🔴Η άποψη ενός διανοουμένου της αριστεράς για το Πολυτεχνείο, τους αντιστασιακούς και την στάση των κομμουνιστικών χωρών.

Αμαλία🇬🇷

@4fABkkc5xTv2aek

 🔴Ο Βασίλης Ραφαηλίδης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ήταν δημοσιογράφος, πολυγραφότατος συγγραφέας, κινηματογραφικός κριτικός, σχολιαστής σε τηλεοπτικές εκπομπές πολιτικού λόγου και διανοούμενος της αριστεράς. Την περίοδο της επταετίας, συνελήφθη ως εν δυνάμει εχθρός του καθεστώτος και κρατήθηκε στις φυλακές της Αίγινας. Άρα, δικαιούται να ομιλεί για τα πρόσωπα και τα γεγονότα της εποχής εκείνης!

🔴Κατ’ αρχάς, ας δούμε ποια ήταν η άποψή του για τους λεγόμενους “αντιστασιακούς”:

👉«Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν...

Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ' την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων, γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση. 

Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια»👈

🔴Ιδού και η -μη “πολιτικά ορθή”- άποψή του για το Πολυτεχνείο: 

👉«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της “επετείου του Πολυτεχνείου”, τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια»👈

🔴Για τους πρωταγωνιστές της εξέγερσης, παρατηρεί -χλευαστικά- τα εξής:

👉«Το “έπος” δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια “ηρωίδα”, τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση – από το ραδιόφωνο των φοιτητών – των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει»👈

🔴Στον μύθο της αριστεράς, ότι “το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα”, απαντά ως εξής:

👉«Στην πραγματικότητα, κανένας δεν έριξε τη χούντα, ούτε“τα παιδιά του Πολυτεχνείου”, που τα κάναμε μπαντιέρα για να απαλύνουμε τις ενοχές μας για τη δειλία μας»👈

🔴Τέλος, για την στάση των κομμουνιστικών κρατών απέναντι στην δικτατορία, γράφει με εμφανή πικρία:

👉«Από τις ανατολικές (σοσιαλιστικές!) χώρες, μόνο η Γιουγκοσλαβία απ' την αρχή μέχρι το τέλος παραμένει φανατικά και θαρραλέα αντιχουντική. Ομοίως και η Τσεχοσλοβακία, αλλά μόνο πριν απ' την “άνοιξη της Πράγας”. Διότι μετά το φθινόπωρο της ρωσικής επέμβασης, γίνεται κι αυτή φιλοχουντική, όπως και η ΕΣΣΔ, όπως και η Ρουμανία - κυρίως η Ρουμανία που σχεδόν πανηγυρίζει που ο φασισμός επανέκαμψε στην Ελλάδα»👈

🔴Τα σχόλια δικά σας!

📌Πηγές:

1. Βασίλη Ραφαηλίδη, “Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο”.

2. Βασίλη Ραφαηλίδη, “Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974”