https://www.ptisidiastima.com/
- 29 Μαΐου 2021
- By Χρήστος Γ. Κτενάς
-Η Ελλάδα δεν αγοράζει φρεγάτες. Αν πιστέψουμε τα όσα ακούμε και διαβάζουμε κάθε μέρα από διάφορες πηγές γονατογραφίας, κοιλιακών σπασμών, εφηβικών φαντασιώσεων, πελαγίσιων ονειρώξεων και καφενειακών αναλύσεων, το μόνο που τελικά δεν θα πάρουμε θα είναι πλοία. Τι θέλουμε να πούμε; Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο που έχει ανάψει η συζήτηση για αναζωογόνηση του γερασμένου στόλου μας, έχουν ακουστεί μια σειρά από εξωφρενικές -και απόλυτα ελληνικές- απαιτήσεις που για να ικανοποιηθούν ούτε ο αστροκαταστροφέας από τον Πόλεμο των Άστρων δεν φτάνει. Δείτε μερικές παρακάτω να το διασκεδάσουμε λίγο. (Και ναι, το κείμενο έχει μπεί στην κατηγορία “Χιούμορ” στο site μας. Υπάρχει και αυτή και μάλλον είναι απαραίτητη).
«Να πάρουμε φρεγάτες αλλά όχι να πληρώσουμε κιόλας». Είναι η γνωστή λογική «μπιρ-παρά» (τουρκικό, σημαίνει τσάμπα), όπου μια αγορά δισεκατομμυρίων συνοδεύεται με την απαίτηση να βρούμε κατασκευαστή που να μας τα δίνει όλα και αν γίνεται και δωρεάν και αν γίνεται και αύριο και μαζί συναγερμό εργοστασιακό, πατάκια, πίσω αισθητήρες παρκαρίσματος και το δεντράκι το αρωματικό κρεμασμένο. Δεν υπάρχει; Ας πρόσεχε.
«Θέλουμε φρεγάτες αλλά μας τις χρωστάτε». Είναι η γνωστή γραμμή τηλεπωλητών φαντασιώσεων μεγαλείου που ζουν καβάλα σε τεντωμένο σκοινί που διατρέχει την ελληνική ιστορία: από τον Περικλή και τον Μιλτιάδη, μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Μαύρο Καβαλάρη της Μικρασίας. Η Ελλάδα σας έδωσε τα φώτα του πολιτισμού, τη Δημοκρατία, τη φιλοσοφία και το ελαιόλαδο με μηδέν οξύτητα, άρα μας χρωστάτε και τις φρεγάτες και τα όπλα και μια αμυντική συμφωνία πακέτο. Δεν θέτε; Τέτοιοι είστε.
«Θέλουμε φρεγάτες αλλά και το μισό ναυτικό σας». Όπου η απαίτηση είναι να αγοράσουμε μεν φρεγάτες αλλά με ρεγάλο (ιταλικό, σημαίνει φιλοδώρημα) και 2-3-4, γιατί όχι και 5 καράβια από το ναυτικό μιας άλλης χώρας, εκείνα βέβαια που θέλουμε εμείς. Φανταστείτε αντίστοιχο σκηνικό σε μπουτίκ ρούχων: Μπαίνει πελάτης, αγοράζει δύο παντελόνια και λέει στο μαγαζάτορα «βγάλε και το παντελόνι που φοράς, το θέλω δώρο».
«Ρώσικο να πάρουμε, πουτινάτο, βαρβάτο». Απαίτηση με άρωμα από άγρια στέπα, σιβηριανή, από αυτές με τις παχιές τις λάσπες. Εδώ συναντάμε τον Καποδίστρια (υπουργός ρωσικής αυτοκρατορίας), τον Ορλώφ (ρώσος ναύαρχος και παραλίγο να τσάκιζε τους Τούρκους, αλλά δεν έκατσε), τον Κολοκοτρώνη και τον Κίτσο Τζαβέλα (από τους μεγάλους του «ρωσικού κόμματος» στα πρώτα χρόνια της επανάστασης του ‘21). Κοντά μας παραστέκονται το «ομόδοξο της Μόσχας», το «ξανθό γένος», το «έρχεται ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι», το γυμνό στέρνο του Πούτιν, κάτι παππούδες από τα ορεινά Τρικάλων, αλλά και κάτι λιακοπουλικοί που ζούνε να δούνε να εισβάλλει η Ρωσία στην Τουρκία, μαζί και μια προφητεία του γέροντα. Συμπέρασμα; Αν δεν είναι η φρεγάτα φτιαγμένη στα τιμημένα ναυπηγεία του Νοβοσιμπιραρχαγκελισοτσινοβορμάνσκ, αν δεν έχει πέσει συγκόλληση από τα αργασμένα χέρια οξυγονοκολλητή με προϋπηρεσία στο Τσερνόμπιλ, δεν πας πουθενά. Στις τρεις πλώρες και ένα S-500 δώρο.
«Θα μας δώσετε φρεγάτες μόνο αν είστε τσακωμένοι με τους Τούρκους». Ζητείται χώρα στον πλανήτη που να μην έχει εμπορικές, επενδυτικές,πολιτικές, διπλωματικές, τουριστικές, κοινωνικές, ερωτικές σχέσεις με την Τουρκία, γιατί αυτό σημαίνει πως είναι τουρκόφιλοι και φυσικά εμείς οι απόγονοι του Καραϊσκάκη ούτε να τους δούμε. Είναι η Τουρκία μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, μια χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων; Πρόβλημα τους. Το βασικό είναι να βρούμε κάποιον «σκοτωμένο με την Άγκυρα να πιάσουν τόπο τα λεφτά μας». Η Βόρεια Κορέα ίσως;
«Φρεγάτες έχετε; Δεν έχετε; Θα πάρουμε ότι έχετε». Απαίτηση να βρούμε κάποιον «αγαπημένο» να ψωνίσουμε ότι έχει. Μας κάνει, δεν μας κάνει, είναι φρεγάτα, δεν είναι, τη λέει φρεγάτα αλλά δεν μοιάζει, είναι υποβρύχιο, ίσως και καταδρομικό, δουλεύει δεν δουλεύει, χωράει δεν χωράει, μπάζει νερά, την είχε στην μάντρα εδώ και χρόνια, δεν μας απασχολούν. Το βασικό είναι να πάρουμε από τον «δικό μας», τον άνθρωπο μας, που μας αγαπά, που μας έχει σταθεί, που τον θέλουμε κουμπάρο, γαμπρό για την κόρη μας, σταυραδερφό, φιλαράκι να πίνουμε ούζα, κολλητό να πάμε μαζί διακοπές, αν γίνεται να μας κάνει τον μπαμπά μας, να μας ταχταρίζει στα γόνατα, να μας αγοράζει παγωτά το καλοκαίρι και σοκολάτες το χειμώνα. Είναι εκείνη η απαίτηση όπου η καταγωγή, η ομιλία, η αίγλη, η ιστορία, η κουλτούρα, η τσαχπινιά, η μαγκιά βρε παιδί μου, του εμπόρου-κατασκευαστή-άρχοντα είναι που μετράει. Γιατί στην τελική «αυτός θα μας σταθεί στη δύσκολη ώρα». Νομίζουμε.
- «Φρεγάτα αλλά στα γούστα μου». Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, μέχρι βέβαια να σε πετάξει ο έμπορος έξω από το μαγαζί γιατί τον έχεις τρελάνει. Προτείνει λοιπόν ο κατασκευαστής μετά από μερικές χιλιάδες ώρες μελέτης και δοκιμών ένα καράβι. Όοοοχι αγαπητέ μου. Θα βγάλεις το ραντάρ θα βάλεις εκείνο που έχει ο «δικός» μου. Θα βγάλεις το πυροβόλο, να βάλεις αυτό που έχω ζηλέψει. Θα βάλεις και μόνωση στους κινητήρες, εξάτμιση Akrapovic, αμορτισέρ Bilstein, 472 πυραύλους από τους καλούς, τορπίλες από πίσω, 3 σόναρ και ένα CD να κρέμεται από το καθρεφτάκι για αντιραντάρ της τροχαίας. Θα πιστοποιήσεις όπλα που δεν μπαίνουν ή είναι του ανταγωνιστή σου, ελικόπτερα που δεν χωράνε, αισθητήρες που δεν συνεννοούνται, θα αφήσεις και χώρο για πορτμπαγκάζ, θα τρέχει και με 200. Δεν μπορείς; Εμ δεν είστε έμποροι εσείς, δεν θα κάνετε ποτέ χαΐρι (τουρκικό, σημαίνει προκοπή) με τέτοια μυαλά που κουβαλάτε. Πάω στον απέναντι.
-«Λέιζερ έχει;». Ντρρρόουν; Σύστημα παρεμβολών-εκτροπής GPS-δημιουργίας γεωμαγνητικών ανωμαλιών έχει; Μηχανήματα παρακολούθησης συνομιλιών και ακτινών που τυφλώνουν; Διαθέτει συστοιχίες διηπειρωτικών πυραύλων; Χωρά ραντάρ με ικανότητα εντοπισμού γλάρου στη Βαλτική, όταν βουτά στο νερό για τσίρο; Μηχανές τούρμπο-κομπρέσορ-υγραερίου-προπανίου-κοβαλτίου; Πρόβλεψη για το 2078 ώστε η τότε αναβάθμιση να χωρέσει τις τορπίλες φωτονίων; Επίπεδο αυτοπροστασίας στο +50 (σαν παιδικό αντιηλιακό), βύθισμα 1,5 μέτρο για να πλανάρει, να σηκώνεται, να παρκάρει σε αμμουδερή, να πηγαίνει με 40 κόμβους στο «κράτει» και με 120 στο «πρόσω ολοταχώς»; Δεν έχετε; Δεν μας κάνει.
- «Πάμε μωρή Ολλανδία!». Στην Ελλάδα και δεν θα γινόταν οπαδικό; Αν είναι δυνατόν. Έτσι εδώ το κοινό έχει μοιραστεί σε φυλές που όλες απαιτούν το δικό τους. Οι «πορτοκαλί» ολλανδόφιλοι θυμούνται από τον Κρόιφ μέχρι μια φορά που είχαν πάει Άμστερνταμ και πίνανε μπύρες στα κανάλια. Οι γαλλόφιλοι μπελάράδες δεν σηκώνουν μύγα στο μπερέ τους, οι γερμανόφιλοι (λίγοι αλλά είναι περισσότεροι κρυφοί) θυμίζουν πως στο τέλος την κούπα την σηκώνει η Νασιονάλμανσαφτ. Οι αγγλόφιλοι πίνουν το τσαγάκι τους και ονειρεύονται τον Νέλσονα, οι Ιταλόφιλοι ποστάρουν εικόνες από FREMM μαζί με Μόνικα Μπελούτσι και αναστενάζουν. Μόνο οπαδούς της MMSC-LCS-HN2-Μιλγουόκι Μπάκς-Greek-Navy-Freak δεν θα βρείτε, έναν έχουμε εδώ στην «Πτήση» και τον προσέχουμε σαν τα μάτια μας.
- «H Παναγιά και το φιλότιμο θα μας σώσει». Τραγουδιέται στο ρυθμό του «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Εδώ έχουμε την ανάποδη απαίτηση, αυτή την ασπρόμαυρη από Ελληνική ταινία, με το φτωχικό τσαρδάκι (τουρκικό, σημαίνει σπιτάκι), όπου βράζει το τσουκάλι, χόρτα άγρια αλλά με πολλή αγάπη, για να θρέψει τα 8 ορφανά αδελφάκια, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως μεγαλύτερη να πασχίζει να βγάλει το λιγοστό αλλά τίμιο μεροκάματο. Τι λέει αυτή η λογική; Πάρε ότι νάναι, στο τέλος της ημέρας η ναυτοσύνη των Ελλήνων, λίγο γράσο παραπάνω στις μηχανές, ο λοστρόμος Πειραιώτης, ο μηχανικός Μυτιληνιός, το τιμόνι Καλαματιανό και ο καπετάνιος Χιώτης θα τον τσακίσουνε τον Τούρκο. Λαμαρίνες άλλωστε είναι όλα, να βρούμε κάτι καλούτσικο, να κάνουμε δουλειά. Την ευχή μου νάχετε, να είστε μονιασμένοι, να μη μαλώνετε.
- https://www.ptisidiastima.com/
- Χρήστος Γ. Κτενάς.
---------------
Αναρτήσεις
