Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας!
Αυτό που ακολουθεί αποτελεί μια πιστή μεταφορά. Μπορείτε να ελέγξετε τα άρθρα αυτά σε οποιαδήποτε μεγάλη βιβλιοθήκη αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία.
- A Real Case Against The Jews
1. ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
(Δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Ιανουάριο του 1928.)
Από τον ραββίνο Marcus Eli Ravage
“Φυσικά και μας απεχθάνεστε. Δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητείτε αυτό. Γι’ αυτό ας μη χάνουμε τον καιρό μας με αμφισβητήσεις και δικαιολογίες. Ξέρετε πολύ καλά ότι έτσι είναι, και εγώ το γνωρίζω αυτό και εμείς καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.
Σίγουρα, κάποιοι από τους καλύτερους φίλους σας είναι Εβραίοι και όλα τα σχετικά. Το έχω ξανακούσει αυτό και πάνω από μια φορά, τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και γνωρίζω επίσης, ότι δεν εννοείτε εμένα προσωπικά -“εμένα” εννοώντας οποιονδήποτε Εβραίο σαν ατομική προσωπικότητα- όταν εκτοξεύετε αυτά εναντίον μας με τον υγιεινό σας τρόπο, γιατί εγώ είμαι, τέλος πάντων, τόσο διαφορετικός, σαν να μην το ξέρατε, σχεδόν εξίσου καλός σαν εσάς. Η μικρή αυτή εξαίρεση δεν με γεμίζει, ωστόσο, με ευγνωμοσύνη -αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τώρα. Είναι το επιθετικό, ανερχόμενο, καταπιεστικό, υλιστικό είδος που απεχθάνεστε- αυτούς, που με μια λέξη, σας υπενθυμίζουν τόσο πολύ τη δική σας ανερχόμενη γενιά. Κατανοούμε απόλυτα ο ένας τον άλλον. Δεν σας κατηγορώ.
Μα το Θεό, δεν κατηγορώ κανένα που δεν του αρέσει κάποιος. Αυτό όμως που μου προκαλεί το ενδιαφέρον σε όλη αυτήν την αντι-Εβραϊκή υπόθεση, όπως εσείς το παρουσιάζετε, είναι η πλήρης έλλειψη θάρρους. Αυτός ο πλάγιος και σχετικός τρόπος τον οποίο χρησιμοποιείτε, μεταχειριζόμενοι τέτοιες διάτρητες δικαιολογίες που φαίνεστε να πάσχετε από προβλήματα ευσυνειδησίας τόσο έντονα, που αν η όλη παράσταση δεν ήταν τόσο τραγελαφική, θα ήταν εκνευριστική.
Δεν είναι ότι είστε ερασιτέχνες: ασχολείστε με αυτό πάνω από δεκαπέντε αιώνες. Όμως παρακολουθώντας και ακούγοντας τα παιδικά σας προσχήματα, σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι εσείς οι ίδιοι δεν γνωρίζετε για πιο πράγμα πρόκειται. Μας σιχαίνεστε, αλλά δεν μπορείτε ξεκάθαρα να πείτε το γιατί. Σκέφτεστε μια νέα δικαιολογία -αιτία την ονομάζεται- κάθε μέρα. Έχετε συσσωρεύσει δικαιολογίες για τον εαυτό σας αυτά τα εκατοντάδες χρόνια και κάθε νέο σας εύρημα είναι περισσότερο γελοίο από το προηγούμενο και κάθε καινούρια δικαιολογία αντιφάσκει και εξουδετερώνει την προηγούμενη.
Πριν από λίγα σχετικά χρόνια, συνήθιζα να ακούω ότι ήμαστε σκαφτιάδες χρημάτων και εμπορικοί υλιστές. Τώρα διαδίδεται το παράπονο ότι κανένα έργο τέχνης και κανένα επάγγελμα δεν είναι ασφαλές ενάντια στην Εβραϊκή εισβολή.
Εμείς είμαστε, αν σας πιστέψει κανείς, συγχρόνως και προσηλωμένοι στη φυλή μας και αφιερωμένοι σε αυτήν και μη αφομοιώσιμοι επειδή δεν συνάπτουμε γάμους με σας, και ταυτόχρονα είμαστε αναρριχητές και καταπιεστές και μια απειλή στην φυλετική σας ακεραιότητα.
Το επίπεδο διαβίωσής μας είναι τόσο χαμηλό που εμείς δημιουργούμε τις δικές σας εξαθλιωμένες συνοικίες και τις απάνθρωπες βιομηχανίες σας, και ταυτόχρονα τόσο υψηλό που σας διώχνουμε από τις ακριβότερες περιοχές σας.
Αποφεύγουμε το πατριωτικό μας καθήκον σε καιρό πολέμου γιατί είμαστε ειρηνόφιλοι από τη φύση μας και από παράδοση, αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι αρχι-συνωμότες των συμπαντικών πολέμων και οι κύριοι χρηματοδότες των πολέμων αυτών – ανατρέξατε στο τελευταίο Dearborn Independent καθώς και στα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών.
Είμαστε συγχρόνως οι ιδρυτές και ηγέτες του καπιταλισμού αλλά και οι κύριοι υποκινητές των επαναστάσεων εναντίον του καπιταλισμού.
Δίχως αμφιβολία, η ιστορία δεν έχει να επιδείξει άλλο παράδειγμα, σαν εμάς, για την προσαρμοστικότητα!
Και ναι! Παρ’ ολίγο να ξεχάσω την αιτία όλων των αιτιών. Εμείς είμαστε οι ξεροκέφαλοι άνθρωποι που ποτέ δεν δέχθηκαν τον χριστιανισμό, και εμείς είμαστε οι εγκληματίες που σταύρωσαν τον ιδρυτή του.
Όμως μπορώ να σας πω ότι αυτόαπατάστε. Σας λείπει είτε η αυτογνωσία είτε το θάρρος να αντιμετωπίσετε με αντικειμενικότητα τα γεγονότα και να σταθείτε μπρος στην αλήθεια. Απεχθάνεστε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε!
Οι χλιαρές, αντικρουόμενες κατηγορίες σας εναντίον μας δεν είναι ένα μπάλωμα στην μαυρίλα της αποδεδειγμένης ιστορικής μας επιθετικότητας. Μας κατηγορείτε για την ανακίνηση της επανάστασης στη Μόσχα. Ας υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την κατηγορία. Και λοιπόν; Συγκρινόμενο με το τι κατάφερε ο Παύλος, ο Εβραίος της Ταρσού, στη Ρώμη, ο ρωσικός ξεσηκωμός δεν αποτελεί παρά ένα καβγά του δρόμου.
Δημιουργείτε πολύ θόρυβο και εκφράζετε μεγάλη οργή για την ανάρμοστη Εβραϊκή επιρροή στα θέατρα και στους κινηματογράφους σας. Πολύ καλά. Δεκτό, το παράπονό σας, είναι βάσιμο. Αλλά τι είναι αυτό συγκρινόμενο με την συγκλονιστική μας επιρροή στις εκκλησίες σας, στα σχολεία σας, στους νόμους σας και στις κυβερνήσεις σας, και ακόμα και στις ίδιες τις σκέψεις σας που κάνετε κάθε μέρα;
Ένας αδέξιος Ρώσος παραχαράζει ορισμένα έγγραφα και τα δημοσιεύει σε ένα βιβλίο με το όνομα Τα Πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών, που δείχνουν ότι εμείς συνωμοτήσαμε για να επιφέρουμε τον τελευταίο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εσείς πιστεύετε αυτό το βιβλίο. Εντάξει. Για χάρη της συζήτησης εμείς υπογράφουμε την κάθε λέξη του. Είναι γνήσιο και αυθεντικό. Αλλά τι είναι αυτό πέρα από την αναμφισβήτητη ιστορική συνωμοσία που έχουμε πραγματοποιήσει, που δεν έχουμε ποτέ αρνηθεί γιατί εσείς δεν είχατε ποτέ το θάρρος να μας κατηγορήσατε γι’ αυτό, και του οποίου η πλήρης καταγραφή υπάρχει για τον οποιοδήποτε να διαβάσει;
Δεν έχετε ακόμα ξεκινήσει να εκτιμάτε το πραγματικό βάθος της ενοχής μας. Εμείς είμαστε παρείσακτοι. Εμείς είμαστε ταραξίες. Εμείς είμαστε υπονομευτές. Έχουμε πάρει τον φυσικό σας κόσμο, τα ιδανικά σας, τον προορισμό σας και έχουμε προκαλέσει τον όλεθρο. Εμείς βρισκόμαστε πίσω όχι μόνο από τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο αλλά πίσω σχεδόν από όλους σας τους πολέμους , πίσω όχι μόνο από τη Ρωσική αλλά και από κάθε μεγάλη επανάσταση της ιστορίας σας. Εμείς έχουμε επιφέρει τη διχόνοια και τη σύγχυση και την αγανάκτηση στην ιδιωτική και στην δημόσιά σας ζωή. Εξακολουθούμε να το κάνουμε. Κανείς δεν μπορεί να πει για πόσο καιρό θα εξακολουθούμε να το κάνουμε.
Ανατρέξετε λίγο πίσω και αναλογιστείτε τι έχει συμβεί. Δεκαεννέα αιώνες πριν, ήσαστε μια αθώα, ανέμελη, παγανιστική φυλή. Λατρεύατε αναρίθμητους θεούς και θεές, τα πνεύματα του αέρα, των τρεχούμενων νερών και του δάσους. Νιώθατε αδιάντροπη περηφάνια στη ομορφιά των γυμνών σας κορμιών. Χαράζατε μορφές των θεών σας καθώς και του προκλητικού ανθρωπίνου σώματος. Γοητευόσαστε με τις μάχες στις πεδιάδες, στις αρένες και στα πολεμικά εδάφη. Πόλεμος και σκλαβιά αποτελούσαν καθιερωμένους θεσμούς στα κοινωνικά σας συστήματα. Διασκεδάζοντας στις βουνοπλαγιές και στις πεδιάδες της εξοχής, ασχοληθήκατε με τη θεώρηση του θαύματος και του μυστηρίου της ζωής και θέσατε τα θεμέλια της φυσικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Είχατε μια ευγενική, αισθησιακή κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις όποιες ενοχλήσεις μιας κοινωνικής συνειδήσεως ή από οποιεσδήποτε συναισθηματικές αμφισβητήσεις περί ανθρώπινης ισότητας. Ποιος ξέρει ποιο μεγάλο και δοξασμένο πεπρωμένο θα ήταν δικό σας αν σας αφήναμε ήσυχους.
Αλλά δεν σας αφήσαμε ήσυχους.
Σας πήραμε από το χέρι και γκρεμίσαμε το όμορφο και ευγενικό οικοδόμημα που είχατε εγείρει, και αλλάξαμε ολόκληρη την πορεία της ιστορίας σας. Σας κατακτήσαμε όπως ποτέ καμιά δικιά σας αυτοκρατορία δεν υπέταξε την Αφρική ή την Ασία. Και το καταφέραμε αυτό δίχως στρατούς, δίχως σφαίρες, δίχως αίμα και αναταραχές, δίχως κανένα είδους εξαναγκασμού. Το καταφέραμε αποκλειστικά και μόνο με την ακαταμάχητη δύναμη του πνεύματός μας, των ιδεών μας, της προπαγάνδας μας.
Σας κάναμε τους πρόθυμους και ασυνείδητους φορείς της αποστολής μας σε ολόκληρο τον κόσμο, στις βαρβαρικές φυλές της γης, στις αναρίθμητες αγέννητες γενιές. Χωρίς να καταλάβετε πλήρως το τι σας κάναμε, γίνατε οι ενεργοί πράκτορες της φυλετικής μας παράδοσης, μεταφέροντας το ευαγγέλιο μας στις ανεξερεύνητες γωνιές του κόσμου.
Τα έθιμα της φυλής μας έχουν γίνει ο πυρήνας του ηθικού σας κώδικα. Οι νόμοι της φυλής μας έχουν μορφοποιήσει τη βάση όλων των συνταγμάτων σας και των νομικών σας συστημάτων. Οι θρύλοι μας και τα λαϊκά μας παραμύθια αποτελούν την ιερή, (απόρρητη) από γενεά σε γενεά γνώση, την οποία σιγοτραγουδάτε στα νήπιά σας. Οι ποιητές μας έχουν γεμίσει τα υμνολόγιά σας και τα προσευχητάριά σας. Η εθνική μας ιστορία έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος των παστόρων σας και των ιερέων σας και των μελετητών σας.
Οι βασιλιάδες μας, οι πολιτικοί μας, οι προφήτες μας, οι πολεμιστές μας αποτελούν τους ήρωές σας. Η μικρή αρχαία μας χώρα είναι ο Ιερός σας Τόπος. Η εθνική μας λογοτεχνία είναι το Ιερό σας Βιβλίο (Βίβλος). Αυτά που σκέφτηκε και δίδαξε ο λαός μας έχουν ανεξίτηλα ενσωματωθεί τόσο στην ίδια σας την ομιλία όσο και στην παράδοσή σας, ώστε κανείς από σας δεν μπορεί να αποκαλείται μορφωμένος αν δεν γνωρίζει την εθνική μας κληρονομιά.
Εβραίοι τεχνίτες και Εβραίοι ψαράδες αποτελούν τους δασκάλους και τους αγίους σας, με αμέτρητα αγάλματα λαξευμένα με την μορφή τους και αναρίθμητες εκκλησίες αναγερμένες στην μνήμη τους. Μια Εβραία παρθένα ενσαρκώνει το ιδανικό σας για την γυναίκα. Ένας εβραίος επαναστάτης-προφήτης είναι η κεντρική μορφή της θρησκευτικής σας λατρείας. Έχουμε γκρεμίσει τα είδωλά σας, έχουμε παραμερίσει την εθνική σας κληρονομιά, και τα έχουμε αντικαταστήσει με το δικό μας Θεό και τις δικές μας παραδόσεις. Καμία κατάκτηση στην ιστορία μπορεί έστω αμυδρά να συγκριθεί με αυτήν την απόλυτη κατάκτησή μας πάνω σε σας.
Πώς το καταφέραμε; Σχεδόν κατά λάθος. Περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στην μακρινή Παλαιστίνη, η θρησκεία μας είχε παραπέσει στην παρακμή και στον υλισμό. Έμποροι-χρηματιστές είχαν στην κατοχή τους τον ναό. Διεφθαρμένοι, εγωιστές ιερείς επέβαλλαν πρόστιμα στον λαό μας και πάχαιναν. Τότε ένας νεαρός ιδεαλιστής-πατριώτης ήρθε στην επιφάνεια και περιόδευσε τη χώρα καλώντας για μια αναγέννηση της πίστεως. Δεν είχε καμία πρόθεση να ιδρύσει κάποια νέα εκκλησία. Όπως όλοι οι προφήτες πριν από αυτόν, ο μόνος του στόχος ήταν να εξαγνίσει και να αναζωογονήσει την παλιά θρησκεία. Επιτέθηκε στους ιερείς και απομάκρυνε τους εμπόρους-χρηματιστές από τον ναό. Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με την καθιερωμένη τάξη και τα στηρίγματά της. Οι Ρωμαϊκές αρχές, που είχαν υπό την κατοχή τους τη χώρα, φοβούμενοι την επιθετική του επαναστατικότητα και εκλαμβάνοντάς την ως μια πολιτική προσπάθεια απομακρύνσεώς τους, τον συνέλαβαν, τον πέρασαν από δίκη και τον καταδίκασαν σε θάνατο δια της σταυρώσεως, έναν συνηθισμένο τρόπο εκτέλεσης της εποχής εκείνης.
Οι ακόλουθοι του Ιησού της Ναζαρέτ, κυρίως σκλάβοι και φτωχές γυναίκες, μέσα στο πένθος και την απογοήτευσή τους, στράφηκαν μακριά από τον κόσμο και μετασχηματίστηκαν σε μια αδελφότητα αποτελούμενη από ειρηνιστές μη-αντιδρώντες, μοιράζοντας την μνήμη του εσταυρωμένου ηγέτη τους και διαβιώνοντας μαζί κατά τρόπο κομμουνιστικό. Δεν ήταν παρά μια νέα αίρεση στην Ιουδαία, δίχως δύναμη και σημασία, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία.
Μόνο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους, η νέα αυτή πίστη απέκτησε σημασία. Τότε, ένας πατριώτης Εβραίος ονομαζόμενος Παύλος ή Σαούλ συνέλαβε την ιδέα να ταπεινώσει την Ρωμαϊκή ισχύ καταστρέφοντας το ηθικό των στρατιωτών της με δόγματα αγάπης και μη-αντίστασης, κηρυγμένα από την μικρή αίρεση των Εβραίων Χριστιανών. Έγινε ο Απόστολος των Εθνικών, αυτός που μέχρι τότε ήταν από τους πλέον δραστήριους διώκτες αυτής της ομάδας. Και τόσο καλά εκτέλεσε ο Παύλος την αποστολή του ώστε μέσα σε τέσσερις αιώνες η μεγάλη αυτοκρατορία που είχε κυριέψει την Παλαιστίνη μαζί με τον μισό κόσμο, μετατράπηκε σε σωρό από ερείπια. Και ο νόμος που βγήκε από τη Σιών έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρώμης.
Αυτή ήταν η αρχή της κυριαρχίας μας στον κόσμο σας. Μα ήταν μόνο μια αρχή. Από αυτό το σημείο και μετά, η ιστορία σας δεν παρά μια διαμάχη για κυριαρχία μεταξύ της παλαιάς παγανιστική σας ψυχή και της δικής μας Εβραϊκής ψυχής. Οι μισοί σας πόλεμοι, μεγάλοι και μικροί, είναι θρησκευτικοί πόλεμοι, που έχουν πραγματοποιηθεί βασιζόμενοι στην ερμηνεία ενός ή άλλου εδαφίου της διδασκαλίας μας. Δεν προλάβατε καλά καλά να απελευθερωθείτε από την πρωτόγονη θρησκευτική σας απλοϊκότητα και να επιχειρήσετε την εξάσκηση της παγανιστικής Ρωμαϊκής διδασκαλίας όταν ο Λούθηρος, οπλισμένος με τα δικά μας ευαγγέλια, σηκώθηκε να σας ρίξει κάτω και να ενθρονίσει την δική μας κληρονομιά. Πάρτε τις τρεις κύριες επαναστάσεις των σύγχρονων καιρών – την Γαλλική, την Αμερικάνικη και την Ρωσική. Τι αποτελούν παρά τον θρίαμβο της Εβραϊκής ιδέας για κοινωνική, πολιτική και οικονομική δικαιοσύνη.
Και το τέλος είναι ακόμα πολύ μακριά. Εξακολουθούμε να κυριαρχούμε πάνω σας. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι εκκλησίες σας είναι τεμαχισμένες από τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Φανατικών και Μοντερνιστών, ή με άλλα λόγια μεταξύ αυτών που κρέμονται κατά γράμμα στις διδασκαλίες μας και στις παραδόσεις μας και αυτών που προσπαθούν με αργά βήματα να μας αποβάλλουν. Στην Dayton, Tennessee, μια κοινωνία μεγαλωμένη με την Βίβλο, απαγορεύει την διδασκαλία της επιστήμης σας γιατί έρχεται σε αντίθεση με την δική μας Εβραϊκή εκδοχή για την προέλευση της ζωής. Και ο Mr.Bryan, ο αρχηγός του αντί-Εβραϊκού Ku Klux Klan στο Εθνικό Δημοκρατικό Συνέδριο, δίνει την υπέρτατη μάχη της ζωής του για δικό μας λογαριασμό, χωρίς να αντιληφθεί την αντίφαση. Ξανά και ξανά η Πουριτανική κληρονομιά της Ιουδαίας ξεσπά κατά κύματα στην λογοκρισία των θεαμάτων, σε Κυριακάτικους ηθικούς νόμους και σε εθνικά απαγορευμένες πράξεις. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, εσείς σαχλαμαρίζετε με την Εβραϊκή επιρροή στις ταινίες!
Είναι να απορεί κανείς γιατί μας απεχθάνεστε; Έχουμε βάλει εμπόδιο στην πρόοδό σας.
Σας έχουμε επιβάλλει ένα ξένο βιβλίο και μια ξένη πίστη που δεν μπορείτε να χωνέψετε, που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την γηγενή σας ψυχή, που σας έχει μόνιμα σε μια κατάσταση ασθενείας και που δεν έχετε τη δύναμη ούτε να απορρίψετε ούτε όμως και πλήρως να αποδεχτείτε.
Στην ουσία, βέβαια, ποτέ δεν δεχτήκατε τα Χριστιανικά μας διδάγματα, Στην καρδιά σας παραμένετε παγανιστές. Εξακολουθείτε να αγαπάτε τον πόλεμο, τις χαραγμένες μορφές και τον ανταγωνισμό. Εξακολουθείτε να περηφανεύεστε για το γυμνό ανθρώπινο σώμα. Η εθνική σας συνείδηση, παρ’ όλη την δημοκρατία και τις κοινωνικές επαναστάσεις, παραμένει ένα αξιολύπητο ατελές αντικείμενο. Εμείς απλά έχουμε διαιρέσει την ψυχή σας, έχουμε προκαλέσει σύγχυση στις ορμές σας, έχουμε παραλύσει τις επιθυμίες σας. Στη μέση της μάχης είστε υποχρεωμένοι να γονατίζετε κάτω σε αυτόν που σας πρόσταξε να γυρίσετε το άλλο μάγουλο, που είπε να μην Αντισταθείτε σε κανένα κακό και Ευλογημένοι είναι οι ειρηνοποιοί. Μέσα στον πόθο σας για απόκτηση, ενοχλείστε ξαφνικά από κάποια ανάμνηση από τις ημέρες του κατηχητικού περί καμία έγνοιας για την επόμενη μέρα. Στις βιομηχανικές σας μάχες, όταν θα τσακίζατε μια απεργία δίχως τύψεις, ξαφνικά θυμόσαστε ότι οι φτωχοί είναι ευλογημένοι και ότι οι άνδρες είναι αδέλφια στην Πατρότητα του Κυρίου. Και καθώς είστε έτοιμοι να υποκύψετε στον πειρασμό, η Εβραϊκή σας εξάσκηση ακουμπά ένα αποτρεπτικό χέρι στον ώμο σας και εκσφενδονίζει το υπερχειλισμένο ποτήρι μακριά από τα χείλη σας. Εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε ποτέ εκχριστιανιστεί. Σε αυτό το σημείο έχουμε αποτύχει. Αλλά όμως έχουμε καταστρέψει για πάντα τη χαρά του παγανισμού για σας.
Έτσι λοιπόν γιατί να μην μας απεχθάνεστε; Αν βρισκόμαστε εμείς στη δική σας θέση κατά πάσα πιθανότητα θα απεχθανόμαστε εσάς πιο έντονα απ’ ότι εσείς εμάς. Όμως εμείς δεν θα είχαμε πρόβλημα να σας πούμε το γιατί. Δεν θα ανατρέχαμε σε υπεκφυγές και σε διάφανα προσχήματα. Με εκατομμύρια αξιοσέβαστους Εβραίους καταστηματάρχες γύρω μας δεν θα προσβάλλαμε την νοημοσύνη σας και την δική μας εντιμότητα ισχυριζόμενοι ότι ο κομμουνισμός είναι μια Εβραϊκή φιλοσοφία. Και με εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους και αδέκαρους Εβραίους μικροπωλητές και εργάτες δεν θα γελοιοποιούμασταν ισχυριζόμενοι ότι ο καπιταλισμός είναι ένα Εβραϊκό μονοπώλιο. Όχι, θα πηγαίναμε κατευθείαν στο θέμα. Θα ατενίζαμε σκεπτικά αυτήν την μπερδεμένη, αναποτελεσματική αταξία που ονομάζουμε πολιτισμό, αυτό μισό-Χριστιανικό μισό-παγανιστικό συνονθύλευμα, και – με τις θέσεις μας αντεστραμμένες – θα σας λέγαμε στα ίσα: Για αυτό τα χάλι, ευχαριστούμε εσάς, τους προφήτες σας και την Βίβλο σας.”
2. ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ: Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου μέσω Προπαγάνδας (Δημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Φεβρουάριο του 1928.)
Από τον Marcus Eli Ravage
Εσείς οι Χριστιανοί ανησυχείτε και παραπονιέστε για την επιρροή των Εβραίων στον πολιτισμό σας. Είμαστε, όπως λέτε, ένας διεθνής λαός, μια συμπαγής μειονότητα ανάμεσά σας, με παραδόσεις, ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και στόχους ξεχωριστά από τα δικά σας. Και διακηρύσσετε ότι αυτή η κατάσταση πραγμάτων αποτελεί κίνδυνο για την μεθοδική σας ανάπτυξη. Μπερδεύει τις παρορμήσεις σας. Νικά τους σκοπούς σας. Προκαλεί σύγχυση στην πορεία σας. Και αδιαφορώ ποια είναι η απόμακρη καταγωγή και δεδηλωμένη πίστη της φατρίας των κυβερνώντων. Η επιρροή, από την άλλη μεριά, είναι σίγουρα παρούσα, και είναι κατά πολύ μεγαλύτερη και περισσότερο ύπουλη από ότι δείχνει να αντιλαμβάνεστε. Αυτό είναι που μας μπερδεύει, μας διασκεδάζει και καμιά φορά μας εξάπτει σε αυτό το παιχνίδι σας εναντίον των Εβραίων. Ακούγεται τόσο πομπώδες. Κυκλοφορείτε ψιθυρίζοντας τρομαγμένοι για την ανάμειξη των Εβραίων σε αυτό σε εκείνο και στο άλλο. Μας προκαλεί ρίγος. Συνειδητοποιούμε την πληγή που σας προκαλέσαμε όταν σας επιβάλλαμε την ξένη μας πίστη και τις παραδόσεις.
Ας υποθέσουμε, λέμε τρέμοντας, ότι θα ξυπνήσετε και θα καταλάβετε ότι η θρησκεία σας, η εκπαίδευσή σας, η ηθική σας, το κοινωνικό, κυβερνητικό και νομικό σας σύστημα, είναι ουσιαστικά δικά μας δημιουργήματα! Και τότε το ξεκαθαρίζετε και μιλάτε αορίστως για Εβραίους χρηματοδότες και Εβραίους διαφημιστές κινηματογραφικών ταινιών και ο τρόμος μας διαλύεται μέσα στο γέλιο. Ποτέ, αντιλαμβανόμαστε με ανακούφιση, δεν θα μάθετε την πραγματική μαυρίλα των εγκλημάτων μας.
Δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Είτε δεν γνωρίζετε είτε δεν έχετε το κουράγιο να μας κατηγορήσετε για εκείνες τις πράξεις για τις οποίες κάποιο τουλάχιστον ίχνος αποδείξεως υπάρχει και που ένας ευφυής δικαστής και ένα σώμα ενόρκων θα μπορούσε να εξετάσει δίχως ανυπομονησία. Γιατί να παίζετε με μη πειστικά ψιλοπράγματα όταν μπορείτε πολύ απλά να μας κατηγορήσετε για σοβαρά και αποδείξιμα αδικήματα; Γιατί να μας πετάτε μια ολοφάνερη και αδέξια πλαστογραφία όπως αυτή των Πρωτοκόλλων των Γερόντων της Σιών όταν μπορείτε κάλλιστα να μας αντιμετωπίσετε με την Αποκάλυψη του Ιωάννου; Γιατί να συζητάτε για Μαρξ και Τρότσκι όταν διαθέτετε τον Ιησού της Ναζαρέτ και τον Παύλο της Ταρσού για να μας αναστατώσετε;
Μας αποκαλείτε υπονομευτές, ταραξίες, καπηλευτές επαναστάσεων. Είναι η αλήθεια και εγώ μαζεύομαι από την ανακάλυψή σας. Μπορεί να αποκαλυφθεί μόνο με την ελάχιστη προσπάθεια και ανακάτεμα των γεγονότων ότι εμείς βρισκόμαστε πίσω από όλες τις κύριες επαναστάσεις της ιστορίας σας. Δίχως αμφιβολία είχαμε μεγάλο μερίδιο στην Λουθηριανή Επανάσταση, και αποτελεί απλά γεγονός ότι ήμαστε οι κύριοι υποκινητές των δημοκρατικών επαναστάσεων της αστικής τάξης του προτελευταίου αιώνα τόσο στην Γαλλία όσο και στην Αμερική. Αν δεν ήμασταν, δεν θα γνωρίζαμε τα συμφέροντά μας. Αλλά μήπως υψώνετε το δάκτυλό σας να μας καταδείξετε, κατηγορώντας μας για αυτά τα αποτρόπαια και καταγεγραμμένα εγκλήματα; Καθόλου!! Μας αποδίδετε παράλογα, τον τελευταίο μεγάλο Πόλεμο και την αναταραχή στην Ρωσία, που δεν έχουν απλά προκαλέσει την μεγαλύτερη ζημιά στους ίδιους τους Εβραίους αλλά και που ένας μαθητής μπορούσε να προβλέψει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.
Αλλά ακόμα και αυτές οι σκευωρίες και επαναστάσεις δεν είναι τίποτα συγκρινόμενα με την μεγάλη συνομωσία που μηχανευτήκαμε στο ξεκίνημα αυτής της εποχής και που προοριζόταν να μετατρέψει την πίστη ενός Εβραϊκού δόγματος στην θρησκεία του Δυτικού Κόσμου. Η Μεταρρύθμιση δεν είχε σχεδιαστεί από καθαρό δόλο. Πήρε για μας εκδίκηση από έναν παλαιό εχθρό και αποκατέστησε την Βίβλο μας δίνοντάς την τιμητική θέση στην Χριστιανοσύνη. Οι Δημοκρατικές επαναστάσεις του δεκάτου όγδοου αιώνα μας απελευθέρωσαν από τις χρόνιες πολιτικές και κοινωνικές ανικανότητες. Εμάς μας ευεργέτησαν, αλλά εσάς δεν σας προκάλεσαν καμία ζημιά. Αντιθέτως, σας έφεραν ευημερία και σας διεύρυναν. Χρωστάτε τα πρωτεία σας στον κόσμο, σε αυτές. Αλλά η αναταραχή που έφερε την Χριστιανοσύνη στην Ευρώπη ήταν – ή τουλάχιστον μπορεί πολύ εύκολα να φανεί ότι ήταν – σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από Εβραίους σαν πράξη εκδίκησης ενάντια σε μια μεγάλη Εθνική πολιτεία. Και όταν μιλάτε για Εβραϊκές συνομωσίες, δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί δεν αναφέρεστε στην καταστροφή της Ρώμης και ολόκληρου του πολιτισμού της αρχαιότητας που ήταν συγκεντρωμένος κάτω από το λάβαρό της, από τα χέρια του Εβραϊκού Χριστιανισμού.
Είναι απίστευτο, αλλά φαίνεται ότι εσείς οι Χριστιανοί δεν γνωρίζετε από πού ήρθε η θρησκεία σας, πώς και γιατί. Οι ιστορικοί σας, με μία μόνο μεγάλη εξαίρεση, δεν σας τα λένε. Τα έγγραφα σε αυτήν την υπόθεση, που είναι μέρη της Βίβλου, τα ψέλνετε αλλά δεν τα διαβάζετε. Έχουμε κάνει τη δουλειά μας τόσο τέλια. Πιστεύετε την προπαγάνδα μας τόσο ανεπιφύλακτα. Ο ερχομός του Χριστιανισμού δεν είναι για σας ένα συνηθισμένο ιστορικό γεγονός που ξεπήδησε μέσα από άλλα γεγονότα της εποχής. Είναι η εκπλήρωση μιας θεϊκής Εβραϊκής προφητείας – με εναρμονισμένες δικές σας βελτιώσεις. Δεν επέφερε, όπως εσείς το αντιλαμβάνεστε, την καταστροφή ένας μεγάλου Εθνικού πολιτισμού και μιας μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας με την οποία ο Εβραϊσμός βρισκόταν σε πόλεμο. Δεν έριξε την ανθρωπότητα σε βαρβαρότητα και σε σκοτάδι για χίλια χρόνια. Ήρθε για να φέρει τη σωτηρία σε έναν Εθνικό κόσμο!
Αλλά εδώ, υπήρξε ένα φοβερό υπονομευτικό κίνημα, που εκκολάφτηκε στην Παλαιστίνη, που εξαπλώθηκε από Εβραίους ταραχοποιούς, που χρηματοδοτήθηκε από Εβραϊκά κεφάλαια, που διδάχθηκε από Εβραϊκά φυλλάδια και γραπτά, σε μια εποχή που ο Εβραϊσμός και η Ρώμη βρίσκονταν σε μια μάχη θανάτου και που κατέληξε με το γκρέμισμα της μεγάλης Εθνικής αυτοκρατορίας. Ούτε καν το βλέπετε αυτό, παρ’ όλο που ένα ευφυές παιδί, ανεπηρέαστο από θεολογική μαγεία, θα μπορούσε να σας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει μετά από μια βιαστική μόνο ανάγνωση της απλής καταγραφής. Και συνεχίζετε να φλυαρείτε για Εβραϊκές συνομωσίες και παραθέτετε περιπτώσεις σαν τον Μεγάλο Πόλεμο και την Ρωσική Επανάσταση! Και ύστερα απορείτε που εμείς οι Εβραίοι πάντα αντιμετωπίζαμε τους αντισημίτες τόσο επιπόλαια, αρκεί να μην κατέφευγαν στην βία;
Και έχετε υπ’ όψη, ότι μια αυθεντία σαν τον Gibbon προσπάθησε πριν από χρόνια να σας διαφωτίσει. Έχει περάσει πάνω από ενάμισης αιώνας από τότε που «Η παρακμή και η Κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» τα ξεμπρόστιασε όλα. Ο Gibbon, ο οποίος δεν ήταν κανένας ιερέας που έπαιζε με την Ιστορία, δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει το τέλος μιας μεγάλης εποχής επινοώντας βλακώδεις ηλιθιότητες σχετικά με την φαυλότητα και την διαφθορά της Ρώμης, σχετικά με την παρακμή των ηθικών αξιών και της πίστης σε μια αυτοκρατορία που βρισκόταν ακριβώς την εποχή εκείνη στην πιο δοξασμένη και δημιουργική της περίοδο. Πώς θα μπορούσε; Ζούσε στην Αυγουστιανή Εποχή στο Λονδίνο που – παρ’ όλο τα δύο χιλιάδες χρόνια από τον ερχομό της Χριστιανικής σωτηρίας, αποτελούσε την καλύτερη απομίμηση της Ρώμης του Αυγούστου όσον αναφορά την εξευγενισμένη ακολασία, που μπορούσαν να παρουσιάσουν οι ομιχλώδεις νησιώτες.
Όχι, Ο Gibbon ήταν ένας φυλετικά συνειδητοποιημένος Εθνικός και ένας θαυμαστής της κουλτούρας της Παγανιστικής Δύσης, καθώς επίσης και ιστορικός με μυαλό και μάτια. Έτσι δεν είχε καμία δυσκολία υποδεικνύοντας την αρρώστια που είχε σαπίσει και εξαφανίσει το ευγενικό οικοδόμημα του αρχαίου πολιτισμού. Έθεσε την Χριστιανοσύνη – τον νόμο που εξαπλώθηκε από την Σιών και τον λόγο του Θεού από την Ιερουσαλήμ – σαν την βασική αιτία της παρακμής και κατάρρευσης της Ρώμης και των όσων αντιπροσώπευε.
Μέχρι εδώ καλά. Αλλά ο Gibbon δεν προχώρησε όσο έπρεπε. Βλέπετε, γεννήθηκε και πέθανε έναν αιώνα πριν την εφεύρεση του επιστημονικού αντί-Σημιτισμού. Δεν υπολόγισε καθόλου το στοιχείο της πρόθεσης. Είδε μια ξένη πίστη να ξεπετάγεται από την Ανατολή και να κατακυριεύει τα όμορφα μέρη της Δύσης. Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε αυτό το καταστρεπτικό τέλος ήταν αφιερωμένη η όλη δολοπλοκία της σωτηρίας. Και όμως τα γεγονότα είναι τόσο ξεκάθαρα όσο θα θέλατε. Αφήστε με, εν συντομία, να εξιστορήσω για μια ακόμα φορά την ιστορία, δίχως θαύματα, προφητείες ή μαγείες.
Για να έχουμε μια καλύτερη προοπτική, θα πρέπει να πάω λίγο περισσότερο πίσω. Η δράση αποτελείται βολικά από τέσσερις πράξεις, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στην τρίτη. Ο χρόνος, όπου σηκώνεται η πρώτη αυλαία, είναι περίπου το 65 π.Χ. Τα πρόσωπα του δράματος είναι, εκτός από τους μικρούς ρόλους, η Ιουδαία και η Ρώμη. Η Ιουδαία είναι ένα μικρό βασίλειο πέρα από τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου. Για πέντε αιώνες δεν αποτελούσε παρά γεωγραφικό όρο. Ξανά και ξανά είχε καταπατηθεί και καταστραφεί και ο πληθυσμός του είχε εξοριστεί ή σκλαβωθεί από τους ισχυρούς γείτονες. Κατ’ όνομα μόνο ανεξάρτητο, είναι την εποχή αυτή ασταθής όσο ποτέ και βρίσκεται στο χείλος εμφυλίου πολέμου. Η αυτοκρατορία της Δύσης, με τον πυρήνα της στην Δημοκρατική Πόλη της Ρώμης, αν και ακόμα δεν αποτελεί κυρίαρχο του κόσμου, οδεύει τάχιστα προς τα ‘ κει. Είναι αναγνωρισμένη ως η μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη της εποχής καθώς επίσης και διάδοχος της Ελλάδος και το κέντρο του Πολιτισμού.
Μέχρι το σημείο αυτό, οι δύο πολιτείες είχαν ελάχιστη ή και καθόλου επαφή, η μία με την άλλη. Τότε χωρίς καμία πρόσκληση από την ίδια, ζητήθηκε από την Ρώμη να ανακατευτεί στις Ιουδαϊκές υποθέσεις. Μια αντιδικία είχε δημιουργηθεί ανάμεσα σε δύο αδέλφια σχετικά με τη διαδοχή στον ασήμαντο θρόνο, και ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, που έτυχε να βρίσκεται στην Δαμασκό ασχολούμενος με σοβαρότερα θέματα, ζητήθηκε να διαιτητεύσει στους διεκδικητές. Με την απλοϊκή ευθύτητα ενός δημοκρατικού στρατιώτη, ο Πομπήιος εξόρισε ένα από τα αδέλφια, πέταξε την ανώτερη βαθμίδα του ιερατείου στον αντίζηλο, και διέλυσε τελείως την βασιλική αξιοπρέπεια. Για να μην μακρηγορούμε, ο συλλογισμός του Πομπήιου είχε σαν στόχο να γίνει η Ιουδαία Ρωμαϊκή κτήση.
Οι Εβραίοι, ίσως όχι περίεργο, αντέδρασαν. Και η Ρώμη για να τους κατευνάσει και για να συμβιβαστεί με την τοπική καχυποψία, αποκατέστησε την βασιλική εξουσία. Διόρισε, δηλαδή, έναν δικό της βασιλιά. Ήταν γιος φοροεισπράκτορα, από την φυλή των Ιδουμαίων, ονομαζόμενο Ηρώδη. Αλλά οι Εβραίοι δεν ηρέμησαν και εξακολούθησαν να δημιουργούν φασαρίες. Η Ρώμη το θεώρησε μεγάλη αχαριστία από μεριά τους.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας πρόλογος, και έχει εισαχθεί στην δράση για να κατανοηθεί το τι επακολουθεί. Η Εβραϊκή δυσφορία μετατράπηκε σε δυσαρέσκεια και σε ανοικτή εξέγερση όταν οι Εθνικοί ηγέτες τους άρχισαν να εισάγουν στην Ιερουσαλήμ τις ευλογίες της Δυτικής κουλτούρας. Χαραγμένες απεικονίσεις, αθλητικοί αγώνες, Ελληνικό δράμα και παραστάσεις μονομάχων δεν ήταν του γούστου των Εβραίων. Οι ευσεβείς τα θεώρησαν ως προσβολή κάτω από την μύτη του Ιεχωβά, παρ’ όλο που οι τοπικοί αξιωματούχοι εξηγούσαν υπομονετικά ότι αυτά όλα είχαν σκοπό την διασκέδαση και την διαπαιδαγώγηση της μη-Εβραϊκής φρουράς. Οι Εβραίοι αντιστάθηκαν με ιδιαίτερη σθεναρότητα στην έλευση του αποτελεσματικού Ρωμαίου φόρο-εισπράκτορα. Μα πάνω απ’ όλα, ήθελαν πίσω ένα βασιλιά της δικής τους φυλής και της δικής τους βασιλικής γενιάς.
Στα πλήθη μέσα, η επανάσταση πήρε την μορφή μιας αναγέννησης της παλιάς πίστης σε έναν Μεσσία, έναν διορισμένο από τον Θεό σωτήρα που θα απολύτρωνε τον λαό του από τον ξένο ζυγό και θα καθιστούσε την Ιουδαία υπέρτατη δύναμη ανάμεσα στα έθνη. Δεν υπήρχε ανεπάρκεια διεκδικητών αυτής της αποστολής. Στην Γαλιλαία, ένας Ιούδας οδήγησε μια μάλλον ισχυρή εξέγερση, που γνώρισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη. Ο Ιωάννης, ο αποκαλούμενος Βαπτιστής, δρούσε στην χώρα της Ιορδανίας. Ακολουθήθηκε από έναν άλλο άνθρωπο της βόρειας χώρας, τον Ιησού της Ναζαρέτ. Και οι τρεις ήταν δάσκαλοι της τεχνικής να ενσωματώνουν εμπρηστικές, πολιτικό – ανατρεπτικές θέσεις σε άκακες θεολογικές φράσεις. Και οι τρεις χρησιμοποίησαν το ίδιο σημάδι εξέγερσης – Έφτασε η ώρα. Και οι τρεις γρήγορα συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, και οι δύο Γαλιλαίοι με σταύρωση.
Ξέχωρα από προσωπικές αρετές, ο Ιησούς της Ναζαρέτ υπήρξε, όπως και οι προκάτοχοί του, ένας πολιτικός ταραχοποιός απασχολημένος με το να απελευθερώσει την χώρα του από τον ξένο κατακτητή. Υπάρχουν ακόμα αρκετές αποδείξεις ότι διατηρούσε και μια φιλοδοξία να γίνει βασιλιάς μιας ανεξάρτητης Ιουδαίας. Υποστήριζε, ή τέλος πάντων όπως υποστήριξαν αργότερα οι βιογράφοι του, ότι κρατούσε από την αρχαία βασιλική οικογένεια του Δαυίδ. Αλλά η πατρότητά του είναι κάπως μπερδεμένη. Οι ίδιοι συγγραφείς που εξιχνιάζουν την καταγωγή του συζύγου της μητέρας του πίσω στον ψαλμωδό-βασιλιά επίσης σκιαγράφησαν τον Ιησού ως τον γιο του Ιεχωβά και παραδέχτηκαν ότι ο Ιωσήφ δεν ήταν πατέρας του.
Φαίνεται ωστόσο ότι ο Ιησούς κατάλαβε σύντομα την ματαιότητα της πολιτικής του αποστολής και έστρεψε τα ρητορικά του ταλέντα και την μεγάλη του δημοτικότητα με τα πλήθη προς μια διαφορετική κάπως κατεύθυνση. Ξεκίνησε να κηρύττει μια πρωτόγονη μορφή λαϊκισμού, σοσιαλισμού και φιλειρηνισμού. Το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής του προγράμματός του ήταν να κερδίσει την εχθρότητα των δυναμικά ισχυρότερων, οικονομικά, τάξεων, γενικά των ιερέων και των πατριωτών, και να περιορίσει τους πιστούς του στους φτωχούς , στην εργατική τάξη και στους σκλάβους.
Μετά τον θάνατό του, αυτοί οι χαμηλής τάξεως απόστολοί του δημιούργησαν μια κομμουνιστική αδελφότητα. Ένα κήρυγμα που ο αποθανών ηγέτη τους είχε κάποτε πραγματοποιήσει σε μια λοφοπλαγιά, συγκέντρωνε για αυτούς την ουσία της διδασκαλίας του, και το μετέτρεψαν στον κανόνα της ζωής τους. Ήταν μια φιλοσοφία υπολογισμένη να συγκινήσει βαθύτατα ταπεινούς ανθρώπους. Παρηγορούσε αυτούς που βασανίζονταν εδώ στην γη με υποσχόμενες αμοιβές πέρα από τον τάφο. Έκανε αρετές τις αναγκαιότητες των αδυνάτων. Άνδρες δίχως ελπίδα στο μέλλον, ωθούνταν να μην σκέφτονται το αύριο. Άνδρες ανίκανοι να αντιδράσουν σε προσβολές ή τραυματισμούς διδάσκονταν να μην αντιστέκονται σε κανένα κακό. Άνδρες καταδικασμένοι σε μια ζωή δουλικότητας και ανέχειας, βεβαιώνονταν για την αξιοπρέπεια της εργασίας και της φτώχειας. Οι αδύναμοι, οι καταφρονημένοι, οι καταπατημένοι, θα αποτελούσαν – από τούδε και στο εξής – τους εκλεκτούς και τους αγαπημένους του Θεού. Στους κοσμικούς, στους φιλόδοξους, στους πλούσιους και στους ισχυρούς θα απαγορευόταν η είσοδος στον παράδεισο.
Το αποτέλεσμα, τότε, της αποστολής του Ιησού ήταν η δημιουργία μιας νέας αίρεσης στην Ιουδαία. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Η Ιουδαία, όπως η σημερινή Αμερική, αποτελούσε γόνιμο έδαφος για περίεργα δόγματα. Οι Εβιονίμ (Εβραίοι Χριστιανοί) – οι άποροι, όπως αυτοαποκαλούνταν – δεν θεωρούσαν τα πιστεύω τους ως μια νέα θρησκεία. Εβραίοι γεννήθηκαν και Εβραίοι παρέμειναν.
Οι διδασκαλίες του κυρίου τους ήταν ενταγμένες περισσότερο σε μια μορφή κοινωνικής φιλοσοφίας, έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς, έναν τρόπο ζωής. Στους σημερινούς Χριστιανούς, που ποτέ δεν κουράζονται να ρωτάνε γιατί οι Εβραίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού και τις διδασκαλίες του, μπορώ μόνο να απαντήσω ότι για ένα μεγάλο διάστημα κανείς, πάρα μόνο οι Εβραίοι τον δέχτηκαν. Το να νιώθει κανείς έκπληξη γιατί όλος ο Εβραϊκός λαός δεν έγινε Εβιονίμ είναι σαν να περιμένει όλους τους Αμερικανούς να γίνουν Ουνιταριανοί ή Βαπτιστές ή Χριστιανοί Επιστήμονες. Σε συνηθισμένους καιρούς μικρή σημασία θα δίνονταν στην κουρελιασμένη αδελφότητα. Δούλοι και εργάτες οι περισσότεροι, η αδυναμία τους ίσως και να είχε ενθαρρυνθεί από τις ισχυρές τάξεις.
Αλλά με την χώρα να βρίσκεται στην μέση μιας μάχης με έναν ξένο εχθρό, η μη-κοσμική
φιλοσοφία πήρε έναν επικίνδυνο προσανατολισμό. Ήταν ένα δόγμα των ψευδαισθήσεων, της παραίτησης και της ήττας. Απειλούσε να κάμψει το ηθικό των πολεμιστών του έθνους εν καιρώ πολέμου.
Αυτές οι ευλογίες των ειρηνοποιών, αυτό το γύρισμα του άλλου μάγουλου, αυτή η μη-αντίσταση, αυτή η αγάπη για τον εχθρό, φαινόταν σαν μια σκόπιμη προσπάθεια παράλυσης και εγκλωβισμού της θελήσεως του έθνους σε μια κρίση και βεβαιωμένη νίκη για τον εχθρό.
Έτσι δεν ήταν περίεργο που οι Εβραϊκές αρχές άρχισαν να καταδιώκουν τους Εβιονίμ. Εισέβαλαν στις συγκεντρώσεις τους και τις διέλυαν, οι ηγέτες τους ρίχτηκαν στην φυλακή, τα δόγματά τους κηρύχτηκαν εκτός νόμου. Φάνηκε για λίγο ότι η αίρεση αυτή σύντομα θα εξαφανίζονταν. Τότε, ξαφνικά, η αυλαία σηκώθηκε για την τρίτη πράξη και τα γεγονότα πήραν μια νέα τροπή.
Ίσως ο πιο αμείλικτος εχθρός των αιρέσεων ήταν κάποιος Σαούλ, ένας σκηνοποιός. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Ταρσό και άρα άνθρωπος με κάποια μόρφωση στην Ελληνική κουλτούρα, απεχθανόταν τις νέες διδασκαλίες για τη μη-κοσμικότητα και την αποξένωσή τους από την ζωή. Σαν Εβραίος πατριώτης φοβόταν την επίδρασή τους στον εθνικό αγώνα. Πολυταξιδεμένος άνθρωπος, γλωσσομαθής, ήταν ο πλέον κατάλληλος για να πηγαίνει στις σκορπισμένες Εβραϊκές κοινότητες για να εξουδετερώνει την εξάπλωση των σοσιαλιστικών, ειρηνιστικών τους δογμάτων. Οι αρχηγοί της Ιερουσαλήμ τον διόρισαν κύριο διώκτη των Εβιονίμ.
Βρισκόταν στο δρόμο για την Δαμασκό για να συλλάβει μια ομάδα αιρετικών όταν του ήρθε μια πρωτότυπη ιδέα. Στην αλλόκοτη φράση του Βιβλίου των Πράξεων, είδε ένα όραμα. Είδε, στην πραγματικότητα, δύο. Αντιλήφθηκε, αρχικά, πόσο ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες της μικρής Ιουδαίας να κερδίσει έναν ένοπλο αγώνα εναντίον της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης του κόσμου. Δεύτερον, και σημαντικότερο, συνειδητοποίησε ότι η πλανεμένη αίρεση που αυτός κατέπνιγε, θα μπορούσε να διαμορφωθεί σε ένα ακαταμάχητο όπλο ενάντια στον τρομακτικό αντίπαλο. Παθητικότητα, μη-αντίσταση, παραίτηση, αγάπη, αποτελούσαν επικίνδυνες διδασκαλίες στην πατρίδα. Διασπαρμένες όμως στις εχθρικές λεγεώνες, θα μπορούσαν ίσως να διασπάσουν την πειθαρχία τους και να επιφέρουν ακόμα και την νίκη στην Ιερουσαλήμ. Ο Σαούλ, με λίγα λόγια, ήταν πιθανότητα ο πρώτος άνθρωπος που είχε αντιληφθεί τις δυνατότητες διεξαγωγής πολέμου μέσω της προπαγάνδας.
Ταξίδεψε στην Δαμασκό, και εκεί προς έκπληξη τόσο των φίλων του όσο και αυτών που είχε σκοπό να καταστείλει, ανακοίνωσε τον προσηλυτισμό του στην θρησκεία και ζήτησε την ένταξη του στην αδελφότητα. Κατά την επιστροφή του στην Ιερουσαλήμ ξεδίπλωσε την νέα του στρατηγική μπροστά στους έκπληκτους Γέροντες της Σιών. Μετά από πολλές διαφωνίες και βαθύτερες συζητήσεις, υιοθετήθηκε. Περισσότερη αντίσταση σημειώθηκε από τους ηγέτες των Εβιονίμ της πρωτεύουσας. Δυσπιστούσαν ως προς τα κίνητρά του και φοβούνταν ότι η πρότασή του να απογυμνωθεί η θρησκεία από τις αρχαίες Εβραϊκές συνήθεις και τελετές για να γίνει αποδεκτή από τους Εθνικούς, θα γέμιζε την αδελφότητα με ξένους μισό-προσηλυτισμένους και θα μείωνε τη δύναμή της. Αλλά στο τέλος κέρδιζε και τη δική τους υποστήριξη. Και έτσι ο Σαούλ, ο τρομερότερος διώκτης των ακολούθων του Ιησού, έγινε ο Παύλος, ο Απόστολος των Εθνικών. Και έτσι, ταυτόχρονα, ξεκίνησε και η διασπορά στις παγανιστικές χώρες της Δύσης, μια ολότελα καινούρια Ανατολίτικη θρησκεία.
Δυστυχώς για το σχέδιο του Παύλου, η νέα στρατηγική λειτούργησε παραπάνω από καλά. Η ανακαινισμένη και κάπως σαγηνευτική του θεολογία, προσηλύτιζε πιστούς γρηγορότερα από ότι τολμούσε να ελπίζει ή ακόμα και να ευχόταν. Η ιδέα του, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπ’ όψη μας, σε αυτήν την φάση ήταν καθαρά αμυντική. (αυτό είναι συζητήσιμο*). Δεν είχε καμία σκέψη ευαγγελισμού του κόσμου. Έλπιζε μόνο να αποθαρρύνει τον εχθρό. Έχοντας επιτύχει αυτό, και με την Ρωμαϊκή φρουρά έξω από την Παλαιστίνη, ήταν έτοιμος για ανακωχή. Αλλά οι σκλάβοι και οι καταπιεσμένοι της Αυτοκρατορίας, οι άθλιοι κληρωτοί και το πεινασμένο προλεταριάτο της ίδιας της πρωτεύουσας, βρήκαν τόση παρηγοριά στην προσαρμοσμένη Παυλική εκδοχή της αίρεσης όσο και οι καημένοι Εβραίοι πριν από αυτούς είχαν βρει στα πρωταρχικά διδάγματα του σταυρωμένου τους κυρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της απρόβλεπτης επιτυχίας ήταν να ανοιχτούν τα μάτια του εχθρού στο τι ακριβώς συνέβαινε. Ανησυχητικές αναφορές για κρούσματα απειθαρχίας ανάμεσα στους στρατιώτες άρχισαν να κατακλύζουν την Ρώμη από τους διοικητές του στρατού στην Παλαιστίνη και αλλού. Αντί να προκαλέσουν την παύση στις αυτοκρατορικές αρχές, οι νέες τακτικές πείσμωσαν περισσότερο την αποφασιστικότητά τους. Η Ρώμη έπεσε πάνω στην Ιερουσαλήμ με φωτιά και ξίφος και μετά από μια τρομακτική πολιορκία που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, κατέστρεψε την φωλιά της αναστάτωσης (70 μ.Χ). Τουλάχιστον νόμιζε ότι την κατέστρεψε.
Οι ιστορικοί της εποχής δεν μας αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις της Ρώμης. Μας λένε ότι ο Νέρων έστειλε τον Βεσπασιανό και τον γιο του τον Τίτο με απόλυτες και ρητές εντολές να συντρίψουν την Παλαιστίνη μαζί με τον Χριστιανισμό. Για τους Ρωμαίους, η Χριστιανοσύνη δεν ήταν παρά Ιουδαϊκή Μαχητικότητα, μια ερμηνεία εν πάση περιπτώσει, που δεν απέχει και πολύ από τα γεγονότα. Όσο αναφορά την ευχή του Νέρωνα, πραγματοποιήθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ. Η Παλαιστίνη συντρίφτηκε τόσο ολοκληρωτικά που παραμένει μέχρι και σήμερα ένα πολιτικό ερείπιο. (Το Ισραήλ δεν υπήρχε όταν γράφτηκε αυτό το άρθρο)*. Αλλά η Χριστιανοσύνη δεν καταστράφηκε τόσο εύκολα.
Εν αντιθέτως, μόνο μετά από την πτώση της Ιερουσαλήμ το πρόγραμμα του Παύλου αναπτύχθηκε στο μέγιστο. Μέχρι τώρα, όπως έχω πει, η τακτική του ήταν απλά να φοβίσει και να διώξει τον κατακτητή (ξανά, συζητήσιμο)*, με τον ίδιο τόπο που ο Μωυσής μόλυνε τους Φαραώ. Προχωρούσε με επιφύλαξη και δισταγμό, προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον ισχυρό αντίπαλο. Ήταν διατεθειμένος να παίξει με το νέο του όπλο μπρος τη μύτη του εχθρού και να τον κάνει να νιώσει την άκρη του, αλλά δείλιαζε στο να το καρφώσει με όλη του τη δύναμη. Τώρα που έχει συμβεί το χειρότερο και η Ιουδαία δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα άλλο, πέταξε τις αναστολές του και μετέφερε τον πόλεμο στη χώρα του εχθρού. Ο στόχος τώρα δεν ήταν τίποτα λιγότερος από το να ταπεινωθεί η Ρώμη όπως αυτή είχε ταπεινώσει την Ιερουσαλήμ, να τη σβήσει από το χάρτη όπως αυτή είχε σβήσει την Ιουδαία.
Αν τα ίδια γραπτά του Παύλου δεν σας πείθουν για αυτήν την ερμηνεία των πράξεών του, σας εφιστώ την προσοχή σας στον πιο ειλικρινή του συνεργάτη, τον Ιωάννη. Εκεί που ο Παύλος, ενεργώντας μέσα στην σκιά του βασιλικού παλατιού, και τον μισό καιρό αιχμάλωτος σε Ρωμαϊκές φυλακές, είναι υποχρεωμένος να ασχολείται με παραβολές και κρυμμένες ενδείξεις, ο Ιωάννης, απευθυνόμενος σε δυσαρεστημένους Ασιάτες, έχει την πολυτέλεια της απλής ομιλίας. Όπως και να έχει, το φυλλάδιό του με τον τίτλο «Αποκάλυψη», είναι, στην ουσία, μια αποκάλυψη της όλης καταπληκτικής υπόθεσης.
Η Ρώμη, φανταστικά αποκαλούμενη Βαβυλωνία, περιγράφεται λεπτομερώς με τη γλώσσα εκρηκτικού μίσους, σαν την μητέρα των πόρνων και των βδελυγμάτων της γης, σαν τη γυναίκα μεθυσμένη με το αίμα των αγίων (Εβραίων), σαν τον καταπιεστή των «ανθρώπων και μαζών και εθνών και γλωσσών» και – για να αφαιρεθεί κάθε αμφιβολία για την ταυτότητά της – σαν «τη μεγάλη πόλη που κυριάρχησε πάνω στους βασιλιάδες της γης».Ένας άγγελος θριαμβευτικά φωνάζει: «Η Βαβυλωνία η μεγάλη έχει πέσει, έχει πέσει». Στην συνέχεια ακολουθεί μια οργιαστική εικόνα καταστροφής. Εμπόριο και βιομηχανία και θαλάσσιες συναλλαγές βρίσκονται στο τέλος. Τέχνη και μουσική και «η φωνή του γαμπρού και της νύφης» έχουν σιωπήσει. Σκοτάδι και ερήμωση κυριαρχούν σαν το πέπλο πάνω στην σκηνή. Οι ευγενικοί Χριστιανοί κατακτητές κυλιούνται ηδονικά μέσα στο αίμα μέχρι τις σέλες των αλόγων τους. «Αγαλλιάστε πάνω από αυτήν, εσύ ουρανέ, και σεις άγιοι απόστολοι και προφήτες, γιατί ο Θεός την εκδικήθηκε για σας».
Και ποιο το τέλος και ο σκοπός όλου αυτού του χάους και της καταστροφής; Ο Ιωάννης δεν συγκρατεί τα λόγια του για να μας πει. Γιατί κλείνει την ευσεβή του προφητεία με ένα όραμα από τις δόξες της νέας – δηλαδή της αποκατεστημένης – Ιερουσαλήμ. Όχι κάποια αλληγορική φαντασίωση, να ξέρετε, αλλά κυριολεκτικά η Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του μεγάλου ξαναενωμένου βασιλείου των «δώδεκα φυλών των παιδιών του Ισραήλ» (Το Ισραήλ ιδρύθηκε 20 χρόνια μετά που γράφτηκε αυτό το άρθρο)*.
Μπορεί κανείς να απαιτήσει κάτι πιο ξεκάθαρο;
Φυσικά, κανένας πολιτισμός δεν θα μπορούσε να αντισταθεί για πάντα ενάντια σε τέτοιου είδους επίθεσης. Μέχρι το έτος 200 οι προσπάθειες του Παύλου και του Ιωάννη και των διαδόχων τους είχαν προχωρήσει τόσο πολύ σε όλες τις τάξεις της Ρωμαϊκής κοινωνίας, ώστε η Χριστιανοσύνη είχε γίνει το κυρίαρχο δόγμα σε όλη την αυτοκρατορία. Εν τω μεταξύ, όπως διορατικά είχε προβλέψει ο Παύλος, η Ρωμαϊκή ηθική και πειθαρχία είχαν ξεπέσει, τόσο που όλο και συχνότερα, οι ρωμαϊκές λεγεώνες, που κάποτε αποτελούσαν τον τρόμο του κόσμου και την σπονδυλική στήλη της Δυτική κουλτούρας, γνώριζαν την ήττα από βάρβαρους εισβολείς. Στο έτος 326 ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος, ελπίζοντας να ελέγξει την ύπουλη νόσο, υπέκυψε στον προσηλυτισμό και ανακήρυξε την Χριστιανοσύνη σαν επίσημη θρησκεία. Ήταν πλέον αργά. Μετά από αυτόν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προσπάθησε να καταφύγει για μια ακόμη φορά στην καταστολή. Αλλά ούτε αντίσταση ούτε εκχώρηση δικαιωμάτων ωφελούσαν. Το Ρωμαϊκό πολιτικό σώμα είχε καταντήσει σκουληκοφαγωμένο από Παλαιστινιακή προπαγάνδα. Ο Παύλος είχε θριαμβεύσει.
Αυτός είναι ο τρόπος που, αν ήμουν εγώ ένας αντισημίτης ψάχνοντας για ένα αξιόπιστο δείγμα Εβραϊκής υπονομευτικής συνωμοσίας, θα ερμήνευα την έλευση ένας διαμορφωμένου Ιουδαϊκού δόγματος στον Δυτικό κόσμο.
THE CENTURY MAGAZINE 1928
Αναρτήσεις
