Δεν είναι η Τεχεράνη, ούτε η Βαγδάτη. Δεν είναι το Κάιρο ούτε η Μέκκα.

 Γράφει ο ΑΛΚΗΣ

 Είναι το Παρίσι. ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ, η πρωτεύουσα της πιο εμβληματικής Δημοκρατίας της Δύσης. Ο ανθός του μοντέρνου Δυτικού πολιτισμού.

Η εξήγηση για τη ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς είναι απλή, απλούστατη.

Ο  μέσος Ευρωπαίος πολίτης βλέπει καθημερινά να απαξιώνονται, να παραβιάζονται όλα αυτά που πιστεύει/γνωρίζει/διδάχθηκε. Βλέπει τριγύρω του  αλλαγές με τις οποίες δεν συμφωνεί, βιώνει καθημερινά μία πραγματικότητα που τον κάνει να αισθάνεται ξένος στη χώρα του, στο δρόμο του, στη γειτονιά του, στο σπίτι του, κι όλα αυτά τον τρομάζουν.

Δικαίως; Αδίκως; Ποιος είμαι εγώ που θα το πω;

Για αυτό άλλωστε υπάρχουν (ακόμη) οι κάλπες στις Δυτικές Δημοκρατίες.

Αν θέλουν όμως οι πολιτικοί της κεντρικής πολιτικής σκηνής να ερμηνεύσουν τις κάλπες με ορθό τρόπο, αύριο, ας μη πάρουν τη κλιματιζόμενη λιμουζίνα από τα προάστια  κατευθείαν στο κλιματιζόμενο γραφείο τους. Να ανεβούν στο λεωφορείο, να  μπουν στο μετρό, να προσπαθήσουν να διαβούν την ώρα της προσευχής  αυτό το δρόμο. Το δρόμο των Παρισίων.

Μήπως καταλάβουν.

Έστω και τώρα.

Αν δεν καταλάβουν…

η ακροδεξιά θα συνεχίσει το ράλλυ ακάθεκτη.

Και η ήττα θα είναι όλη δική τους, και δική μας.

Με ό,τι αυτό συνεπάγεται...