Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2024

https://contropiano.org/

Milano. La “Banda Bellini” ha perso Andrea

E’ morto ieri, lunedì 26 dicembre 2016, a causa di un male incurabile, Andrea Bellini,  65 anni, storico compagno milanese. Qui di seguito un ricordo della redazione di Radio Onda D'Urto

Andrea Bellini, assieme al fratello Gianfranco, fu tra i fondatori del collettivo del quartiere Casoretto, uno dei più importanti servizi d’ordine dei gruppi dell’Autonomia nella  di fine anni Sessanta e anni Settanta, tra il 1968 e il 1976, passato alla storia come “La Banda Bellini” soprattutto grazie all’omonimo romanzo di Marco Philopat, la cui narrazione è costruita proprio a partire dai racconti orali del Bellini.

Come scrive Philopat proprio nell’introduzione al romanzo, la storia di Andrea Bellini e del fratello Gianfranco – scomparso nel 2012 – è la storia “di un gruppo di giovani proletari milanesi, che proprio come i quattro protagonisti del film Il Mucchio Selvaggio di Sam Peckinpah, si scagliarono da soli contro un esercito intero, per fare la cosa giusta”.

Un’epopea che attraversa le lotte e le grandi mobilitazioni della Milano degli anni Settanta. Gli scontri con Polizia e Carabinieri, la difesa dei cortei del movimento, l’antifascismo militante, ma anche un modo nuovo e altro di vivere i rapporti, la socialità, i quartieri e le strade della città.

L’esperienza della Banda del Casoretto, grazie ai racconti tramandati dallo stesso Andrea, ha saputo diventare mito, esempio di ribellione e militanza, simbolo di quella rottura con le tradizioni e i dogmi del Partito Comunista Italiano e del movimento operaio tradizionale che irruppe negli anni Settanta con la pratica dei bisogni e dei desideri della nuova composizione proletaria giovanile che viene dalle periferie.





 - © Riproduzione possibile DIETRO ESPLICITO CONSENSO della REDAZIONE di CONTROPIANO

Ultima modifica: 

- ΘΥΜΑΣΤΕ ΡΕ ΣΚΑΤΟΜΥΑΛΟΙ ??
- Κρίση των Ιμίων ονομάζεται συμβατικά η ένοπλη αμφισβήτηση της Ελληνικής θαλάσσιας κυριαρχίας που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1996 από την Τουρκία, με αφορμή την προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων. Κατά την διάρκεια της ολιγοήμερης αυτής κρίσης, οι δύο χώρες μετέφεραν στρατιωτικές δυνάμεις (κυρίως ναυτικές) γύρω από τα Ίμια και τις ανέπτυξαν φτάνοντας κοντά στην ένοπλη σύρραξη. Τελικά με την παρέμβαση του ΝΑΤΟ, και κυρίως των ΗΠΑ, η ένταση εκτονώθηκε και οι δύο χώρες απέσυραν τους στόλους τους.
Την εποχή της κρίσης αυτής πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Κώστας Σημίτης. Υπουργός Εξωτερικών ήταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος, υπουργός Εθνικής Αμύνης ο Γ. Αρσένης και Αρχηγός ΓΕΕΘΑ ο ναύαρχος Χ. Λυμπέρης .
----------------------------------------------------------------------------


- ΡΕ ΑΘΛΙΕ ΤΟΥΡΚΟΕΒΡΑΙΕ ΔΕΝΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??
 

ΑΘΛΙΟΙ  ΚΑΡΕΚΛΟLOVERS  ΝΕΝΕΚΟΙ. - ΘΥΜΑΣΤΕ ? ΞΕΡΕΤΕ ? ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ??? - ΡΕ ΑΘΛΙΕ ΤΟΥΡΚΟΕΒΡΑΙΕ ΕΚΤΣΟΓΛΑΝΙΣΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??

Τρεις Έλληνες πιλότοι νεκροί

Τα μεσάνυχτα τις 31ης Ιανουαρίου συγκαλείται σύσκεψη στο γραφείο του Σημίτη, προκειμένου να έχουν οι πολιτικοί καλύτερη ενημέρωση. Είκοσι λεπτά πριν τις 2 τα ξημερώματα στο «Πεντάγωνο» φτάνουν πληροφορίες πως η Τουρκία αποβιβάζει βατραχανθρώπους στην μικρή Ίμια.

Περίπου δυο ώρες αργότερα, η Αθήνα θα στείλει ελικόπτερο για να τσεκάρει την πληροφορία. Στις 04:50 το πλήρωμα του ελικοπτέρου αναφέρει ότι εντόπισε περίπου 10 Τούρκους κομάντο. Δίνεται εντολή να επιστρέψει στη βάση του κι ενώ πετά αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ.

Λίγο πιο έξω από την Καλόλιμνο θα συντριβεί. Ανασύρονται νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός.

Η ένταση θα κορυφωθεί και τότε θα παρέμβουν οι ΗΠΑ με τον υφυπουργό Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ να θέτει την πρόταση σε Αθήνα και Άγκυρα: «Όχι πλοία, όχι στρατιώτες, όχι σημαίες».

Μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου 1996 τα πλοία, οι στρατιώτες και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια…

Ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Λυμπέρης είχε αποκαλύψει ότι όταν ρώτησε τον ΥΠΕΞ Θεόδωρο Πάγκαλο τι θα πουν στον ελληνικό λαό σχετικά με την απομάκρυνση της σημαίας από τα ελληνικά Ίμια, ο Πάγκαλος απάντησε: «Θα πείτε ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας», κάτι που διέψευσε ο Πάγκαλος. 



 

ΡΕ ΑΘΛΙΕ ΤΟΥΡΚΟΕΒΡΑΙΕ ΕΚΤΣΟΓΛΑΝΙΣΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??


- ΡΕ ΑΘΛΙΕ ΤΟΥΡΚΟΕΒΡΑΙΕ ΔΕΝΔΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??
- ΡΕ ΑΘΛΙΕ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??
- ΡΕ ΑΘΛΙΕ TΣΙΠΡΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΙΜΙΑ ??
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ....


Στις 30 Ιανουαρίου, ο Σημίτης θα μιλήσει στο τηλέφωνο με τον Μπιλ Κλίντον, τότε πρόεδρο των ΗΠΑ. Του εκφράζει την ελληνική θέση ότι η χώρα μας δεν επιθυμεί την ένταση, αλλά εφόσον προκληθεί θα αντιδράσει δυναμικά.


Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει τους ΟΥΚάδες, όχι όμως και την ελληνική σημαία. Στα Ίμια σπεύδουν τα πολεμικά πλοία «Ναυαρίνο» και «Θεμιστοκλής».


Η Τουρκία θέτει θέμα «γκρίζων ζωνών» και λέει όχι στην ελληνική πρόταση. Ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι υπάρχουν και άλλα νησιά του Αιγαίου με ασαφές νομικό καθεστώς και δεν αποδέχεται την ελληνική πρόταση, για αποχώρηση του αγήματος αλλά όχι της ελληνικής σημαίας.

 

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024

PROSPERO GALLINARI [Ρέτζιο Εμίλια 1/1/1951 – 14/1/2013] ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!


από Προλεταριακή Πρωτοβουλία


https://athens.indymedia.org/

[…] Ήμασταν σε πόλεμο, όπως εκείνοι οι δυστυχισμένοι φαντάροι που επιστρατεύονταν και στέλνονταν στο Βιετνάμ. Τέτοια ήταν η σύγκρουση σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλα ξεκίνησαν από το εργατικό κίνημα. Στις διαδηλώσεις μας για μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, ενάντια στην ανεργία, το Κράτος απάντησε με την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής και ξυλοδαρμούς. Οι αντιδραστικές δυνάμεις απάντησαν με τη σφαγή της πιάτσα Φοντάνα. Σε εκείνο το σημείο, από τη μεριά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό από το να απαντήσουμε ένοπλα. Μια κυριολεκτική κήρυξη πολέμου […]


Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…


Δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, αυτού του ξεχωριστού κομμουνιστή από την κόκκινη Εμίλια, κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ιταλία, από τις μιλανέζικες εκδόσεις PGreco, μια νέα εμπλουτισμένη επανέκδοση της αυτοβιογραφίας του “Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών”, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάδοση [Αθήνα, 2015].


H Επανάσταση είναι ένας ανθός που δεν πεθαίνει…


Στη Μνήμη του, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την Εισαγωγή σ’ αυτήν την επανέκδοση, γραμμένη από τους συντρόφους & τις συντρόφισσες του. Πρόκειται για ένα πολύτιμο συλλογικό κείμενο, συνοπτικό και πυκνό, γραμμένο δέκα χρόνια μετά το θάνατο του “Gallo”, με πολιτική ειλικρίνεια, συντροφική ανθρωπιά και το βλέμμα στραμμένο εκεί που στόχευε πάντα και εκείνο αυτού του ξεχωριστού αγρότη στη μητρόπολη: στην επαναστατική προοπτική.


Αυτή η χρήσιμη επανέκδοση στα ιταλικά περιέχει και δυο συλλογικά κείμενα της δεκαετίας του 1990, με την υπογραφή του Πρόσπερο και άλλων πολιτικών κρατούμενων – πρώην μελών της επαναστατικής κομμουνιστικής οργάνωσης που σημάδεψε όσο λίγες την Ιστορία του ευρωπαϊκού “σύντομου 20ου αιώνα”, τα οποία θα μεταφραστούν προσεχώς στα ελληνικά και θα δημοσιευθούν στο prolprot.espivblogs.net


Πρόκειται για δύο απολογιστικά κείμενα, γραμμένα σε περιόδους προγενέστερες της συγγραφής και της έκδοσης της βιογραφίας του. Το πρώτο, με τον τηλεγραφικό τίτλο “Για τα χρόνια του Εβδομήντα” γράφτηκε στη ρωμαϊκή φυλακή Rebibbia το Γενάρη του 1994, ως μια συμβολή στην εκδήλωση που είχε διοργανώσει το Circolo Valerio Verbano με αφορμή την έκδοση του Franco Ottaviano: “Η επανάσταση μέσα στο λαβύρινθο” [“La rivoluzione nel labirinto”] (εκδ. Rubbettino, Μεσίνα. 1993). Το δεύτερο, συντάχθηκε μ’ αφορμή τη συμπλήρωση της πρώτης εικοσαετίας από την απαγωγή του Άλντο Μόρο και δημοσιεύθηκε στην καθημερινή εφημερίδα il manifesto στις 20/3/1998 με τιτλο “Οι ερωτήσεις της ιστορίας” [“Le domande della storia”].


Στη Μνήμη του, αναδημοσιεύουμε επίσης και το κείμενο της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ! που δέκα χρόνια μετά τη συγγραφή και δημοσίευση του, μεταφράστηκε στα ιταλικά και στάλθηκε ώστε να διαβαστεί -μαζί μ’ ένα σύντομο Προλεταριακό Χαιρετισμό από την Αθήνα– στην Εκδήλωση “Μεταξύ Παρελθόντος και Παρόντος“, για τη Bιβλιοπαρουσίαση αυτής της επανέκδοσης, η οποία θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη σήμερα Σάββατο 14 Γενάρη 2023 στο αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Ex Snia και συνδιοργανώνεται από τη συνέλευση της κατάληψης, την πολιτική ομάδα Μilitant και τη συνέλευση του κατειλημμένου χώρου DeLolis Underground που στεγάζεται στη φοιτητική εστία του πανεπιστημίου La Sapienza.


“Fine di una storia. La Storia continua…


La Rivoluzione e’ un fiore che non muore…


Ciao Prospero.”


Προλεταριακή Πρωτοβουλία


Αθήνα, Γενάρης 2023


ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ


Δέκα χρόνια πριν, στις 14 Γενάρη του 2013 πέθανε στην Ρέτζιο Εμίλια ο Πρόσπερο Γκαλινάρι. Χτυπημένος από το τελευταίο και μοιραίο καρδιακό επεισόδιο βρέθηκε κοντά στο σπίτι του, πεσμένος πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του. Τελούσε σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού για λόγους υγείας. Όπως κάθε μέρα πήγαινε στην εταιρεία, όπου του είχε δοθεί άδεια εργασίας και δούλευε, εκτελώντας χρέη εργάτη.


Στην κηδεία του παραβρέθηκαν πολλά άτομα. Παλιοί στρατευμένοι των Κόκκινων Ταξιαρχιών [Brigate Rosse (ΒR)], ηλικιωμένα στέλεχη του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, πολλοί από την Εμίλια που τον είχαν γνωρίσει στα νιάτα του και πάρα πολλοί νεολαίοι που είχαν μάθει να τον σέβονται, ακούγοντας τις συνεντεύξεις και διαβάζοντας το βιβλίο με τις αναμνήσεις του που τιτλοφορείται Ένας αγρότης στη μητρόπολη.


Έμοιαζε και ήταν όντως μια κηδεία από άλλους καιρούς. Μια μαρτυρία ενότητας και μια ευκαιρία για να δεθούν μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, στη μνήμη ενός ανθρώπου, η ακεραιότητα του οποίου υπήρξε απολύτως αδιαμφισβήτητη. Ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε αρκετά. Ακολούθησε ένα καταιγισμός από καταδικαστικές δηλώσεις ενώ ασκήθηκαν μέχρι και διώξεις. Μα πως στάθηκε δυνατό έστω και να φανταστούμε ότι θα μπορούσαμε να θάψουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον νεκρό; Στη χώρα μας, υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα κάνουμε. Ν’ ανοίγουμε το κολασμένο τσουκάλι της ιστορίας, όπως το έλεγε ο Μαρξ, μπορεί να είναι επικίνδυνο.


Πράγματι, η ιστορία είναι ένα πεδίο μάχης με διπλή έννοια, ως το πεδίο της πάλης μεταξύ των τάξεων, τόσο κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της όσο και στην εκ των υστέρων ανακατασκευή της. Αυτός ο ισχυρισμός, ή αν θέλουμε αυτή η ωμή αλήθεια, εκδηλώνεται -με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο- όταν γίνεται λόγος για τα ιταλικά χρόνια του Εβδομήντα. Με την απόσταση αρκετών δεκαετιών, φαίνεται ξεκάθαρη η πολιτική σημασία και η κοινωνική ευρύτητα της σύγκρουσης που παράχθηκε ανάμεσα στο προλεταριάτο και τη μπουρζουαζία. Όχι όμως τυχαία, μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό, οι πολεμικές μαίνονται ακόμα, χωρίς να λείπουν τα χτυπήματα, ανεβάζοντας στη σκηνή πάντοτε το ίδιο τροπάριο: η άρνηση -από πλευράς της κυρίαρχης τάξης- παραδοχής του γεγονότος ότι η εξουσία της τέθηκε υπό αμφισβήτηση από μια νέα γενιά κομμουνιστών, ριζωμένη στη κοινωνία, προτιθέμενη να δώσει μια χειροπιαστή έννοια στη λέξη επανάσταση.


Πρόκειται για έναν επαναλαμβανόμενο εξαναγκασμό. Μια εμμονή που ενίοτε, όπως στην περίπτωση της λεγόμενης παρασκηνιολογίας [dietrologia], αγγίζει τα όρια του γκροτέσκου. Αλλά δεν πρέπει να εκπλησσόμαστε. Πρόκειται για κάτι που ανταποκρίνεται σε μια βαθύτερη ανάγκη της μπουρζουαζίας, ν’ αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως οικουμενική τάξη και ως την τελευταία λέξη της ιστορίας. Η αθλιότητα, οι πόλεμοι και οι φασισμοί που το κοινωνικό σύστημα της παρήγαγε και εξακολουθεί να παράγει, δεν μετράνε. Η αστική τάξη εκθέτει περήφανη τα συντάγματα της, αδιάφορη για τις εξόφθαλμες αντιθέσεις ανάμεσα στα λόγια και τα έργα της. Φυσικά, το παιχνίδι τινάζεται στον αέρα όταν οι καταπιεσμένοι αποκτούν συνείδηση της πραγματικής συνθήκης τους, θέτοντας υπό αμφισβήτηση -με τρόπο ορθολογικό και οργανωμένο- την κεφαλαιοκρατία. Συνέβη πολλές φορές και θα συμβεί ξανά. Γι’ αυτό είναι χρήσιμη η ανάγνωση του Ένας αγρότης στη μητρόπολη. Γιατί είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που έζησε μέχρι τέλους μέσα στην τάξη του. Γιατί είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μιας τάξης που -γνωρίζοντας πως να κρατάει δεμένα τα κομμάτια της- εξαπέλυσε και υπερασπίστηκε παράτολμες προκλήσεις, έτοιμη πάντοτε ν’ αρχίσει από την αρχή.


Εδώ, έχει νόημα να ειπωθεί κάτι για τον Πρόσπερο Γκαλινάρι. Η φύση στάθηκε μαζί του γενναιόδωρη, του έδωσε θάρρος, υπομονή, γνώση και θέληση. Ως τίμημα, μετά τα τριάντα του, απώλεσε λίγη από την υγεία του. Όμως τα εμφράγματα και τα ισχαιμικά δεν είχαν γονατίσει αυτόν τον Εμιλιάνο, από την κάτω Εμίλια. Διατηρούσε -χωρίς κόπο, ενστικτωδώς- την καλή του διάθεση. Μέσα από εκείνον, η τήρηση της συνέπειας έμοιαζε κάτι το απλό και ολοκληρωμένο. Δεν ήταν πεισματάρικη επιμονή. Δεν ήταν θρασεία έπαρση. Στον Πρόσπερο Γκαλινάρι, η σταθερότητα των τρόπων και των ιδεών αποκτούσε το νόημα της, μέσα από μια επιλογή που είχε γίνει μια για πάντα. Χωρίς μεταμέλειες. Χωρίς ελαφρότητες. Με τη μακρά πνοή του αγρότη και τη στεγνή ευθύνη του κομμουνιστή.


Πρόκειται για παραδειγματικά χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι δόκιμο να το υπογραμμίζουμε, ενώπιον της πορείας μιας ζωής που βρίσκεται σμιλεμένη μέσα στο πλατύ πλινθόχτιστο της ταξικής πάλης. Ο Γκαλινάρι είχε γεννηθεί σε μια φτωχή οικογένεια και άρχισε να δουλεύει πολύ μικρός. Είχε μεγαλώσει με το μόχθο και την ικανοποιήση του ψωμιού που κατακτιέται από τα ίδια του τα χέρια. Όμως, σ΄ εκείνο το σπίτι και σ’ εκείνο το δικό του Ρέτζιο των χρόνων του Πενήντα, είχε διδαχθεί μια ανώτερη υπερηφάνεια. Εκείνη του συνειδητού προλεταριάτου. Εκείνη μιας δυνητικά διευθύνουσας τάξης, η οποία μέσα στο σύστημα του Τολιάτι, έβλεπε στην Κόκκινη Εμίλια τους πρώτους καρπούς της αντιφασιστικής μάχης, σφυρηλατώντας το οικοδόμημα του ιταλικού δρόμου προς το σοσιαλισμό.


Έλαχε στη μοίρα του Γκαλινάρι -και πολλών άλλων σαν κι εκείνον- να πρέπει να θέσουν υπό συζήτηση τα πάντα. Υπήρξαν σχίσματα, ρήξεις, αλληλοκατηγορίες και απογοητεύσεις. Το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Partito Comunista Italiano (PCI)] φάνταζε καθυστερημένο και διστακτικό μπροστά στο ρήγμα του 1968. Ένας ολόκληρος κόσμος χτύπαγε τις πόρτες του ευρωπαϊκού νεοκαπιταλισμού, ζητώντας αρκετά περισσότερα από ισότητα, ζητώντας απλώς την επανάσταση.


Ήταν πραγματικά μια ξεκάθαρη αποκοπή, η οποία παρέμεινε -μαζί με το προηγούμενα εφόδια- η προσωπική κληρονομιά του Πρόσπερο, κάτι που γινόταν εντελώς ξεκάθαρο, μέσα από τον ίδιο τον τρόπο της ύπαρξης του. Μπορούμε να σιχαινόμαστε τον γραφειοκράτη χωρίς να κηρύττουμε την απουσία της πειθαρχίας. Μπορούμε ν’ αντιπαρατεθούμε με την υποκρισία χωρίς να καταφεύγουμε στον ατομικισμό. Το σχολείο του κομμουνισμού της Εμίλια, με τα ευρύτερα θερμόμετρα του, δεν αποκηρύχθηκε ποτέ από τον Gallo, ο οποίος αποστρεφόταν αυθόρμητα τους σεχταρισμούς και τις εξτρεμιστικές μανίες της μικροαστικής τάξης. Όμως η αναγκαιότητα των ρήξεων, της γνώσης να βαδίζουμε, ακόμα και όντας λίγοι, να πηγαίνουμε αντίθετα στο ρεύμα, έμεινε σ’ εκείνον πάντοτε σε εγρήγορση, θρέφοντας μια ιδέα της πρωτοπορίας, που είχε τη γεύση μιας μοίρας που γινόταν αντιληπτή και αποδεκτή.


Όχι τυχαία, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι έφερε όλη την αποφασιστικότητα του μέσα στις Kόκκινες Ταξιαρχίες. Σ’ αυτήν την οργάνωση συνέβαλε με το σύνολο των πεποιθήσεων του: με την έννοια του κόμματος, με την αντάρτικη αντίληψη και την ηθική μιας γενιάς που σκεφτόταν με τρόπο διεθνή και δεν φοβόταν να κόψει πίσω της τις γέφυρες. Δίχως άλλο, οι BR ήταν για εκείνον ένα σκληρό εργαλείο μέσα σε μια ριζική μάχη. Αποτελούσαν όμως και μια κοινότητα ανδρών και γυναικών, ενωμένων από μια επιλογή ζωής, η οποία έμπαινε κάθημερινά σε δοκιμασία. Η αλλαγή μιας πινακίδας σ’ ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, η συμμετοχή στην απαγωγή του Άλντο Μόρο, η συγγραφή ενός πολιτικού ντοκουμέντου ή το καθάρισμα του κελιού μιας ειδικής φυλακής, ήταν καθήκοντα που αναλάμβανε με την ίδια αντιρητορική, συχνά πυκνά ειρωνική, αφοσίωση. Ήταν σε θέση να διδάσκεται και να το αποδέχεται χωρίς καμία δυσκολία, από κάποιον σύντροφο πιο άπειρο από εκείνον. Ήταν σε θέση να τον βοηθήσει με μια άξαφνη ευαισθησία, μαντεύοντας την ανθρώπινη πλευρά του προβλήματος.


Δεν υπερβάλουμε. Στον Γκαλινάρι δεν αρέσαν οι υπερβολές. Μιλάμε μονάχα για τον άνθρωπο, τον στρατευμένο, τον ταξιαρχίτη. Στις Κόκκινες Ταξιαρχίες έδωσε όλο του το είναι, με τη φυσικότητα που εκτελούνται τα βασικά καθήκοντα. Ακολούθησε ολόκληρη τη διαδρομή. Αρνήθηκε κάθε συμβιβασμό. Άπέφυγε να κρατήσει κάθε εύκολη απόσταση.


Γιατί εκείνος, όπως και πάρα πολλοί άλλοι επαναστάτες πριν από εκείνον, ήρθε αντιμέτωπος με την ήττα και ήταν ακριβώς μέσα στην ήττα που ο Πρόσπερο επέδειξε τις ιδιαίτερες αρετές του. Δεν καλλιέργησε απεχθείς πρόσωποκεντρισμούς. Δεν αρνήθηκε τη συζήτηση με όποιον αγνοούσε το ιδιαίτερο πλαίσιο των χρόνων του Εβδομήντα. H δική του αγωνία συμπυκνωνόταν στην αυθεντική μετάδοση μιας κληρονομιάς εμπειριών στις νέες γενιές. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απουσία κάθε θυματοποίησης που τον χαρακτήριζε- ενθάρρυνε μέσα στα κινήματα μια μάχη για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατούμενων. Γι’ αυτόν το λόγο -με την απόσταση που τον χώριζε από κάθε πρωταγωνιστισμό- εξήγησε, όπου του στάθηκε δυνατό, το νόημα μιας ιστορίας που λασπωνόταν από τα χτυπήματα των παρασκηνιολογιών, των κατευθυνόμενων παραποιήσεων και των κραυγαλέων ή πιο λεπτεπίλεπτων σχηματοποιήσεων.


Ναι, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι ήταν ένα κομμουνιστής που -για να το πούμε με βαριές κουβέντες- ήξερε να σέβεται την έμφυτη ανωτερότητα της ιστορίας. Ήξερε όμως και ότι αυτός ο ορίζοντας δεν περιέχει ένα εξασφαλισμένο αίσιο τέλος και όλη του τη ζωή την έθεσε στην υπηρεσία μιας πρόκλησης που έπρεπε -φόρα τη φορά- να τεθεί, μέσα στα πάντοτε διαφορετικά πειράματα της συλλογικής δράσης.


Ας μιλήσουμε τέλος για το βιβλίο. Ο αναγνώστης του Ένας αγρότης στη μητρόπολη βρίσκεται ενώπιον μιας στοχασμένης ακολουθίας αναμνήσεων. Πρόκειται για αναμνήσεις κυρίως πολιτικές. Δεν λείπει όμως και η προσοχή στα πράγματα της ζωής, στις πάμπολλες σημασίες της καθημερινής ύπαρξης. Δεν πρόκειται απλώς για τη λύπη του στρατευμένου ή του φυλακισμένου για τη στέρηση των προσωπικών αισθημάτων, των χρωμάτων και των ήχων του κόσμου. Πρόκειται για τη σχέση με τη γη και τον αέρα, της σχέσης με την εναλλαγή των εποχών, εκείνου του κριτηρίου που είχε κληρονομήσει από τη συλλογική χειρωνακτικότητα της αγροτικής εργασίας. Στον Γκαλινάρι, όλα αυτά ήταν ριζωμένα στη ψυχή του, κάτι που δεν απώλεσε -σε καμία περίπτωση- κατά την διάρκεια του ταξιδιού του μέσα στη μητρόπολη. Αυτό που προέκυπτε ήταν μια ξεχωριστή ειλικρίνεια. Μια ειλικρίνεια, διόλου αφελής, την οποία ο αναγνώστης θα συναντήσει μέσα στις σελίδες του, εκεί όπου ο άνθρωπος, ο στρατευμένος και ο πολιτικός διευθύνοντας καταφέρνουν να συνομιλούν χωρίς παρωπίδες και ναρκισισμούς, με μια γλώσσα καθαρή και ειλικρινή που καθιστά αυτή τη μνήμη σε πολύτιμη, παραδίδοντας την στην ιστορία.


Πολύ συχνά γίνεται λόγος, και ορθά, για τα όρια και τους κινδύνους της αναμνησιολογίας. Για τις Β.R υπάρχει πολύ μεγάλη, ίσως υπερβολική, εξαιτίας και του γεγονότος ότι η απαγόρευση που κηρύχθηκε από την κυρίαρχη τάξη ως προς την ιστορική-πολιτική συζήτηση προσέδωσε στη διήγηση, στην ατομική αναφορά, στο λίγο ή πολύ αληθές αφήγημα των βιωμένων εμπειριών, ένα συμπληρωματικό -όχι πάντοτε θετικό- ρόλο. Μονάχα τώρα μερικοί ιστορικοί αρχίζουν να τίθενται σε κίνηση με τις ελάχιστες δόσεις επάρκειας. Σε κάθε περίπτωση, γίνεται αντιληπτή η έλλειψη μιας γενικής ματιάς, μιας πολύπλοκης ματιάς ικανής να συνδέσει την ιστορία της ένοπλης πάλης με το ευρύτερο πλαίσιο των ιταλικών και ευρωπαϊκών ταξικών αγώνων των χρόνων του Εβδομήντα, καθώς επίσης και με τη γενικότερη ιστορία του ιστορικού κομμουνισμού, στην οποία οι Κόκκινες Ταξιαρχίες εξ ολοκλήρου περιλαμβάνονται.


Αυτή είναι ίσως και η σημαντικότερη συμβολή του Ένας αγρότης στη μητρόπολη προς τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη, τόσο τον στρατευμένο όσο επίσης και στον μελετητή που δουλεύει πάνω στο υλικό της ιστορίας. Οι Brigate Rosse ήταν μια επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση. Γεννήθηκαν μέσα στην εργατική τάξη, με τον διακηρυγμένο στόχο να βρούν ένα δρόμο για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, μέσα στις νέες συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί μεταπολεμικά από τον καπιταλισμό και την παγκόσμια συνθήκη. Βρέθηκαν αντιμέτωπες και αποπειράθηκαν να επιλύσουν τα κλασσικά προβλήματα του επαναστατικού μαρξισμού. Αναγκαστικά έπρεπε να εφεύρουν, αλλά το έκαναν μέσα σ’ ένα αυλάκι μακρύτερο και πλατύτερο από τη δική τους εμπειρία. Έγραψαν και θεωρητικοποίησαν, η σκέψη τους όμως συνδεόταν με μια διεθνή συζήτηση που εκτεινόταν πολύ πιο πέρα από τα ιταλικά σύνορα, στοχεύοντας στην επανεκκίνηση των ζητημάτων του λενινισμού μέσα στη χώρα της Κόκκινης Διετίας, της αντιφασιστικής Αντίστασης, του φοιτητικού Εξήντα Οκτώ και του εργατικού Εξήντα Εννιά.


Δεν ήταν ένα εύκολο καθήκον και το βιβλίο του Πρόσπερο Γκαλινάρι προσφέρει πολλά ερεθίσματα ώστε να γίνουν αντιληπτά τόσο τα προσόντα όσο και τα όρια των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας δεν επιζητεί εκπτώσεις. Δεν παριστάνει τον σκληρό. Ούτε καν φορτώνει τις ευθύνες στην εποχή, τις ιδεολογίες και την μέγκενη του Χίλια Εννιακόσια που βρισκόταν παγιδευμένο μέσα στα απολυτοποιημένα καθήκοντα. Απλούστατα, ο Γκαλινάρι καταθέτει την υπερηφάνεια της ισχύος και της ενότητας, τη θλίψη για τους διαιρέσεις και τις διασπάσεις, τις ερωτήσεις που μια συλλογική ιστορία έθεσε στον ίδιο της τον εαυτό, αφήνοντας αυτές για κληρονομία στις επόμενες γενιές.


Εν τέλει, δεν δικαιούμαστε να θρέφουμε αυταπάτες. Θ’ ακούσουμε και πάλι να λένε ότι ο Πρόσπερο ήταν μονάχα ένας δολοφόνος, μην έχοντας εύκολες απαντήσεις, αφού σίγουρα εκείνος χρησιμοποίησε τη βία ενάντια σ’ εκείνον που θεωρούσε εχθρό του δικού του κόσμου. Θα διαβάσουμε μέχρι αηδίας ότι ενσάρκωσε το πρότυπο του φανατικού στρατευμένου και δεν θα ξεγελαστούμε, αφού εκείνος είχε απαρνηθεί αναμφίβολα τη βολική τελειότητα των αμερόληπτων ψυχών.


Η αλήθεια είναι ότι σ’ αυτόν τον κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και πόνο, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι από μικρό παιδί πήρε κατά γράμμα τον κομμουνισμό, και τουλάχιστον άφησε το δάγκωμα των δοντιών του πάνω στο χέρι που μας βαράει εδώ και αιώνες. Είναι ένα καύχημα του προλεταριάτου που ξέρει να βγάζει τέτοια άτομα, αφού είναι σ’ αυτούς τους απαραίτητους, όπως τους έλεγε ο Μπρεχτ, που εναπόκειται η πιθανότητα μια μέρα να ξεπεραστούν τα σύνορα της αστικής κοινωνίας.


Γενάρης 2023


Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Πρόσπερο


ΕΝΑΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ


Γι’ αυτή τη ρωμαϊκή βραδιά “μεταξύ παρελθόντος και παρόντος”, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Πρόσπερο Γκαλινάρι, για την παρουσίαση της νέας έκδοσης της βιογραφίας του “αγρότη στη μητρόπολη”, μεταφράσαμε στα ιταλικά αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 2013 από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΙΔΑ για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού (15ο τεύχος. Aθήνα. Aπρίλης 2013).


Μαζί με το κείμενο στέλνουμε και τους θερμούς χαιρετισμούς σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλους τους άνδρες και τις γυναίκες στην Ιταλία που συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτόν το κόσμο τον φτιαγμένο από καταπίεση και εκμετάλλευση, πόλεμο, εξαθλίωση και θάνατο, ενάντια σ’ αυτό το κεφαλαιο-κρατικό-ιμπεριαλιστικό κτήνος που ρουφάει τις ζωές μας, ενάντια στο οποίο αυτός ο κομμουνιστής από την Εμίλια, σ’ όλη τη ζωή του, πολέμησε και αγωνίστηκε.


Από την αθηναϊκή μητρόπολη, σας χαιρετίζουμε με σφιγμένη τη γροθιά, εκφράζοντας την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον αναρχικό σύντροφο Alfredo Cospito που μέσα από τη φυλακή μάχεται για τη ζωή ενάντια στο θάνατο, με το έσχατο όπλο στη διάθεση του, και σ’ όλους τους πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σ’ όλους τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες που αγωνίζονται μέσα στις ιταλικές φυλακές.


Όπως είχε γραφτεί και διαβαστεί κι εκείνη τη χειμωνιάτικη ημέρα, δέκα χρόνια πριν στο Coviolo, από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που μοιράστηκαν με τον Πρόσπερο τον πολιτικό αγώνα των Κόκκινων Ταξιαρχιών και τον εγκλεισμό στις ειδικές φυλακές:


Τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται…


Προλεταριακή Πρωτοβουλία


Αθήνα, Γενάρης 2023.


ΠΡΟΣΠΕΡΟ ΓΚΑΛΙΝΑΡΙ: ΠΑΡΩΝ!

- Στις 14 Γενάρη 2013 έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 62 χρόνων, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι, κομμουνιστής μαχητής και μέλος του “ιστορικού πυρήνα” των Κόκκινων Ταξιαρχιών. Η διαδρομή του σκιαγραφεί με γλαφυρό τρόπο τη διαδρομή του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, των χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών που δόθηκαν ολόψυχα και με ανιδιοτέλεια στον Αγώνα για την Επανάσταση και τον Κομμουνισμό.


Γεννημένος την πρωτοχρονιά του 1951 στην “κόκκινη” Ρέτζιο Εμίλια από μια κομμουνιστική οικογένεια χωρικών, από πολύ μικρή ηλικία θα γίνει μέλος της νεολαίας του ΙΚΚ (PCI). To 1968 δεν θ’ ανανεώσει την κάρτα μέλους. Είναι η εποχή που “το μεγαλύτερο Κ.Κ της δυτικής Ευρώπης” θα συνθηκολογήσει πλέον ολοφάνερα με το αστικό καθεστώς και θ’ αρχίσει να διαμορφώνει τη ρεβιζιονιστική γραμμή του “ιστορικού συμβιβασμού” και του “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό”. Είναι η εποχή που χιλιάδες προλετάριοι θα επιλέξουν την εναντίωση σ’ αυτή την γραμμή και θ’ αποπειραθούν τη έφοδο στον ουρανό. Είναι η εποχή που το Κόμμα πρόσταζε “θυσίες για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας” και το Κίνημα απαντούσε: “Τι θέλουμε; Τα θέλουμε όλα!”. Μέσα σ’ αυτο το συγκρουσιακό κλίμα ο Πρόσπερο, ο νεαρός “χωρικός στη Μητρόπολη” θα ενταχθεί στην Μητροπολιτική Πολιτική Συλλογικότητα (CPM) του Μιλάνου και από εκεί μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του θα σχηματίσουν τις πρώτες Κόκκινες Ταξιαρχίες.

- Η πορεία του θα δεθεί άρρηκτα με την ιστορία της οργάνωσης. Θα συλληφθεί το 1974 στο Τορίνο, θα δηλώσει πολιτικός κρατούμενος και το Γενάρη του 1977 θα καταφέρει ν’ αποδράσει από τις φυλακές του Τρεβίζο. Το 1978 θα λάβει μέρος στην επιχείρηση της απαγωγής του Άλντο Μόρο και τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα τον σκιαγραφήσουν για χρόνια ως τον “εκτελεστή του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη”, μια κατηγορία την οποίο ο ίδιος ουδέποτε ούτε θ’ αρνηθεί ούτε θα επιβεβαιώσει. Θα συλληφθεί και πάλι το Σεπτέμβρη του 1979 στη Ρώμη, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών βαριά τραυματισμένος. Κατά τη διάρκεια της πολυετούς κράτησης του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπου ούτε θα “μετανοήσει” ούτε θα “διαχωριστεί”, θα υποστεί πολλαπλά καρδιακά εμφράγματα. Το 1984 όντας κρατούμενος θα γράψει μαζί με τους Αντόνι Κόι, Μπρούνο Σεγκέτι και Φραντσέσκο Πιτσιόνι το βιβλίο “Πολιτική και Επανάσταση”, ένα πυκνό έργο που θ’ αποτελέσει τη θεωρητική βάση αυτού που θα οριστεί σχηματικά ως δεύτερη θέση των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος (BR-PCC) και θα οδηγήσει στο σχηματισμό της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (BR-UCC).

- To 1996, η ιταλική αστική δικαιοσύνη διέκοψε την ποινή του για λόγους υγείας, φοβούμενη το κόστος του θανάτου του μέσα στις φυλακές, ενώ λίγο καιρό αργότερα και ως το τέλος της ζωής του θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό με τη δυνατότητα μετακίνησης του αποκλειστικά για λόγους εργασίας. Ουσιαστικά, 34 χρόνια μετά τη σύλληψη του εξακολουθούσε να ζει σε καθεστώς ομηρίας. Οι παρεμβάσεις μνήμης που έγιναν σε διάφορες γωνιές της ιταλικές επικράτειας μετά το θάνατο του, και η κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στις 19 Γενάρη 2013 στο χωριό του Κοβιόλο με την παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών σήκωσε ένα τρομολαγνικό κουρνιαχτό από πλευράς των καθεστωτικών ΜΜΕ και των αστών δημοσιολόγων που μίλησαν “για τη νεκρανάσταση του κλίματος των μολυβένιων χρόνων” και για τους “κινδύνους που προκύπτουν από την εξιδανίκευση της εικόνας ενός τρομοκράτη”. Μια απτή απόδειξη του φόβου που σπέρνει στην αστική τάξη και τα κράτη της η φιγούρα ενός προλετάριου, ενός κομμουνιστή, ενός επαναστάτη, ακόμα και νεκρού…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία


Αθήνα, χειμώνας 2013.


Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2024

Ο Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος με τη ματιά του Σαράντου Καργάκου .

 Ρετρό 30.0: Ο Θαυμαστός Ανάποδος Κόσμος με τη ματιά του Σαράντου Καργάκου

Μια νεκροψία στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας (1991-2024)



Επιμελείται και σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης


Ad perpetuam memoriam Σαράντου Ι. Καργάκου


Aπό την ιστοσελίδα sarantos-kargakos.gr


«Τον τελευταίο καιρό λυπάμαι πολύ τον Θεό. Είναι παντεπόπτης. Όσο σκέπτομαι ότι ο Θεός που τα βλέπει όλα, είναι υποχρεωμένος να βλέπει και την Ελλάδα, τον λυπάμαι. Τι να δει; Οι περισσότεροι Έλληνες προτιμούν να πεθάνουν παρά να σκεφθούν».


Αυτά έγραφε ο Σαράντος Καργάκος το 1991 για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα έγραφε σήμερα ο ανεπανάληπτος αυτός συγγραφέας, ιστορικός και δοκιμιογράφος για την χώρα μας, η οποία εν έτει 2024 έχει γίνει πλέον ένας ξέφραγος και άθεος χώρος προσκυνημένων ραγιάδων που ψηφίζουν για πρωθυπουργούς κάποιους μανιασμένους εξολοθρευτές του ελληνισμού και της ορθοδοξίας. Αν εξαιρέσουμε το ταλέντο τους στην εξολόθρευση, κατά τα λοιπά επικυρώνουν απολύτως τον καργάκειο κανόνα:


«Οι άδειοι δίσκοι ανεβαίνουν, οι γεμάτοι κατεβαίνουν».


Ο κανόνας αυτός συμπληρώνεται από την εξής διαχρονική διαπίστωση του συγγραφέως:


«Αυτό που ανυψούται στην Ελλάδα, είναι ο βυθός. Γίναμε χώρα του βάθους. Του σκοτεινού βάθους, όπου κυριαρχούν τα μαλάκια».



Σε δεκάδες κείμενά του γραμμένα ιδίως την δεκαετία του ΄90, αλλά και πριν από αυτήν, ο Σαράντος Καργάκος ψυχογραφούσε με μοναδική μαεστρία και απαράμιλλη ευθυβολία τους Νεοέλληνες.


Το άκρως ανησυχητικό είναι ότι τα πορίσματα του ψυχογραφήματός του, παρότι κοντεύει να περάσει μισός αιώνας από την δημοσίευσή τους, εξακολουθούν και ισχύουν μέχρι κεραίας.


Αν, βεβαίως, δεν είχε φύγει από κοντά μας έναν περίπου χρόνο προτού ξεσπάσει ο κορωνοϊός (13 Ιανουαρίου 2019) και διάβαζε αυτές τις γραμμές, θα έσπευδε να με διορθώσει, ενιστάμενος ότι δεν πρόκειται για ψυχογράφημα αλλά για «νεκροψία στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας», το οποίο δεν θα ήταν άστοχη υπερβολή να ειπωθεί ότι περιφέρεται σαν ένα δακτυλοδεικτούμενο ζόμπι που, όμως, φορά την μάσκα του ψηφιακού εκσυγχρονισμού.


Άλλωστε, το σχόλιο περί της νεκροψίας στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας το είχε κάνει αυτός ο καταπληκτικός ανατόμος της ελληνικής νοοτροπίας στην στήλη «Προσανατολισμοί» του περιοδικού «Ευθύνη», όπου τον Ιούνιο του 1991 (στο τεύχος 234, σελ. 334) είχε εκθέσει ένα μικρό συγγραφικό διαμάντι με τον τίτλο «Ασχημονούμεν μετ’ ευτελείας (Νεοελληνικός Επιτάφιος)».



Το κείμενο εκείνο αποδεικνύει περίτρανα ότι η θεωρία του Θαυμαστού Ανάποδου Κόσμου για την οποία άρχισα να μιλώ λίγους μήνες μετά την κήρυξη της πανδημίας του κορωνοϊού έχει πολύ βαθιές ρίζες, τις οποίες δεν είχα εντοπίσει, γιατί πολύ απλά ανήκα στην κατηγορία εκείνων των πολιτών που (με όρους Καργάκου) «ροχάλιζαν βαρειά», ευτυχώς όμως χωρίς να περνώ «το ροχαλητό [μου] για επαναστατικό εμβατήριο».


Αφυπνίσθηκα την υστάτη στιγμή, όταν ο ανάποδος κόσμος υποστασιοποιήθηκε στα πρόσωπα των μισάνθρωπων βασιλιάδων του, δηλαδή των πολιτικών που, φορώντας κυριολεκτικώς μάσκες, άφησαν τις μεταφορικές να καταπέσουν στο έδαφος, ώστε να αποκαλυφθούν ανερυθρίαστα τα σκοτεινά τους πρόσωπα μπροστά στα μάτια των βαθέως κοιμωμένων.


Αν είχαμε ακόμη εν ζωή τον Σαράντο Καργάκο, η διαπίστωση που έκανε το 1991 ότι «είμαστε μια ανάποδη κοινωνία» θα είχε πανεύκολα μετεξελιχθεί στην διαπίστωση ότι όλος ο πλανήτης χορεύει πλέον συντονισμένος στην σατανική μελωδία του Θαυμαστού, δηλ. του Σιχαμερού, Ανάποδου Κόσμου. Το ανάποδο, λοιπόν, είναι παγκόσμιας εμβέλειας και γι’ αυτό ο Καργάκος αποφαινόταν ότι:


«Ζούμε στην εποχή της Μεγάλης Απάτης».


Άλλωστε ο κόσμος μας αναποδογύρισε ήδη από την στιγμή που ο Θεός δημιούργησε τον Εωσφόρο ως άγγελο του φωτός, αλλά εκείνος έκαμε τον εαυτό του Σατανά, διαστρέφοντας το φως σε σκοτάδι! Εν συνεχεία, ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο αθάνατο, αλλά ο άνθρωπος έκαμε τον εαυτό του θνητό, όταν θαμπώθηκε από την ψευδή παράσταση του απατεώνα διαβόλου ότι, αν κάνει αυτό που του λέει, θα γίνει θεός χωρίς τον Θεό. Η υπόσχεση αυτή ξανασερβίρεται σήμερα από τα τσιράκια του με το καμουφλάζ της Τεχνητής Νοημοσύνης, η οποία δεν θα ήταν υπερβολικό να λεχθεί ότι μας οδηγεί προς το δεύτερο προπατορικό αμάρτημα.     


Ας απολαύσουμε τώρα το εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο του Σαράντου Καργάκου, καθώς συμπληρώθηκε μια πενταετία από την κοίμησή του, κι ας προβληματισθούμε για την τραγικότητα της ιστορικής φάσης που διανύουμε ως ελληνικό έθνος.  


Κάποτε ο Καρυωτάκης είχε πει πως είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη. Το ξέραμε από τον περασμένο αιώνα. Γι’ αυτό, όταν διώξαμε τη βαυαρική δυναστεία, φέραμε δανική (ένα από τα πρώτα δάνεια που πήραμε μετά την Ανεξαρτησία, το υπέγραψαν οι Αλέξ. Μαυροκορδάτος και Ιω. Κωλέττης. Και οι δύο ήταν βαθειά συλλογισμένοι. «Σκέπτομαι», είπε ο Μαυροκορδάτος, «πώς θα το επιστρέψουμε» – «Κι εγώ», αποκρίθηκε ο Κωλέττης, «πώς δεν θα το επιστρέψουμε», που τώρα πια δεν είναι αγύριστα. Αγύριστο είναι το κεφάλι μας, όσο κι αν το περιποιούμεθα με δέκα τύπους σαμπουάν, για να μην πιάνει πιτυρίδα, αδιαφορώντας για την εσωτερική πιτυρίδα, που τείνει να υποκαταστήσει τη φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Ιστορικώς βέβαια έχει αποδειχθεί ότι δεν έχουμε εγκέφαλο. Το επιβεβαιώνει άλλωστε και η επιτυχία του γνωστού άσματος: «Δεν έχουμε μυαλό». Χρειάζεται πάντως να γίνει νεκροψία στο πτώμα της ελληνικής κοινωνίας, για να βεβαιωθούμε και ιατρικώς. Προσωπικώς, λόγω αταβιστικών καταβολών, ζω πάντα με την απορία των παλαιών συμπατριωτών μου: «Έχει ο Λιάκας κεφάλι;».


Ασφαλώς, όλοι κυκλοφορούμε με κεφάλι. Το ερώτημα είναι, πόσο το χρησιμοποιούμε ή σε τι το χρησιμοποιούμε. Δεν έχω έντονες μεταφυσικές ανησυχίες. Όμως τον τελευταίο καιρό λυπάμαι πολύ τον Θεό. Είναι παντεπόπτης. Όσο σκέπτομαι ότι ο Θεός που τα βλέπει όλα, είναι υποχρεωμένος να βλέπει και την Ελλάδα, τον λυπάμαι. Τι να δει; Οι περισσότεροι Έλληνες προτιμούν να πεθάνουν παρά να σκεφθούν. Κι αυτό πράττουν άλλωστε. «Κοιμηθείτε· η κυβέρνηση αγρυπνεί για σας», λέει ένα πρόσφατο τοιχογράφημα. Και κοιμόμαστε βαθειά, ροχαλίζουμε βαρειά και περνάμε το ροχαλητό μας για επαναστατικό εμβατήριο. Δυστυχώς λείπει από τον σημερινό ελληνικό λαό η ανυψωτική τάση. Χρειάζεται για ν’ ανυψωθεί, ν’ ανεβεί κάπου ψηλότερα. Κι αυτό, νομίζω, είναι το ικρίωμα. Ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό το περιστατικό του καταδίκου, που ανεβαίνοντας στο ικρίωμα Δευτέρα πρωί, ακούστηκε να λέει: «Να μια εβδομάδα που αρχίζει καλά». Το ίδιο ακούω από τα χείλη των κυβερνώντων, όταν μας ανακοινώνουν πως εξασφάλισαν από ξένες τράπεζες δανεικά.


Χάρη στην ανάπτυξη των κοινωνιολογικών σπουδών, χρόνια τώρα ακούω για κοινωνική πυραμίδα. Τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Κι αν υπήρχε, πήρε μορφή «κοινωνικού τετραγώνου», που ακολούθως μετασχηματίσθηκε σε «κοινωνικό κύκλο» φαύλων ανθρώπων, με φαύλες επιθυμίες, φαύλες επιδιώξεις και πιο φαύλες ανυψώσεις. Ας μη μιλάμε για κοινωνική πυραμίδα. Μια πυραμίδα προϋποθέτει κορυφή που να στηρίζεται σε γερή βάση. Τα σκουπίδια μπορούν ν' απαρτίσουν σωρό· πυραμίδα όχι. Για τη χώρα μας ισχύει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο λόγος του Ηρακλείτου: «Σάρμα εική κεχυμένος ο κάλλιστος κόσμος (= Σωρός σκουπίδια άτακτα χυμένα ο πανέμορφος κόσμος μας»). Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την πολιτική ζωή… Μόνο ζωή δεν είναι. Η πάλη των κομμάτων έχει μεταβληθεί σε πάλη πτωμάτων. Η ψήφος έχει καταντήσει ρύπος. Για να μη ρυπαίνουμε το περιβάλλον, ρίχνουμε την ψήφο στην... κάλπη.


Στον τομέα της παιδείας και της κοινωνικής συμπεριφοράς ισχύουν αυτά που μνημονεύει ο Πλάτων στην Πολιτεία (Η΄ 560-562): «Και την μεν αιδώ ηλιθιότητα ονομάζοντες... Ύβριν μεν ευπαιδευσίαν καλούντες, αναρχίαν δε ελευθερίαν, ασωτείαν δε μεγαλοπρέπειαν, αναίδειαν δε ανδρείαν... Και μήτε (τους υιείς) αισχύνεσθαι μήτε δεθιέναι τους γονέας... Διδάσκαλος τε εν τω τοιούτω φοιτητάς φοβείται και θωπεύει, φοιτηταί τε διδασκάλων ολιγωρούσιν».


Στα σχολεία μας η άγνοια βαφτίζεται δύναμη και το ψυχικό κώμα αρετή. Τα «άνθη της φυλής», όπως ονόμαζε τους νέους ο Κοραής, ποτίζονται από ασυνείδητους καθηγητές με βρώμικο νερό και γίνονται «άνθη του κακού», χωρίς να έχουν διαβάσει Μπωντλαίρ. Έτσι, σήμερα γίνονται θύματα και αύριο θύτες. Θύτες της Ελλάδος, που σε μια Ενωμένη Ευρώπη θα γίνει ιερό σφάγιο. Αυτό έπρεπε να έχουν, πριν από τους πολιτικούς, κατανοήσει οι εκπαιδευτικοί. Όμως –εκτός ολίγων τιμητικών εξαιρέσεων– τους λείπει η πνευματική ευαισθησία. Την έλλειψη πνευματικότητος αναπληρώνει ισχυρά δόσις πολιτικότητος, που σημαίνει σε απλή γλώσσα κομματικότητα ή οππορτουνισμός χωρίς όρια.


Αλλά, πώς να υπάρξει πνευματικότητα στην εκπαίδευση, όταν δεν υπάρχει στον πνευματικό μας κόσμο, που τείνει να μεταβληθεί σε Σαχάρα, με λίγες και συνεχώς απειλούμενες οάσεις; Δεν υπάρχει κατά τα τελευταία χρόνια εξάμβλωμα, που να μην χαρακτηρίστηκε αριστούργημα, πρωτοποριακή σύλληψη, έργο ρήξης, ενώ στην πραγματικότητα ήταν έργο φρίκης, σήψης ή θλίψης. Κι ενώ χαλάνε τον κόσμο οι δήθεν επιστημονικές περιγραφές των εξωγήινων όντων, που προορίζονται για “πνευματική” τροφή γήινων ζώων, οι γήινοι δημιουργοί του ενδιαφέρονται για τα επίγεια όσο και οι ποντικοί για τα υπόγεια. Δεν ζούμε στην εποχή της «Μεγάλης Χίμαιρας» του Ρενέ Κλεμάν. Ζούμε στην εποχή της Μεγάλης Απάτης, όπου στα κλεφτά με λεφτά μπορείς ν’ αγοράσεις τα πάντα. Ακόμη και πολυτελές διαμέρισμα στον Παράδεισο. Στο πνευματικό μας εποικοδόμημα δεν κυριαρχεί η ευφυΐα αλλά η πονηρία.


Είμαστε μια ανάποδη κοινωνία. Στην πρώτη γραμμή οι σαθροί. Ουραγοί οι σεμνοί. Για να πας μπροστά, δεν χρειάζεται ταλέντο, τιμιότητα, εργατικότητα. Ούτε καν μυαλό. Αρκεί η ευλύγιστη σπονδυλική στήλη, η τέχνη του έρπειν και του λείχειν, η ικανότητα του πατείν επί πτωμάτων και του αποπατείν επί πάντων, ιερών και οσίων. Και να μάχεσαι υπέρ των ανούσιων και ανοσίων. Οι ανοησίες δεν βλάπτουν, αρκεί να γίνονται με έξυπνο τρόπο.






 Κανείς κλέφτης δεν χαρακτηρίσθηκε ανόητος στον τόπο που ανέδειξε σε πρώτη πνευματική αξία τον Νουν! Άρα, νουν έχοντες είναι οι κατέχοντες. Οι μη έχοντες ούτε μακάριοι ούτε μακαρισμένοι είναι· μάλλον μαγαρισμένοι. Ο λαός μας δεν τραγούδησε κάποιους εθνικούς ευεργέτες, τραγούδησε κλέφτες, ληστές και απατεώνες. Από τον περιλάλητο Νταβέλη έως τον πολυθρύλητο και πολυφίλητο Παναγή των Μεγάρων.


Κι αυτό δεν είναι απορίας άξιον. Οι κοινωνικοί νόμοι στην Ελλάδα έχουν μια δική τους «νομικότητα». Λειτουργούν όπως οι πολιτικοί νόμοι: το μικρό ψάρι πιάνεται στο δίχτυ· το μεγάλο χάνεται. Ένας λόγος του Ουγκώ μάς δίνει το νόμο της κοινωνικής εντροπίας και... ντροπής: «Στην κοινωνία συμβαίνει ό,τι και στις ζυγαριές. Οι άδειοι δίσκοι ανεβαίνουν, οι γεμάτοι κατεβαίνουν. Ο Βλαδίμηρος Λένιν (που τώρα κάποιοι παλιοί υμνητές του κάνουν πως δεν τον ξέρουν) έλεγε αφελώς: «Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος».


Λάθος! Στην Ελλάδα ισχύει το αντίθετο: «Η λογική του κατήφορου είναι το ... ύψος»! Το είχε πει ο Παλαμάς: «Γείρε, αν θέλεις να υψωθείς». Για ν’ ανυψωθείς ταπεινώσου. Αυτό που ανυψούται στην Ελλάδα, είναι ο βυθός. Γίναμε χώρα του βάθους. Του σκοτεινού βάθους, όπου κυριαρχούν τα μαλάκια.


Κάποιοι επώνυμοι –δυστυχώς όχι λίγοι– που διαθέτουν ευαίσθητους δακρυγόνους αδένες, έσπευσαν να συγκινηθούν από την «εποποιία των καταλήψεων» της μαθητικής νεολαίας. Δεν είναι βέβαια ωραίο να κατηγορούμε τους νέους γι’ αυτό που εμείς τους επιβάλαμε να θέλουν. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να τους μιλήσουμε ωμά: με κοπριές Παρθενώνα δεν φτιάχνεις. Ούτε με κοπριά φτιάχνεται ψωμί. Στα σχολεία κάποτε διδάσκαμε Επιτάφιο του Περικλή. Τώρα μόλις το 1/7 των Ελληνοπαίδων διδάσκεται Επιτάφιο. Έτσι δεν κινδυνεύουν να μάθουν την κακή κουβέντα «μαλακία». Όμως, αν η λέξη αυτή απαντά μια φορά στον Επιτάφιο του Περικλή, απαντά σε πληθωριστικό βαθμό στον Επιτάφιο της ελληνικής γλώσσας, που εκφωνούν κάθε ώρα, κάθε στιγμή οι «ανθοί» μας, στις πιο «τρυφερές», στις πιο «επαναστατικές» εκδηλώσεις τους. Κράτησαν τη μ... κι έδιωξαν τη φιλοκαλία. Έτσι ο ξένος, όταν ακούει Ελληνόπουλα, θαρρεί πως είναι... συνονόματα!


“Είμαστε μια ανάποδη κοινωνία. Στην πρώτη γραμμή οι σαθροί. Ουραγοί οι σεμνοί. Για να πας μπροστά, δεν χρειάζεται ταλέντο, τιμιότητα, εργατικότητα. Ούτε καν μυαλό. Αρκεί η ευλύγιστη σπονδυλική στήλη, η τέχνη του έρπειν και του λείχειν, η ικανότητα του πατείν επί πτωμάτων και του αποπατείν επί πάντων, ιερών και οσίων. Και να μάχεσαι υπέρ των ανούσιων και ανοσίων. Οι ανοησίες δεν βλάπτουν, αρκεί να γίνονται με έξυπνο τρόπο…”


https://kvathiotis.substack.com/p/300


Subscribe to Truth revealed

By Konstantinos Vathiotis · Launched 2 years ago


Revealing truth and sharing knowledge in our dark days / Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς (Ιω., Η΄, 32)

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024

 - Το 25% των κατοίκων της Αθήνας είναι μετανάστες ..

- << ΛΑΘΡΟ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ  EΠOIKOΙ  >>

Σύμφωνα με απόρρητη έκθεση της Ελληνικής Αστυνομίας




Πλησιάζουν το 50% σε Πατήσια, Άγιο Παντελεήμονα – Τι λέει απόρρητη έκθεση της ΕΛ.ΑΣ.


Η εφημερίδα «Εστία» έχει αναδείξει με αριθμούς μία από τις πολιτικές ωρολογιακές βόμβες που απειλούν την κυβέρνηση σε περίπτωση έκρηξής της. Πρόκειται για τις 164.224 συντάξεις που εκκρεμούν προς απονομή στους δικαιούχους τους. Σήμερα αποκαλύπτει ακόμα μία, η οποία απειλεί την κοινωνική συνοχή της πρωτεύουσας. Τους μετανάστες, οι οποίοι αυξάνονται, πληθύνονται και μετά τις τελευταίες κυβερνητικές αποφάσεις περιφέρονται στους δρόμους.


Σύμφωνα με απόρρητη έκθεση της Ελληνικής Αστυνομίας, την οποία έχει στην διάθεση του ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης, σήμερα το 25% των κατοίκων της πόλης των Αθηνών είναι αλλοδαποί, νόμιμοι και παράνομοι. Σε ορισμένες μάλιστα συνοικίες όπως τα Πατήσια, ο Άγιος Παντελεήμων, ο Άγιος Παύλος , η Πλατεία Βικτωρίας και άλλες που βρίσκονται κοντά στα όρια της πόλης η μεταβολή είναι τόσο ραγδαία ώστε είναι θέμα χρόνου σύμφωνα με την ίδια έκθεση οι αλλοδαποί να αποτελέσουν την πλειονότητα του πληθυσμού. Και έτσι οι γηγενείς Έλληνες να είναι λιγότεροι από τους αλλοδαπούς.


Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί. Το ποσοστό των αλλοδαπών σε αυτές τις συνοικίες φθάνει το 40-45% ανά περιοχή. Και η κατάσταση θα επιδεινωθεί στο μέλλον λόγω της ιδιόρρυθμης μεταναστευτικής πολιτικής που υιοθετεί ο αρμόδιος Υπουργός Νότης Μηταράκης.


Ο κ. Μηταράκης έπρεπε να απενεργοποιήσει την βόμβα του μεταναστευτικού στα νησιά του Αιγαίου μειώνοντας τον εκεί αριθμό τους, χωρίς όμως και να ιδρύσει δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα λόγω του πολιτικού κόστους που θα κατέβαλλε η κυβέρνηση στις τοπικές κοινωνίες. Ακολούθησε έτσι μια ενδιάμεση λύση.


Αποφορτίζει σταδιακά τα νησιά από μετανάστες και τους δίνει αθρόα πολιτικό άσυλο αφήνοντας τους να επιλέξουν που θα ζήσουν και πως θα ζήσουν. Ως ελεύθεροι πολίτες. Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να έχουν ενοικιαστεί όλα τα υπόγεια των Αθηνών από μετανάστες, να καταλαμβάνεται η πλατεία Βικτωρίας από τις νέες αφίξεις και βεβαίως να κυκλοφορούν στους δρόμους άνεργοι και άστεγοι εξαθλιωμένοι αλλοδαποί. Άπαντες λόγω του ασύλου διαθέτουν προσωρινό διαβατήριο εξάμηνης διάρκειας αλλά ελάχιστοι φεύγουν για το εξωτερικό λόγω ελλείψεως των αναγκαίων χρηματικών πόρων.


Το αποτέλεσμα είναι να καλούνται ο Δήμος Αθηναίων και η Ελληνική Αστυνομία να βγάζουν τα κάστανα από την φωτιά. Πολύ τακτικά μεταφέρονται μετανάστες σε ομάδες των τριακοσίων και των τετρακοσίων ατόμων στην δομή του Ελαιώνα, την οποία όμως ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης είναι αποφασισμένος να κλείσει.


Σε αυτήν φιλοξενούνται σήμερα μια ανάσα από το Κέντρο περί τις 3500 μετανάστες (3000 μόνιμοι και 500 από την Πλατεία Βικτωρίας οι οποίοι διαρκώς εναλλάσσονται). Το μνημόνιο που υπέγραψε άλλωστε ο Δήμος Αθηναίων με τον Παναθηναϊκό και το Δημόσιο για την διπλή ανάπλαση προβλέπει ότι ο Δήμος θα κλείσει την δομή έναν χρόνο πριν αναλάβουν τις εργασίες κατασκευής του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού. Τότε θα ειδοποιήσει το αρμόδιο Υπουργείο για τα περαιτέρω. Έως τότε όμως το πρόβλημα θα υπάρχει και θα παροξύνεται.


Δήμος και ΕΛΑΣ βρίσκονται σε επιφυλακή για τις τυχόν επιπτώσεις που θα έχει στην ζωή της πόλης η αυξημένη παρουσία μεταναστών, νόμιμων και παράνομων. Η πρωτεύουσα καλείται μετά την απορρόφηση ενός εκατομμυρίου Αλβανών μεταναστών στην δεκαετία του 1990 να γίνει και πάλι το νέο χωνευτήρι αλλά οι συνθήκες αυτή την φορά μοιάζουν να έχουν αλλάξει.


Το ποσοστό ανοχής σε μετανάστη γείτονα μουσουλμάνο ή στην λειτουργία λατρευτικών τους οίκων (τεμενών) φθίνει συνεχώς. Κοινωνική ανοχή δεν υπάρχει. Κοινωνική κόπωση, ναι. Άνω του 70% δήλωσε στην τελευταία έρευνα της Kappa Research για το ίδρυμα Φρήντριχ Νάουμαν ότι οι παρουσία μεταναστών τους ενοχλεί.


πηγή: «Εστία»

H ΡΟΜΠΑ ...ΤΖΑΜΙ .. ΛΟΑΤΚΙ ..

 O πρόεδρος της ΝΔ έχει καταστήσει σαφές ότι το δίλημμα των εκλογών θα είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο. Όποιος ψηφίζει υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ εγκρίνει την πολιτική του μνημονίου και όποιος είναι απέναντι στηρίζει τους υποψηφίους της ΝΔ. Αλήθεια, πώς θα αντιμετωπίσετε την συγκεκριμένη στρατηγική;



Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τι μπορεί να κάνει και τι όχι ο περιφερειάρχης Αττικής. Ο περιφερειάρχης είναι ένα πρόσωπο από τις αποφάσεις του οποίου θα κριθεί η ποιότητα της ζωής μας στο Λεκανοπέδιο τα επόμενα τέσσερα και πλέον χρόνια. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη στρατηγική Σαμαρά πλήττει σοβαρά τα συμφέροντα και της Ελλάδος και της παρατάξεως ευρύτερα, αλλά και του κόμματός του.

                                                         ------------------------------

- Στην περίπτωση που θα εκλεγόσασταν περιφερειάρχης θα αφήνατε να δημιουργηθεί τζαμί στην Αθήνα;


- Θέλω να είμαι εξαιρετικά σαφής πάνω σʼ αυτό το ερώτημα: Όχι, εάν εγώ είμαι περιφερειάρχης, δεν θα κτιστεί το τζαμί ούτε στον Βοτανικό, ούτε πουθενά αλλού. Η Ελλάς οφείλει να σέβεται τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων που ζουν εδώ, με τέτοιο τρόπο όμως που δεν θα προσβάλλεται ο χριστιανικός χαρακτήρας της κοινωνίας μας, πρώτον, και, δεύτερον, χωρίς να δημιουργούνται τεράστια κοινωνικά προβλήματα. Εάν κτιστεί το τζαμί στον Βοτανικό, μέσα στην πρώτη πενταετία, η ύπαρξη αυτού του γιγαντιαίου τεμένους θα προσελκύσει χιλιάδες μουσουλμάνους, φτιάχνοντας το μεγαλύτερο γκέτο στη χώρα. Εκεί γυναίκα με κοντή φούστα δεν θα μπορέσει να ξαναπερπατήσει ποτέ.

                                             --------------------------------------


- Το ερώτημα που θα σας θέσουν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είναι γιατί θα πρέπει να ψηφίσει κάποιος εσάς και όχι τον κ. Κικίλια;


- Το βασικό ερώτημα εδώ είναι στην ουσία ποιον εμπιστεύεσαι για να δώσει επʼ ονόματί σου μάχες ώστε να λυθούν τα προβλήματα που σε ταλανίζουν. Έχασα τους γονείς μου σχεδόν στα 20 μου χρόνια και έκτοτε δίνω μάχες. Εργάζομαι από 19 ετών, έφτιαξα πέντε επιχειρήσεις και όλες παραμένουν κερδοφόρες. Μπήκα στο κόμμα μου όταν ακόμη ήταν στο πολιτικό περιθώριο, μου έκαψαν το μαγαζί 13 φορές μόνο και μόνο γιʼ αυτό κι όμως δεν λύγισα. Εξελέγην δύο φορές βουλευτής και αυτά τα τρία χρόνια που είμαι στην Βουλή είμαι σταθερά μέσα στην πρώτη πεντάδα των βουλευτών, από πλευράς κοινοβουλευτικής δράσεως.


- Αλήθεια, ποιος είναι ο στόχος σας; Το 14%;


- Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι εκλογές αυτές είναι κι ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα. Το 14% ίσως να είναι υπερβολικό, όμως θέλω να πιστεύω ότι θα κατορθώσω να ξεπεράσω τα ποσοστά του ΛΑΟΣ. Από εκεί και πέρα βλέπουμε.


- Σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως το «όχι» Καρατζαφέρη στον Μάκη Βορίδη.


- Η υποψηφιότητα Βορίδη θα ήταν μία εξαιρετική υποψηφιότητα. Όμως, θα μου επιτρέψετε να πω ότι κάποιοι -και δεν εννοώ τον Μάκη Βορίδη, εννοώ εκτός κόμματος- για τους δικούς τους λόγους προσπάθησαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις.


- Η κυρία Μπακογιάννη είχε αφήσει να διαρρεύσει ότι αν επιλεγόταν ως υποψήφιος ο κ. Βορίδης θα είχε την στήριξή της. Εσείς θα δεχόσασταν την στήριξή της;


- Δεν έχω μιλήσει με την κυρία Μπακογιάννη ποτέ, παρά μόνον στο Κοινοβούλιο για λόγους ευγενείας. Δεν έχω πολιτικές σχέσεις μαζί της καθόλου. Σε κάθε περίπτωση, κεντρικές πολιτικές συμφωνίες, όσον με αφορά, κάνει ο πρόεδρός μου, ο Γιώργος Καρατζαφέρης.


- Το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις στην Κεντροδεξιά;


- Ασφαλώς και ναι! Η Κεντροδεξιά πρέπει να βρει τρόπο να συνεννοηθεί. Διχοτομημένη ή τριχοτομημένη εξουσία δεν θα δει ξανά ποτέ. Προσδοκώ ότι το αποτέλεσμα των προσεχών εκλογών θα είναι τέτοιο ώστε θα καταστεί σαφές στον κ. Σαμαρά και στο περιβάλλον του ότι πλέον η παράταξη αποτελείται από δύο κόμματα.



                                       --------------------------------------------



- Είστε υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων;


- Όχι, είμαι εναντίον! Η οικογένεια είναι θεμέλιος λίθος της κοινωνίας μας και χρήζει προστασίας. Το τι κάνει ο καθένας σπίτι του και στο κρεβάτι του είναι δικός του λογαριασμός, όμως ο γάμος είναι άλλης τάξεως μεγέθους θέμα.

                                                 --------------------------------------------------

- Θα συμμετείχατε σε reality;


- Όχι!


- Ως πολιτικό σάς έχει βοηθήσει το lifestyle;


- Θα φανεί στην κάλπη αυτό. Ελπίζω ναι!


- Στην μάχη των εκλογών σκέφτεστε να «επιστρατεύσετε» και την σύζυγό σας Ευγενία Μανωλίδου;


- Η Ευγενία έχει συμμετάσχει ενεργά σε όλες μου τις προεκλογικές εκστρατείες και το 2004 στις εθνικές εκλογές και το 2006 στις νομαρχιακές εκλογές, όταν ήμουν υποψήφιος νομάρχης Αθηνών, και στις εκλογές του 2007 και του 2009. Είναι το γούρι μου και θα με βοηθήσει και τώρα. Δυστυχώς, τα γυρίσματα του «Master Chef» δεν της αφήνουν πολύ χρόνο, αλλά κάπως θα το καταφέρουμε.


- Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που έχετε κάνει;


- Το ότι φωνάζω πάρα πολύ στην τηλεόραση. Προσπαθώ να το τιθασεύσω, αλλά ο εκρηκτικός μου χαρακτήρας με παρασύρει.


- Τι γνώμη έχετε για την συμμετοχή του Ηλία Ψινάκη στο ψηφοδέλτιο του Νικήτα Κακλαμάνη;


- Όλοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής στη Δημοκρατία. Ο κόσμος κρίνει και αποφασίζει.


- Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι;


- «Μέχρι το τέλος του κόσμου» του Αντώνη Ρέμου, το έχω αφιερώσει στη γυναίκα μου. Το χόρεψα με την Ευγενία την ημέρα του γάμου μας.


- Με τον Λαζόπουλο θα βγαίνατε έξω;


- Εννοείται! Με μεγάλη χαρά! Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ. Άλλωστε θα τσακωνόμασταν πολύ για ιδεολογικά ζητήματα και θα πέρναγε γρήγορα η ώρα, αλλά απʼ ό,τι έχω καταλάβει με έχει πάρει από φόβο.


- Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Γιάννη Κουρτάκη και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 19ης Σεπτεμβρίου 2010 της εφημερίδας Πρώτο Θέμα.


https://www.e-grammes.gr/

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024

«ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ, ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΚΑΤΑΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΘΡΟΝΙΑΣΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΦΟΡΗΤΗ».

 Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

https://autochthonesellhnes.blogspot.com/


ΕΡΝΕΣΤΟΣ  ΡΕΝΑΝ,   ΓΑΛΛΟΣ  ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ,  ΒΙΒΛΙΟ  «Ο  ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ».


Η  λέξη ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ επινοήθηκε από τον  Λέον Τρότσκι, ένα εβραίο τύραννο  του Ρωσικού λαού.

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικοί απ’ τους μεγαλύτερους δολοφόνους της σύγχρονης ιστορίας ήταν Εβραίοι. Ο εβραίος Γιαγκόντα σκότωσε διπλάσιους ανθρώπους από τον Χίτλερ».

Εβραίος ιστορικός Sever Plocker, σε άρθρο του στην ιστοσελίδα της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας στο Ισραήλ, της «Yedioth Ahronoth».


ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ  ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΟΥΝ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΣΕ ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Μεγάλος θόρυβος έχει ξεσπάσει στα Ιωάννινα, εξ’ αιτίας ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε στην τοπική εφημερίδα «Πρωινός Λόγος». Πρόκειται για το άρθρο υπό τον τίτλο «Προς τι η επιμονή των Εβραίων να τους … τιμούμε συνεχώς;», του δημοσιογράφου Κ. Καλτσή.

Στο δημοσίευμα αντέδρασαν με επιστολές τους ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ιωαννίνων Μωϋσής Ελισάφ και αν. γεν. γραμματέας του ΚΙΣΕ, καθώς και το ΚΙΣΕ – στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής  ακόμα και στην παραμικρή… κριτική.

Οι  εβραίοι  κατηγόρησαν  τον  αρθρογράφο  για  ρατσισμό.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  «ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ»;

Η ΛΕΞΗ  «ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ» ΕΦΕΥΡΕΘΗΚΕ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΕΒΡΑΙΟ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ,  ΣΙΩΝΙΣΤΗ  ΚΑΙ  ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ  ΤΡΟΤΣΚΥ ΤΟ 1930. 



Η  λέξη ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ επινοήθηκε από τον  Λέον Τρότσκι, ένα εβραίο τύραννο  του Ρωσικού λαού, τον ιδρυτή και πρώτο ηγέτη του περίφημου Κόκκινου Στρατού.  Πριν το 1930 δεν υπήρχε ούτε η λέξη, ούτε η σημερινή έννοια του όρου. Για  πρώτη  φορά  η  λέξη  «ρατσιστής»  αναφέρεται  στο  βιβλίο  του 1930 του Λέον Τρότσκι, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης».

         Οι πιο δύσπιστοι μπορούν να το ελέγξουν στο Διαδίκτυο, στην βιβλιοθήκη, καθώς και σε πολυάριθμα βιβλία, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρουν να χρησιμοποιείται νωρίτερα η λέξη «ρατσιστής», πριν από τον Τρότσκι,  που την χρησιμοποιεί  στο παραπάνω βιβλίο.

Ο Leon Trotsky ήταν Εβραίος που γεννήθηκε στο μικρό χωριό Γιάνοφκα της Ουκρανίας, στις 7 Νοεμβρίου 1879. Το πραγματικό του όνομα ήταν Lev Davidovich Bronstein. Μετά τη διαγραφή του από το Κομμουνιστικό Κόμμα, εξορίστηκε από την Σοβιετική Ένωση και τελικά δολοφονήθηκε στο Μεξικό από τον Σοβιετικό πράκτορα Ραμόν Μερσάντερ  κατ’ εντολή  του  Στάλιν.

Ποιος ήταν ο σκοπός του  σιωνιστή  Λέον Τρότσκι,  στο να επινοήσει αυτή τη λέξη; Για να το μάθουμε, ας ρίξουμε μια ματιά τι  γράφει  στο  παραπάνω  βιβλίο  ο  Τρότσκυ,  στο  συγκεκριμένο  απόσπασμα.

     «Η ‘Σλαβοφιλία’ (Slavophilism), ο μεσσιανισμός της καθυστέρησης, βασίζει τη φιλοσοφία της στην υπόθεση ότι ο ρωσικός λαός και η εκκλησία τους, είναι ολωσδιόλου δημοκρατικοί, ενώ η Ρωσία είναι η επίσημη γερμανική γραφειοκρατία που τους έχει επιβληθεί από το Μεγάλο Πέτρο. Ο Μαρξ σχολίασε πάνω σε αυτό το θέμα:» Με τον ίδιο τρόπο οι Τεύτονες «ηλίθιοι» κατηγόρησαν τον δεσποτισμό του Φρειδερίκου του Β’ στους Γάλλους, σαν οι καθυστερημένοι σκλάβοι να μην είχαν πάντα ανάγκη τους πολιτισμένους σκλάβους να τους εκπαιδεύσουν. «Αυτό το σύντομο σχόλιο αποτελειώνει εντελώς όχι μόνο την παλιά φιλοσοφία των Σλαβόφιλων, αλλά επίσης, και τις τελευταίες αποκαλύψεις των «ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ».

     Οι ‘Σλαβόφιλοι’ στους οποίους αναφέρεται ο Τρότσκι, υπήρξαν ιστορικά μια ομάδα Σλάβων παραδοσιοκρατικών που ΕΚΤΙΜΟΥΣΑΝ  ιδιαιτέρως τον αυτόχθονα πολιτισμό και τον τρόπο ζωής τους  ΚΑΙ  ΗΘΕΛΑΝ  ΝΑ  ΤΟΝ  ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ.

       Ο Τρότσκι από την άλλη τους έβλεπε, όπως και άλλους σαν κι αυτούς, ως ένα εμπόδιο στα εβραιοταλμουδικά  διεθνιστικά κομμουνιστικά σχέδιά του για τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος  ΔΕΝ  ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΝ ούτε στο ελάχιστο για τους Σλάβους Ρώσους του οποίους, υποτίθεται υπηρετούσε. Για αυτόν, οι ‘Σλαβόφιλοι’, δηλαδή οι Σλάβοι που διέπραξαν το «έγκλημα» ΝΑ  ΑΓΑΠΑΝΕ  ΤΟΝ  ΛΑΟ  ΤΟΥΣ  και να προσπαθούν να προστατεύσουν τη δική τους παράδοση, ήταν απλά «καθυστερημένοι», και άλλοι σαν και αυτούς ήταν απλά «ρατσιστές».

Η λέξη ¨ρατσιστές» χρησιμοποιήθηκε από τον εβραίο  Τρόσκυ, φίλο του Κεμάλ, Κομισάριο του Στρατού και του Ναυτικού, ως σύνθημα για τους καλούς κομμουνιστές του Κόκκινου Στρατού να ξεκινήσουν ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΕΣ  επιδρομές εναντίον των λαών που αντιστέκονταν, θέλοντας να προστατεύσουν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους από το να αντικατασταθεί με έναν ξένο σύστημα.

Οι  μόνες αλλαγές στη λέξη «ρατσιστής» και τη βασική ιδέα της από το 1930, είναι ότι οι στόχοι της λέξης έχουν επεκταθεί από μόνο τους Σλάβους οι οποίοι δεν θα υποτάσσονταν στο εβραιομαρξιστικό διεθνιστικό σχέδιο να ξεριζώσουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής, σε όλους τους λευκούς ανθρώπους, Σλάβους ή όχι, οι οποίοι δεν υποτάσσονται στο ίδιο άθλιο μαρξιστικό σχέδιο. Επίσης, εκείνοι οι οποίοι εξοπλίζονται με τη λέξη αυτή έχουν επεκταθεί από μια χούφτα κομμουνιστές σε ολόκληρο το φιλελεύθερο και νεοσυντηρητικό κατεστημένο, σε όλα τα έθνη σε όλο τον κόσμο.

Στην  Δύση,  η λέξη «ρατσισμός» αντιγράφτηκε  από  το  βιβλίο  του  σιωνιστή  Τρότσκυ  και  χρησιμοποιήθηκε  για πρώτη φορά  στην  Γερμανία  το 1933,  από τον Magnus Hirschfeld, ένα Γερμανό, εβραϊκής καταγωγής, ομοφυλόφιλο,  μαρξιστή  και ιδρυτή του Institut fur Sexualwissenschaft (Ινστιτούτο Ερευνών για την Σεξουαλικότητα) στο Βερολίνο. Το ίδρυμα ήταν μέρος της Σχολής της Φρανκφούρτης που είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο Μαρξ- Ένγκελς της Μόσχας.

           Το βιβλίο με το ίδιο όνομα (Ρατσισμός) δημοσιεύθηκε το 1933 στα γερμανικά και αργότερα μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1938 από τους μαρξιστές / κομμουνιστές φίλους του Hirschfeld, Maurice Eden Paul και Cedar Paul  και  από  εκεί  διαδόθηκε  σε  όλο  τον  κόσμο.

Έτσι, πριν ξεθωριάσει μέσα στις σελίδες της ιστορίας, ο ταλμουδιστής Λέον Τρότσκι, θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα, το 1930, που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ζημιά στη Δύση από τον Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του.

         ΕΦΗΥΡΕ  ΜΙΑ  ΛΕΞΗ  που κυριολεκτικά θα έδινε δύναμη σε κάθε λογής εαυτοφοβική και εθνοπροδοτική φωνή μέσα στη Δύση για να επανακαθορίσει τους ανθρώπους που θέλουν να μείνουν  ΠΙΣΤΟΙ  ΣΤΟΝ  ΛΑΟ  ΤΟΥΣ, τις πολιτιστικές παραδόσεις τους και τον τρόπο ζωής ως τους «χειρότερους ανθρώπους», και μέσω της προπαγάνδας να επηρεάσουν την κυβέρνηση, το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και σχεδόν τον κάθε ένα γύρω τους.

         Θα πρέπει να απεικονίζεται ο λευκός άνδρας (ξεκινώντας από  τους αρχαίους Έλληνες), ως ο μοναδικός δράστης κάθε γενοκτονίας και δουλείας στον κόσμο, και αυτό θα πρέπει να συνεχίζεται μέχρι η Δύση να υποταχθεί στην ταλμουδική  σιωνιστική  τροτσκιστική διεθνιστική ατζέντα, χωρίς να προβάλει την παραμικρή αντίσταση.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΙΔΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΥΣ.

Πωλείται το πλούσιο και ιστορικό σπίτι στην Κωνσταντινούπολη,  στο οποίο έζησε ο τύραννος  του  ρωσικού  λαού Τρότσκυ.

Το τίμημα, 4,4 εκατομμύρια δολάρια.


- Προς πώληση τέθηκε το άλλοτε σπίτι του μεγάλου μπολσεβίκου και πρώτου ηγέτη του Κόκκινου Στρατού Λέον Τρότσκι στην Κωνσταντινούπολη, όπως μεταδίδουν τοπικά μέσα ενημέρωσης.


Το τριώροφο αρχοντικό και η γη που το συνοδεύει πωλούνται έναντι 4,4 εκατομμυρίων δολαρίων, μέσω ιστότοπου πώλησης ακινήτων.


Η οικογένεια Χανίφι, στην οποία ανήκει το ημιερειπωμένο πλέον σπίτι, ζητά από τους επίδοξους αγοραστές να σεβαστούν το όνομα του Τρότσκι. Αρχική επιθυμία των ιδιοκτητών ήταν το οίκημα να αγοραστεί από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού προκειμένου να μετατραπεί σε μουσείο.


Ο Τρότσκι εξορίστηκε από τη Σοβιετική Ένωση το 1929, αφότου ηττήθηκε στην εσωτερική σύγκρουση για την αρχηγεία του Κομουνιστικού Κόμματος από την τριανδρία Στάλιν, Ζινόβιεφ και Κάμενεφ.


Πρώτο του καταφύγιο ήταν η Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια, προτού αναζητήσει καταφύγιο στη Γαλλία.


Ο Τρότσκι, εκ των πρωτεργατών της Οκτωβριανής Επανάστασης, άφησε την τελευταία του πνοή το 1940 στο Μεξικό, τραυματισμένος θανάσιμα από ισπανό κομμουνιστή.


- «Πρέπει να καταλάβετε, οι κορυφαίοι μπολσεβίκοι που κυβέρνησαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι. Μισούσαν τους Ρώσους. Μισούσαν τους χριστιανούς. Καθοδηγούμενοι από εθνοτικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους χωρίς ίχνος ανθρώπινης μεταμέλειας. Αυτό  δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Ο Μπολσεβικισμός διέπραξε την μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή όλων των εποχών. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι αδαές και αδιάφορο για αυτό το τεράστιο έγκλημα είναι η απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι και  σήμερα  στα χέρια των δραστών».


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ  ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ 

(1918 - 2008)

- ΕΒΡΑΙΟΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ  ΤΡΟΤΣΚΥ:

- «ΘΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΠΟΤΑΜΟΥΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ.  ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ 

ΜΙΑ  ΚΟΚΚΙΝΗ  ΤΥΡΑΝΝΙΑ. 


Μέσω της  τρομοκρατίας και  των λουτρών αίματος, θα υποβιβάσουμε τη ΡΩΣΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ σε μια κατάσταση  πλήρους αποβλάκωσης και ηλιθιότητας και σε μια ΖΩΩΔΗ ύπαρξη.


Θα φέρουμε  ΤΕΤΟΙΕΣ  ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ,  που θα κάνουν κάθε ανθρώπινη απώλεια που έγινε στους καπιταλιστικούς πολέμους, ΑΔΥΝΑΤΗ  ΣΕ  ΣΥΓΚΡΙΣΗ.


 Οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες πέρα από τον ωκεανό   θα εργαστούν όσο το δυνατόν πιο στενά μαζί μας».


«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μερικοί απ’ τους μεγαλύτερους δολοφόνους της σύγχρονης ιστορίας ήταν Εβραίοι».

Το άρθρο είναι του Sever Plocker στην ιστοσελίδα της πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας στο Ισραήλ, της «Yedioth Ahronoth».


ΤΜΗΜΑ  ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΑΡΘΡΟΥ:

«Περίπου 90 χρόνια πριν, μεταξύ της 19ης και 20ης Δεκεμβρίου 1917, στη μέση της Επανάστασης των Μπολσεβίκων και του εμφυλίου πολέμου, ο Λένιν υπέγραψε ένα διάταγμα που ζητούσε τη θέσπιση ενός οργάνου αντικατασκοπείας, τη άγνωστη Τσέκα.


Σε μικρό χρονικό διάστημα η Τσέκα έγινε η μεγαλύτερη και πιο απάνθρωπη υπηρεσία κρατικής ασφαλείας . Η οργάνωσή της άλλαζε κάθε μερικά χρόνια όπως και τα ονόματά της: Από Τσέκα, σε GPU, αργότερα σε NKVD και τέλος σε KGB.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τον αριθμό των νεκρών για τον οποίο η Τσέκα ήταν υπεύθυνη στις διάφορες εκφάνσεις της, αλλά ο αριθμός είναι σίγουρα τουλάχιστον 20 εκατομμύρια, συμπεριλαμβανομένου των θυμάτων της αναγκαστικής κολλεκτιβοποίησης, της πείνας, των μεγάλων εκκαθαρίσεων, των εξοριών, των απελάσεων, των εκτελέσεων και των μαζικών θανάτων στα Γκούλαγκ.

Ολόκληρα κοινωνικά στρώματα εξαλείφθηκαν: Ανεξάρτητοι αγρότες, εθνικές μειονότητες, η αστική τάξη, ανώτεροι αξιωματικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, ακτιβιστές του εργατικού κινήματος, «μέλη της αντιπολίτευσης», που ορίστηκαν εντελώς τυχαία και αμέτρητα μέλη του ίδιου του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο ιστορικός Νίαλ Φέργκιουσον στο βιβλίο του «The War of the World» γράφει ότι καμιά επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν καταβρόχθισε τα παιδιά της με την ίδια ασυγκράτητη όρεξη όσο η Σοβιετική Επανάσταση. Στο βιβλίο του για τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, ο καθηγητής του πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ δρ. Igal Halfin γράφει ότι η Σταλινική βία ήταν μοναδική στο γεγονός ότι στρεφόταν στο εσωτερικό της χώρας.

Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι διάδοχοί τους δεν θα μπορούσαν να κάνουν όσα έκαναν χωρίς την ευρείας κλίμακας συνεργασία με τους πειθαρχημένους «αξιωματούχους της τρομοκρατίας», τους σκληρούς ανακριτές, τους ρουφιάνους, φύλακες, δικαστές, τους διεστραμμένους και τις πολλές ματωμένες καρδιές μελών της προοδευτικής Δυτικής Αριστεράς που εξαπατήθηκαν απ’ το Σοβιετικό καθεστώς τρόμου και παρείχαν σ’ αυτό ακόμη και πιστοποιητικά kosher.

Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, παρόλο που τα αρχεία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν έχουν ανοιχθεί εντελώς στο κοινό. Αλλά ποιος ξέρει σχετικά;

Μέσα στην ίδια τη Ρωσία, ελάχιστα άτομα έχουν προσαχθεί στην δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που έκανε η NKVD και η KGB.

Στην Ρωσία λείπει εντελώς απ’ την δημόσια συζήτηση η ερώτηση «Πως συνέβη αυτό σε μας;» Αντίθετα με τα έθνη της Ανατολικής Ευρώπης, οι Ρώσοι δεν διευθέτησαν το Σταλινικό παρελθόν τους.


Και εμείς οι Εβραίοι;

Ένας Ισραηλινός μαθητής τελειώνει το γυμνάσιο και δεν έχει καν ακούσει το όνομα «Genrikh Yagoda» του μεγαλύτερου Εβραίοι δολοφόνου του 20ου αιώνα, τον αναπληρωτή διοικητή της GPU και ιδρυτή και διοικητή της NKVD.

Ο Yagoda εφάρμοσε επιμελώς τις διαταγές του Στάλιν για κολεκτιβοποίηση και είναι υπεύθυνος για τους θανάτους τουλάχιστον 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι Εβραίοι πληρεξούσιοί του εγκατέστησαν και διαχειρίστηκαν στο σύστημα Γκούλαγκ (Η ονομασία Γκουλάγκ, ή και Γκούλαγκ, είναι το αρκτικόλεξο της σοβιετικής υπηρεσίας που επόπτευε τα «στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., όπου εξορίζονταν οι πάσης φύσεως αντιφρονούντες πολιτικοί κρατούμενοι, ύποπτοι κ.λπ»).

Όταν πια ο Στάλιν δεν τον έβλεπε ευνοϊκά, ο Yagoda υποβιβάστηκε και εκτελέσθηκε και αντικαταστάθηκε απ’ τον Yezhov, τον «αιμοσταγή νάνο».


ΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΤΗΣ  ΓΙΑΝΝΙΩΤΙΚΗΣ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ


«Προς τι η επιμονή των Εβραίων να τους …τιμούμε συνεχώς;

Τα Γιάννινα θεωρούνται πολυπολιτισμική πόλη, όπου κάθε πολίτης, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και πολιτικών θέσεων, μπορεί ελευθέρως να αναπτύσσει τις δραστηριότητές του.

Αυτό το «πολυπολιτισμικό» πόσο καλό ή κακό, είναι μιά άλλη υπόθεση που θα την δούμε εν καιρώ και σε συνδυασμό με την παρουσία του πλήθους των αλλοδαπών που αναγκαστικώς «φιλοξενούνται» εδώ.

Άλλο είναι το θέμα μας, οι Εβραίοι που τυγχάνουν ιδιαιτέρων τιμών κάθε τόσο και μάλιστα σε βαθμό που ουδείς, πλην εκείνων, αντιλαμβάνονται. Σίγουρα θα το έχουν διαπιστώσει και οι αναγνώστες, που μάλλον το έχουν πάρει απόφαση ότι οι τιμώμενοι, αποτελούν κάτι το εκλεκτό, ίσως τον Περιούσιο λαό.

Πριν από λίγες ημέρες μας έκανε εντύπωση μιά είδηση, ότι έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μονίμου συμβόλου προς τιμήν της συγκέντρωσης των Εβραίων από τους Ναζί στην πλατεία Μαβίλη στα Γιάννινα. Βεβαίως δεν είναι η μοναδική τιμή που αποδίδεται για την εγκληματική πράξη των Ναζί σε βάρος των Εβραίων, αφού κατά την διάρκεια της χρονιάς και κάθε χρόνο, οι Γιαννιώτες καλούμαστε να τιμήσουμε τους Εβραίους -θύματα μια απίστευτης θηριωδίας.

Η ένστασή μας έχει σχέση με ένα μεγάλο …γιατί! Διότι δεν ήταν οι μόνοι Έλληνες πολίτες που υπέστησαν την μήνι των κατακτητών. Δεν είναι το μόνο Ολοκαύτωμα αυτό των Εβραίων. Όλη η Ελλάδα είναι ένα Ολοκαύτωμα! Δίστομο, Καλάβρυτα, Κομμένο, Μουσιωτίτσα, Λιγκιάδες, Γρεβενήτι, Πέντε Πηγάδια, Κεράσοβο, είναι μερικές από τις περιοχές όπου οι Ναζί κατακτητές δεν άφησαν τίποτε όρθιο, ούτε έναν ζωντανό, όπως και ο Στάλιν στην πρώην Σοβιετική Ένωση εξολόθρευσε πάνω από σαράντα εκατομμύρια, μεταξύ αυτών και πολλούς Έλληνες!

Όσο καιρό η χώρα μας έμεινε υπό την τριπλή κατοχή, Ιταλών, Γερμανών, Βουλγάρων, έχασαν την ζωή τους (εκτός των πεδίων των μαχών) πάνω από ένα εκατομμύριο Ελλήνων, σε πολλούς εκ των οποίων δεν αποδίδεται καμμιά τιμή, αλλά και σε εκείνους που στοιχειωδώς τιμούνται δεν είδαμε να συμμετέχουν οι Εβραίοι, ούτε και να γίνεται από την Ισραηλινή Κοινότητα κάποια έκκληση για συμμετοχή.

Εντάξει, εξοντώθηκαν εκατομμύρια Εβραίων από τους Ναζί, αλλά έχασαν την ζωή τους και δεκάδες εκατομμυρίων πολιτών κυρίως Ευρωπαίων. Είχαν, θα πείτε, οι πρώτοι μαρτυρικό θάνατο, το αναγνωρίζουμε. Όμως από του σημείου αυτού μέχρις εκείνου του να αναπέμπουμε ολημερίς και ολονυκτίς δοξασίες, νομίζουμε ότι ξεπερνά κι αυτά τα όρια της υπερβολής.

Η επιμονή τους πιστεύουμε ότι έχει σκοπιμότητα, να αναγνωρίσουμε την ιδιαιτερότητα των Εβραίων, την μοναδικότητά τους, την συνεισφορά τους στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, την επιρροή τους στην εξελικτική πορεία του κόσμου και φυσικά της χώρας μας. Ότι το Ισραήλ έχει εξοντώσει χιλιάδες Παλαιστινίων, τόσο που πολλοί κάνουν λόγο γιά γενοκτονία, δεν πρέπει να συζητείται! Αυτό θεωρείται …αναγκαίο για την ειρήνη στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο!

Τέλος, επειδή ακούμε ορισμένους να λένε ότι εδώ συνυπήρξαν αρμονικά Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, ουδέν ψευδέστερον. Δεν είναι δυνατόν να ζείς με …αρμονία με τους κατακτητές, ακόμη και με τους Εβραίους οι οποίοι έκαναν τις όχι και τόσο αθώες …ζαβολιές τους σε βάρος των χριστιανών Γιαννιωτών, που παρά ταύτα τους είχαν αγκαλιάσει…».-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2024

Πατρίς Λουμούμπα .

 



Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

- Πατρίς Λουμούμπα


- Όνομα στη

μητρική γλώσσα Patrice Émery Nibba Lumumba (Γαλλικά)

Γέννηση 2  Ιουλίου 1925

Katakokombe

Θάνατος 17  Ιανουαρίου 1961

Λουμπουμπάσι

Αιτία θανάτου Τυφεκισμός

Συνθήκες θανάτου ανθρωποκτονία

Ο Πατρίς Λουμούμπα (Patrice Émery Lumumba, 1925 -1961)[6][7][8] ήταν Κονγκολέζος ηγέτης της ανεξαρτησίας και ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός της Δημοκρατίας του Κονγκό (σήμερα γνωστής ως Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό).


Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1925. Εργάστηκε ως ταχυδρομικός υπάλληλος και το 1957 συμμετείχε στην ίδρυση του Εθνικού Κινήματος του Κονγκό, μίας χαλαρής συμμαχίας των αγροτών από τις κεντρικές περιοχές, των ανέργων στις πόλεις και διαφόρων φυλών στο Νότο. Η σύλληψή του, τον Ιανουάριο του 1959, έγινε η αφορμή για να ξεσπάσουν οι πρώτες βίαιες ταραχές, με λεηλασίες και πυρπολήσεις στη Λεοπολντβίλ (σημερινή Κινσάσα).


Προκειμένου να διασφαλίσει την ομαλή μετάβαση στην ανεξαρτησία, αλλά και τα συμφέροντα των λευκών στην περιοχή, το Βέλγιο αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το "πρόγραμμα Κονγκό". Το σχέδιο απορρίφθηκε από το Εθνικό Κίνημα και τον Λουμούμπα και στις 30 Ιουνίου του 1960, παρουσία του βασιλιά Μποντουέν, οι Βέλγοι μεταβίβασαν την εξουσία στην κυβέρνηση συνασπισμού, που σχηματίστηκε μετά τη διεξαγωγή εκλογών το Μάιο. Πρόεδρος ήταν ο αντίπαλος του Λουμούμπα, Ιωσήφ Καζαβούμπου, πρώην ιερέας, δάσκαλος, δημόσιος υπάλληλος και ηγέτης του κόμματος Αμπάκο. Πρωθυπουργός ο Λουμούμπα, νικητής των εκλογών με 41 έδρες σε σύνολο 138. Όμως, η διοίκηση και ο στρατός παρέμειναν υπό βελγικό έλεγχο.


Στις 5-7 Ιουλίου εκδηλώθηκε στάση σε μονάδες της Λεοπολντβίλ και της γειτονικής Τισβίλ και οι Κονγκολέζοι στρατιωτικοί ζήτησαν να υποκαταστήσουν τους Βέλγους αξιωματικούς. Άρχισε η υποχώρηση του βελγικού στρατού και η ομαδική φυγή των Ευρωπαίων, μεταξύ αυτών και των Ελλήνων κατοίκων. Το Βέλγιο συνέχισε να στέλνει ενισχύσεις, στο μεταξύ όμως ο υποστηριζόμενος από τους Ευρωπαίους Μωυσής Τσόμπε, ηγέτης του κόμματος Κόνακατ και αντίπαλος του Λουμούμπα, κήρυξε στις 11 Ιουλίου την ανεξαρτησία της Κατάνγκα, της οποίας τα ορυχεία χαλκού εκμεταλλευόταν σχεδόν κατά αποκλειστικότητα η πανίσχυρη Βελγική Ένωση Ορυχείων.


Σε απόγνωση ο Λουμούμπα και ο Κοζαβούμπου ζήτησαν από τον Ο.Η.Ε. να παρέμβει και τότε ο Σουηδός γενικός γραμματέας του, Νταγκ Χάμαρσκελντ, πρότεινε την αποστολή ειρηνευτικής δύναμης 18.000 στρατιωτών.


Τον Αύγουστο το χάος γενικεύτηκε. Ο Λουμούμπα, του οποίου η αδυναμία να ελέγξει την κατάσταση φάνηκε από την αρχή, σχεδίαζε πλέον επίθεση εναντίον της Κατάνγκα, με συμμετοχή του κυβερνητικού στρατού (17.000 άνδρες). Πραγματοποίησε περιοδεία στη Γουινέα, τη Λιβερία, την Γκάνα και το Τόγκο, εξασφάλισε πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη και συμφώνησε με τον σοσιαλίζοντα πρόεδρο της Γκάνα, Κβάμε Νκρούμαχ, να συγκροτήσουν κοινή στρατιωτική διοίκηση, εάν δεν εκκενωθεί ολόκληρο το Κονγκό από τα βελγικά στρατεύματα. Ήταν σαφής πλέον η στροφή του προς την Ε.Σ.Σ.Δ., η οποία άρχισε να στέλνει στρατιωτικό υλικό και υπεραμύνθηκε των θέσεων του Κονγκό στις θυελλώδεις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας.


Τελικώς αποφασίστηκε η αποστολή ειρηνευτικής δύναμης στην Κατάνγκα, αφού προηγουμένως ο Χάμαρσκελντ προσέκρουσε σε πάσης φύσεως αντιδράσεις Ευρωπαίων, Αφρικανών και κυρίως των Σοβιετικών. Στις 12 Αυγούστου έφτασε με 300 Σουηδούς κυανόκρανους στην Ελιζαμπέτβιλ, προκειμένου να συζητήσει με τον Τσόμπε την αποχώρηση των βελγικών στρατευμάτων. Στις 5 Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος Καζαβούμπου, υποστηριζόμενος από τις Η.Π.Α. και το Βέλγιο, "απέλυσε" τον Λουμούμπα, ο οποίος είχε χαιρετίσει την αποστολή ειρηνευτικών δυνάμεων στην Κατάνγκα ως "νίκη του Κονγκό" και στη θέση του όρισε τον μετριοπαθή, αλλά αδύναμο Ιωσήφ Ιλέο. Ο Λουμούμπα δεν αποδέχτηκε την αποπομπή του, με αποτέλεσμα στο Κονγκό να υπήρχαν δύο κυβερνήσεις.


Στις 14 Σεπτεμβρίου ο συνταγματάρχης Ζοζέφ Μομπούτου, αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του Κονγκό και πρώην σύμμαχος του Λουμούμπα, κατέλαβε με πραξικόπημα την εξουσία και καθαίρεσε τις δύο κυβερνήσεις. Ο Λουμούμπα τέθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και στη συνέχεια φυλακίστηκε.


Στις αρχές του 1961 η χώρα ήταν ουσιαστικά κατακερματισμένη, με τρία διαφορετικά κέντρα εξουσίας: τη Λεοπολντβίλ (σημερινή Κινσάσα) του προέδρου Καζαβούμπου, τη Στάνλεϊβιλ (Κισανγκάνι) υπό τον έλεγχο του Αντουάν Γκιζένκα, πρώην στελέχους της κυβέρνησης του Πατρίς Λουμούμπα, και την Ελιζαμπετβίλ, της αποσχισμένης Κατάνγκα υπό τον Μωυσή Τσόμπε, όπου από τα τέλη του χρόνου υπάρχουν και δυνάμεις του Ο.Η.Ε. Όσο για τον ίδιο τον Πατρίς Λουμούμπα, βρισκόταν φυλακισμένος ήδη από το φθινόπωρο του 1960 και είχε χάσει οριστικά το πολιτικό παιχνίδι.


Ο Ο.Η.Ε. κάθε άλλο παρά αμερόληπτος θεωρήθηκε στην κρίση του Κονγκό κι έτσι οι συζητήσεις στους κόλπους του δεν οδήγησαν πουθενά. Αντίθετα, η στάση του γενικού γραμματέα Νταγκ Χάμαρσκελντ προκάλεσε την οργή των οπαδών του Λουμούμπα, οι οποίοι ζητούσαν την άμεση καθαίρεση του γ.γ. του Ο.Η.Ε. Η παρουσία του Λουμούμπα, έστω και στη φυλακή, θεωρήθηκε ενοχλητική κι έτσι μεθοδεύτηκε η φυσική του εξόντωση. Τον Ιανουάριο του 1961 τον απομάκρυναν από τη Λεοπολντβίλ και τον μετέφεραν σε φυλακή της Κατάνγκα, όπου το καθεστώς του Μωυσή Τσόμπε μεταχειρίστηκε κτηνωδώς κάθε είδος αντιπάλους του, ακόμη και λιποτάκτες. Πραγματικά μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες μετά την εκεί μεταγωγή του, στις 17 Ιανουαρίου του 1961, ο Λουμούμπα δολοφονήθηκε[9], για να γίνει σύμβολο, στα κατοπινά χρόνια, του ιδιότυπου αφρικανικού αλυτρωτισμού. Στις 10 Φεβρουαρίου ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελιζαμπετβίλ ανακοίνωσε ότι δήθεν ο Λουμούμπα δραπέτευσε από τη φυλακή του και στη συνέχεια σφαγιάστηκε από μέλη φυλής εχθρικής προς τη δική του. Η αναγγελία της δολοφονίας ξεσήκωσε παγκόσμια κατακραυγή κατά των Η.Π.Α., του Βελγίου και της Μεγάλης Βρετανίας.

- Διαδηλώσεις και ταραχές ξέσπασαν σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως στην Αφρική -όπως π.χ. στο Κάιρο, έξω από την πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το ίδιο το Κονγκό έγινε πλέον πολύ επικίνδυνο για τους άλλοτε κυρίαρχους λευκούς. Βυθίστηκε στη δίνη ενός ανελέητου πολέμου, που τράφηκε από τον ανταγωνισμό των εντόπιων μνηστήρων της εξουσίας και των μεγάλων του κόσμου, από τα μίση ανάμεσα στις φυλές, αλλά και από την έντονη ανέχεια του πληθυσμού. Τον Αύγουστο του 1961, ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις μεταξύ Λεοπολντβίλ και Στανλεϊβίλ, σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον Κύριλλο Αντούλα. Και αυτή αποδείχθηκε βραχύβια, ενώ όλες οι προσπάθειες να τερματιστεί η απόσχιση της Κατάνγκα οδηγήθηκαν σε ναυάγιο[10].

- https://el.wikipedia.org/