια. Με τον τρόπο αυτό έπαυσαν να θεωρούνται θύματα πολέμου όσοι εκτελέστηκαν, αφού είχαν συλληφθεί στα «μπλόκα» των ταγμάτων ασφαλείας. Δικαιούνταν αποζημίωση όσοι βασανίστηκαν στα υπόγεια της οδού Μέρλιν, όπου κυμάτιζε η γερμανική σημαία, και δεν δικαιούνταν όσοι πέθαναν από βασανιστήρια στα υπόγεια της οδού Ελπίδος, όπου κυμάτιζε η σημαία των Κουΐσλιγκ. Ακόμα δεν θεωρήθηκαν θύματα πολέμου (και συνεπώς δεν αποζημιώθηκαν) οι Έλληνες που σκοτώθηκαν σε διαδηλώσεις κατά των Γερμανών.

Υπήρχαν και άλλες εξοργιστικές εξαιρέσεις, αλλά τα χρόνια είχαν περάσει και οι συγγενείς των θυμάτων είχαν συνθηκολογήσει με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ώστε δεν είχαν τη δύναμη να αρνηθούν την υπαγωγή τους στις διατάξεις του νομοθετικού διατάγματος, εξευτελίζοντας έτσι τη μνήμη εκείνων που έφυγαν από τη ζωή με το όραμα ενός καλύτερου κόσμου. Και έσπευδαν στα Πρωτοδικεία με τις αιτήσεις και τα αποδεικτικά στοιχεία, για να ζητήσουν τα λίγα χιλιόδραχμα που αποτελούσαν την «τιμήν των τετιμημένων».

Βάσει δικαστικών αποφάσεων περίπου 60.000 χιλιάδες δικαιούνταν να λάβουν την αποζημίωση, ενώ άλλες 8.000 έως 10.000 εκπρόθεσμοι συνωθούνταν στους προθαλάμους των δικαστηρίων. Όμως αντί για 35.000 δραχμές έπαιρναν « μπροστάντζα» 19.500 και τα άλλα «θα ίδωμεν», γιατί το νομοθετικό διάταγμα όριζε ότι «αν το καταβληθέν υπό της γερμανικής Κυβερνήσεως ποσόν δεν επαρκέση διά την καταβολήν των 35.000 δραχμών εις έκαστον δικαιούχον, τότε η αποζημίωσις θα μειούται αναλόγως». Η Κυβέρνηση δεν εννοούσε να δαπανήσει ούτε μια δραχμή από τα δημόσια ταμεία για να συμπληρώσει το ποσό αλλά και για πληρώσει για την ευθύνη της, αφού θυσίασε τόσο φτηνά τα δικαιώματα των θυμάτων του ναζισμού στο βωμό της ελληνογερμανικής φιλίας. Μάλιστα προσπάθησε να εκμεταλλευτεί πολύπλευρα την όλη διαδικασία. Συγκεκριμένα:

α. διόρισε πάνω από 200 κομματικούς της φίλους στις επιτροπές και στα συνεργεία καταβολής αποζημιώσεων, οι οποίοι πληρώνονταν από το ποσό που είχε διατεθεί για την αποζημίωση των θυμάτων πολέμου (από τα 115 εκατομμύρια μάρκα).

β. θέσπισε διάταξη στο νομοθετικό διάταγμα που καθόριζε ότι σε περιπτώσεις όπου σε μια οικογένεια υπήρχαν περισσότεροι του ενός νεκροί, τότε γινόταν «σκόντο» στην αποζημίωση. Οι επιζώντες δηλαδή συγγενείς δεν έπαιρναν ολόκληρο το επιδικασθέν ποσό για κάθε θύμα, αλλά με έκπτωση(!). Και τούτο σε μια χώρα, η οποία ήταν από τις λίγες όπου τα θύματα του ναζισμού δεν πήραν σύνταξη και δεν τους αναγνωρίστηκε κανένα από τα ευεργετήματα των θυμάτων πολέμου.

Στις αρχές του 1963 η Κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας ότι υπήρχαν και άλλα θύματα που δικαιούνταν αποζημίωση, έφερε στη Βουλή νομοσχέδιο με τον τίτλο «Περί συμπληρώσεως και τροποποιήσεως των διατάξεων του Ν.Δ. 4178/61». Τα βασικά άρθρα του νομοσχεδίου ήταν δύο:

α. Παρέτεινε την προθεσμία υποβολής δικαιολογητικών εκ μέρους των δικαιουμένων αποζημιώσεως, « διότι πλείστοι εκ των δικαιούχων, κάτοικοι της αλλοδαπής και ημεδαπής, δεν ηδυνήθησαν να υποβάλουν σχετικήν αίτησιν εντός της παρασχεθείσης υπό του προηγουμένου νομοθετικού διατάγματος προθεσμίας» και

β. «Επιτρέπεται εις τον υπουργόν των Οικονομικών, εντός προθεσμίας ενενήκοντα ημερών, η υποβολή αιτήσεως αναθεωρήσεως των εκδοθεισών υπό των δικαστηρίων αποφάσεων, διά των οποίων επεδικάσθησαν αποζημιώσεις».

Με τη δεύτερη διάταξη η Κυβέρνηση φρόντισε να βρει χρήματα για να αποζημιώσει τους εκπρόθεσμους δικαιούχους, αφαιρώντας αποζημιώσεις που είχαν ήδη επιδικαστεί και αναθεωρώντας κατά το δοκούν όλες τις δικαστικές αποφάσεις. Η προβαλλόμενη δικαιολογία ήταν ότι πολλοί έλαβαν αποζημιώσεις χωρίς να τις δικαιούνται. Έτσι συνέβηκε το παράδοξο γεγονός πολλά από τα θύματα ή τους συγγενείς θυμάτων πολέμου που είχαν εκτελεστεί από ταγματασφαλίτες – όργανα των Γερμανών ή σε διαδηλώσεις κατά των κατακτητών να επιστρέψουν τα ψιχία που είχαν λάβει ως αποζημίωση.

Γ. ΠΩΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβηκε με τους Έλληνες – θύματα πολέμου, οι Κυβερνήσεις άλλων κρατών φρόντισαν για την ουσιαστική αποζημίωση των δικών τους θυμάτων του ναζισμού. Οι Γιουγκοσλάβοι ήδη από το 1958 είχαν λάβει γερμανικές αποζημιώσεις χάρη σε ειδική διακρατική συμφωνία, οι όροι της οποίας τηρήθηκαν μυστικοί, για να μη διεκδικήσουν ίση μεταχείριση οι πληγέντες υπήκοοι και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών.

Οι Ισραηλίτες κατά την περίοδο 1952 – 1966 εισέπραξαν περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Αποζημιώθηκαν όχι μόνο για το ολοκαύτωμα, αλλά ακόμα για διακοπείσες σπουδές και για κατεστραμμένες σταδιοδρομίες.

Η αμερικάνικη Κυβέρνηση εκποίησε τις υπό μεσεγγύηση γερμανικές περιουσίες και κατέβαλε το ποσό στους Αμερικανούς πολίτες που επλήγησαν από τους Γερμανούς. Αντίθετα η ελληνική Κυβέρνηση έδειξε περίεργη προθυμία να επιστρέψει στους Γερμανούς τις υπό μεσεγγύηση περιουσίες Γερμανών πολιτών στην Ελλάδα. Μπορούσε και όφειλε να συνδέσει το ζήτημα με το θέμα των αποζημιώσεων  Ελλήνων υπηκόων, θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας. Τη δυνατότητα τής την έδινε το 6ο άρθρο της Συμφωνίας των Παρισίων (1946) που καθόριζε ότι η ελληνική κυβέρνηση παρακρατούσε, έναντι των πολεμικών επανορθώσεων τις οποίες έπρεπε να καταβάλουν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, τις γερμανικές περιουσίες τις ευρισκόμενες στο ελληνικό έδαφος. Οι περιουσίες αυτές ανέρχονταν στο ποσό των 2.420.000 δολαρίων και συγκροτούνταν από κινητά αντικείμενα, αστικά (κυρίως ) ακίνητα και μερίδια συμμετοχής του ελληνικού Δημοσίου σε γερμανικές επιχειρήσεις που λειτουργούσαν είτε με τη μορφή ανώνυμων εταιρειών είτε ως προσωπικές επιχειρήσεις. (ΕΜΠΡΟΣ, φύλλο της 31ης Οκτωβρίου 1947).

Συμπερασματικά η ενδοτική πολιτική των ελληνικών μεταπολεμικών κυβερνήσεων έβλαψε τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. «Χαρίζοντας» ουσιαστικά στους Γερμανούς το Κατοχικό δάνειο και παίρνοντας ψιχία από τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις συνέβαλαν στην οικονομική ανόρθωση της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Γερμανίας.  Αυτή όμως την πραγματικότητα την παραβλέπουν πολλοί σύγχρονοι Γερμανοί πολιτικοί και πολλά γερμανικά μέσα ενημέρωσης που φθάνουν στο σημείο να χλευάζουν τον ελληνικό λαό και να τονίζουν ότι η Γερμανία πληρώνει για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας. 

Έτσι επαληθεύεται η ρήση του Αλεξανδρινού ποιητή Καλλίμαχου «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» και η ελαφρώς παραλλαγμένη «ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος».