29 Απριλίου 1975: ένα αμερικανικό ελικόπτερο προσγειώνεται κακήν-κακώς στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην τότε Σαϊγκόν (σήμερα Χο Τσι Μινχ) για να να επιβιβαστούν οι εναπομείναντες στρατιώτες ..

Ενα, δύο, τρία... 50 χρόνια Βιετνάμ

 -  https://www.efsyn.gr/

- Γιώργος Ι. Αλλαμανής

- Ακριβώς μισό αιώνα μετά την αποχώρηση των Αμερικανών εισβολέων από το Βιετνάμ, στη χώρα επικρατεί η σιδηρά πυγμή του γραφειοκρατικοποιημένου κομμουνιστικού κόμματος που λειτουργεί με όρους... ελεύθερης αγοράς ? Το καθεστώς του Χο Τσι Μινχ σήμερα ικετεύει τον Τραμπ να χαλαρώσει τους δασμούς, ενώ πάντως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών... λατρεύει τους Αμερικανούς

- Τρεις λέξεις αποτελούν το εθνικό σύνθημα της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Βιετνάμ: «Ανεξαρτησία - Ελευθερία - Ευτυχία».

Η ανεξαρτησία κερδήθηκε με αίμα τον περασμένο αιώνα πρώτα πολεμώντας τους Γάλλους αποικιοκράτες και μετά τους Αμερικανούς εισβολείς. Οι τελευταίοι εγκατέλειψαν τέτοιες μέρες πριν από ακριβώς 50 χρόνια τη Σαϊγκόν (σήμερα πόλη Χο Τσι Μινχ, από το όνομα του συνιδρυτή του βιετναμέζικου Κ.Κ.) με την ταπεινωτική «φωτογραφία του ελικόπτερου» που προσγειώθηκε στην ταράτσα της πρεσβείας των ΗΠΑ στις 29 Απριλίου 1975 για να παραλάβει άρον άρον τους εναπομείναντες.

Η ελευθερία πάλι είναι σχετική. Την ασιατική χώρα των 100 εκατομμυρίων κατοίκων κυβερνά με σιδηρά πυγμή το κομμουνιστικό κόμμα, μια απέραντη μιλιταριστική-γραφειοκρατική-επιχειρηματική Α.Ε. που από το περιβόητο 6ο Συνέδριο τον Δεκέμβριο του 1986 έκανε ανοίγματα στην οικονομία της αγοράς προσφέροντας κέρδη στους λίγους και επιβίωση στους πολλούς.

Οσο για την ευτυχία, το ερώτημα είναι ποιος και πώς ορίζει το περιεχόμενό της. Απάντηση: ο αρχηγός. «Ολοι οι Βιετναμέζοι έχουν το δικαίωμα να ζουν και να εργάζονται. Είναι ελεύθεροι να επιδιώκουν την ευτυχία και την αγάπη σε αυτή τη χώρα». Τάδε έφη ο Το Λαμ, γενικός γραμματέας του κόμματος σε ομιλία του με αφορμή την επέτειο.

«Ενα, δύο, τρία... πολλά Βιετνάμ!» φώναζαν οι εξεγερμένοι νέοι της Δύσης στη δεκαετία του ’60. Τώρα απέμεινε μόνο η επετειακή αριθμητική: ένα, δύο, τρία... 50 χρόνια Βιετνάμ.

Καθεστωτική στροφή

Μετά το στραπάτσο της στρατιωτικής ήττας οι ΗΠΑ χάθηκαν για 20 χρόνια από τη χώρα-παγίδα της Ινδοκίνας. Μέτρησαν περίπου 50.000 νεκρούς Αμερικανούς, ενώ οι νεκροί Βιετναμέζοι -αντάρτες, ένστολοι και άμαχοι- έφτασαν κατά μετριοπαθείς εκτιμήσεις το 1,3 εκατομμύριο ψυχές.

Η καθεστωτική στροφή του ’86 επέφερε τέσσερα κακά της καπιταλιστικής μοίρας: εκτεταμένη διαφθορά, λογοκρισία παντού, συστηματικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταστροφή του περιβάλλοντος.

Ψιλά γράμματα για το τσουνάμι των επιχειρηματιών και τις ορδές των τουριστών. Το 2024 επισκέφτηκαν το Βιετνάμ περισσότεροι από 17 εκατομμύρια τουρίστες. Το μενού έχει απ’ όλα: μαριονέτες που χορεύουν στο νερό, κρουαζιέρα σε καταπράσινες βραχονησίδες, «εξωτικό» φαγητό σαν καλού βιετναμέζικου εστιατορίου στην Αθήνα και ένα... παγάκι κατεψυγμένης επανάστασης με τις σήραγγες Κουτσί «όπου κρύβονταν οι Βιετκόνγκ» καμιά 70αριά χιλιόμετρα έξω από το Χο Τσι Μινχ με οδηγό και εισιτήριο. Γκατζετάκια, πλεκτά, ψάθινα και παγόδες, photo opportunity για ανέμελους τουρίστες από την Κίνα, τη Ρωσία, την Ευρώπη.

Πίσω από τη βιτρίνα-λαμπίκο απλώνεται η ρυπαρή πραγματικότητα του καπιταλισμού στον άγριο 21ο αιώνα. Ο μέσος μισθός είναι 280 ευρώ τον μήνα. Τα 40 από τα 55 εκατομμύρια του εργατικού δυναμικού απασχολούνται σε «αόρατες» δουλειές, ούτε ασφάλιση ούτε περίθαλψη. Ακόμη κι αν εργάζεσαι σκυλίσια για 14 ώρες τη μέρα δεν μπορείς να αγοράσεις ένα διαμέρισμα ή να στήσεις οικογένεια.

Μια χούφτα εταιρείες-κολοσσοί, επενδυτές από την Αμερική, την Κίνα, την Ιαπωνία και την Ευρώπη, σε αγαστή συνεργασία με το καθεστώς, ελέγχουν τα εργοστάσια, τα εργαστήρια, τα χωράφια, τα ορυχεία και τα ξενοδοχεία.

Ικετεύοντας τον Τραμπ

Ας μιλήσουν οι αριθμοί: ετήσιες εξαγωγές ύψους 424 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ετήσιες εισαγωγές ύψους 278 δισεκατομμυρίων (στοιχεία 2023). Στην κορυφή του καταλόγου με τα εξαγόμενα προϊόντα βρίσκεται ο «εξοπλισμός μεταδόσεων» (ανταλλακτικά υπολογιστών και φωτογραφικών μηχανών, ηχεία, ακουστικά, κεραίες, ακόμη και υλικά για πυλώνες μεταφοράς ρεύματος υψηλής τάσης) με έσοδα 83 δισ. Ακολουθούν τα ολοκληρωμένα κυκλώματα με 32,5 δισ., τα ανταλλακτικά συσκευών γραφείου (εκείνο το γραναζάκι στον εκτυπωτή; Αυτό...) με 16,8 δισ. Και οι συναρμολογημένοι υπολογιστές με 15,9 δισ.

Υπάρχουν και τα εξαγωγικά παράδοξα: το Βιετνάμ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας καύσιμου ξύλου (από κάρβουνα μέχρι πέλετ) στον κόσμο.

Ποιοι τα εισάγουν όλα αυτά; Πρώτες οι ΗΠΑ (118 δισ. δολάρια), μετά η Κίνα (85,7 δισ.), η Ιαπωνία, το Χονγκ Κονγκ και η Γερμανία.

Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι το «κομμουνιστικό» Βιετνάμ προσέπεσε πρώτο στα πόδια του Τραμπ ικετεύοντάς τον ή να μειώσει ή να σβήσει τους τιμωρητικούς δασμούς που επέβαλε (και) σε αυτή τη χώρα. Και ασφαλώς βγάζει νόημα το ότι ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ επισκέφθηκε το Χο Τσι Μινχ λίγο μετά την ιδεοληπτική κήρυξη του εμπορικού πολέμου από τον Τραμπ, ώστε να προσφέρει σοσιαλ-καπιταλιστική χείρα βοηθείας στους Βιετναμέζους μπίζνεσμεν.

Αυτά παθαίνει όποιος μπαίνει στην αρένα του καπιταλισμού έχοντας διπλή ψευδαίσθηση: ότι μέχρι κάποια στιγμή «έχτιζε τον σοσιαλισμό» και ότι το «μικτό σύστημα» θα ελέγχεται εσαεί χωρίς κραδασμούς.

Το καλάμι του Φο Μι Τσιν

Για το τέλος, το πιο εκπληκτικό. Ολες οι έρευνες κοινής γνώμης δείχνουν ότι σήμερα οι Βιετναμέζοι λατρεύουν τους Αμερικανούς. Σε δημοσκόπηση του 2024 ποσοστό 84% των ερωτηθέντων δήλωσαν ότι έχουν «θετική ή πολύ θετική γνώμη» για τους άλλοτε εισβολείς, φονιάδες, καταστροφείς της οικονομίας και της φύσης της υγρής και καταπράσινης πατρίδας τους.

Ασιατική ευγένεια; Οχι βέβαια. Είναι ένας συνδυασμός πολιτιστικού ιμπεριαλισμού made in USA, προσδοκιών για βελτίωση των βιοτικών συνθηκών λόγω μπίζνες με την «υπερδύναμη» και αναμονής για το... τσεκ -ας το πούμε έτσι- του Βιετναμέζου θείου από την Αμερική. Μετά την 29η Απριλίου 1975 περισσότεροι από δύο εκατομμύρια Βιετναμέζοι μετανάστευσαν στις ΗΠΑ αναζητώντας καλύτερη τύχη. Πολλοί ευδοκίμησαν.

Το συνάλλαγμα που στέλνουν στους δικούς τους είναι πολύτιμο σαν το οξυγόνο από το καλάμι με το οποίο ανάσαινε ο «Φο Μι Τσιν» στο τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου «Βιετνάμ γιε γιε» κρυμμένος στο ποτάμι, ενώ τριγύρω οι Γιάνκηδες πυρπόλησαν το ρύζι.